1,725 matches
-
traseu al inițierii presărat cu pilde, tinzând o șlefuire morală, teologică și, evident, politică, toate comentate spre consolidarea „învățăturilor”. Fragmente alese, cu intenții bine conturate, din Cărțile Regilor, din Cuvântul de laudă compus de Eftimie al Târnovei în cinstea împăraților bizantini Constantin și Elena, din scrierea ascetică Viața sfinților Varlaam și Ioasaf, din texte ale scriitorilor epocii patristice închipuie o antologie exemplară și - s-a zis - originală (ca structurare) în câmpul literaturii parenetice. În cea de-a doua secțiune sunt cuprinse
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288381_a_289710]
-
iaste vrednic și harnic și-și va păzi dregătoria cu cinste. Că mai bun îți iaste săracul cu cinste decât boiariul de ocară.” Ideea este nu numai foarte curajoasă, ci și foarte modernă. Cărturarului nu i-o puteau sugera textele bizantinilor, la fel cum nu putea găsi acolo idei pentru discursul în favoarea demnității umane. Sufletul stăpânitorului trebuie să vibreze odată cu sufletul țării peste care Dumnezeu l-a așezat să stăpânească. Iubirea de țară este, într-un fel, regula de aur a
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288381_a_289710]
-
modelelor erau cele mai de temut, ci inamovibilitatea tiparului și a structurii literare pe care le impuneau acele modele. Textul parenetic își instalase o etichetă literară specifică, un ceremonial propriu, în care tradiția unui șir de contribuții antice, preluate de bizantini și amendate în spirit creștin, se topise în acea imobilitate în care medievalii traduceau fixitatea și invariabilitatea universului ce îi adăpostea. Învățăturile... se apropie prin spirit și țeluri declarate de literatura sapiențială a Renașterii apusene, ceea ce se observă în primul
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288381_a_289710]
-
B.1. Monu mentele și B.4. Tradiția indirectă); a fost prima anto logie de epi gra me grecești tipărită, În 1494, și singura cunoscută pînă la descoperirea Antologiei Palatine, În 1606 (aceasta fusese Întocmită pe la 980 de un Învățat bizantin necunoscut sau, mai degrabă, de un grup de Învățați). Antologia a supraviețuit Într-un singur manuscris, cunoscut sub numele de Anthologia Palatina; conține aproximativ trei mii șapte sute de epigrame, dispuse În cincisprezece cărți. Antologia Planudea se publică de obicei ca
Papirus, pergament, hartie by Ioana Costa () [Corola-publishinghouse/Science/1348_a_2731]
-
clasicilor greci este omisiunea versului Oedipus Tyrannus 800 În Codex Laurentianus 32. 9 din secolul al X-lea sau al XI-lea (L) Îm potriva manuscriselor din secolul al XIII-lea (AG). Este un fapt general acceptat azi că niciun bizantin din acele trei secole nu putea compune versul respectiv. Mai mult, s-a demon strat Între timp, prin intermediul erorilor separative din L (e drept, mai ales În textul scholiilor), că un număr de manuscrise bizantine din Sofocle sînt indepen dente
Papirus, pergament, hartie by Ioana Costa () [Corola-publishinghouse/Science/1348_a_2731]
-
altă cronologie, mesianică, a sacrificiului unic, salvator cândva, într-un viitor incert. Un alt exemplu îl constituie refondările imperiale romane - lui Romulus îi urmează însuși Augustus, iar toți ceilalți principi sunt asemenea lui -, ceea ce nu anulează valoarea eternității glorioase; la bizantinii creștini, Constantin I nu va mai putea fi înlocuit cu nimeni, deși în realitate i-au urmat cel puțin trei (re)fondatori de iure și de facto: Constantiu II definitivează capitala creștină, Theodosiu I, teoria basileică, iar Iustinian I, statul
[Corola-publishinghouse/Science/84997_a_85782]
-
contra imaginii și a imaginației. Ele se vor reflecta în imaginariile politicului, influențând major în anumite perioade planul de guvernare și de exercitare a puterii în oïkouménè. Una dintre principalele ipoteze ale acestei cercetări este că imaginarul antic, precum și cel bizantin pe care îl inspiră, revelă schema de configurare a imaginilor despre sine pe care comunitatea le-a putut genera, susține și memora; el reflectă totodată "formele" teoretice sau reale ale societății "politice", așa cum apar ele descrise în diverse formațiuni discursive
[Corola-publishinghouse/Science/84997_a_85782]
-
se formează o clasă socială puternică, într-un sistem politic mobil pe verticală - teoria dinastică nu s-a impus cu adevărat niciodată -, aristocrația "de togă", închisă și elitistă (secolele XI-XII), nu a reușit nimic altceva decât să întărească rigiditatea statului bizantin și să blocheze ceea ce, în trecut, asigurase o anumită "democrație" în accesul la putere (v. cazul lui Iustinian I însuși). Mult mai târziu, în Țările Române, afirmarea reală a nobilimii locale în plan politic va începe abia în secolul XVII
[Corola-publishinghouse/Science/84997_a_85782]
-
Constantin I, cu capitala stabilită pe ruinele fostului Bizanț păgân, ar trebui să se numească mai curând "constantinopolitan," mai ales după stabilirea definitivă a reședinței imperiale în orient de către Constantiu II, în detrimentul capitalei occidentale din acel moment. Chiar dacă sintagma "imperiu bizantin" a intrat definitiv în limbajul de specialitate și în cărțile de popularizare, ea nu reprezintă cu adevărat realitatea istorică. Pentru întărirea acestei observații, v. Dagron, Naissance d'une capitale. 47 O analiză comparativă a lucrărilor de istoriografie urbană am dezvoltat
[Corola-publishinghouse/Science/84997_a_85782]
-
îi apăra pe oamenii de litere, pe retori și pe jurisconsulți; acesta conține un cald elogiu al Literelor, scris probabil chiar de Cassiodor. În 551 era la Constantinopol unde și-a terminat Istoria goților (începuse deja sângerosul război inițiat de bizantini pentru recucerirea Italiei). Întors în Italia la sfârșitul războiului, împreună cu prietenul său Vigilius și cu alte persoane care se refugiaseră la Constantinopol, Cassiodor a abandonat viața politică pentru a se retrage (între 555 și 560) într-o mănăstire pe care
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
importanță pentru cunoașterea epocii lui Teodoric, chiar dacă au fost supuse unei revizuiri care le-a restrâns mult semnificația ca sursă de informații istorice: într-adevăr, scriitorul, în momentul publicării, a eliminat orice referire istorică atât la goți cât și la bizantini și orice detaliu cronologic sau personal. După ce s-a retras din viața politică, dar nu mult după ce a încheiat redactarea culegerii de Variae, Cassiodor a compus între 537 și 540 un mic tratat științific fără prea mare adâncime Despre suflet
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
că magnificul popor al goților a trebuit oricum să se încline în fața unui popor și a unui principe și mai puternici și mai nobili: este evident că Iordanes simte nevoia să găsească atitudinea cea mai potrivită față de Iustinian și de bizantini. În schimb, opera intitulată Originile și faptele poporului roman începe, conform proiectului originar, de la Adam, și constă într-o istorie universală care ajunge până la Augustus și care cuprinde referiri la istoria biblică și la istoria Orientului, bazându-se în esență
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
III-lea (483-492), iar cele trei surori duceau viață de călugărițe probabil în casa paternă; numele, tipic grecesc, ne-ar putea face să ne gândim că în familia sa era prețuită cultura greacă. A făcut și el carieră politică sub bizantini, așa cum se întâmpla de obicei cu descendenții unor familii nobile: înainte de 573, era prefect de Roma, cea mai înaltă funcție civilă. Însă la puțin timp după ce a împlinit treizeci de ani, a renunțat la viața lumească, și-a împărțit averile
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
momente dramatice, cum s-a întâmplat când regele Leovigild, arian, a trebuit să-l înfrunte pe fiul său, Ermenegild, convertit la catolicism, care se revoltase împotriva lui. Momentul era foarte periculos pentru regatul vizigot, având în vedere și vecinătatea cu bizantinii care cuceriseră o mică parte din Spania de sud-est; era ușor de presupus că revolta lui Ermenegild fusese organizată în înțelegere cu dușmanii. Leovigild l-a asediat și l-a învins pe fiul său care se refugiase în cetatea Seviliei
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
continuă opera lui Victor din Tunnuna ajungând până în al patrulea an al domniei lui Reccared, adică se întinde din 567 până în 590; această Cronică este foarte interesantă pentru că prezintă întâmplările din Spania din perioada când era disputată între vizigoți și bizantini, între arieni și catolici: narațiunea lui Ioan se focalizează asupra evenimentelor din regiunea sa, asupra războaielor purtate de regele Leovigild pentru a recuceri Spania de la bizantini și asupra conflictelor dintre Leovigild și fiul său, Ermenegild, care, convertit la catolicism, se
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
interesantă pentru că prezintă întâmplările din Spania din perioada când era disputată între vizigoți și bizantini, între arieni și catolici: narațiunea lui Ioan se focalizează asupra evenimentelor din regiunea sa, asupra războaielor purtate de regele Leovigild pentru a recuceri Spania de la bizantini și asupra conflictelor dintre Leovigild și fiul său, Ermenegild, care, convertit la catolicism, se răsculase contra regelui. După aceea, urmează povestirea convertirii lui Reccared la catolicism, fără ca lucrul acesta să implice și condamnarea lui Leovigild care, totuși, tocmai pentru acel
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
opoziției față de monarhie care era de credință ariană: totodată, nobilimea hispanică privea cu simpatie Orientul bizantin și acesta a fost un alt motiv pentru care a fost dispersată de puterea dominantă. Într-adevăr, în acei ani, în 552, începuse invazia bizantinilor în Spania care a fost însă de scurtă durată. Familia lui Severianus s-a refugiat la Sevilia, în preajma rebelului Atanagild. De aceea, încă de tânăr, Isidor a trăit experiențele sângeroase din timpul războiului dintre vizigoți și bizantini, între 568 și
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
552, începuse invazia bizantinilor în Spania care a fost însă de scurtă durată. Familia lui Severianus s-a refugiat la Sevilia, în preajma rebelului Atanagild. De aceea, încă de tânăr, Isidor a trăit experiențele sângeroase din timpul războiului dintre vizigoți și bizantini, între 568 și 586, și din timpul conflictului dintre regele arian Leovigild și fiul său Ermenegild care, convertit la catolicism, se răsculase împotriva tatălui care l-a asediat apoi și l-a învins la Sevilia în 583; doi ani mai
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
nestorienii și monofiziții sunt atribuite în manuscrise unui călugăr numit Leontie din Ierusalim, recunoscut astăzi ca o persoană diferită de aceea a lui Leontie din Bizanț (cf. aici, pp. ???-???). Tratatul Despre cele șapte este, conform manuscriselor, opera „lui Leontie scolasticul bizantin, compusă întocmai după prelegerile (apo phônes) lui Teodor, avă mult iubit de Dumnezeu și preaânțelept filosof”; se consideră că trimiterea se referă la Teodor din Raithu, iar scrierea e redactată după 560. În ce privește omiliile atribuite în manuscrise lui „Leontie, presbiter
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
ca și acesta. În ansamblu, Istoria lui Sozomen este o secularizare a istoriei Bisericii; în același timp, el este interesat ceva mai mult decât Socrate de evenimentele din partea occidentală a imperiului, evenimente pe care le analizează, oricum, cu optica unui bizantin (intervențiile, adevărate sau anunțate, ale unor forțe bizantine în Apus ar fi servit pentru rezolvarea repetată a unor situații foarte grave). Secularizarea istoriei este cu atât mai evidentă cu cât Sozomen acordă o atenție particulară legislației imperiale care exact în
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
și a celei monofizite, pe care ne-o prezintă chiar până la ramificațiile sale târzii. Oricum, Evagrie e preocupat și de problemele istoriei profane, nu numai de chestiuni de istorie bisericească: în cartea a șasea, vorbește aproape exclusiv despre războaiele dintre bizantini și persani, chiar dacă interesul său nu depășește granițele imperiului (spre deosebire de ceea ce face Sozomen). În primele trei cărți care cuprind evenimentele din sfera istoriei civile a Orientului și a Occidentului, în afară de istoria Bisericii, narațiunea lui Evagrie rămâne oarecum dihotomică, oscilând între
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
jumătate. II) Spiralogia Evului Mediu Evul Mediu este o epocă controversată care stârnește o continuă polemică, atât în ceea ce privește denumirea, cât și durata (un mileniu sau mai puțin), plasată fiind, aproximativ, între perioadele de cădere a două imperii, Roman (476) și Bizantin (1453). Augustin Thierry 3, François Guizot 4 și Jules Michelet 5 îi atribuie un rol social-istoric pozitiv ca societate feudală, justificat prin importanța nașterii burgheziei, o clasă socială de mijloc cu un dinamism nou, în ciuda epidemiilor și războaielor care au
[Corola-publishinghouse/Science/84990_a_85775]
-
persanii le invadaseră teritoriile din apusul Mării Negre. Mai târziu, în Evul Mediu, prin aceste locuri s-a revărsat potopul otoman. Fiind influențată profund de evoluțiile din zona micro asiatică, soarta tragică a Balcanilor fusese pecetluită încă din momentul în care bizantinii nu au izbutit a-i alunga pe turcii selgiucizi din Anatolia, în urma bătăliei de la Manzikert. Căderea Constantinopolului și cea a întregii peninsule nu au fost decât consecințe firești, produse odată cu scurgerea vremurilor, ale acestui eșec. Deși funcționarea ei a avut
[Corola-publishinghouse/Science/1509_a_2807]
-
românești și cele macedo bulgare. Simbioza dintre comunitățile slave și cele romanizate s-a manifestat în plin Ev Mediu, inclusiv în plan politic. Așa a apărut puternica împărăție vlaho bulgară, ocârmuită de familia aromână a Asăneștilor, care s-a împoncișat bizantinilor. b. Conviețuirea slavo latină Conviețuirea în Evul Mediu a populațiilor slavizate și a celor romanizate a constituit o realitate incontestabilă. Elementul latinofon a supraviețuit în Balcani și după retragerea, iar, mai târziu, dispariția Imperiului roman chiar dacă s-a petrecut într-
[Corola-publishinghouse/Science/1509_a_2807]
-
fi responsabilă de absența unui anumit dinamism. Să ne uităm, de pildă, spre începutul Evului Mediu, când, sub influența slavă, bulgarii și sârbo croații au avut posibilitatea fondării și afirmării unor țarate și voievodate care s-au opus cu succes bizantinilor 147. La noi, impulsul migrator de la sfârșitul Antichității și începutul Evului Mediu a fost unul redus și absorbit rapid de masa autohtonă. În consecință, aceste fluxuri nu au dus decât la apariția unor formațiuni statale cu impact limitat în plan
[Corola-publishinghouse/Science/1509_a_2807]