1,728 matches
-
însă și tendințe care nu corespund unor scopuri autentice de perfecționare și care produc efecte contrare perfecționării, încît cultivarea este de fapt compromisă în esența ei. Acest fenomen se întîmplă, pe de o parte, atunci cînd se manifestă curente culturale populiste, care militează pentru o subordonare a aspectului literar al limbii celui popular și, pe de altă parte, atunci cînd opinia specialiștilor este copleșită de conjurația unor pseudointelectuali superficiali și agresivi, ce nu au făcut trecerea de la siguranța ignoranței la îndoiala
Elemente de filozofia limbii by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/1424_a_2666]
-
comunicación humana, Editorial Gredos, Madrid, 1985, p. 273-275 (cap. XII, El cambio lingüístico, p. 273-295). 172 Ramon Menéndez Pidal, Origenes del español, Madrid, 1950, p. 529-532. 173 Ideea reflectării situațiilor din limba populară în cea literară ține de o interpretare populistă și inadecvată a lucrurilor, deoarece, la popoarele civilizate și cu o cultură superioară, dezvoltarea limbii literare (de cultură) se produce prin contribuțiile personalităților, iar nu prin preluarea de elemente de la nivelul popular. 174 Eugen Coșeriu, Prelegeri și conferințe, p. 101
Elemente de filozofia limbii by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/1424_a_2666]
-
reduce datoria publică ce se acumula cu rapiditate. Stimularea bugetară a fost folosită ca mijloc de declanșare a însănătoșirii economice, justificată în termenii nevoii de a face injecții de cerere în economie. Totuși, în practică, aceste cheltuieli enorme servesc politica populistă a PLD, prin menținerea a mii de companii ineficiente de construcții și de angajați în câmpul muncii în lucrări publice cu finanțare guvernamentală (Funabashi, 2001, p. 78). Totuși, în general, elita politică japoneză s-a dovedit a fi extraordinar de
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
și din 25 iunie 1922 emitea deja un ordin în apărarea Republicii, legiferat de Parlament peste trei zile. În 1923 Partidul socialist (SPD) a fost înlăturat de la guvernare. Opoziția față de regim s-a grupat în jurul a două partide de dreapta: "Populiștii", legați de marea finanță și de industria grea, și Partidul Național german (monarhist și pangermanist), sprijinit pe marii proprietari funciari, pe Biserica luterană și armată, cu lideri ca Stresemann (cancelar din 13 august 1923) și Thysen 589. În opoziție extraparlamentară
by GHEORGHE BICHICEAN [Corola-publishinghouse/Science/948_a_2456]
-
strategic și un levier de putere cum ceilalți președinți de până la el nici n-au visat. Aceste instrumente letale politic, dublate de o inflexibilă experiență de comandă și amplificate de o excepțională capacitate de comunicare publică, precum și de un instinct populist rar au făcut din Traian Băsescu un președinte "jucător", curajos și bătăios, căruia i-a priit mediul veninos și scandalurile și care a ținut piept strategiilor de destabilizare a spațiului public românesc încurajate și susținute, cel mai probabil, de Moscova
[Corola-publishinghouse/Science/84960_a_85745]
-
dura și ea aproximativ zece ani, spun specialiștii. La aceasta se adaugă o altă dificultate: faptul că diferitele componente ale reformei sunt adesea realizate în mod dezarticulat, după o logică care e mai puțin economică și mai degrabă politică sau populistă. Anumite reforme necesare sunt amânate datorită impactului lor asupra populației, mișcărilor de protest, sau din motive ce țin de atragerea electoratului (Blanchard, Dornbusch, Krugman, Layard și Summers, 1991, Tanzi, 1993). Este ceea ce s-a întâmplat și în România, unde tranziția
by Adela Elena Popa [Corola-publishinghouse/Science/1048_a_2556]
-
pur formală, o anume superficialitate și disimulare specific națională ne-a ferit și adesea chiar ne-a salvat de la perfecta automatizare și abrutizare. Dar cât de adânc a pătruns ea în mase se poate vedea și azi în atâtea sloganuri populiste și naționaliste (munca poporului, nu ne vindem țara etc., etc.). Mitul statului, mare patron, proprietar, care are grijă de toți, care dă, de aici provine. Și el continuă să facă adevărate ravagii. 4. Propaganda comunist-ceaușistă, ce se adresa în bună
POLITICĂ ŞI CULTURĂ by ADRIAN MARINO () [Corola-publishinghouse/Science/873_a_1589]
-
toată atenția. Național șovinismul actual se înscrie, din plin, în această tradiție. După cum ar trebui aprofundată, cu același sânge rece, și psihologia solidarizării (evidentă, chiar dacă încă nu... dominantă) cu trecutul ceaușist. Mulți, într-adevăr, se simțeau bine într-un sistem populist, deci egalitarist, care cultiva din plin resentimentul față de valoare, competență și cultură, care prin originile sale rural-etniciste nu putea fi decât naționalist. Această mentalitate nu poate fi nici proeuropeană, nici democratică, nici citadină, nici partizana economiei reale de piață. Pentru
POLITICĂ ŞI CULTURĂ by ADRIAN MARINO () [Corola-publishinghouse/Science/873_a_1589]
-
negative ale situației socio-politice actuale, care ar cere, în mod necesar, o discuție specială. Pare, în orice caz, destul de straniu și semnificativ totodată că mai niciunul din liderii opoziției nu îmbrățișează pe față, programatic, cauza esențială a păturii mijlocii. Tentația populistă (Măria sa populismul), mitul statului bunei stări generale formulă valabilă, și încă în parte, doar în Occident , incapacitatea de a determina sectorul social specific, segmentul electoral de bază sunt semnele cele mai grave ale acestei pseudo183Politică și cultură -strategii profund negative
POLITICĂ ŞI CULTURĂ by ADRIAN MARINO () [Corola-publishinghouse/Science/873_a_1589]
-
lipsită de toate criteriile vechii societăți, care nu mai acceptă să i se spună burgheză. Libertatea rămâne pentru ea o noțiune pur abstractă și, în orice caz, mult mai puțin importantă decât condițiile materiale imediate de viață. Este egalitaristă și populistă, pasivă și defensivă, nivelată și timorată. Este produsul dresajului, deprinderii (factor psihologic esențial), al suprimării radicale (din toate cauzele amintite) a ideii de alternativă, schimbare, nouă perspectivă. O Românie O nou cultură politică arestată în prezent, fără trecut și fără
POLITICĂ ŞI CULTURĂ by ADRIAN MARINO () [Corola-publishinghouse/Science/873_a_1589]
-
în aceeași Uniune de creație, avem același carnet vizat la zi și, teoretic, aceleași drepturi, toți scriitorii sunt sau devin inevitabil și obligator egali. Aceeași ierarhie oficială de valori ne recunoaște pe toți și ne consacră, fără excepție. De unde, egalitarismul populist, care definește scriitorul format sub regim totalitar. Diferențierea valorică, ierarhizarea, selecția reală devin inițiative intolerabile. Selecția perturbează grav întreaga ordine funcțională a sistemului. Scriitorul nostru nu poate concepe și disocia între calitatea de Membru al Uniunii Scriitorilor, să zicem, și
POLITICĂ ŞI CULTURĂ by ADRIAN MARINO () [Corola-publishinghouse/Science/873_a_1589]
-
împreună cu un spirit liber al generației tinere, H.-R. Patapievici, că orice colectivism este deopotrivă prost (pentru că e bazat pe o fraudă epistemologică), mizerabil (pentru că nu poate genera decât sărăcie morală și materială) și demagogic (pentru că face un josnic apel populist la incultura nostalgicilor) 3. La acestea adăugăm spiritul uniform, nivelator, nediferențiat al oricărei culturi colective. Ea se manifestă doar în cadre date, arhetipale, deci stereotipe. în timp ce cultura de tip individual este prin excelență diferențiată, personalizată și potențial originală. Fără a
POLITICĂ ŞI CULTURĂ by ADRIAN MARINO () [Corola-publishinghouse/Science/873_a_1589]
-
Principalele regimuri civil-militare apărute sunt regimurile birocratic-militare și corporative, exluse sau incluse. În ceea ce privește un al treilea model, statul "birocratic-autoritar" (O'Donnell), a fost subliniată suprapunerea pe modelul corporativ (în privința domeniului de aplicare). În centrul acestor regimuri au existat adesea mișcări populiste. Mai exact, și mai ales în America Latină, populismul este încadrat în domeniul fenomenelor cu rol în profunda transformare socio-economică. În esență este vorba de traducerea politică a procesului enorm de mobilizare a populației care, înainte, erau inactive politic. Dacă principala
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
inactive politic. Dacă principala bază socială a populismului este constituită de masele urbane, de imigranți recenți, în alte regimuri se pot găsi (asociate) grupuri provenite din clasa medie, din clase burgheze "înalte", din cler sau chiar militari. Mișcările și partidele populiste sunt marcate de prezența unui lider carismatic și de un raport nemijlocit (organizațional) între lider și mase. Tipul de participare rezultat nu este nici autonom, nici spontan; el configurează, mai degrabă, forme de mobilizare ale grupurilor populare mai puțin organizate
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
în ultimii ani, și după mai multe alegeri, un anumit grad de structurare, în timp ce Bulgaria și România au sisteme de partide doar parțial structurate pe centru-stânga, moștenitoare, din punct de vedere organizatoric, ale partidului unic. În Bulgaria, mișcarea de tip populist a lui Simeon al Bulgariei a înregistrat, în 2001, un succes electoral (parlamentar) în masură să stabilizeze întregul ansamblu partinic din țară. Se poate face, așadar, distincția între sisteme caracterizate de o continuitate majoră cu orânduirile politice pre-democratice, cum ar
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
în primul capitol, alineatul 4 definite ca democrații limitate sau protejate). Regimurile respective nu depășesc pragurile minime de democratizare, fapt ușor de detectat empiric. În cadrul analizei asupra democrației "bune" se insistă asupra democrației delegate (O'Donnell, 1994) sau a democrației populiste, despre care vorbesc alți autori. În acest tip de regimuri, de obicei majoritare, au loc "alegeri curate", "partidele, parlamentul și presa sunt, în general, libere să-și exprime criticile", "instanțele blochează uneori politicile neconstituționalizate", dar, în realitate, nu există un
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
O'Donnell, 1994: 60-62). În aceste democrații, "delegația" este acordată în momentul votului, dar, ulterior, nu există alte modalități, mai eficiente, de control și de tragere la răspundere a reprezentanților aleși, care nu sunt sancționati sub nicio formă. Cercetătorii democrațiilor populiste se referă la o problemă similară când identifică numeroase democrații actuale, în care principiul de reprezentare - și, prin urmare, delegarea și controlul - nu există în practică, ci este ignorat printr-o presupusă democrație "directă" în care se dezvoltă o relație
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
delegată", în sensul conferit de O'Donnell (1994), este o democrație ineficientă, cu o corupție larg răspândită, fiind, de fapt, o democrație iresponsabilă (absența responsabilității "orizontale" și o responsabilitate verticală slabă). Anumiți autori (Mair, 2002: 81 urm.) consideră că democrațiile populiste sunt "regimuri fără partide", în care fragmentarea identității și confuziile ideologice și de organizare caracterizează declinul mecanismelor reprezentative, conducând la o responsabilitate mai scăzută și un rol tot mai mare al "străzii" în confruntarea directă cu liderii politici 88. Democrații
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
Notre Dame Press. Mainwaring, S. și T.R. Scully (eds.), 1995, Building Democratic Institutions: Party Systems in Latin America, Stanford, Stanford University Press. Mair, P., 1991, "Introduction", în P. Mair (ed.), The West European Party System, Oxford, Oxford University Press. 2002, Populist Democracy vs Party Democracy, în Meny și Surel (eds.) [2002]. Maravall, J.A., 1981, La politica de la transicion 1975-80, Madrid, Taurus. 1997, Surviving Accountability, European University Institute, Jean Monnet chair papers. 2002, "The Rule of Law as a Political Weapon
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
A bid for coherence and consensus", în Political Studies, 26. McRae, K. (ed.), 1974, Consociational Democracy, Toronto, McClelland & Stewart. Melis, G. et al., 1980, La Cina dopo Mao, Roma-Bari, Laterza. Meny, Y. și Surel, Y. (eds.), 2002, Democracies and the Populist Challenge, London, Palgrave. Merkel, W. și Croissant, A., 2000, "Formal Institutions and Informal Rules of Defective Democracies", în Central European Political Science Review, 1 (2). Miller, D., 1993, "Deliberative Democracy and Social Choice", în D. Held, Prospects for Democracy, Cambridge
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
Europene și pe cel al Camerei Deputatilor se poate consulta textul Cartei (primul site prezintă, de asemenea, o serie de comentarii și analize). 87 Pentru problema semnificațiilor democrației la nivel de masă se face trimitere la Morlino (1998). 88 Fenomenul populist se identifică cu propunerea de a replasa "poporul" în centrul democrației, el a fost recent analizat ca o formă de reacție la tensiunile, frustrările, nemulțumirea cetățenilor, într-un cuvânt la stare generală de malaise a democrației apărută în ultimii ani
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
în principiu, un echilibru între precizia științifică sau juridică și ambiguitatea limbajului curent, a limbii comune, ca și între solemnitate și familiaritate"81. În epoca noastră, remarcăm evoluția limbajului politic spre informal, spre colocvial, spre simplificare excesivă, elemente specifice discursului populist. Tendința de clișeizare, de utilizare intensă a formulelor fixe prestabilite, adoptarea unor structuri sintactice reiterative, preluarea și proliferarea unor simboluri și metafore predilecte sunt trăsături care transformă limbajul politic într-un tip de artefacte apt să slujească intereselor omului politic
by MIHAELA MOCANU [Corola-publishinghouse/Science/979_a_2487]
-
fi fost astfel marcată de o dezvoltare și de o proliferare a teoriilor postmoderne în mai multe domenii, dintre care arhitectura cunoaște o evoluție aparte, iar lucrările lui Charles Jencks diseminează cu succes noile idei legate de stilul eclectic și populist al arhitecturii postmoderne. De asemenea, autori precum Daniel Bell, Fredric Jameson, Jean Baudrillard, Jean-François Lyotard adâncesc discuțiile referitoare la postmodernism și conturează un set de lucrări de referință pentru acest curent. Best și Kellner descoperă existența a două tipuri de
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
o ilustrează interpretarea superficială a unei cercetări sociologice de tip cantitativ. Este ideea pe care Mirel Bănică o dezvoltă, printre altele, în textul său despre ,,Biserica Ortodoxă și provocările viitorului". Cartea conține și un spectaculos studiu de caz despre charisma populistă, cu trimitere precisă din titlu la Gigi Becali. El ne obligă să recompunem și să nuanțăm inteligent clasica distribuție a autorității realizate de Max Weber. Hermeneutica în cheie patologică a succesului public de care se bucură (încă?) Gigi Becali este
[Corola-publishinghouse/Science/84969_a_85754]
-
pluralism în toate sensurile. În ce mă privește, cred că modelul european nu poate fi realizat decât într-un stat de drept, unde funcționează o reală separare a puterilor, un stat deschis, democratic, pluralist în care libertatea trece înaintea egalității populiste , al drepturilor omului, cu o economie reală de piață și în care proprietatea particulară să fie efectiv garantată, nu doar ocrotită. Un stat și un tip de societate în care structurile de tip comunist-colectivist să fie desființate sau cât mai
Pentru Europa: integrarea României: aspecte ideologice şi culturale by ADRIAN MARINO () [Corola-publishinghouse/Science/872_a_1583]