13,026 matches
-
bolnavilor psihici. Psihopatologia, situată între filozofie și psihiatrie, are o identitate proprie caracterizată prin următoarele aspecte: a) obiectul său îl reprezintă fenomenul psihic morbid; b) scopul urmărit este de cunoaștere a persoanei alienată psihic; c) utilizarea unei metodologii preluată din filozofie. Față de acestea se pune problema dacă metodele psihopatologiei au contingență cu experimentul din științele biologice. Din punct de vedere metodologic, psihopatologia este o formă particulară de cunoaștere a bolii psihice. Dar, concomitent, ea este și o modalitate particulară de înțelegere
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
caz să precizăm caracteristicile pentru obiect și cele pentru metodă, atât în cazul psihiatriei cât și în cel al psihopatologiei. Obiectul psihopatologiei Referindu-se la obiectul cunoașterii în psihopatologie, L. Binswanger distinge două direcții: a) concepția psihopatologică ce provine dinspre filozofie și științele umane; b) concepția psihiatrică ce provine dinspre medicina generală, somato-biologică. Ambele concepții reprezintă două modalități de a înțelege omul. Psihiatria vede în om un organism biologic, fizico-chimic, un sistem de funcții de ordin organic, legate prin procese naturale
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
între ele, dar legate prin același „obiect” de cunoaștere comun, cele două domenii științifice se diferențiază între ele, în primul rând prin „atitudinea” metodologică față de obiectul cunoașterii, așa cum se vede mai jos: fig. p. ms. 30 Domeniul psihopatologiei (Științele umane - filozofia) Domeniul psihiatriei (Științele naturii - medicina) Reflecția filozofică Observația clinică PERSOANA UMANĂ Hermeneutica sensului fenomenului psihic morbid Diagnosticul clinic al bolii psihice Delimitarea obiectului în „două părți”, una de competența psihopatologiei, iar cealaltă de competența psihiatriei, este pur metodologică. Linia care
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
dimpotrivă, consideră omul ca subiect care se înțelege pe sine într-o unitate existențială cu lumea externă. Prin aceasta se afirmă în prim plan aspectele psihologice normale, precum și cele ale psihopatologiei, „fenomenul uman” fiind interpretat din punct de vedere filozofic. Filozofia devine astfel o reflecție fundamentală asupra existenței, iar în cadrul acesteia, psihopatologia, integrată antropologiei medicale, se va referi la manifestările concrete ale existenței sub forma diferitelor boli psihice. Omul în psihiatrie și psihopatologie În psihopatologie obiectul este reprezentat de om ca
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
modelul științelor umane, înfățișându-se ca o „antropologie a fenomenului psihic morbid”. Elementul la care face cel mai mult referință psihopatologia antropologică este „timpul trăit” de persoana umană, asupra căreia a insistat în mod deosebit E. Minkowski, preluând teze din filozofia duratei a lui H. Bergson. Psihiatria clinică se interesează de cauzele bolii, pe când psihopatologia caută să descifreze semnificația fenomenului clinic morbid (V.E. von Gebsattel, J. de Ajuriaguerra, A. Weitzsäcker). Răspunsul la întrebările pe care le pune psihopatologia în legătură cu semnificația bolii
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
și stabilește tipul bolii. Se poate remarca faptul că observația clinică a bolnavului este un tip de analiză supusă reflecției, reprezentând un anumit model de gândire. În sensul acesta se poate recunoaște înrudirea imediată, în planul teoretic, al medicinei cu filozofia. Acest aspect este cu atât mai revelant când ne referim la psihopatologie și psihiatrie. Medicina este câmpul clinicii care oferă „vizibilul suferinței” reflecției filozofice, prin introducerea acesteia ca metodă de a gândi domeniul patologicului. În felul acesta remarcăm faptul că
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
ne referim la psihopatologie și psihiatrie. Medicina este câmpul clinicii care oferă „vizibilul suferinței” reflecției filozofice, prin introducerea acesteia ca metodă de a gândi domeniul patologicului. În felul acesta remarcăm faptul că „suferința umană” devine o temă de reflecție pentru filozofie și morală, iar pentru medicină o practică. Medicina, filozofia și morala își vor găsi centrul comun în interpretarea semnificației suferinței printr-un transfer al „formelor de inteligibil” (M. Foucault). În cazul medicinei „inteligibilul” suferinței, al patologicului, este „formalizat” tematic prin
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
clinicii care oferă „vizibilul suferinței” reflecției filozofice, prin introducerea acesteia ca metodă de a gândi domeniul patologicului. În felul acesta remarcăm faptul că „suferința umană” devine o temă de reflecție pentru filozofie și morală, iar pentru medicină o practică. Medicina, filozofia și morala își vor găsi centrul comun în interpretarea semnificației suferinței printr-un transfer al „formelor de inteligibil” (M. Foucault). În cazul medicinei „inteligibilul” suferinței, al patologicului, este „formalizat” tematic prin „tablourile clinice” care desemnează speciile morbide. Dar până a
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
motiv, se poate afirma că avem atâtea forme de suferință câte forme de rău există. Problema suferinței legată de boală, apare mult mai târziu, ea făcându-și intrarea în medicină după ce fuseseră deja fixate cadrele ei în religie, morală și filozofie (S. Kierkegaard, M. Scheler, H. von Keyserling, M. Florian). Stabilind faptul că suferința este tema centrală, a oricărei forme de gândire medicală, să urmărim în continuare aspectele gândirii medicale având ca temă suferința psihică, în special din punctul de vedere
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
clinic” diferit de cel al medicinei somatice, el având de-a face cu „o lume diferită” din punct de vedere patologic și utilizând o altă gamă de metode în comparație cu cele din medicina somatică. Psihopatologia reclamă studii preliminare de psihologie și filozofie, dar și o formație de clinică psihiatrică. Practicarea psihiatriei bazată exclusiv pe medicină, dar nedublată de cultura psihologică și filozofică va face din psihiatri niște „savanți diletanți” afirmă K. Jaspers, adăugând că „psihiatrii trebuie să învețe să gândească boala psihică
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
este numai gândit. Din acest motiv, în științele pozitive „obiectul” este cel la care se referă limbajul, pe când în cazul științelor umane „limbajul” este cel care construiește obiectul științei prin obiectivarea lingvistică a unei stări interioare a „subiectului uman”. În filozofie, psihologie, psihopatologie, „termenii limbajului” denumesc și definesc „stări interioare” ale persoanei umane: ființă, substanță, esență, transcendență, memorie, gândire, sentimente, voință, delir, halucinație, fobie, obsesie, angoasă, pulsiune etc. Constituirea domeniului de cunoaștere științifică are un caracter formal, teoretic. Cuvintele, termenii sunt
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
limbajul științific” în psihopatologie are două surse: a) din punct de vedere formal el este preluat din psihiatrie pentru a exprima sau denumi „fenomenele psihice morbide”; b) semnificația și utilizarea acestui limbaj, ca model de gândire, sunt însă preluate din filozofie. Limbajul și termenii științifici sunt rezultatul reflectării subiectului uman. G. Lanteri-Laura spune că „nu se poate vorbi despre om decât având în vedere conștiința de sine. Conștiința de sine este cea care definește existența umană”. Experiența sufletească este o experiență
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
psihopatologiei, scoțând-o din domeniul strict delimitat al medicinei și plasând-o în universul științelor umane. În felul acesta, prin psihopatologie, își fac intrarea în psihiatrie gândirea speculativă, atitudinea critică și reflecția filozofică. M. Natanson, făcând o sinteză a raporturilor filozofiei cu psihiatria și psihopatologie, constată că acest raport este în primul rând de factură metodologică. Filozofia, prin reflecția filozofică, oferă „cadrele metodologice” de abordare ale „obiectului psihopatologiei” (K. Jaspers, E. Minkowski, R.G. Collingwood, H. Baruk, C. Canguilhem, M. Foucault). În
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
În felul acesta, prin psihopatologie, își fac intrarea în psihiatrie gândirea speculativă, atitudinea critică și reflecția filozofică. M. Natanson, făcând o sinteză a raporturilor filozofiei cu psihiatria și psihopatologie, constată că acest raport este în primul rând de factură metodologică. Filozofia, prin reflecția filozofică, oferă „cadrele metodologice” de abordare ale „obiectului psihopatologiei” (K. Jaspers, E. Minkowski, R.G. Collingwood, H. Baruk, C. Canguilhem, M. Foucault). În sensul acesta M. Natanson distinge două modele metodologice principale în abordarea filozofică a obiectului psihopatologiei: a
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
factură patologică în raport cu „formele vieții psihice normale” (L. Binswanger). În psihopatologie „metoda filozofică” are scopul esențial de a expune omul lui-însuși, în asemenea măsură încât acesta să se poată recunoaște în mod autentic (J. Beaufret). K. Jaspers recunoaște faptul că filozofia este foarte diferită de știință. Filozofia realizează efortul de „a intra cu forța în fundamentul încă neexplorat al certitudinii pe care omul îl poate avea despre el însuși”. Din aceste considerente, K. Jaspers insistă asupra faptului, că dincolo de aspectele empirice
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
normale” (L. Binswanger). În psihopatologie „metoda filozofică” are scopul esențial de a expune omul lui-însuși, în asemenea măsură încât acesta să se poată recunoaște în mod autentic (J. Beaufret). K. Jaspers recunoaște faptul că filozofia este foarte diferită de știință. Filozofia realizează efortul de „a intra cu forța în fundamentul încă neexplorat al certitudinii pe care omul îl poate avea despre el însuși”. Din aceste considerente, K. Jaspers insistă asupra faptului, că dincolo de aspectele empirice ale practicii clinico-psihiatrice, „medicii psihiatri trebuie
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
că „bolile psihice sunt boli ale creierului” (W. Griesinger); b) dogma psihologică ce susține că „bolilor psihice sunt boli ale personalității” (H. Schüle). În fața cestor situații, raportându-se la natura obiectului psihopatologiei, K. Jaspers se întreabă „ce ne poate furniza filozofia și psihologia”, în sens metodologic? Răspunsul pe care îl dă este o referință la următoarele surse metodologice: 1) Fenomenologia lui Ed. Husserl, denumită de acesta „psihologie descriptivă” constă în „descrierea experiențelor interioare ale bolnavului, așa cum apar ele în conștiința acestuia
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
o semnificație hilară, fiind plasată în registrul comicului. Ea nu mai este sursă de teamă, ci devine „personaj de comedie”, menținându-și prin aceasta funcțiile sale culturale în societatea vremii. În Epoca Iluministă „Nebunia” redevine o temă de interes pentru filozofie care încearcă să-i dea o explicație rațională, da fenomen sufletesc. Terenul este pregătit de R. Déscartes care, în lucrarea sa Les passions de l’âme separă „pasiunile” de sfera moralei atribuindu-le ca obiect de studiu al psihologiei. În
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
anume: stările anxioase, stările depresive, PMD, suicidul. O problemă importantă pe care trebuie s-o menționăm este legată de dublul aspect al vieții afective, ea situându-se atât în planul psihopatologiei, dar constituind concomitent și o temă ontologică speculate de filozofie, morală și religie. Stările anxioase De regulă anxietatea și angoasa sunt aspecte care se discută în același cadru tematic, fără a se face diferența dintre ele. Acest fapt creează adesea ambiguități sau chiar confuzii. Conceptul de angoasă a fost tratat
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
religie. Stările anxioase De regulă anxietatea și angoasa sunt aspecte care se discută în același cadru tematic, fără a se face diferența dintre ele. Acest fapt creează adesea ambiguități sau chiar confuzii. Conceptul de angoasă a fost tratat inițial în filozofia epocii romantice de către S. Kierkegaard, de la care va fi preluat în secolul XX de filozofia existențialistă ca reprezentând o „temă fundamentala a existenței” (M. Heidegger, J.P. Sartre, K. Jaspers). Din punct de vedere etimologic, termenul de angoasă este de origine
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
cadru tematic, fără a se face diferența dintre ele. Acest fapt creează adesea ambiguități sau chiar confuzii. Conceptul de angoasă a fost tratat inițial în filozofia epocii romantice de către S. Kierkegaard, de la care va fi preluat în secolul XX de filozofia existențialistă ca reprezentând o „temă fundamentala a existenței” (M. Heidegger, J.P. Sartre, K. Jaspers). Din punct de vedere etimologic, termenul de angoasă este de origine latină: angere - a strânge, a strangula sau angor = trecere strâmtă și dificilă, situație critică. Angoasa
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
pentru individ. La M. Heidegger, angoasa devine un sentiment vital al persoanei pe care-l identifică cu „grija” (Sorge), exprimând o stare de tensiune vitală și prin aceasta menținându-i semnificația de „neliniște existențială” pe care o avea inițial în filozofia lui M. Kierkegaard, în raport cu „interogarea ființei umane despre ea însăși, despre existența sa, despre sensul destinului său”. Pentru L. Lavelle „angoasa este considerată ca o formă de revelație a existenței însăși”. J. Maritain susține că „angoasa este o parte a
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
psihologic și psihopatologic, cât și moral, este legat de faptul că păcatul generează angoasa. Moartea generează disperarea. În acest tip de relație, angoasa este un act feminin, pe când disperarea este un act masculin. În secolul XX, psihiatria preia angoasa din filozofie și morală, considerând-o ca pe „o stare de afect neplăcută reprezentând răspunsul psihofiziologic al individului la un conflict intrapsihic” (A.M. Freedman, H.L Kaplan, B.J. Sadock). A. Porot definește anxietatea în raport cu următoarele trei condiții esențiale: a) Sentimentul iminenței unui
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
psihică. Este o atitudine absolut greșită. Sinuciderea este o decizie umană deliberată. Un act ce reunește conștiința de sine cu voința de a sfârși propria sa viață. Din acest motiv, în sfera analizei suicidului își dau întâlnire psihiatria, morala, religia, filozofia, literatura, sociologia pentru care constituie o temă permanentă de reflecție. Există numeroase forme de înțelegere și definire ale suicidului. Personal am preferat următoarea definiție pe care o considerăm ca fiind mai cuprinzătoare: sinuciderea este actul de conduită intențională, voluntar-deliberată, legat
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
le „scoată în evidență” și, în plus, să mai „adauge” „elemente biografice” inexistente, imaginare cu scop corectiv sau de compensare, supraevaluare etc. În felul acesta se constituie, în paralel cu biografia reală un mit biografic sau un roman biografic individual. Filozofia existenței și a persoanei a adus importante contribuții la analiza psiho-biografică a persoanei umane, cu aplicații multiple în psihologie, psihanaliză și psihopatologie (S. Freud, Ch. Buhler, O. Rank, L. Binswanger, R. Allendy, M. Robert, S. Bataglia, E. Minkowski, R. Le
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]