1,719 matches
-
să-i răspundem. Mi-au luat acum slujba după care tânjeam, cea care era de drept a noastră, dar sentimentul că am suferit o pierdere e, Într-un mod ciudat, insignifiant. Toal se uită-n jurul lui prin casă cu dezgust. E mizerie: cutii de aluminiu cu mâncare la pachet, pungi de cartofii prăjiți, cutii de bere (mov? da, până la urmă au ajuns și la noi!), farfurii cu resturi putrezite de mâncare, chiar și o grămadă de vomă uscată Într-un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2026_a_3351]
-
puțoii ăștia să te descrie așa. Ține-ți cărțile de joc lângă piept frățâne. — Lângă piept Ray, așa cum ți-am spus și eu mereu. — Așa mi-ai zis, spune el voios. Se uită prin cameră și nu-și poate ascunde dezgustul. Se ridică În picioare. Lennox cel victorios, Robertson cel Învins. Cine s-ar fi gândit la una ca asta. Poate Lennox. Oricum Bruce, treso tai. Mai e doar un lucru și presupun că e o chestie pe care o simte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2026_a_3351]
-
direcție în care s-a uitat și el și toată lumea, spuse ea cu o strâmbătură. Am fost orbită instantaneu. A dat foc la petarde și eu am crezut că se trage. De fapt, m-a tras pe sfoară. Rhyme citi dezgustul pe fața ei. Amelia Sachs își păstra cele mai grele reproșuri chiar pentru ea. - Nu fi prea aspră cu tine, încercă să o consoleze Kara. Auzul e simțul cel mai ușor de păcălit. Noi nu prea folosim iluzii auditive în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2103_a_3428]
-
că speranțele lui Varga sunt copilărești și dornic să rămână iar singur. Dar dacă zice Gross că s-a interesat de noi generalul, de ce nu ne însoțește și el? Varga aruncă o privire în compartiment și apoi întoarse spatele cu dezgust, zicînd: ― M-a plictisit jidanul cu teoriile anarhice, dragă prietene!... Nu poți vorbi trei minute cu el fără să-și bată joc de tot ce avem noi sfânt, țară, credință, trecut... A început să-mi fie greață și frică, zău
Pădurea spânzuraților by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295612_a_296941]
-
pe urmă se înfurie și rosti răspicat: ― Voi muri negreșit peste... Peste câte ore? Atunci îl îmbrățișă groaza, din ce în ce mai strâns și mai sălbatic, înghețîndu-i sângele. Și în vreme ce groaza îl tortura, mintea lui căuta să o alunge cu "inexorabilitatea morții", cu "dezgustul" de viața aceasta pe care el însuși, conștiința lui împăcată, a azvîrlit-o, cu credința în viața de dincolo, unde sufletul mântuit se va uni cu Dumnezeu... Dar toate închipuirile minții se prăbușeau pe rând, ca niște castele de cărți de
Pădurea spânzuraților by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295612_a_296941]
-
putea îndoi de asta! - în acea vreme de război când toți ucigașii șomau în civil pentru a se îndârji sub uniformă, după răspunsul său așadar, ținutul îi întoarse spatele, dintr-odată, și nu îl mai privi de atunci decât cu dezgust. — Bine, bine, bine, bine... spuse Mierck fredonând, ca și cum s-ar fi pregătit să meargă la un joc de quilles sau la o partidă de vânătoare. După aceea, i se făcu foame. Un moft, un capriciu: îi trebuiau ouă, „potrivit de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
din cap, îi spuse prizonierului că trebuia să meargă sus, dar, cum acesta nu avea nici o reacție, Despiaux îl apucă de cătușe și îl trase după el. „În pivniță era umezeală.“ Despiaux e cel ce vorbește. Îmi dezvăluie povestea și dezgustul lui, după ce ne-am așezat la o masă pe terasa de la Cafă de la Croix, în V. E o vreme frumoasă. O seară de iunie. Iunie ’21. I-am dat de urmă lui Despiaux de puțin timp. După faimoasa noapte pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
amărăciunii, depresiei, uneori ale urii. Ea, pe care o văzusem întotdeauna cu un zâmbet luminos întipărit pe chip, având pentru oricine un cuvânt bun, era cea cu inima plină de fiere și de durere. Scrisorie ei exprimau tot mai mult dezgustul ei de-ai vedea pe bărbații din oraș, pe toți cei care mergeau la Uzină, curați, odihniți, liniștiți. Scria în același fel chiar și despre răniții de la clinică, ce umblau pe străzi: îi numea norocoșii. Dar, dintre toți, cel despre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
închiși, asemănarea dintre ei este uluitoare, le va fi imposibil să ignore asta, dacă se vor întâlni pe stradă, dar de ce să se întâlnească pe stradă. Etile, este foarte dulce, îți seamănă extraordinar, iar ea, cu un gest plin de dezgust, nu mă interesează, din partea mea, ar putea să semene și cu tine, apoi îi întind formularele, vreau să le citești, dar ea scrâșnește, lasă-mă în pace, nu mă interesează ce scrie acolo, nu îl vreau, ți-am mai spus
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
nu, este ocupată cu fetița ei, iar aici nu mai are ce face, și eu zic, așa este, chiar nu mai are ce face, dar cu toate acestea mă simt pustiită, parcă aș fi fost abandonată, apoi întreb cu un dezgust care mă surprinde până și pe mine, oare copila aceea o avea tată? Nu am idee, ridică el din umeri indiferent, ce importanță are, dar eu spun, pentru mine chiar nu are nici un fel de importanță, dar pentru ea, sigur
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
deja ai uitat săptămânile în care zăceai nemișcat în pat? El spune cu răceală, dar nu m-am însănătoșit datorită ei, tu crezi că asta m-a ajutat, leacurile ei băbești și binecuvântările lui Dalai Lama? Ingratitudinea lui îmi stârnește dezgustul, mă duc spre telefon în semn de protest, unde este numărul ei, era aici, pe frigider, mi se pare că mi-l amintesc pe dinafară, formez numărul cu multe ezitări, Zohara, sunt Naama, iar ea răspunde, ce mai faci, dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
perfect, să nu ne agățăm de experiențele fericite și să nu ne lăsăm doborâți de întâmplările nefericite, să nu lăsăm sentimentele furtunoase să pună stăpânire pe noi, nici pe cele bune, nici pe cele rele, o ascult pierzându-mi răbdarea, dezgustul mă cuprinde și mă înfurii până când nu mai pot să o ignor. Dar ce va rămâne din mine, fără sentimente, o întrerup eu, asta este tot ceea ce am, vrei să fiu inexpresivă asemenea unei statui, fără sentimente? Să știi de la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
o diferență prea mare între viață și moarte, dar cu mine altfel stau lucrurile, înțelegi, sunt pregătită să simt tristețea, pentru că altfel este imposibil să simți fericirea, nu renunț la acest lucru, nu voi renunța niciodată. Mă privește cu un dezgust fățiș, ochii i se întunecă, greșești amarnic, Naama, nu spun să îți abandonezi copila, îți vorbesc despre cu totul altceva, despre libertatea interioară, știi că mamele din Tibet își trimit copiii să studieze în India, stau departe de ei ani
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
cu toată atenția, și poate că nici la acest lucru nu ar fi trebuit să renunț. Iar acesta nu este decât începutul unui val fierbinte și întunecat de resentimente, care se ridică din adâncuri, inundându-mi întreaga existență, îngreunată de dezgust, mă plimb prin casă, îl simt clocotind înăuntrul meu, ca un fetus evoluat, cum de îi permisesem să îmi cucerească viața bucată cu bucată, cum de abandonasem studiile din pricina geloziei lui sufocante, ai deja o diplomă, se împotrivea el, ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
să le arate celorlalți bunele mele relații cu instituția respectivă și ajutorul pe care-l primeam și care putea fi credibil în condițiile în care mizeria atinsese proporții nebănuite. Oricât m-aș strădui, nu-mi ajung cuvintele pentru a descrie dezgustul și neliniștea care mă încercau în fiecare zi, epuizarea fizică și psihică însoțite de jena cumplită de a fi obligat să alergi de dimineața până seara după hrană, să te umilești pe la toți măcelarii și crâșmarii, să cerșești pe la mai-marii
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2257_a_3582]
-
tresări. O femeie de o vârstă incertă o privea îngrijorată. Meditehniciana din serviciul de noapte. Îngrijorarea ei părea sinceră, nu doar profesională. ― Iar coșmaruri? Vrei ceva ca să dormi? În stânga lui Ripley, un braț mecanic se deplasa bâzâind. Îl privi cu dezgust. ― Nu. Am dormit și-așa prea mult. ― Cum dorești. Știi mai bine. Dacă te răzgândești, folosește soneria. Ea întrerupse legătura și ecranul se întunecă. Ripley ridică patul și se rezemă ușor. după care apăsă pe unul dintre numeroasele taste de pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
le zică ce vor să audă decât să încerce să-și memoreze faptele. Știi ce cred ei? ― Îmi închipui. Și mușcă din gogoașă. ― Cred că sunt nebună. ― Ești, zise el vesel. Ia o gogoașă. Ciocolată sau frișcă? Ea privi cu dezgust inelul de cocă pe jumătate coaptă pe care i-l întindea. ― Care-i diferența? ― Culoarea. Ea nici nu zâmbi. "Deliberările" nu se prelungiră. N-aveau nici un motiv, se gândi ea așezându-se. Burke își ocupă locul din cealaltă extremitate a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
eficientă cremă împotriva lor. Doar lucra în relații cu publicul. La ce puteam să mă aștept? —Samantha, dragă! a exclamat, ajungând într-un final la masă. Oamenii pe care îi lăsase în urmă se holbau după ea cu expresii de dezgust. Nu înțeleseseră ideea: indiferent care era noua tendință în modă, punk reactualizat sau bibliotecara șic, Baby ar fi purtat-o, fie că se ducea la o petrecere în grădina Palatului Buckingham fie la o baracă unde se vând droguri în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
premisă: „Dacă SUA s-ar fi aliat cu Hitler în 1940?“ și, pervers, continuă în subtitlu cu cuvintele „Însă romanul e mai mult decât o carte de ficțiune politică“. Ceva, ceva tot e adevărat... Nu pot decât să-mi exprim dezgustul enervat față de această revistă pe care am cumpărat-o a doua sau a treia oară, în speranța de a-mi umple golul pe care îl am de lume, de altceva decât de mocirla murdară națională. Așa manipulări josnice, perverse doar
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1949_a_3274]
-
o "autoritate" română care nu era altul decât domnul cu țăcălie și mustață de la Poșta din Arbore care vorbea bine rusește și a reușit să-l elibereze. Gustul gurii năclăite de sânge... Dinții pe care îi scuipa cu durere și dezgust... Nu vrea să se gândească prea mult la suferințele care au urmat acelei întâlniri cu "marii prieteni" care l-au văduvit de auz pentru toată viața. Despre Teodora și fetița domnului Simion nu a mai avut niciodată nici o veste. ȘAPTE
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1476_a_2774]
-
mirosul de clor, genunchiul Mariei dezgolit, mâinile desfăcute în poală, relaxate ca după un efort teribil, oglinda jupuită, pereții vopsiți de un verde catran, toate îi creaseră o senzație nelămurită de silă, un gen de irascibilitate tulbure, se gândea cu dezgust la toate aceste stereotipii, viață, moarte, asimilație, dezasimilație. Ce stupiditate, spuse, când și cum să mai crezi în vorbe frumoase, să-ți mai faci iluzii erotice. Bătea soarele, o usturau ochii, o făceau să filtreze cu greu imaginea. Tot nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
fire... Și retrăi marele bluf al adolescenței sale, apariția lui Trofin, blond, înalt, musculos, cu aer de scandinav, taciturn, ascunzând în interiorul său o ploaie de mistere, lăsându-se ca din joacă sedus, da, da, existase o asemenea perioadă când luase dezgustul ce i se citea pe chip drept superioritate, drept blazon, când un zâmbet apărut în colțul gurii era rapid despicat în patru și când i se părea că descoperă în el tot atâtea înțelesuri. Cum se mai încălzise singură la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
totul la colecțiile lui de timbre, la tovărășia prietenilor. Sidonia se dezmeticise cu greu, perplexă, adevărul o sufoca, o orbea, îl respingea și căuta cu mâinile noi contururi. Abia târziu ea recunoscuse că luase puținătatea lui sufletească drept superioritate și dezgustul de viață drept blazon, că odată străpunse aceste false învelișuri, el nu mai rămânea decât o cutie de tablă, goală pe dinăuntru pentru ea... De aceea se înverșuna împotriva lui Ovidiu când îl vedea afișând același aer plictisit al tatălui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
de fiecare dată când i se ivea ocazia: picioare de vițel și intestine umplute. Armanoush Își amintea că Rose i se plânsese o dată doamnei Grinnell, vecina de alături. — E strigător la cer, a exclamat doamna Grinnell cu o urmă de dezgust În glas. Și chiar mănâncă intestinele alea? — O, da, a Încuviințat Rose din cap cu multă Însuflețire. Le mănâncă, credeți-mă pe cuvânt. Le condimentează cu usturoi și ierburi aromate, le umplu cu orez și le Înfulecă imediat. Cele două
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1878_a_3203]
-
nici insul Eminescu nu ajunge la căsătoria cu femeia iubită, pentru a rămâne în acord cu ideea de echilibru, intelectual și sentimental. Dorul de celălalt se menține în interstițiu, între fericire și durere, între speranță și desperare, între patimă și dezgust. Să notăm în paranteză că și Arghezi accede în zona acestei filosofii, și credem că în siajul versului eminescian: „Apropiată mie și totuși depărtată/ logodnică deapururi, soție niciodată” (Cântare); „Eu veneam de sus, tu veneai de jos/ Tu soseai din
Ambrozie şi poşircă by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1140_a_2067]