2,391 matches
-
Madam Iorgu, căzând cu ochii asupra lui, crezu de datoria ei să fie amabilă: - Domnule Giurgiuveanu, am auzit că aveți o fată,domnișoară, să vă trăiască, s-o vedem măritată. Unde e acum, de ce n-ați adus-o? Moș Costache mormăi ceva, cu gura plină, în imposibilitate de a articula. Stănică luă cuvântul în locu-i: - Otilia? Unde e ea acum, n-are nevoie de noi. E la Paris. Stănică spuse ultimele vorbe triumfător, rotindu-și privirile asupra întregii asistențe. Inocentă, madam
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
ai putea să-i trimiți, acolo, o sută de lei, să speli rușinea familiei. Eu ce-am putut am dat. Dă-mi-i mie, că trec eu pe acolo. Felix înțelese că Stănică vorbea de Simion. Moș Costache fu auzit mormăind: - Auzi ru-rușine, cu pensia lui. - Nu-i așa? se auzi glasul lui Stănică. Știam eu că dumneataești omul lui Dumnezeu și ai să-i dai. - Asta am să văd eu, trimit eu pe Felix, n-ai grijă dumneata. - Eh! făcu
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
închiși, ca un om care simte o durere. Îl ridică de jos, cu ajutorul Marinei, care îl luă de-a binelea în brațe, atât era de ușor bătrânul. Voi să-l ducă înspre dormitor, dar, când să pășească pragul, moș Costache mormăi destul de distinct: - Acolo! acolo! în sufragerie! În sufragerie era o canapea lată, cu margini, ca un pat. Pe ea, Felix așeză pe bătrân. Otilia își frângea încet mâinile privind sfioasă când la unul, când la altul, și tremura. Numai când
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
acolo! în sufragerie! În sufragerie era o canapea lată, cu margini, ca un pat. Pe ea, Felix așeză pe bătrân. Otilia își frângea încet mâinile privind sfioasă când la unul, când la altul, și tremura. Numai când bătrânul începu să mormăiască, zise stins: "Papa!" Bolnavul ședea pe spate ca un om care a luat un narcotic greu și nu G. Călinescu poate să se deștepte. Cu ochii întredeschiși, tulburi privea prostește în jurul lui, și cu mâinile se silea să găsească ceva
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
oricine. Te plătim (și mai încet), nu fi prost, Vasiliade, te punem la cont. Marina aduse gheața și o pungă, și în curând chelia bătrânului primi o scufie răsucită, căpătând o demnitate ridicolă. - Ți-e bine așa? întrebă Aglae. - Bi-bine! mormăi Costache. - Acum ce să mai facem? întrebă Aglae. - Nimic, răspunse doctorul. Liniște și altceva nimic. Natura lucrează singură. Stănică pufni în râs. - Aveți și voi doctorii formule. Natura lucrează (în șoaptă) pentru moștenitori. Otilia se simțea așa de rău de
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
țuică, de unde și porecla. Ocăra, pronunțând foarte des numele necuratului, se văieta chiar în biserică, la lume, de bătrânețe și dureri prin încheieturi și spovedea copiii, care-i râdeau sub patrafir, întrebîndu-i dacă au mâncat fasole și varză acră. Cânta mormăind, sughițând, trecând repede de la cele mai grave registre la un schelălăit înfricoșat spre hazul credincioșilor tineri. Babele îl mustrau de la obraz, dar îl venerau, și de altfel și el le certa, împroșcîndu-le cu numiri nemaiauzite de sfinți. Părintele titular îl
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
mă-ta ce-o să le dea să mănânce ? Se strică bunătate de carne, sunt bani cheltuiți, învață să-i respecți și să-i respecți și pe ăi bătrâni, care știe rostu-n lume... I-a zis-o și el a-nghițit-o. A mormăit ceva și dus a fost, d-atunci se mai uita la ea chiorâș, da trebuie să știi cum să-i iei p-ăștia tineri ! Trebuie să nu le treci de la tine nici atâtica, că la urmă ți se urcă în
Dimineaţă pierdută by Gabriela Adameșteanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/598_a_1325]
-
mi-am luat gându ! Doar n-o să dau lucrurile mele de pomană la o măciucă ! C-așa bărbat bun ce-a avut ea, așa noroc ce-a avut ea și să-i dea cu picioru... Ce-ai ? Ce-ai de mormăi, ce-ai de pufnești ? Ce-ai de sări așa ? Păi, nu ? Să vedem dacă se mai găsește v-unu ! Liniște. Mă zăresc în oglinda garderobului, într-un nimb de infuzori de praf, pe care i-a trezit raza aurie și
Dimineaţă pierdută by Gabriela Adameșteanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/598_a_1325]
-
Sala marelui juriu era Întredeschisă. Jack se duse acolo și aruncă o privire. Șase jurați la o masă, cu fața spre boxa martorilor. Ellis Loew mitralia Întrebări, Ed Exley stătea În boxă. Nu se juca cu ochelarii, nu ezita, nu mormăia. Glasul Îi era cu o octavă sub tonalitatea normală și rămînea foarte egal. Slăbănog, nu ca polițistul standard, impunea totuși autoritate și se sincroniza perfect. Loew Îi arunca mingi perfecte la fileu. Exley știa că vor veni, dar mima surprinderea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2036_a_3361]
-
bărbat de culoare, South Normandie, numărul 8211. Partenerul temporar al lui Jack: sergentul Cal Denton, brigada Bunco, fost gardian la Penitenciarul Statului Texas. În mașina lui Denton, spre Darktown, cu radioul zumzăind: gălăgie pe tema „Masacrul de la Nite Owl“. Denton mormăia: Leonard Bidwell era un fost boxer de categoria semimijlocie. Îl văzuse rezistînd zece reprize În fața lui Kid Gavilan. Era un negrotei dur. Jack se gîndea la biletul lui de revenire la Narco: Bobby Inge și Christine Bergeron spălaseră putina, iar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2036_a_3361]
-
septembrie anul trecut. Probabil că la data desfășurării meciului era deja afară - a pus pariul Înainte să scadă cota. Clic de oprire, clic de pornire. Patruzeci și șase de minute cu Mickey și cel puțin alți doi bărbați jucînd cărți, mormăind și trăgînd apa la budă. Banda era aproape terminată: clic de oprire, clic de pornire: nenorocitul ăla de cîine urla. Mickey: „Șase ani și zece luni petrecuți aici și să pierd eu redutabilul creier al lui Davey taman Înainte să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2036_a_3361]
-
ceva! Kikey murmură și scoase de la gît o stea de aur. — Mitzvah. Johnny vrea să dispară tipii din pîrnaie. Tren cu deținuți. Dot adus arme. Vincennes, cu o față de nebun: — E tren, nu autobuz! Dau atacul! Davey G. știa. Asta mormăia el atunci. Exley, „trenul drăguț“ era de fapt trenul cu deținuți. Cohen a spus că În el sînt tipii care i-au atacat În Închisoare. Ed reflectă și pricepu. — DU-TE ȘI SUNĂ! Tomberon alergă afară. Ed se ridică și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2036_a_3361]
-
de mână, cu mâinile libere întinse în față, pentru a nu ne izbi de copaci. Sîntem precari și ridicoli. Noica era îngrijorat (ne aștepta de la 3 după-amiaza). Preia rapid situația și, în timp ce își pune hotărât paltonul și își ia lanterna, mormăie adagial, parcă pentru a forța reușita: "De altminteri, am o mie de soluții!" Trăiește un moment de limfatism febril. Ne lăsăm în mâna lui, ca niște copii obosiți. Peste o jumătate de oră avem la hotel două camere calde. Lumea
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
după o lungă misiune alpină: "Majestate, sânt profesorul Radu Bogdan, cel care a făcut inventarul obiectelor de la Peleș după plecarea Majestății Voastre din țară! Eu sânt Majestate! V-am scris, Majestate! Inventarul de la Peleș, Majestate!" " Da, mi-aduc aminte", a mormăit nazal Majestatea Sa, privind ca un mare timid ce e, prin și dincolo de "profesorul Bogdan". Ne îndreptăm cu toții, pe coridoare întortocheate, către biroul directorial. Regele are un pas mare, de lup bătrân, și de-abia mă pot ține după el
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
într-un parc?) și o siluetă mai mică, îmbrăcată în alb ― spre a i-o da Regelui. "De când e?", întreabă, nazal, Regele. "De când e?", îi transmit întrebarea dlui Holender. "Nu știu", răspunde dl Holender. "Nu știe", îi transmit Regelui. "A!", mormăie din nou Regele și își apropie peticul de hârtie de ochi. "E din '32, pentru că, uite-mă, aici sânt eu și aveam 10 ani." "E din '32", transmit mândru asistenței, pentru că eram sigur că mormăitul Regelui nu-l auzisem decât
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
cu "băi Tucă", în timp ce Tucă îi vorbește cu "dumneavoastră". Când Tucă devine incomod, Vadim îl urechează scurt ("să nu-mi faci mie pe avocatul americanilor!") și îi aduce aminte că "are experiență mai multă decât el". Da, poate înainte de '89", mormăie cu obidă Tucă. Dar Vadim se face că nu-l aude, iar Tucă se sperie de propriul lui curaj și i se adresează de îndată cu "domnule președinte". Lustrație. Cuvântul înseamnă "purificare" și latinii îl foloseau la început în contexte
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
de mine?" ― Nu, Monica, dar fiind un medicament psihic, pentru suflet, înțelegeți?, acționează simpatetic asupra celor care au o comunicare specială cu pacientuî. Cazul dumneavoastră cu Virgil." ― "Gabriel, ai înnebunit? Virjil, apără-mă, uite ce-mi face prietenul dumitale..." Virgil mormăie de pe fotoliu, Monica și cu mine râdem în hohote. 16 aprilie Faptul că Andrei, Paleologu și chiar Djuvara, la un moment dat, au pus umărul ca să meargă revista Plai cu boi e o dovadă a relativismului și a superficialității, ca să
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
veselă, mă gândesc că se putea și mai rău. — Eram în pat cu prietena mea seara trecută... schimbă Ted rapid subiectul. I-am spus că Pământul e plat. —Care prietenă? Și care e faza cu Pământul? Nu, n-ai înțeles, mormăi Ted doar pentru el. Seara trecută stăteam întins în pat alături de prietena mea... I-am spus că Pământul e plat. Bum bum! Ha-ha, foarte tare, spuse Ashling stins. Cel mai chinuitor lucru pe care trebuie să-l înduri atunci când ești
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
a întins din nou după ea, dar Clodagh s-a strecurat astfel încât să nu o poată ajunge, cu o îndemânare născută din multe luni de antrenament. O rafală zgomotoasă de chicoteli s-a ridicat din camera de dedesubt. —Afurisiți mici, mormăi Dylan somnoros. Vor dărâma casa peste noi. — Mă duc să țip la ei. Era mai bine dacă se ridica. Până când Ashling a sosit, ceva mai târziu în aceeași dimineață, dezastrul cu omleta era o amintire îndepărtată ce fusese depășită de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
de păsări. Comedianții cu mai multă experiență, care îl lăsaseră pe Ted să își facă numărul doar ca să nu îi mai bată întruna la cap, se uitau unii la alții agitați. Dă-l jos de pe scenă pe bolovanul ăsta mic, mormăi Bicycle Billy. —Trebuie să plec, spuse Ted grăbit în timp ce Mark Dignan îi făcea semne disperate să încheie. —Ooooooooofffffffffff, se plânse toată sala, cu o dezamăgire amară. Am dat naștere unui afurisit de monstru! șopti Bicycle către Archie Archer (pe numele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
au apărut Molly și Craig, Dylan i-a expediat somnoros: — Mergeți jos și mai spargeți câte ceva și lăsați-ne pe mine și pe mami să mai dormim. Uimitor, au plecat, iar Dylan și Clodagh au ațipit la loc. — Miroși minunat, mormăi Dylan adulmecând părul lui Clodagh. Ca un biscuit. Dulce și... dulce... Peste câteva minute ea îi șopti lui: — Îți dau un milion de lire dacă-mi aduci micul dejun. —Ce ai dori? —Cafea și fructe. Dylan plecă și Clodagh s-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
debara și fără bucătărie. —Spune-mi tu acum de ce ai nevoie de bucătărie. Voi, femeile de carieră, nu aveți timp de gătit, o lingușea proprietarul dolofan și cu fața de focă. Sunteți prea ocupate să conduceți lumea. —Bună încercare, grăsane, mormăise Lisa doar pentru ea. Fără urmă de speranță, se întoarse la taxi, iar pe drumul de întoarcere către strada Harcourt a trebuit să pălăvrăgească cu șoferul, care hotărâse că ei doi erau prieteni la cataramă. —...iar cel mai vechi prieten
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
aplaude. Au urmat-o și ceilalți. Jack se uită în jurul său la tot biroul care îl aplauda și apoi, spre surprinderea tuturor, a început să râdă. Dintr-odată, arăta ca un alt om, mai tânăr și mai drăguț. — Ce nebunie, mormăi el. Ashling era total de acord. Jack plutea în incertitudine. Să meargă după Mai sau... Apoi a văzut pe biroul lui Ashling un pachet de Marlboro, cu o țigară care ieșea din cutie. Teoretic, în birou nu se fuma, dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
o grămadă de țigări de la ea. Așa am făcut? Părea nedumerit. —Așa am făcut? Și-a întors privirea către Ashling, dar ea s-a îndepărtat de el cu scaun cu tot. —Scuze, nu mi-am dat seama. —E-n regulă, mormăi ea. Jack dispăru din nou în biroul său și Kelvin observă: —Pe cât pariem că își dă pumni în cap acolo înăuntru pentru că își exploatează angajații, furându-le țigările. Jack Devine, eroul clasei muncitoare. —Eroul autoproclamat al clasei muncitoare ar fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
nimeni altcineva...? — Eu..., reuși Ashling să articuleze. —Ce? spuse Lisa, cu fața ei aurie acum înfricoșătoare și cu ochii ei gri, reci și duri ca două pietre. Ashling, care nu era deloc bună la a-și impune punctul de vedere, mormăi: Nimic. Ar fi ceva foarte amuzant, zâmbi Lisa către Jack. Despre cine este vorba? —Marcus Valentine. —Vorbești serios? spuse Jack, evident amuzat. —Ci-cine? întrebă Ashling, care suferea șoc după șoc. —Marcus Valentine, spuse Lisa nerăbdătoare. Ai auzit de el? Ashling
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]