121,510 matches
-
unghiurilor și fațe telor iubirii, trădării, regretelor. Ceva, undeva se pierde pe drum. Dragostea alchimică și nebunatică a începutului lasă loc, treptat, inevitabilelor griji și preocupări cotidiene, de o acuitate imposibil de ignorat, cum o știu toți cei care au trăit acele timpuri. E o zonă tul bure în care destinele celor doi se despart, fără ca vreunul din ei să-și dea seama ; între idealismul curat, dar monomaniac al lui Andi, care își dorea cu ardoare să scape spre lumea nouă
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
i-a reunit în sfîrșit. Fiecare din ei are un premiu Goncourt la activ, Patrick Modiano pentru Rue des boutiques obscures / Strada dughenelor întunecate (1978), Echenoz pentru Je m'en vais / Eu plec (1999). Conservatori, atemporali, scriind încă de mînă, trăind la periferia societății literare și, mai ales amănunt ce ar merita, poate, o atenție aparte dînd naștere unor cărți tot mai scurte, mai dense, mai fulgurante. Nu din lipsă de timp, nici de inspirație, nici ca să le facă neapărat pe
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
cînd a apărut La Place de l'Etoile. Ați avut dreptate să așteptați, ați scăpat astfel de defectele tinereții, de tatonări, incertitudini, fragilitate... J. Echenoz Nu e chiar așa. Și eu am bîjbîit între 20 și 30 de ani. Chiar dacă trăiam un sentiment de libertate totală, pe care nu l-am mai regăsit niciodată după aceea, nu știam cum să mă lansez în forma romanescă. De cînd mă știam eram cititor de romane, dar nu eram deloc sigur că voi găsi
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
le vezi. Și asta corespunde perfect modului în care se conturează povestirea, ca și cum norii s-ar împrăștia puțin cîte puțin. P. Modiano Perioada era, într-adevăr, înnorată, sau mai degrabă încețoșată. Nu ajunsesem încă la majoratul de 21 de ani, trăiam pe margine, eram un fel de pasager clandestin în Paris. Aveam de a face pe atunci cu persoane care, indirect, aparțineau unei lumi dubioase, frecventam locuri bizare și existau, ici și colo, indicii despre ce avea să devină afacerea Ben
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
din clasa de jos, niște englezi suspicioși și aceste mese interminabile la care copiii mei adorm între calcan și friptură... V-ar plăcea foșgăiala de corpuri goale pe plajă această populație de pe malurile Gangelui. E o generație care știe să trăiască fără veșminte. Copiii și adolescenții se joacă cu mingea îmbrăcați aproape numai cu bronzul de pe ei: săpunul care mi se dădea tulbura apa în care mă îmbăiam ca să nu "mă" văd și cămășile mele de noapte erau cu șnur, ca să
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
sa arogantă de stăpînitor al universului, și a Progresului inevitabil. Dar, treptat, știința și-a băgat coada în toate constructele epistemologice, hazardul s-a impus ca lege și absurdul sau nonsensul existenței a invadat conștiințele. În tot acest timp, Mallarmé trăia retras din lume și străin de aceste dezbateri sau, cel puțin, așa se credea, sculptîndu-și meticulos straniile bibelouri poetice. În realitate însă, la fel ca și confrații săi, era afectat profund de descîntarea lumii, considerînd că nu există societate fără
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
cele mai atrăgătoare ale demonstrației moriniene e mai fidel lui Heraclit decît lui Marx sau lui Hegel, în aceea că e convins de existența unor contradicții constitutive vieții. Contradicții ce nu trebuie neapărat depășite, pentru că ele ne hrănesc ființial. A trăi de moarte, a muri de viață, cum spune filosoful din Efes... În esență, dincolo de judecățile și verdictele cu certitudine susceptibile de interpretări și amendări multiple, Edgar Morin se revendică de la o gîndire recursivă, în buclă, în care cei doi termeni
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
incisivă, nu o aglomerare de cunoștințe moarte pe un raft prăfuit. Ce-i drept, lectura a fost și a rămas singurul drog al acestui intelectual, devorator bulimic de cărți și reviste, care a reușit însă rara performanță de a și trăi pe măsură, de a savura și împărtăși din experiențele și gîndurile sale. Asemenea lui Oscar Wilde, pe care îl citează cu un frumos aforism: "Toți suntem în șanț, dar unii dintre noi privesc stelele", Jean d'Ormesson contemplă, la propriu
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
preschimbat în canal rafinat, seducător și ucigaș, însă cruzimea temperată de fer voarea anatemelor, enormitățile exasperante, contradicțiile vitale și salturile spectaculoase sunt tot acolo, sensibile sub suprafața netedă a perfecțiunii verbale. În România, la fel ca în Franța, Cioran a trăit dureros con fruntarea între spiritul postmodern și "moartea lui Dumnezeu", de unde și meditațiile sale recurente asupra rolului divinității. Acolo, ca și aici, a practicat excesul și a făcut să tremure dogmele, din pura plăcere a jocului, dar mai ales din
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
sfîșietoarea acceptare a unei fata lități: imposibilitatea de a crede altfel decît rupîndu-și gîtul. O constantă, una singură, de la început pînă la sfîrșit: Cioran a fost întotdeauna mult mai mult decît un abil creator și manipulator de paradoxuri, le-a trăit, le-a respirat din nevoia de a găsi mijlocul de a face să coincidă, fără fuziune, o idee și contrariul său, ipseitatea și alteritatea. Primul său eseu, Pe culmile disperării, chinuit, exploziv, extremist, a fost scris și publicat în română
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
observator, ci participant. Cioran pare să fi pierdut însă sensul alunecării imperceptibile, căci își descrie căderea în lume ca pe o încarnare nefericită în loc să vadă în ea o trecere. Același lucru e valabil pentru dimensiunea temporală, pe care Cioran o trăiește ca pe o damnare, în vreme ce durata și eternitatea se confundă în conștiința arhaică a românilor care, mai mult decît alte popoare, resimt acut abandonul eternității și "căderea în istorie". Cioran va prelua esența acestei idei și va transforma eufemismul în
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
alege între două opțiuni, între două atitudini, două acte bine delimitate ține de impostură: "Un minimum de înțelepciune ne-ar obliga să susținem toate tezele în același timp, într-un eclectism al zîmbetului și al distrugerii." (SA) Incapabil să-și trăiască contradicțiile în cotidian, se refugiază în cuvînt. Cuvîntul este, pentru Cioran, locul unde iluzia accesi bilității și a dialogului cu celălalt atinge punctul maxim, pînă la marginea nerostirii. Căci laconismul aforismelor sau al notațiilor fragmentare îl rătăcește pe cititor mai
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
al XVIII-lea și suferă într-o limbă gramaticală, se lasă să alunece insidios între eu și eu, ridicînd versatilitatea la rang de perfecțiune formală. De fapt, o spusese deja în Cartea amăgirilor: "Tragedia omului este de a nu putea trăi în, ci numai dincoace sau dincolo", la care face ecou o remarcă din Caiete: "De ani de zile mă aflu constant mai prejos de mine însumi!" Poate că aceasta e cheia de lectură pentru Cioran, om al intervalului. Lipsit de
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
fiecare pas. Atunci cînd conștiința răului și a eșecului dialogului său cu Dumnezeu riscă să-l zdrobească, este salvat, aproape împotriva voinței sale, de acel spirit de deriziune, de acea ironie subversivă și totuși salutară care îi este constitutivă: "A trăi este o imposibilitate de care nu încetez să mă pătrund de vreo patruzeci de ani încoace..." (DR) În felul său sucit, oblic, răsturnat, Cioran a făcut enorm pentru reconstituirea unității pierdute a ființei, tocmai confruntînd-o cu o scindare, cu această
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
aproape... În ciuda tuturor ricanărilor mele, nu mi-e greu să concep că într-o zi m-aș putea dizolva în Dumnezeu, și această posibilitate pe care mi-o acord mie însumi mă face mai indulgent cu sarcasmele mele. Omul poate trăi fără rugăciune, dar nu și fără posibilitatea rugăciunii... Infernul este rugăciunea interzisă. (C) Exercițiul gîndirii și expresiei paradoxale la Cioran ar trebui clar delimitat de teritoriul exercițiilor de stil, căci cioburile de viață, de idei, de viziuni, adunate și obligate
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
A fost singura consecință a morții Minei Kemper, cea adevărată, cea care nu există."... Cioran pare să-i răspundă în ecou: "Sunt distinct de toate senzațiile mele. Nu reușesc să înțeleg cum anume. Nu ajung să înțeleg nici cine le trăiește. Și, de altfel, cine e persoana de la începutul celor trei propoziții?" (MA) Dacă principalele forme de construcții identitare rămîn relativ stabile în teorie, ca și concept, identitatea trebuie mereu precizată, căci ea desemnează un principiu plural și complex. În cazurile
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
a traversat o lungă perioadă de tulburări anxioase, crize de panică și agorafobie. El însuși afirmă că a suferit niște dereglări chimice ale creierului, decesul mamei provocîndu-i un șoc emoțional atît de puternic încît, multă vreme, a avut impresia că trăiește cu un monstru în interiorul său. Cum a reușit să-și transforme /construiască /reprezinte identitatea cu ajutorul unui suport de hîrtie, dar care se sprijină în fapt pe numeric? A fost destul de simplu și-a proiectat "monstrul" în exterior, sub forma unor
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
dezvăluie că nu e decît o invenție, exclamă din toată inima ei virtuală: "Dar exist!3 Autoarea ei și-a modificat propriul cod genetic pentru a putea "coborî" în lumea Minei, în una din lumile ei mai degrabă, căci aceasta trăiește milioane de vieți diferite pe milioane de calculatoare diferite, unde utilizatorii o modifică în funcție de celelalte personaje cu care o fac să interacționeze. În cazul ei, identitățile multiple sunt toate virtuale, cu excepția Minei-sursă, care este și reală și aspirată de propriul
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
fragmentat, deconstruit în însăși construcția sa, afirmîndu-se și sfărîmîndu-se într-o aceeași mișcare. La Roussy, tinerii explorează diverse identități virtuale, mai mulți avatari, pentru a cerne care e mai recunoscută și apreciată, pentru a o privilegia, dar și pentru a trăi în această logică a terțului inclus pe care doar conceperea unor multiple niveluri de realitate o permite. Ei au astfel posibilitatea de a se "irealiza" în fapte sau povești imaginare, știind însă că doar una din aceste identități e menită
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
portăreasă tradițională nu are doar conștiința fermă a propriei identități, dar se mai și identifică (chiar de o manieră conflictuală) cu cele ale locatarilor 'săi', de soarta cărora se simte responsabilă. Cioran dezvoltă o adevărată fascinație pentru această ființă, care trăiește totul la modul personal, care se atașează, bodogănește și protejează, dar și o ființă a cărei curiozitate vulgară și autoritarism intruziv îl perturbă profund. Mai mult încă, figura portăresei se transformă, la Cioran, în prototipul anti-diaristului : Să ții un jurnal
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
nu-l facă să coincidă decît cu intervalul este o condamnare la dislocare și ruină a unității interioare. [Eu] sunt distinct de toate senzațiile mele. [Eu] nu reușesc să înțeleg cum anume. [Eu] nu reușesc nici măcar să înțeleg cine le trăiește. Și de altfel, cine e acest eu de la începutul celor trei propoziții ? (AA) Omul acesta ars de viu, "omul streașinilor", cum singur se definește, este însă subiect al unei autoficțiuni, căci se confundă cu ideile sale, și își inoculează acest
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
adoptat o civilizație care a avut dintotdeauna cultul limbii frumoase, Cioran nu i-a atribuit niciodată acesteia vreo întîietate de ordin ideologic, nici scriiturii ca atare vreo autoritate aproape religioasă asupra lumii. Mai puțin scriiturii de sine, acelui strigăt visceral trăit în și prin cuvînt, cu forța unei epifanii. Dacă jurnalul este prin excelență un spațiu al scriiturii prote jate, unde întrebarea: cine vorbește? nu-și are justificare, dacă este cadrul privilegiat al scriiturilor eului, atunci, încă o dată, Cioran nu a
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
este cadrul privilegiat al scriiturilor eului, atunci, încă o dată, Cioran nu a scris vreun jurnal. Caietele sale sunt o sferă a scriiturii eu-rilor, iar cuvîntul său se eliberează într-o altă logică a comunicării, cea a ființei în exil, care trăiește în verb experiența finitudinii moderne... Lenea la Cioran Destinul unui mare scriitor în conștiința publicului e adesea paradoxal; pe măsură ce devine o voce tot mai puternică în spațiul intelectual, e tot mai puțin citit și tot mai mult citat... Și, desigur
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
cel mult, pe cea de rege, precum Solomon, căci munca frenetică nu e decît negarea sensului eternității. Spirit de contradicție sau necesitate vitală? Cert este că, în calitate de perpetuu juisor al neîmplinirii, Cioran se cuibărește în euforia inutilului, considerînd că a trăi e suficient de extenuant și dificil, ocupație deplină ce descurajează orice veleitate de gest suplimentar, amintind de o zicere latinească: Nu sunt niciodată mai ocupat decît atunci cînd nu am nimic de făcut." De altfel, nu se coboară pînă la
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
murit. Emigrantul francez Félix Colson a fost primul dascăl al lui V. În 1804, însoțit de un dascăl-epitrop grec, Zaharia, era trimis la Viena pentru învățătură. Aici deprinde germana, dar și italiana, limbă la modă la Curtea vieneză, unde atunci trăia și scriitorul Pietro Metastasio. Ar fi trecut și prin Italia, ajungând la Pisa. O listă de cărți cumpărate în perioada studiilor la Viena (Aristofan și Aristotel, Cicero, Condillac, La Fontaine, un Chansonnier français, La Guerre des dieux de Évariste Parny
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290398_a_291727]