3,245 matches
-
din vreme în vreme cum decurge travaliul, ca la 11 august 2009, domnia sa îmi expediază prin poșta română volumul II al cărții citată pe care îmi scrie următoarele: „Domnului Ion N. Oprea (I.N.O.), cu toată dragostea și recunoștința mea perpetuă, pentru îndemnul repetat și provocator ca să scriu. În concluzie vă pot socoti, pe drept cuvânt, ca unul dintre coautorii acestei strădanii. Același, Alex. Mânăstireanu”. Din subtitlul prozei primite (călătoria continuă) cititorul neavizat înțelege că mărturisirile sale memorialistice din primul volum
CĂLĂTOR... PRIN VÂLTOAREA VREMII by Alexandru Mănăstireanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/562_a_745]
-
din vreme în vrem cum decurge travaliul, ca la 11 august 2009, domnia sa îmi expediază prin poșta română volumul II al cărții citată pe care îmi scrie următoarele: „Domnului Ion N. Oprea (I.N.O.), cu toată dragostea și recunoștința mea perpetuă, pentru îndemnul repetat și provocator ca să scriu. În concluzie vă pot socoti, pe drept cuvânt, ca unul dintre coautorii acestei strădanii. Același, Alex. Mânăstireanu”. Din subtitlul prozei primite (călătoria continuă) cititorul neavizat înțelege că mărturisirile sale memorialistice din primul volum
CĂLĂTOR... PRIN VÂLTOAREA VREMII by Alexandru Mănăstireanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/562_a_745]
-
octombrie, de la 5 la 14!“ „Dar Întâlnirea din Franța e prevăzută pentru 1584, În noaptea de Sfântul Ioan, la 23 iunie“, zise Belbo. „Întocmai. Dar dacă-mi amintesc bine, reforma nu a intrat imediat În vigoare pretutindeni“. Am consultat Calendarul Perpetuu pe care-l aveam noi În raft. „Iată, reforma este promulgată În 1582 și se șterg zilele de la 5 la 14 octombrie, dar asta-i valabil numai pentru papa. Franța adoptă reforma În 1583 și șterge zilele de la 10 la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2111_a_3436]
-
fastuosul edificiu construit, cu o putere de invenție diavolească, de către teoreticianul Umberto Eco, vom descoperi că există și un răspuns luminos. Nararea pură este esența secretului vieții. Obsesiile lui Jacopo Belbo polarizează În jurul câtorva nuclee dure, pe care actantul-narator Încearcă perpetuu să le fixeze În expresie. Atunci Belbo nu mai e autoironic, ci foarte Încordat, plin de o gravitate extremă, ceea ce face din actul narării orale o Îndeletnicire complexă, cea mai solemnă În ordinea existenței imediate. În mai multe contexte, ironizându
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2111_a_3436]
-
mai rămăsese nici un servitor care să pregătească, să Întrețină și să strângă după baluri. Nu tu un servitor sau măcar un valet, bucătar sau fată la bucătărie, grădinar sau băiat la grajduri. Matilda Andrews a căzut Într-o stare de perpetuă apatie și s-a Închis În apartamentul ei, unde stătea de vorbă cu soțiile demnitarilor din oglindă. Tânărul Seraphineas a devenit retras, citind cărți peste cărți, În special cărți de magie, care i se părea cea mai Înaltă artă a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
profesiune o viață de recepții somptuoase în palate simandicoase se înșală amarnic. Diplomația este o profesie și, ca atare, implică posedarea unei ample culturi umaniste, deprinderi și tehnici specifice acestui domeniu sui- generis și nu în ultimă analiză o activitate perpetuă, fără ore de lucru sau zile de odihnă "legale". Nu este întâmplător faptul că diplomații suferă frecvent de boli de stomac și de afecțiuni ale șirei spinării. Nu am de gând să dedic rândurile ce urmează analizei diplomației ca profesie
Confesiunile unui diplomat by Eliezer Palmor [Corola-publishinghouse/Memoirs/927_a_2435]
-
ermetici ai amintirilor, amețit de-aromele dulcețurilor și-ale jeleurilor topite după rețete străvechi și infailibile, trăiam în secret niște voluptăți imposibil de descris. Abia atunci mă apuca furia. Uram dulcegăriile și, spre deosebire de colegele mele de școală, angajate într-o perpetuă declarație de-amor față de patrie și Partid, nu mă născusem cu moleculele lirismului în vene. Detestam cuvintele meșteșugite, care se-așezau în memorie ca niște buze subțiri și lipicioase. Săream cât-colo când auzeam de Goga, Blaga sau Labiș, iar numele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
ca după o tentativă de asasinat într-o țară străină. Mă înfruptam din imaginile păstoase ca bătrâna doamnă Moscu din friptura desfăcută la conacul Z., cadru cu cadru, oscior cu oscior. Pofta mea nu se-oprea aici. Trebuia să trăiesc perpetuu, cu adrenalina împinsă la limită, descărcată rafală după rafală în frica altora, așa că avioanele nu-mi mai ajungeau. Studiam acum trenuri care deraiau, înfigându-se-n mlaștini sau case, autobuze cu școlari izbite de marfare, șlepuri lovind capete de pod
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
-l reconstruiesc sau ar fi ieșit altceva: un desfăcător de conserve sau un obiect de artă, o sculptură avangardistă, gen Henry Moore. L-am lăsat pe Brutus pe mâinile portăresei (deja îi pregătise o conservă de pește, genul de prânz perpetuu pe care orice muncitor îl poartă în sacoșă, împreună cu juma’ de pâine și-o foaie de ziar). N-avea de ce să se plângă, l-aș fi găsit acolo și după o săptămână, umflat cu pompa. Ne-am urcat în mașină
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
direct acolo, n-am mai fi venit la interviu. Meseria mea dispăruse. La fel și salariul, cuprins de opt ani în aceeași „anvelopă de 14 %“ (mă gândeam întotdeauna la un cauciuc de mașină). Salariile păreau la fel de moarte ca noi: înghețaseră perpetuu, ca dinozaurii, cuprinse de-o glaciațiune totală și ireversibilă. Îți crăpa obrazul de rușine când băgai mâna-n portofel. Așa dispăruseră și multe alte lucruri, despre care elevii, și-apoi studenții mei citiseră doar în cărți. Zburaseră bideurile (closete mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
avut barbă, tu n-ai fost îmbrăcat în negru. Computerele astea n-au stat pe masă. Memoria ne joacă o festă, Robane: nu-i fixă, cum credem noi, și nici stabilă; exact pe dos. E ca economia noastră: într-o perpetuă stare de tranziție. Iar tranzițiile, o știm din tratate, nu sunt nici fenomene-ntâmplătoare, nici incontrolabile.“ „Stai să văd dacă te-am înțeles bine. Undeva, în exterior, există o competiție pentru gândurile noastre? Conspirația Economiștilor Minții? Cineva se străduiește să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
doar ca să pot urmări forfota din jurul creierului meu. Unii umblă după lucruri complicate, alții se pierd prin cosmos; mie îmi trebuia mult mai puțin: mișcarea de pe stradă. Ajunsesem dependent de ea, dureros, ca la o expoziție Van Gogh. Cortexul rămânea perpetuu treaz, în alertă, gata să înregistreze detaliile și să le lipească de-o semnificație sexuală căreia numai eu îi știam rostul și care-mi procura bucuriile cele mai infecte. Papuceii de plajă cu baretă în V (lăsând libere degetele, indiferent
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
să-și repare prostata, dantura, rinichiul sau mai știu eu ce, oricum ceva important, care nu suferea amânare. Te baricadai în bloc și-așteptai week-end-ul ca într-o cazemată. La parter, putrezea o doamnă cu vârstă incertă: genul de văduvă perpetuă, care nu răspunde la sonerie și studiază lumea pe geam din spatele perdelei. Vecina purta un capot universal, decolorat, din care nu se dezlipea nici iarna, nici vara și niște papuci muștar, decupați la degete: pe-acolo țâșnea șoseta, mototolită ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
acide, sute de prostate se inflamaseră în același timp, eliberând de emoție, de spaimă și poate și de recunoștință, șuvoaie fierbinți de urină, direct pe cărămida solidă a cunoașterii. Bălțile musteau, alimentate de nevoile oamenilor, într-un du-te-vino calm și perpetuu: petele nu apucau să se usuce, că apăreau altele noi, stropite generos de vizitatori. Arsura se întindea pe coloane și arcade, pârjolind liniștit arhitectura neoromană. Grupuri de Nero și Caligula în zdrențe sau la costum, cu diplomatul odihnit între picioare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
Explicativ, care să năucească populația. Sistemul arăta la fel: bani publici, coperți de-album de artă, o singură editură - aceeași ca la clasici. Despre tiraje, nu sufla nimeni un cuvânt, se vorbea de milioane de exemplare. Academicienii descoperiseră o afacere perpetuă, pe buzele tuturor: limba română. Modificau cuvinte, schimbau ortografia, înlocuiau reguli gramaticale, umblau la accent și pronunție. Mereu intervenea câte-o noutate, ca pe un șantier neterminat. Reparațiile durau, îți lua ceva timp să te-obișnuiești cu ele; când credeai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
alterările produse, neuronii deteriorați și sinapsele înlocuite, ca niște siguranțe defecte. Fracturile păreau iremediabile, deplasarea plăcilor era examinată și-apoi evaluată. „Acasă“ nu mai exista, confortul dispăruse, odată cu gesturile și obiceiurile care îl asigurau; mă simțeam exilat într-o avansare perpetuă, nesigură, fără repere și puncte de sosire. Trăiam la interfață, legănați de viteza tranziției. Nimic din ce pierdusem nu mai putea fi recuperat, decât pe calea tranzacțiilor; nu știai nici ce dai, nici ce primești. Oamenii nu se mai întâlneau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
se păreau de incompleți, incapabili să mă smulgă din propria dislocare. Semănau cu niște doctori care, pentru că te tratează, îți atrag mereu atenția asupra infirmității de care suferi. Nici unul nu evolua, păreau inerți, blocați ca și mine într-o viteză perpetuă, ce le depășea de fiecare dată viața, împiedicându-i să crească sau să ajungă undeva. Sau nu vedeam eu bine, nu le mai remarcam vioiciunea? Se pregăteau să dispară, deși îi mai așteptau încă ani mulți. Prietenii mei cloceau în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
m-am ferit, conștient însă că trebuie să răspund. Inginerul putea deveni oricând suspicios; nu mergea să-l driblez a doua oară la fel. „Cine știe ce date au trimis și cui, prin poștă. Oricum, eu caut ceva despre o bandă desenată perpetuă. Mai exact, prima bandă desenată perpetuă din lume: în orice fel ai suci pagina, povestea se-ntoarce și-o ia de la capăt. Am umblat după ea prin toate colecțiile posibile, am răvășit toate anticariatele, n-am găsit nimic. Am informații
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
trebuie să răspund. Inginerul putea deveni oricând suspicios; nu mergea să-l driblez a doua oară la fel. „Cine știe ce date au trimis și cui, prin poștă. Oricum, eu caut ceva despre o bandă desenată perpetuă. Mai exact, prima bandă desenată perpetuă din lume: în orice fel ai suci pagina, povestea se-ntoarce și-o ia de la capăt. Am umblat după ea prin toate colecțiile posibile, am răvășit toate anticariatele, n-am găsit nimic. Am informații clare că există. Și mai cred
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
îndoiesc că povestea pe care o cauți e-n numărul meu.“ „Trebuie să fie.“, am mințit din nou, cu și mai multă convingere, „Scrie undeva jos, în colțul paginii: Pif Gadget e fericit să ofere cititorilor săi prima Bandă Desenată Perpetuă din lume. În franceză, bineînțeles. Se zice că efectul de mișcare perpetuă e obținut nu-atât prin imagini și mișcarea căsuțelor, cât prin folosirea onomatopeelor. Ele ar direcționa deplasarea fără oprire a desenului.“ „Doar atât?“, s-a încruntat Grosescu, neîncrezător
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
să fie.“, am mințit din nou, cu și mai multă convingere, „Scrie undeva jos, în colțul paginii: Pif Gadget e fericit să ofere cititorilor săi prima Bandă Desenată Perpetuă din lume. În franceză, bineînțeles. Se zice că efectul de mișcare perpetuă e obținut nu-atât prin imagini și mișcarea căsuțelor, cât prin folosirea onomatopeelor. Ele ar direcționa deplasarea fără oprire a desenului.“ „Doar atât?“, s-a încruntat Grosescu, neîncrezător. „O-ntâlnire la Viena, pentru un procedeu tehnic? Pentru o bandă pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
pagină?“, a presupus inginerul. „Da.“, am întins și mai mult momeala, „O măsură de siguranță, un mecanism intern de autodistrugere a informației. Citești și, după ce primești datele, mesajul se evaporă.“ „Și dumneata crezi că mecanismul e-acolo, în banda desenată perpetuă?“ „Vedem.“, am zis. „Asta, bineînțeles, dacă-mi arătați numărul.“ „Toate la vremea lor.“, a parat Grosescu. „Și eu care am crezut întotdeauna că povestea cu mișcarea căsuțelor e-o schemă. O convenție narativă. Parcă așa se spune la dumneata.“ Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
cameră În alta. Era o adevărată filosofie În această Înserare, se gândi Oan-san, obișnuit cu suprapunerile de sensuri ale fiecărei imagini din viața japoneză. O filosofie a efemerului, a jocului de umbre și de măști, un joc de culori În perpetuă schimbare. Lampioanele, ca și subțirile shoji, nici nu ascundeau și nici nu relevau existența locuitorilor. O sugerau doar, ca palpitând dincolo de o ușă niciodată larg deschisă și niciodată ferm Închisă, dar mereu Întredeschisă. Poarta din spate a palatului se deschise
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
ce se Întâmplă În jurul lui, ce forțe uriașe sunt În joc, ce departe e existența lui de toate primejdiile adevărate din lumea reală. Veneția i se părea un decor de spectacol, un foșnet aristocratic de măști și de valsuri, un perpetuu carnaval. O formă exuberantă a inconștienței. Dar, mai ales, Înțelegea că tatăl său se află din nou În luptă cu moartea, că fiecare pas al armatei ungare aduce mai aproape ciocnirea, sângele, sălbăticia vieții adevărate și absurde. Îi era teamă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
goală, este de o inteligență ieșită din comun și dispune de calități spirituale bine formate. Îl privi din nou, mai cu luare aminte decât prima oară. Era puțin mai scund, foarte suplu, cu ochii extrem de vioi și cu un zâmbet perpetuu. Părea că nimic nu-l poate Întrista și că tot ceea ce vede este, pentru el, un spectacol, pe cât de amuzant, pe atât de Înșelător. Realitatea este aparență, Își spuse Ștefănel, citind gândul de adâncime al călugărului. Dar din jocul aparențelor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]