121,510 matches
-
Poetul rus îi preferă pe negrii mari, o poveste autobiografică a vieții sale violente și haotice la New York. De zinvoltura și trecutul său aventuros le impuneau micilor burghezi de salon literar, între care și Emanuel Carrère, care îl adorau și trăiau cumva prin procură ceea ce ei nu îndrăzniseră niciodată să facă. Straniu amestec de politică și de revoluționarism, cu ideologie comunisto-fascistă, pe care o explica în cărți și în articole, Limonov îi uluia pe intelectualii parizienii ai vremii, publicînd, în același
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
vîrstă de 70 de ani, este într-adevăr o poveste. În Ucraina sa natală era deja cunoscut ca un dur, crescut după principiul inculcat de propria mamă, care îl învățase să lovească întotdeauna primul. Ajunge apoi, clandestin, la Moscova, unde trăiește o vreme din croitorie și scrie poeme care îi atrag admirația unor grupuscule artistice și anarhice din capitala sovietică, dar nu e mulțumit de această glorie subterană. Se visează bogat și celebru, adulat de o lume întreagă. În primăvara lui
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
Cartea însăși e stupefiantă și răscolitoare. Un scriitor care își alege drept erou de roman un bad guy, un mercenar roșu-brun, care nu e fictiv, ci real, ba mai mult, contemporan, ba mai mult încă, el însuși scriitor care își trăiește viața ca un erou de roman... Năucitor, nu? Limonov s-a visat mereu înconjurat de zgomot, pasiune, lumină orbitoare, înălțări și căderi răsunătoare. Orice, numai liniște și rutină, nu. Carrère i le oferă. Îi face cadou acestui golan exasperant cel
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
cel mai frumos lucru pe care îl poate dărui un scriitor unui om în viață: să-și vadă propria existență aureolată de o dimensiune pe care doar ficțiunea o are la îndemînă, înscrisă în perspectiva atemporală, să contemple un parcurs trăit în stradă și într-o carte, reconstruit și reinventat împreună cu scriitorul. Cînd Limonov a aflat că romanul pe care i l-a consacrat Carrère a obținut premiul Renaudot, a declarat: "Îmi face plăcere, mă bucur, e chiar o bucurie răutăcioasă
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
fi violent intruzivă și scormonitoare, e mai degrabă una fotografic-antropologică, scrutînd cu detașare anii aceia de redescoperire a libertății, rapid răsturnată în pierderea inocenței, goană după glorie și imagine, vertij obscen al aparențelor. Pe acest fundal, Jayne Mainsfield și-a trăit efemera perioadă de vis hollywoodian, paradoxal amestec de celebritate și cinică umilire, fiind deja fizic epuizată la 34 ani, după ce nu mai jucase decît în vreo cîteva filmulețe dezastruoase începînd cu 1959 [...], dinozaur al anilor "dumb blonde" (1955-1958), transformată de
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
atașatul cultural și pe amantul ei, Shi... Thomas pleacă în căutarea fiicei sale prin labirinturile multiple, suprapuse, întrepătrunse ale acestui furnicar, capitală a simulacrului și a copiei, creuzet efervescent în care milionarii, mafioții, clasa de mijloc și nenumărații săraci își trăiesc fiecare pasiunile, crizele, rătăcirile. Peste toate aceste traficuri, frămîntări sociale și melancolii particulare tronează Lan, misteriosul magnat manipulator și seducător, ce ascunde în turnul hotelului său un secret imens. La propriu... Cu acea energie inspiratoare și evocatoare care frapează de la
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
care nu o cunosc, această literatură e originală și proaspătă, țesută pe un umor irezistibil, chiar dacă mușcător și adesea negru și decalat. O ironie suplă, ce permite să afirmi lucruri înspăimîntătoare aproape fără să bagi de seamă. Nu știu dacă trăim o "vîrstă de aur" nordică, dar ceva se întîmplă cu adevărat prin zona aceea și, cu siguranță, merită o privire cît o auroră boreală. Predica corsicană Bătălia pentru Premiul Goncourt 2012 s-a încheiat destul de spectaculos, cu victoria unui tînăr
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
îi poartă numele Yersinia pestis. Așa cum se întîmplă de obicei, afinitățile scriitorului cu perso nalitatea celui ales sunt numeroase. Neobosit călător el însuși, spirit cosmopolit și nestatornic, Patrick Deville a studiat literatura compa rată și filosofia înainte de a merge să trăiască o vreme în Orientul Mijlociu, în Nigeria și în Algeria, pentru ca în anii 90 să locuiască mai ales în Cuba, în Uruguay și în America centrală. Prin urmare, atunci cînd ne plimbă, alături de Yersin, între Europa și Asia, prin păduri virgine
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
s-a născut la Paris, într-o familie burgheză armeană, a studiat literele, apoi a călătorit prin lume, a scris reportaje și cărți, a făcut tot felul de munci fizice și a publicat un volum cam la fiecare 18 luni. Trăiește departe de mondenitățile și jocurile de culise pariziene, marginal și înstrăinat, mutîndu-se des, fiind actualmente instalat la Bordeaux. Djian a cunoscut o fulgerătoare ascensiune în 1986, cu scandalosul 37°2 dimineața, memorabil ecranizat, avînd-o pe tulburătoarea Beatrice Dalle în rolul
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
a mai jucat puțin și prin teatru. Apoi, după cum singură povestește, într-o bună zi, a început să noteze mici momente, anecdote, întîmplări observate pe stradă, auzite, citite, văzute la televizor ; intenția inițială era să le lase așa, independente, să trăiască fără legătură între ele, dar treptat, și-a dat seama că, aproape fără voia ei, ele își întind antenele una către cealaltă, se cheamă, se leagă, se potențează reciproc, curg una din alta, astfel încît s-a lăsat în voia
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
împinge la nebunie, la schizofrenie, la suprapunerea a două identități opuse. Și atunci, singurul său refugiu rămîne tăcerea. În fragmentul care urmează, blîndul și înțelegătorul său protector încearcă, totuși, să străpungă acest scut: Tăcerea lui Narcisse Pelletier în legătură cu tot ceea ce trăise în Australia este absolută și totală azi, ca și atunci cînd l-am cunoscut la Sydney, în 1861. A doua zi, l-am chemat din nou. Aveam cu mine carnetele australiene și am încercat o altă abordare. I-am istorisit
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
vitală, chircit în nostalgii păguboase. Un ținut în care nimeni nu vorbește pentru a glumi sau a înflori realitatea, căci totul e sobru, rugos, utiliar în "această lume primitivă, antică, antediluviană și destinată, prin urmare, unei morți lente pentru că a trăit prea mult, a servit prea mult, a rezistat prea mult și s-a uzat ființînd". Personajul principal, Claire, s-a născut deci la "capătul lumii", la o fermă din Cantal. Adolescentă, descoperă Parisul cu ocazia unui Salon al agriculturii și
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
el, pașii răsună și trosnesc așa cum nu ar putea-o face pe pămîntul suplu din cealaltă țară. La Paris, Claire îl întîlnește pe Alain, un consătean, care însă nu așteaptă decît să se întoarcă acasă, de cîte ori are ocazia; trăiește la unison cu părinții și vibrează odată cu ținutul natal, în vreme ce Claire măsoară distanța tot mai mare care o separă de ai ei. Nu e suferință la mijloc, doar teama de a nu rata șansa vieții și de a recădea în
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
reușește la examen și devine profesor la un liceu din Meaux, dar se lansează și în publicistică, devenind critic literar la revista "Elle" și realizînd o serie de reportaje pentru "Le Point". Pasionat de călătorii, se inspiră dintr-o poveste trăită pe insula grecească Athos pentru romanul Interdit à toute femme et à toute femelle, (Plon, 2002), se cufundă în lumea feroce a editurilor și telerealității, cu Génération spontanée (Plon, 2004), pentru a cîștiga pre miul Interallié în 2007, cu Birmane
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
și renașterii unui neam. De fapt, problema dureroasă ce constituie fundalul textului o reprezintă rușinosul comerț cu sclavi negri practicat cu ipocrizie și nerușinare de civilizatul Occident de-a lungul a peste patru secole. Tribul Mulongo, ales ca ax narativ, trăiește în deplină pace și împăcare cu natura și semenii, fără să-și folosească lăncile și cerîndu-și iertare de la fiecare animal ucis pentru subzistența cotidiană. Apoi, într-o noapte, teribila "noapte a marelui foc", dispar doisprezece bărbați dintr-un sat, zece
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
să-și folosească lăncile și cerîndu-și iertare de la fiecare animal ucis pentru subzistența cotidiană. Apoi, într-o noapte, teribila "noapte a marelui foc", dispar doisprezece bărbați dintr-un sat, zece tineri și doi adulți. Nedumerite și îngrozite, mame și soții trăiesc durerea acestui eveniment, redată de autoare cu o precizie extremă a tonalității unei emoții reținute și aproape mute. Suferința le e potențată de exilul la care le obligă necru țătoarele cutume, dispariția fiilor fiind o grea anatemă pentru femeile rămase
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
în situația aceea, pentru a evita ca durerea să se întindă ca o pecingine în sînul celorlalte familii din sat și să fragilizeze construcția societală în ansamblul ei. În plus, matroana Ebeise considera că în felul acesta, fiind silite să trăiască împreună, dar departe de clan, cele zece mame nefericite aveau să se consoleze reciproc și să se ajute întru reclădirea unei existențe coerente. Și totuși, nu acesta e sfîrșitul. Dincolo de absență, dor și amărăciune, dincolo de moarte chiar, femeile găsesc resursele
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
iscoditoare se strecoară în acest interstițiu în care universul familiar e cu brutalitate înlocuit de unul nou, despre care nimeni nu știe încă nimic. Narațiunea se focalizează pe viziunea personajelor, ilustrative pentru epoca amintită, anume un grup de subsaharieni ce trăiesc într-o Africă precolonială și nu cunosc altceva despre lume decît propriul spațiu de referință și pe cel al vecinilor imediați. Întîlnirea cu Europa, cu Occidentul, în acea formă monstruoasă e doar în subsidiar percepută, ca un accident al istoriei
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
formă monstruoasă e doar în subsidiar percepută, ca un accident al istoriei. Ce dorește cu adevărat scriitoarea e să trezească și să alimenteze memoria unor lumi dispărute. Cîți se mai întreabă astăzi, chiar dintre urmașii celor evocați emblematic, cum se trăia în Africa central-ecuatorială înainte de întîlnirea cu Europa? Gravurile și reprezentările de epocă ilustrează îndeobște șiruri nesfîrșite de prizonieri înlănțuiți, în drum spre vasele care aveau să-i rupă pe veci de ținuturile natale. Dar acei oameni au avut o existență
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
evaporați în decursul marelui incendiu. Nici măcar despre foc nu se va mai spune nimic. Cine gustă amintirea înfrîngerilor? Leonora Miano aduce un omagiu discret și pasional în același timp populațiilor bantu din Africa centrală, creativității și artei lor de a trăi, dar și diversității infinite din sînul unor comunități apropiate, dar clar distincte, pe care doar o viziune eurocentristă le-a putut schematiza caricatural în figura "negrului african". Rasismul imaginar nu e o creație a continentului negru, dar tăcerea asupra unor
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
o vreme în Japonia, plimbată îndelung prin Asia, o erudită clasicistă (agregée de grecă și latină la 21 de ani!), vorbitoare de cinci limbi, extravagantă și plină de umor, deși cumva aseptică, asexuată, nevrotică. Explicabil, de altfel. După 17 ani trăiți prin țara Soarelui-răsare, apoi în China, Bangladesh, Birmania, Laos, pentru a ajunge în Europa și în țara ei de origine abia la vîrsta adolescenței, Amélie a suferit un șoc social și cultural, descoperindu-se incapabilă de a comunica cu tinerii
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
se sparg sau tac cu o forță evocatoare și creatoare de lumi care face cu totul superfluă, dacă nu chiar nelalocul ei, prezența concretă a unui obiect aducător de moarte, o concesie inutilă și inestetică făcută "realității", cîtă vreme ființele trăiesc, iubesc, urăsc și dispar doar prin formidabila încărcătură volitivă și emoțională a unei rostiri. Desigur, de aici încolo se deschide un amplu evantai de analize textuale posibile, care să evidențieze fie erudiția autoarei, jocurile de limbaj și de idei care
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
Scopul iubirii îmi pare a fi să ajungi la o fotografie, una singură, absolută, a femeii iubite. Iar scopul foto grafiei este de a revela iubirea pe care o simți într-o singură imagine. Istoria se îneacă la mal Parisul trăiește sub vraja marelui Nord de cîțiva ani, de cînd s-a lăsat pradă unei noi mode literare și a primit cu brațele deschise literaturile scandinave, ilustrînd îndeosebi subgenuri ca romanul polițist, "negru", sau thriller-ul de o factură specială, în
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
un interviu recent: Eu consider că fac parte din lumea literaturii contemporane românești. Fac parte din ea deoarece am crescut, am studiat și m-am format în România. Distanța culturală dintre România și America nu-i chiar așa de mare. Trăiesc acolo, geografic departe, dar din ce simt și ce văd, nu-i departe deloc. Sau mai bine zis, nu văd nici un motiv pentru care n-aș putea aparține ambelor lumi, de ce una ar trebui s-o excludă pe cealaltă. Perspectiva
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
Tonul pasajelor "românești" nu e dolorist, nostalgia e una firească pentru oricine se întoarce, după ani buni, asupra unei părți din sine învelită în misterul trecutului mereu reinventat și nu putem să nu ne amintim, noi, cei care ne-am trăit tinerețea în acele vremuri, că suferințele și lipsurile exterioare erau mai mereu estompate de bucuriile mult mai adînci și nesupuse timpului pe care sufletul le privilegia în dauna grijilor iubirea, prietenia, cărțile. Dar nici edulcorare sau complezență nu întîlnim la
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]