2,052 matches
-
luminii, cum susțineau adepții maniheismului. L-a impresionat, în schimb, convertirea lui Antonius, care, înțelegând creștinismul ca pe o experiență totală, renunțase la absolut orice pentru a se dedica vieții de eremit: această „convertire” fusese făcută cunoscută de Atanasie, care, exilat din Alexandria, se găsea la curtea imperială de la Treviri; unele persoane oficiale de la curte fuseseră impresionate de povestorea sa și renunțaseră la bogății și onoruri pentru a practica asceza. Un alt exemplu de convertire fusese acela reprezentat de un intelectual
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
așadar, era probabil originar din Vita și fusese ales episcop ulterior. Ar putea fi acel episcop de Vita, primat al provinciei Bizacena, care în 507 l-a învestit pe Fulgențiu ca episcop de Ruspe și puțin după aceea a fost exilat de Trasamundus în Sardinia, unde a murit prin 510. Nu avem alte informații despre el: Ghenadie, care de obicei furnizează multe date prețioase despre literații din acest secol, nu-l amintește pe Victor care era totuși contemporanul său. Victor din
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
durata secolului al șaptelea. Isidor s-a născut în jurul anului 560 într-o familie hispano-romană așa cum dovedește numele tatălui său, Severianus; locul nașterii pare să fi fost Cartagena sau o localitate din acea provincie spaniolă. Familia sa ar fi fost exilată de vizigoți în jurul anului 559, probabil din cauza opoziției față de monarhie care era de credință ariană: totodată, nobilimea hispanică privea cu simpatie Orientul bizantin și acesta a fost un alt motiv pentru care a fost dispersată de puterea dominantă. Într-adevăr
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
așa cum îi ceruse împăratul la sesizarea celor patru frați, Teofil s-a împăcat cu aceștia și a organizat în septembrie 403 sinodul de la Quercia (după numele orașului de lângă Calcedonia unde s-a desfășurat) unde Hrisostomul a fost condamnat, fiind imediat exilat de către împărat. Rechemat o dată în urma unei revolte populare, peste puțin timp Ioan a fost exilat definitiv; papa a intervenit în favoarea lui, însă fără succes, ceea ce a provocat o ruptură de mai mulți ani între Roma, pe de o parte, și
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
și a organizat în septembrie 403 sinodul de la Quercia (după numele orașului de lângă Calcedonia unde s-a desfășurat) unde Hrisostomul a fost condamnat, fiind imediat exilat de către împărat. Rechemat o dată în urma unei revolte populare, peste puțin timp Ioan a fost exilat definitiv; papa a intervenit în favoarea lui, însă fără succes, ceea ce a provocat o ruptură de mai mulți ani între Roma, pe de o parte, și Alexandria și Constantinopol pe de altă parte. În interior, Teofil a combătut fără milă cultele
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
și s-a întors la mănăstirea sa din Antiohia. În anii care au urmat, Chiril și liderul curentului antiohian, Ioan de Antiohia, s-au reconciliat și au consfințit unirea celor două naturi în aprilie 433; ca urmare, Nestorios a fost exilat de către împărat întâi la Petra, apoi în Marea Oază din Egiptul de Sus. Aici, după moartea lui Teodosius (28 iulie 450), el a scris Cartea lui Heraclid din Damasc. Nu se cunoaște data morții sale. Așa cum am spus, Nestorios și-
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
să subscrie Tomul în mod individual și invoca situația părții occidentale a imperiului, devastată de Attila. Papa ar fi preferat să convoace conciliul la o dată ulterioară și dorea ca participanții să nu se ocupe de doctrină ci de reintegrarea episcopilor exilați în 449. Conciliul, convocat întâi la Niceea pentru 1 septembrie 451 și transferat apoi la Calcedon (mai bine controlat de Constantinopol), unde s-au și deschis lucrările la 8 octombrie, a aprobat Tomul lui Leon și a promulgat în sesiunea
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
lui Marcian în 457, succesorul lui Dioscor, Proterios, care mai fusese înainte apărat cu armata, a fost făcut bucăți de către mulțime și a fost înlocuit cu monofizitul extremist Timotei Eluros, uns deja ca episcop al monofiziților (aici, p. ???). Expulzat și exilat între 458 și 460 de către noul împărat Leon, Timotei a profitat de revolta uzurpatorului Basiliscus pentru a se întoarce (475) și pentru a-l determina pe Basiliscus să promulge întâi un Enkyklion care condamna Calcedonul, apoi un Antienkyklion care îl
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
funcția de episcop împreună cu alți trei nestorieni cu același rang; însă succesorul său, hirotonisit de chirilianul Firmus de Cezareea, n-a putut să preia episcopatul. După încheierea păcii, Euteriu l-a comparat pe Ioan de Antiohia cu Iuda; a fost exilat la Scitopoli în Palestina, de unde a plecat ulterior la Tyr și aici a și murit la o dată necunoscută. În Synodicon contra Tragediei lui Irineu s-au păstrat, într-o traducere latină mediocră, cinci scrisori ale lui Euteriu. Trei dintre ele
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
l-au ales pe Timotei, zis Aelurus („gatto”, din cauza constituției sale delicate), ca antiepiscop al lui Proterios, succesorul lui Dioscor. Puțin după aceea, acesta a fost asasinat în biserică în timpul unor tulburări și Timotei a ajuns la putere. A fost exilat de imperatorul Leon în 460 la Gangra, apoi, ca urmare a neîncetatelor sale uneltiri, la Chersones (464), însă a reușit să se întoarcă după un lung exil, rechemat de uzurpatorul Basiliscus în 475, și a rămas în funcție până al
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
deja, extrase din alte epistole anticalcedoniene ale lui Timotei. Ioan Rufus, episcop monofizit la Maiuma, lângă Gaza, în Pleroforiile sale („mărturii adevărate”) anticalcedoniene, scrise în 512-518 (aici, p. ???), citează un pasaj dintr-o operă istorică compusă de Timotei în timp ce era exilat la Gangra; e vorba despre exilul și moartea lui Nestorios la Tebaida. Bibliografie. J. Lebon, Le monophysisme sévérien, J. van Linthout, Louanii 1909, pp. 93-111; H.G. Opitz, (Timotheos) Ailuros, PRE 2. R., 12. Halbbd., 1937, col. 1355-1357. Ediție (fără traducere
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
de conciliul condus de Chiril, le-a comunicat orientalilor sentința la sosirea acestora și, în iulie, a fost trimis de ei la Constantinopol pentru a susține acolo cauza lui Nestorios. După condamnarea acestuia, printr-un edict imperial, Irineu a fost exilat la Petra, în Arabia. Îl regăsim circa 10 ani mai târziu, prin 445, înscăunat ca episcop de Tyr. Atacat cu duritate pentru nestorianism de către eunucul Chrysaphios, de Eutihie și Dioscor din Alexandria (care intervin pe lângă Teodosius al II-lea și
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
epistolele lui Sever, declară că aderă la poziția sa care corespunde învățăturii Părinților Bisericii. Tot în traducere siriană s-a păstrat amplul dosar al controversei dintre Sever și Iulian de Halicarnassus. Aceasta a început în anii în care amândoi erau exilați în Egipt, lângă Alexandria, ca urmare a politicii anticalcedoniene a lui Justin. Încă de la Constantinopol, unde în jurul anului 510 episcopul de Halicarnassus îl ajutase pe Sever să provoace depunerea patriarhului Macedonius, apăruseră între cei doi prieteni primele neînțelegeri privind alterabilitatea
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
la această criză, Palladius povestește că a petrecut unsprezece luni “într-o celulă întunecată” (ascunzătoare sau temniță, după întoarcerea la Roma?). Întors la Roma dintr-o călătorie pentru a susține cauza lui Ioan Hrisostomul în fața papei, Palladius este arestat și exilat în Egipt la Syene (406). Alte câteva texte se referă la o ședere în Palestina: un an la Betleem, trei pe Muntele Măslinilor, care ar părea că trebuie plasați la începutul vieții sale monastice. Din perioada exilului, în schimb, par
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
în cadrul contextului originilor creștinismului. Astfel, scrisoarea a șaptea evocă fenomenele cerești care au însoțit moartea Domnului și pe care Dionisie putuse să le observe de la Heliopolis (în Egipt), unde se găsea în acel moment. A zecea este adresată evanghelistului Ioan, exilat în insula Patmos (conform tradiției creștine, bazate pe primul capitol al Apocalipsei): scrisoarea îi prezice eliberarea iminentă și întoarcerea în ținuturile Asiei. Deși autenticitatea corpusului a fost contestată de Hipațiu în 532 și de alții în perioada Antichității târzii, operele
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
În 1957 a publicat în „Viața românească” un fragment din piesa de teatru în versuri Ovidiu la Tomis, în care încearcă să contureze destinul poetului antic, destin mai presus de gloria efemeră a Cezarului, din a cărui voință Ovidiu fusese exilat la Pontul Euxin. M. a tradus în românește scrieri aparținând lui Adelbert von Chamisso, Jack London, Thomas Mann ș.a. În 1967 a primit premiul Uniunii Scriitorilor pentru traducerea romanului Muntele vrăjit de Thomas Mann. SCRIERI: Rabbi Haies Reful, București, [1935
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287992_a_289321]
-
o familie bună, în vreme ce prostimea era omorâtă. Dar astrologii sunt o rasă de oameni care îi trădează pe cei puternici, îi amăgesc pe ambițioși și care, mereu urmăriți, vor rămâne veșnic în societatea noastră". Juvenal adaugă: "Cel care a fost exilat de mai multe ori, devine celebru. Lumea are încredere în arta celor care cu mâna stângă sau cu dreapta au zornăit lanțurile și au fost închiși mult timp. Dacă nu a fost niciodată închis, este un om oarecare. Dar dacă
Astrologia odinioara si azi by Constantin Arginteanu [Corola-publishinghouse/Science/295559_a_296888]
-
este concediat și înlocuit de către Zachariadis, care proclamă 1949 anul victoriei. Vafiadis va fi exclus din KKE în 1950 pentru titoism. De fapt, nu victoriei, ci unei adevărate debandade trebuie să facă față trupele comuniste. Cei care pot se vor exila. 80.000 de cadre ale KKE vor ajunge astfel în țările din Est. Conducerea KKE se instalează la București. Războiul civil va lăsa în urma sa 50.000 de morți și o țară în ruină. Partidul comunist, ilegal, nu va fi
Europa comuniştilor by José Gotovitch, Pascal Delwit, Jean-Michel De Waele [Corola-publishinghouse/Science/1433_a_2675]
-
înflăcărează mințile tinere, doritoare de nou. Creștinii îl numesc "evreul de la Haga" sau "evreul de la Voorburg", iar evreii îl cataloghează ca "ereticul" Spinoza. Este anatemizat ("toate relele cerului să se abată asupra lui"), ceea ce îl expune riscului răzbunării exaltaților religioși. Exilat din Amsterdam, reușește să se întoarcă pe ascuns. Pentru a-și câștiga existența în condițiile de hărțuire în care trăia, șlefuiește lentile și dă lecții particulare. Olanda în care trăia Spinoza se afla în conflict armat cu Franța. Spinoza (căruia
[Corola-publishinghouse/Science/84990_a_85775]
-
iar în final și pe cea regală. Se produceau arestări masive. Șeful suprem al bisericii a fost molestat chiar în catedrala din Qom, după care s-a stins din viață. Urmașul lui, aiatollahul Khomeini, a fost reținut și întemnițat, apoi exilat în Irak, în Turcia și în cele din urmă în Franța, de unde conducea revolta. Atentatele împotriva șahului continuau. În 1964, Corpul diplomatic a fost invitat la aeroport să participe la întoarcerea șahului dintr-o vizită, în cursul căreia inspecta aplicarea
[Corola-publishinghouse/Science/1455_a_2753]
-
în Orient de undel pândea primejdia. Augustus a aflat mai târziu că unul dintre prietenii lui Caius îi ceruse acestuia în timpul unui banchet să-i dea voie să se repeadă până la Rhodos pentru a-i aduce capul celui ce se exilase de bună voie. Puțin mai târziu, Augustus a fost informat, probabil de Livia, că fiica sa Iulia a întrecut orice măsură și a mers până acolo încât a participat noaptea la banchete dionisiace chiar în mijlocul Forului. Bănuia el ceva și
Tiberius Nero Caesar by Mihaela Strungaru-Voloc () [Corola-publishinghouse/Science/91663_a_92801]
-
în mijlocul Forului. Bănuia el ceva și mai înainte, că viața Iuliei nu este tocmai cum trebuie dar nu putea să credă. Supărarea sa a fost atât de mare încât a împărtășit-o și Senatului. În urma acestui act, Iulia a fost exilată în insula Pandateria, nu departe de Campania unde mama ei Scribonia a urmat-o de bună voie. Cât privește pe foștii ei amanți printre care și Iulluis Antonius, fiul lui Marcus Antonius, precum și alți tineri din familii de vază au
Tiberius Nero Caesar by Mihaela Strungaru-Voloc () [Corola-publishinghouse/Science/91663_a_92801]
-
mama ei Scribonia a urmat-o de bună voie. Cât privește pe foștii ei amanți printre care și Iulluis Antonius, fiul lui Marcus Antonius, precum și alți tineri din familii de vază au fost condamnați la moarte iar unii au fost exilați. Deoarece poporul stăruia din răsputeri pe lângă Augustus să-și recheme fiica înapoi el declară că mai degrabă s-ar amesteca focul cu apa decât să o aducă înapoi. Atunci oamenii din popor au aruncat mai multe vâlvătăi de foc pe
Tiberius Nero Caesar by Mihaela Strungaru-Voloc () [Corola-publishinghouse/Science/91663_a_92801]
-
le se arăta inconsecvent. Nu a fost de acord nicidecum cu ghicitorii străini, cititorii în stele și prezicătorii. Cetățenii romani acuzați că se mai ocupă totuși cu ghicitul după publicarea acestui decret care interzicea practicarea divinației la Roma, au fost exilați. A interzis toate ceremoniile străine precum și riturile străine, ebraice, ordonând celor ce aparțineau acestor supertiții să-și ardă hainele rituale cu tot cu podoabe. A expulzat din Roma pe evrei și pe cei care practicau aceeași religie. După doi ani de lupte
Tiberius Nero Caesar by Mihaela Strungaru-Voloc () [Corola-publishinghouse/Science/91663_a_92801]
-
ce o deținea, încât el părea împăratul iar Tiberius doar guvernatorul unei insule, deoarece Tiberius stătea numai în insula Capri. Între timp Tiberius era la curent cu toate mișcările lui Seianus. Agrippian a fost găsită vinovată de comportament imoral și exilată în Pandateria. Nero, fiul ei mai mare, a fost de asemenea exilat în timp ce Drusus a rămas sub strictă supraveghere la Roma. Seianus părea de neoprit. Bărbatul pe care Tiberius îl numea ” partenerul meu în toate”, a obținut într-un final
Tiberius Nero Caesar by Mihaela Strungaru-Voloc () [Corola-publishinghouse/Science/91663_a_92801]