121,510 matches
-
și idealiste de împlinire ca în sfera muncii, aceeași ETICĂ A FORCING-ULUI. [...] obsesia bronzării, mobilitatea anxioasă în care turiștii "fac" Italia, Spania, muzeele, gimnastica, nuditatea de rigoare sub un soare obligatoriu și mai ales această imperturbabilă bucurie de a trăi, toate dovedesc o subordonare totală față de principiul datoriei, sacrificiului și ascezei"370 (s.a.). Vacanța devine astfel o obligație ce trebuie bifată ca activitate colectivă (în termenii lui Baudrillard, am putea spune chiar că există o "mistică a solicitudinii" și în
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
ca și transcendența, se pierd și în tumultul comunicării rizomatice, astfel încât ecranul și rețeaua desemnează acum cele mai potrivite metafore care corespund societății de comunicare. Dacă transcendența se caracteriza printr-o "mișcare dialectică", imanența în care se pare că se trăiește în lumea postmodernă se recunoaște prin exponențializare, prin ridicarea la putere a oricărei relații. În scriitura sa de cele mai multe ori sentențioasă, Baudrillard afirmă că "nu mai există suflu al transcendenței. Nu mai există decât tensiunea imanenței"398, care confirmă încă
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
creșterea constantă a mărfurilor, progresul științei și tehnologiei, dar și prin diferențierile între sferele sociale, discursive și axiologice, Baudrillard argumentează că teoria imploziei este cea mai în măsură să descrie societatea postmodernă. Filosoful francez consideră că și societățile primitive au trăit un proces de implozie dirijată, care a dus la colapsul lor, dar și la explozia și expansiunea întâlnite la toate nivelurile civilizațiilor moderne, aflate sub semnul universalizării pieței, legilor și a valorilor economice și filosofice. În schimb, acest proces exploziv
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
doar un ecran lipsit de profunzime și de iluzie, iar ceea ce este lipsit de iluzie este mort și inspiră teroare. Ceea ce este în întregime solubil în comunicare și devine transparent este în mod iremediabil obscen: "Societatea de consum a fost trăită sub semnul alienării, ca societate a spectacolului dar tocmai, exista spectacol, iar spectacolul, chiar alienat, nu este niciodată obscen. Obscenitatea începe când nu mai există spectacol, scenă, teatru, când totul devine de o transparență și o vizibilitate imediate, când totul
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
denaturalizare discursurile tind să devină simultane, masele nu mai reacționează decât ca spectatori, puterea și-a pierdut esența politică dizolvându-se într-o acțiune publicitară și mediatică, iar războiul este doar unul virtual. După expresia creată de Taylor și Saarinen, trăim în ceea ce se numește simcult, cultura simulacrului și a condițiilor ei actuale, care permite ca întreaga lume a cunoașterii să devină o zonă a "liberului schimb". Unul dintre exemplele oferite în Simulacres et simulation este acela al unui "reality-show", care
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
spațiu obiectiv", televiziunea nu-și poate aroga perspectiva "ochiului divin", a imaginii absolut veridice și obiective. Hiperrealitatea se manifestă și prin inversarea rolurilor clasice "împreună cu familia Loud, "nu vă mai uitați la televizor, ci televizorul este acela care vă privește (trăiește)". [...] Acesta este stadiul ulterior al relației sociale, al nostru, care nu mai este acela al persuasiunii (era clasică a propagandei, ideologiei, publicității etc.), ci al deturnării (dissuasion)"449. În acest context, Baudrillard declară inadecvarea ideilor situaționiștilor la noile condiții; nu
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
nu mai poate fi identificată cu exactitate, fiind de o asemenea manieră diseminată în societate, încât reperarea în termeni de emițători sau poli a devenit imposibilă. Hiperrealitatea conduce la indiferențiere, la colapsul tuturor dihotomiilor și contradicțiilor, astfel încât lumea în care trăim ne este prezentată ca aflându-se în plin proces de implozie, de ștergere a diferențelor clasice. Caleidoscopul social prezentat de către Baudrillard este, probabil, temeiul caleidoscopului literar și al vitezei resimțite în textele sale. O consecință a acceptării ideii de hiperrrealitate
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
după cum a fost el prezentat în primele lucrări) se ajunge deja la o altă perspectivă epistemologică în relația obiect subiect: "astăzi, obiectul nu mai este "funcțional" în sensul tradițional al termenului, el nu vă mai servește, ci vă testează. Noi trăim mai puțin ca utilizatori decât ca lectori și selectori, celule de lectură. Dar atenție: de fiecare dată voi sunteți constant selecționați și testați de mediul însuși"464. De altfel, întreaga societate pare a fi alcătuită pe modelul codurilor și modelelor
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
lui Wim Wenders, Paris, Texas (după care s-a dat numele unei localități din Texas), cu lucrarea filosofului francez, Denzin afirmă că "Paris, Texas este de asemenea un oximoron pentru Baudrillard în America, cartea sa surprinzând reflecțiile unui om care trăiește la Paris, scrie despre modul de viață american și a călătorit de mai multe ori prin Texas în drumul său spre America"491. Cu toate acestea, ceea ce narează Baudrillard despre America nu intră în categoria amintirilor povestite de un turist
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
sau chiar modelul său. Astfel, Baudrillard respinge interpretarea banală în termenii visului sau ai imaginarului, propunând varianta în care "America nu este nici un vis, nici o realitate, ea este o hiperrealitate. Este o hiperrealitate pentru că e o utopie care s-a trăit ca realizată chiar de la început"496. Un rol important în calificarea Americii drept simulacru este și faptul că Baudrillard găsește aici multe situații care îi confirmă trăsăturile simulacrului în practică. De exemplu, simulacrul de ultimul nivel este acela care nu
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
interpretează astfel în termenii simulacrului situația culturală a Americii, care "exorcizează chestiunea originii, nu cultivă vreo origine sau autenticitate mitică, ea nu are trecut sau adevăr de bază. [...] Cum n-a cunoscut acumularea lentă și seculară a principiului adevărului, ea trăiește într-o simulare necontenită, în necontenita actualitate a semnelor"497. Pentru Baudrillard, în America există doar simulacre de primul și al treilea ordin, cele de ordinul al doilea, care se bazează pe reflexivitate și dedublare, și care i se par
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
realul nu este decât o provocare adusă teoriei. Dacă încă mai putem găsi o teorie care să nu se supună realului, înseamnă că suntem salvați de prea marea "viclenie" a realității și că ideea poate exista, iar utopia mai poate trăi. Pentru aceasta, susține Baudrillard, trebuie ca teoria să manifeste un "orgoliu" nemăsurat față de viitor, să reprezinte o provocare adusă lumii și să devină un eveniment prin capacitatea sa de anticipare a lucrurilor viitoare (de altfel, despre Baudrillard ca patafizician s-
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
firesc din faptul că la baza oricărui tip de seducție se află puterea metamorfozei orice trebuie transformat pentru a fi învăluit într-un ritual care captează. În această lege se găsește sfidarea profundă adusă ordinii naturale, căci omul tinde să trăiască într-o lume a sa, construită din trădare, dispariție și seducție decât într-o lume "dată", căreia să nu-i poată schimba nimic. Baudrillard proclamă: "a dispărea înseamnă a te risipi în aparențe. Nu servește la nimic să mori, trebuie
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
și seducție decât într-o lume "dată", căreia să nu-i poată schimba nimic. Baudrillard proclamă: "a dispărea înseamnă a te risipi în aparențe. Nu servește la nimic să mori, trebuie să știi să dispari. Nu servește la nimic să trăiești, trebuie să știi să seduci"519. Modul de dispariție, împreună cu sfidarea, conturează acum profilul seducției. Pentru Herman Parret 520, această fază rituală permite realizarea a numeroase trimiteri către opera grecilor, care abundă în figuri ale metaforei seducției. Mai mult decât
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
cuvinte, există o serie de modificări discursive care ar proveni din adaptarea scriiturii la teoriile prezentate? Ce consecințe în planul limbajului derivă, de pildă, din postularea simulării și a hiperrealității? Procesului de implozie prin care este caracterizată lumea în care trăim, restructurărilor determinate de viteza transmiterii informației, de accelerarea în toate domeniile de activitate, de schimbarea valorilor și a punctelor de reper le corespund un set de caracteristici ale scriiturii baudrillardiene, precum și un număr de schimbări produse în interiorul unor concepte. După cum
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
că te-am făcut să-ți dai seama îndeajuns că orice expresie a unei idei abstracte nu poate fi decât o alegorie. Datorită unei soarte ciudate, acei metafizicieni care-și închipuie că pot scăpa de lumea aparențelor sunt constrânși să trăiască perpetuu în alegorie. Poeți triști, ei sărăcesc fabulele antice de culoarea lor, nefiind decât niște simpli culegători de fabule. Ei fac mitologie albă". Pentru Derrida, mitologia albă păstrează ideea că metaforele au plecat de la o serie de sensuri "primitive", "proprii
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
să creioneze un "diagnostic" al discursului filosofic postmodern, Codoban afirmă: "Ceea ce rămâne sigur este diagnosticul filosofiei la posibilul capăt al modernității: ea a ajuns să fie un discurs de comentariu într-o cultură de citate. Este o filosofie nonfigurativă, care trăiește din exploatarea semnificațiilor gândite fie altcândva, fie altundeva. Singura întrebare pe care și-o mai poate pune este autoreflexivă și privește condițiile sale de posibilitate. Discursul ei s-a reîntors de la epic la liric, fără ca prin aceasta să-și inverseze
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
et la mort, p. 116. 441 Ibidem, p. 112. 442 Jean Baudrillard, Simulacres et simulation, p. 36. 443 Jean Baudrillard, Strategiile fatale, p. 72. 444 Jean Baudrillard, Celălalt prin sine însuși, p. 15. 445 În Le crime parfait, Baudrillard notează: "trăim într-o lume în care cea mai înaltă funcție a semnului este aceea de a face să dispară realitatea, și în același timp de a masca această dispariție. Astăzi, arta nu face altceva. Mass-media nu fac alt lucru" (p. 18
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
amplă a acestor opoziții, a se vedea Douglas Kellner, Jean Baudrillard. From Marxism to Postmodernism and Beyond, pp. 178-181. De remarcat, de asemenea, faptul că Baudrillard își asumă această formă de "maniheism transcendental", deși consideră că dualitatea este extrem de rar trăită în forma sa pură: "ideea dualității este pentru mine cu adevărat crucială: ea ține de ordinea devenirii" (D'un fragment l'autre. Entretiens avec François L'Yvonnet, p. 117). 578 Jean Baudrillard, Paroxistul indiferent, p. 40. 579 Douglas Kellner, Cultura
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
liderii religioși din întreaga lume în acest scop în 1986, evocându-l pe Sfântul Francisc de Assisi a spus că „a fost măreț în secolul al XIII-lea însă a devenit mult mai important acum în zilele noastre”. El a trăit într-o perioadă când Biserica înfrunta o situație nouă, dar era suficient de matură pentru a accepta reînnoirea. Alături de clerul regular și structurile parohiale tradiționale, Ordinele mendicante veneau cu o nouă formă de slujire a cărei influență nu a încetat
Viaţa Sfântului Francisc de Assisi : cronici şi mărturii medievale franciscane şi non-franciscane by Accrocca Felice, Aquini Gilberto, Costanzo Cargnoni, Olgiati Feliciano () [Corola-publishinghouse/Science/100973_a_102265]
-
intenționa să pășească pe urmele lui Cristos cu adevărat sărac. De fapt, Sfântul, în Testamentul său (nr. 14) referitor la stilul de viață al primului grup de însoțitori, spune că i-a fost revelat de Dumnezeu că ei trebuie să trăiască „după forma Sfintei Evanghelii” (secundum formam Sancti Evangelii), înțeleasă ca o viață săracă, fără a poseda ceva, nici personal, nici în comun. Comunitățile monastice, în schimb, în afară de renunțarea la orice fel de posesie din partea fiecărui membru în parte, puteau deține
Viaţa Sfântului Francisc de Assisi : cronici şi mărturii medievale franciscane şi non-franciscane by Accrocca Felice, Aquini Gilberto, Costanzo Cargnoni, Olgiati Feliciano () [Corola-publishinghouse/Science/100973_a_102265]
-
feminin sau, mai bine zis, asupra noilor experiențe religioase feminine. Păcat că, în acest context, în care același nume al Ordinului, care va face referință la Clara, a fost obiectul unei dispute (nu minore, ci femei sau doamne retrase, ce trăiesc închise departe de lume; doamnele sărace sau doamnele de la San Damiano, în texte și documente din prima jumătate a secolului al XIII-lea; surori sărace, în Regula scrisă de Sfânta Clara). Nu putem ști dacă prin apelativul sorores minores Iacob
Viaţa Sfântului Francisc de Assisi : cronici şi mărturii medievale franciscane şi non-franciscane by Accrocca Felice, Aquini Gilberto, Costanzo Cargnoni, Olgiati Feliciano () [Corola-publishinghouse/Science/100973_a_102265]
-
fost primită cu satisfacție sau tulburare, cu bucurie sau reticență de cei care nu erau și nici nu au devenit franciscani; ea a fost de cele mai multe ori motiv de mândrie pentru cei care erau franciscani, însă mai puțin preocupați să trăiască astfel, cel puțin în textele acestei secțiuni. Dezvoltarea Ordinului, răspândirea și cunoașterea progresivă a istoriei fondatorului Francisc de Assisi și a cultului său este cadrul general în care trebuie văzute mărturiile prezente aici. Atât problema unicității lor, cât și informațiile
Viaţa Sfântului Francisc de Assisi : cronici şi mărturii medievale franciscane şi non-franciscane by Accrocca Felice, Aquini Gilberto, Costanzo Cargnoni, Olgiati Feliciano () [Corola-publishinghouse/Science/100973_a_102265]
-
instituțională, adică este atribuită direct papalității și, așa cum s-a spus, însuși numele de Francisc este ignorat de multe ori; 3) în ciuda evidențierii noutății lor, frații minori sunt încadrați în scheme mentale consolidate; considerați inovatori într-o lume îmbătrânită, ei trăiesc într-o fază de îmbătrânire a istoriei, idee larg răspândită în Evul Mediu, plecând de la împărțirea istoriei în șapte faze de Sfântul Augustin (†430). Rolul lor este important pentru că sfârșitul timpurilor este aproape, după cum o demonstrează prezența multor rele din
Viaţa Sfântului Francisc de Assisi : cronici şi mărturii medievale franciscane şi non-franciscane by Accrocca Felice, Aquini Gilberto, Costanzo Cargnoni, Olgiati Feliciano () [Corola-publishinghouse/Science/100973_a_102265]
-
l-au adus în Biserică. Iacob din Vitry surprinde bine acest aspect când, într-o predică adresată fraților, le vorbește despre „amploarea acestei curți interioare a mănăstirii (care este lumea întreagă)” (FF 2230). Frații nu au o curte interioară, nu trăiesc experiența lor religioasă între zidurile unei mănăstiri, ci în toate locurile din lume și printre toți oamenii. Este un laitmotiv al franciscanismului din secolul al XIII-lea, așa cum arată Giordano din Giano în cap. 43 al Cronicii sale („Nu știu ce înseamnă
Viaţa Sfântului Francisc de Assisi : cronici şi mărturii medievale franciscane şi non-franciscane by Accrocca Felice, Aquini Gilberto, Costanzo Cargnoni, Olgiati Feliciano () [Corola-publishinghouse/Science/100973_a_102265]