1,452 matches
-
baze pur instrumentale. Nicio astfel de concepție nu poate fi justificată fără recursul la principiul egalității de demnitate și respect. Ideea că legitimitatea și nu dreptatea este "prima problemă" a filosofiei politice nu le aduce, așadar, niciun fel de avantaj realiștilor în disputa cu moralismul. Că așa stau lucrurile a fost evidențiat, de altfel, și de un alt argument major împotriva realismului radical. Mă refer aici la argumentul utilizat de Charles Larmore pentru a arăta că Bernard Williams s-a înșelat
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
dreptății prezentate ca având validitate independentă de ordinea politică în sine"28. E adevărat, a opinat Larmore, Williams are dreptate să considere că exigența legitimării puterii politice nu este neapărat o exigență morală, ci una inerentă politicii. Însă Williams și realiștii care îl urmează în această opinie pierd din vedere esențialul, în măsura în care consideră că această trăsătură a exigenței legitimării îi poate scăpa de moralism. Aceasta pentru că "nu atât exigența legitimării cât mai curând justificarea puterii statului, oricare ar fi aceasta, ca
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
filosofia politică, în măsura în care este obligată să răspundă exigențelor modernității, nu poate să ignore sarcina identificării constrângerilor morale ale "exercitării drepte a puterii coercitive". Altfel spus, în condițiile modernității, filosofia politică nu poate să nu recurgă la principii morale, așa cum vor realiștii. Desigur, a recunoscut Larmore, principiile morale la care face apel sau la care trebuie să recurgă filosofia politică sunt, după cum a insistat Williams, produse istorice, nu manifestări ale "Rațiunii pure". Istoricitatea lor nu le face însă mai puțin valide. Și
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
pur moral, ci principii referitoare la coerciția permisibilă. Chiar și "politizate" în acest mod, aceste principii rămân, totuși, principii morale și - la fel de important - principii morale la care filosofia politică nu poate, cel puțin în condițiile modernității, să renunțe 30. Singurii realiști care și-au asumat sarcina de a răspunde obiecției lui Larmore sunt, după știința mea, Edward Hall și Matt Sleat. Hall a ridicat trei obiecții: 1) obiecția că argumentul lui Larmore nu demonstrează că Williams a greșit să atragă atenția
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
răspuns la exigența legitimării necesită și recursul la valori morale; și 2) că opinia potrivit căreia valorile morale necesare răspunsului la exigența legitimării trebuie să exprime o moralitate anterioară politicii neglijează distincția între politică și dominație și faptul că, pentru realiști, exigența legitimării se ridică din interiorul politicii, nu din interiorul moralității, astfel încât teoriile realiste ale legitimității "pot construi pe baza unor considerații morale fără a fi obligate să asume că moralitatea are autoritate antecedentă asupra politicii (fapt trecut cu vederea
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
subiectul și argumentul aflat în dezbatere. Singura modalitate de a respinge argumentul lui Larmore constă în demonstrarea caracterului problematic al tezei lui Williams despre statul liberal drept singurul stat legitim în condițiile modernității, teză fundamentală pentru acest argument. Iar unii realiști au chestionat, într-adevăr, interpretarea modernității oferită de Williams. Raymond Geuss este, deloc surprinzător, date fiind înclinațiile și preferințele sale marxiste, unul dintre acești realiști 35. Un altul este Robert Jubb, care a atacat teza lui Williams aducând în atenție
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
liberal drept singurul stat legitim în condițiile modernității, teză fundamentală pentru acest argument. Iar unii realiști au chestionat, într-adevăr, interpretarea modernității oferită de Williams. Raymond Geuss este, deloc surprinzător, date fiind înclinațiile și preferințele sale marxiste, unul dintre acești realiști 35. Un altul este Robert Jubb, care a atacat teza lui Williams aducând în atenție faptul că statele asiatice moderne (și chiar unele dintre statele post-comuniste europene) sunt acceptate de cei mai mulți dintre cetățenii lor fără ca ele să fie state liberale
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
evident că dreptatea nu este și nu poate fi decât dreptate, nu legitimitate, nu ordine, nu stabilitate, nu coeziune socială, nu cooperare. Departe de a fi doar un instrument în realizarea obiectivelor politicii, dreptatea trebuie inclusă, precum valorile apărate de realiști, printre obiectivele fundamentale ale politicii. Un proiect filosofic care nu recunoaște distincția între dreptate și celelalte valori sociale sau care nu recunoaște că dreptatea este sau trebuie să fie, la rândul ei, unul dintre obiectivele fundamentale ale politicii, este un
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
este deloc evident că propunerea lui Freyenhagen este sustenabilă. Aceasta deoarece, pe de o parte, după cum o dovedește chiar argumentarea acestei cărți, tema "obiectivelor fundamentale ale politicii" este, la rândul său, subiectul dezacordului rezonabil sau aproape rezonabil 48. Moraliștii și realiștii au opinii și teorii diferite în această chestiune. Genul de argumentare propus de Freyenhagen nu este, așadar, unul tocmai "neutru". El constituie produsul și vocea unei doctrine controversate. Pe de altă parte, așa cum insista Jeremy Waldron, înțelegerea și alegerea principiilor
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
unei doctrine controversate. Pe de altă parte, așa cum insista Jeremy Waldron, înțelegerea și alegerea principiilor de organizare, a instituțiilor și procedurilor politice, trebuie să țină cont, chiar și în condițiile pluralismului și dezacordului valoric, nu doar de valorile incluse de realiști printre obiectivele fundamentale ale politicii, ci și de valori morale precum respectul pentru demnitatea umană, echitatea, respectul pentru diversitate și pentru dezacord etc. Or, argumentarea instrumentală de tip realist nu ne poate permite recursul la astfel de valori fără să
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
respectul pentru diversitate și pentru dezacord etc. Or, argumentarea instrumentală de tip realist nu ne poate permite recursul la astfel de valori fără să riște să devină, de fapt, o argumentare moralistă. Despre obiecțiile realiste împotriva moralismului Corespunzător explorărilor mele, realiștii, radicali sau moderați, au ridicat nici mai mult nici mai puțin decât douăsprezece obiecții la adresa moralismului. Ele sunt, în esență, următoarele: 1) teoriile moraliste ignoră sau analizează prea puțin "lumea reală a politicii", nu ne pot ajuta în obiectivul înțelegerii
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
lucrărilor moraliste de filosofie politică) sau afirmații lipsite de credibilitate proclamate aproape fără niciun fel de suport argumentativ (așa cum stau lucrurile, spre exemplu, în cazul celei de a șaptea obiecții). Rămâne totuși îmbucurător - și merită semnalat - faptul că măcar unii realiști au început să conștientizeze - și să atragă atenția și celorlalți realiști cu privire la - caracterul extrem de precar al celor mai multe dintre aceste obiecții împotriva moralismului 34. Campioanele lipsei de profesionalism sunt, fără îndoială, obiecția 4), contrazisă în mod flagrant de lucrările, suficient de
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
aproape fără niciun fel de suport argumentativ (așa cum stau lucrurile, spre exemplu, în cazul celei de a șaptea obiecții). Rămâne totuși îmbucurător - și merită semnalat - faptul că măcar unii realiști au început să conștientizeze - și să atragă atenția și celorlalți realiști cu privire la - caracterul extrem de precar al celor mai multe dintre aceste obiecții împotriva moralismului 34. Campioanele lipsei de profesionalism sunt, fără îndoială, obiecția 4), contrazisă în mod flagrant de lucrările, suficient de numeroase și obligatoriu de cunoscut pentru orice specialist în filosofia politică
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
de profesionalism sunt, fără îndoială, obiecția 4), contrazisă în mod flagrant de lucrările, suficient de numeroase și obligatoriu de cunoscut pentru orice specialist în filosofia politică, în care mai mulți moraliști au reușit totuși, împotriva scepticismului mult prea încrezător al realiștilor, să "deducă" și să indice în mod clar și precis recomandările implicate de teoriile lor abstracte și ideale pentru practica politică "reală", recomandări cel puțin la fel de "realiste" ca și cele propuse de realiști 35, și obiecțiile 10)-12), a căror
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
totuși, împotriva scepticismului mult prea încrezător al realiștilor, să "deducă" și să indice în mod clar și precis recomandările implicate de teoriile lor abstracte și ideale pentru practica politică "reală", recomandări cel puțin la fel de "realiste" ca și cele propuse de realiști 35, și obiecțiile 10)-12), a căror lipsă de îndreptățire este, din punctul meu de vedere, cu totul specială, de vreme ce teoriile moraliste nu sunt teorii ale politicii în sensul obișnuit al termenului (i.e., teorii despre activitatea de guvernare a unei
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
politice sunt probleme de moralitate personală). Culmea ironiei în aceste acuzații mi se pare totuși faptul că, după toate probabilitățile, dacă li s-ar adresa întrebările despre logica acțiunii, moralității, raționalității și evaluării politice pe care le ridică de obicei realiștii, moraliștii ar oferi, în linii mari, cel puțin în spirit dacă nu în literă, aproape aceleași răspunsuri pentru care argumentează și realiștii. Opiniile mele curente în aceste chestiuni sunt, în orice caz, și au fost încă din vremea când studiam
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
s-ar adresa întrebările despre logica acțiunii, moralității, raționalității și evaluării politice pe care le ridică de obicei realiștii, moraliștii ar oferi, în linii mari, cel puțin în spirit dacă nu în literă, aproape aceleași răspunsuri pentru care argumentează și realiștii. Opiniile mele curente în aceste chestiuni sunt, în orice caz, și au fost încă din vremea când studiam autori precum Machiavelli, Michael Oakeshott sau Max Weber, foarte apropiate de cele pentru care argumentează realiștii. Acordul meu cu realiștii include - desigur
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
aceleași răspunsuri pentru care argumentează și realiștii. Opiniile mele curente în aceste chestiuni sunt, în orice caz, și au fost încă din vremea când studiam autori precum Machiavelli, Michael Oakeshott sau Max Weber, foarte apropiate de cele pentru care argumentează realiștii. Acordul meu cu realiștii include - desigur - și opinia că moralitatea are în mod obișnuit o forță motivațională redusă în politică. Acest fapt nu arată însă că este indezirabil sau inutil să recurgem la argumente morale în filosofia politică. Pe de
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
argumentează și realiștii. Opiniile mele curente în aceste chestiuni sunt, în orice caz, și au fost încă din vremea când studiam autori precum Machiavelli, Michael Oakeshott sau Max Weber, foarte apropiate de cele pentru care argumentează realiștii. Acordul meu cu realiștii include - desigur - și opinia că moralitatea are în mod obișnuit o forță motivațională redusă în politică. Acest fapt nu arată însă că este indezirabil sau inutil să recurgem la argumente morale în filosofia politică. Pe de o parte, argumentele morale
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
în mod obișnuit o forță motivațională redusă în politică. Acest fapt nu arată însă că este indezirabil sau inutil să recurgem la argumente morale în filosofia politică. Pe de o parte, argumentele morale au totuși, la urma urmei, așa cum și realiștii sunt de acord, o anumită forță motivațională, oricât de limitată 36. Pe de altă parte, filosofia politică nu este un discurs motivațional pentru politicieni sau cetățeni (deși ea cuprinde, desigur, și mesaje, de cele mai multe ori de natură morală, adresate adesea
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
de redusă este forța motivațională a argumentelor morale pentru politicieni sau cetățeni. Enzo Rossi și Matt Sleat au replicat celor care avansează argumente de acest tip în apărarea moralismului 39 că sunt pe lângă subiectul principal, de vreme ce problema fundamentală identificată de realiști în cazul moralismului este faptul că neagă autonomia politicii față de moralitate, reducând toate problemele politice la probleme de moralitate personală. Aceasta este însă una dintre cele mai absurde obiecții la adresa moralismului. Din nou: cum ar putea moralismul să nege autonomia
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
probleme de moralitate personală", de vreme ce mai toți moraliștii au insistat că valorile sau idealurile morale pe care le apără cu privire la sfera politicului nu trebuie confundate cu valorile sau idealurile morale aplicabile sau dezirabile în viața privată a indivizilor? Alături de ceilalți realiști, Rossi și Sleat ridică această obiecție în baza opiniei că moraliștii susțin părerea că și politica (nu doar filosofia politică) este etică sau "filosofie morală aplicată". Or, această opinie este falsă 40. După calculele mele, am rămas dator doar cu
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
mai exigente standarde "moraliste" ideale ale legitimității, unul despre care a admis că ne conduce la concluzia că niciun stat existent nu este legitim (simpliciter). Însă, a continuat Simmons, într-o exprimare care nu mai este citată de obicei de realiști, aceasta nu înseamnă că toate statele existente sunt "la fel de rele" (din perspectiva legitimității) sau că niciun stat nu satisface suficient de bine standardul său de legitimitate pentru a merita suportul cetățenilor săi (sau al comunității internaționale). Dimpotrivă 42. Ca atare
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
nu înseamnă că toate statele existente sunt "la fel de rele" (din perspectiva legitimității) sau că niciun stat nu satisface suficient de bine standardul său de legitimitate pentru a merita suportul cetățenilor săi (sau al comunității internaționale). Dimpotrivă 42. Ca atare, spre deosebire de realiști, nu văd niciun fel de problemă în legătură cu teoria lui Simmons. Ideea că niciun stat existent nu este legitim (simpliciter) nu mi se pare deloc a constitui o "contradicție în termeni" sau, în orice caz, o idee absurdă. Iar ideea că
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
munca și statutul acesteia 43. Da, foarte mulți moraliști propun diverse politici, reguli sau idealuri de organizare socială despre care susțin că ar fi dezirabil să fie realizate, fie și pe termen lung, prin intermediul acțiunii politice. Nu fac însă și realiștii - sau măcar destui realiști - exact același lucru (deși, desigur, justifică aceste politici, reguli sau idealuri în mod instrumental, nu pe temeiuri morale 44)? Este această practică filosofică o practică acceptabilă și lipsită de intenții anti-democratice doar în cazul realiștilor, nu
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]