3,099 matches
-
plăcuse ideea, așa că am fost obligată să îmi încerc norocul cu bănci din ce în ce mai obscure până când am găsit un agent de bursă într-o bancă semicentrală care a fost de acord să ne întâlnim și asta numai pentru că îi trimisesem Nitei, secretara lui, mii de chestii gratuite, cu promisiunea că va primi mai multe dacă îmi poate asigura accesul. Așa că m-am dus, profitând de ocazia inedită de a mă lepăda de cât mai multe accesorii vestimentare cu putință. Ca să vă explic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
înroșise. —Spune-i din partea mea că e un dobitoc bețivan care habar n-are de nimic. Cheam-o pe mătușa Morag! Ea o să știe. Leisl a rămas cu ochii închiși. — Cheam-o pe mătușa Morag! a somat-o Mackenzie, de parcă Leisl era secretara ei personală. Mi-a fost tare milă de Leisl - să trebuiască să le transmită oamenilor lucruri pe care nu voiau să le audă și, deși mesajele se presupune că veneau din altă parte, se părea că pe ea dădea lumea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
pare rău că a murit așa, pe neașteptate, dar că bântuie în preajma ta tot timpul și abia așteaptă să stați de vorbă“. —A-n-n-a W-a-l-s-h. Se auzeau tastele în timp ce mă introducea în baza de date. Nu sunteți Neris, nu? Nu, sunt secretara ei și nu sunt câtuși de puțin medium. Numărul de telefon și adresa de mail, te rog. I le-am dictat, le-a repetat, apoi a zis: —OK, o să vă contactăm noi. Dar nu voiam să se încheie convorbirea; aveam
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
scena oglinzilor, n-am mai putut și am ieșit. Dar poate că nu-i adevărat, mi-am Închipuit eu asta. În dimineața asta i-am telefonat la ora nouă doctorului Wagner, numele Garamond mi-a permis să trec peste bariera secretarei, doctorul a părut să-și amintească de mine, În fața urgenței pe care Îl făceam eu s-o Întrezărească mi-a spus să mă duc imediat, la nouă și jumătate, Înainte să sosească ceilalți pacienți. Mi se păruse amabil și Înțelegător
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2111_a_3436]
-
urgenței pe care Îl făceam eu s-o Întrezărească mi-a spus să mă duc imediat, la nouă și jumătate, Înainte să sosească ceilalți pacienți. Mi se păruse amabil și Înțelegător. Poate că am visat și vizita la doctorul Wagner. Secretara mi-a cerut datele generale, a pregătit o fișă, m-a pus să plătesc onorariul. Din fericire, aveam deja biletul de Întoarcere. Un cabinet de dimensiuni reduse, fără obișnuitul divan. Ferestre spre Sena, la stânga umbra Turnului. Doctorul Wagner m-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2111_a_3436]
-
Pe urmă, tot cu spatele la mine, cu o voce incoloră, calmă, liniștitoare: „Monsieur, vous êtes fou“. El a rămas nemișcat, eu la fel. După alte cinci minute, am Înțeles că n-avea să continue. Sfârșitul ședinței. Am ieșit fără să salut. Secretara mi-a surâs larg, și m-am trezit din nou În strada Elisée Reclus. Era unsprezece. Mi-am adunat lucrurile de la hotel și m-am repezit la aeroport, Încredințându-mă soartei. A trebuit să aștept două ore, și Între timp
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2111_a_3436]
-
de când fusese introdus ca stimulent. Deși poate că expresia de glumă tradițională nu era cea mai potrivită, mai ales în rândul angajaților companiei Bond, care se deplasau cu mijloacele de transport în comun. — Da, bravo, Hugo, a sărit și Charlie, secretara de la Vânzări, unduindu-se în ritmul muzicii pe tocurile ei înalte. Sau, și-a spus Hugo, era posibil ca ea să fi încercat doar să-și păstreze poziția verticală. Charlie nu mânca aproape niciodată și de aceea nu prea rezista
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
faci tu bonă cu normă întreagă și las-o baltă cu toate celelalte?! —Ba ți-am spus. Sau, cel puțin, i-am spus Shaunei. A făcut o notă în agendă. —Ai știut de chestia asta, Shauna? a urlat Neil la secretară. Că Fine își vaccinează nenorocitul ăla de copil? N-ai scris în agendă... Nu? Nu ți-a spus? Nu i-ai spus, Fine, a anunțat Neil întorcându-se la telefon. Hugo s-a străduit să-și păstreze calmul. Păi, e
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
în Direcția Relațiilor Culturale". Directorul, în timp ce forma un număr de telefon, mi-a răspuns: "Foarte bine, te duci chiar acum la directorul de Relații Culturale și vorbești cu el. Eu îl anunț chiar acum că te duci să-l vezi". Secretara m-a introdus imediat la director, care mă aștepta cu o privire ce nu trăda interes, ci mai degrabă rigoare de investigator, m-a supus unui interogatoriu practic compus din întrebări privind pregătirea mea universitară, data sosirii mele în țară
Confesiunile unui diplomat by Eliezer Palmor [Corola-publishinghouse/Memoirs/927_a_2435]
-
la Ministerul de Externe se îmbracă altfel decât unul care lucrează la Institutul de Bibliografie, iar în dimineața zilei de 15 august 1964 m-am prezentat în fața ambasadorului Doron care m-a primit cu multă bunăvoință și mi-a zis: "Secretara te va conduce în biroul tău și, pentru a intra în temă, te apuci să citești dosarele noastre din arhiva Direcțiunii. Dacă ai întrebări referitoare la cele citite, vino și întreabă-mă. Și acum, la treabă!". Timp de trei zile
Confesiunile unui diplomat by Eliezer Palmor [Corola-publishinghouse/Memoirs/927_a_2435]
-
dar mulțumit de întorsătura luată de viață și de micile progrese obținute zi de zi, am primit la numai zece zile după intrarea în noua mea condiție un apel telefonic care m-a uimit prin absența oricărei referințe la obiect. Secretara Serviciului de Securitate din minister m-a întrebat dacă sunt liber să vin chiar atunci la o întrevedere cu șeful ei. În timp ce mă îndreptam spre biroul șefului Securității aflat în baraca vecină cu baraca noastră, mă întrebam care să fi
Confesiunile unui diplomat by Eliezer Palmor [Corola-publishinghouse/Memoirs/927_a_2435]
-
vizită de curtoazie, noul secretar de presă al României la Bruxelles. Era foarte cald și foarte umed, iar cerul invadat de nori negri slobozea, cu mici întreruperi, ploi torențiale care se revărsau răcoritor peste oraș și împrejurimi. La ora convenită, secretara a introdus în biroul meu un tânăr înalt și slăbănog care, transpirând și de căldură, dar și de emoție, ferecat într-un costum ceremonial parcă de împrumut și cu cămașa și cravata de rigoare, a început să se prezinte bâlbâindu
Confesiunile unui diplomat by Eliezer Palmor [Corola-publishinghouse/Memoirs/927_a_2435]
-
ajuns la concluzia că acum circumstanțele create sunt favorabile realizării aspirației mele de a deveni student la Universitatea din Cluj. Am luat din nou examenul de admitere și, când m-am prezentat la secretariatul facultății să mă înscriu la cursuri, secretara mi-a spus că eram îndreptățit să mă înscriu pe baza examenului din anul trecut și că, prin urmare, m-am ostenit de pomană trecând examenul a doua oară. "Dacă știam" am zis "dar n-am știut și nici măcar nu
Confesiunile unui diplomat by Eliezer Palmor [Corola-publishinghouse/Memoirs/927_a_2435]
-
început de septembrie m-am întors la București pentru continuarea studiilor, iar vestea care a adus asupra-mi a doua lovitură de grație din scurta perioadă universitară mă aștepta la secretariatul facultății unde venisem să mă înscriu în anul III. Secretara s-a uitat la mine cu o privire rece și, după ce m-a identificat răsfoind timp de câteva secunde niște hârtii de pe masă, zise: "Nu pot să te înscriu, căci tu nu ești autorizat să continui studiile la facultatea noastră
Confesiunile unui diplomat by Eliezer Palmor [Corola-publishinghouse/Memoirs/927_a_2435]
-
minima expresie de eventuală compătimire s-a ciocnit de capul meu ca o lovitură strivitoare de ciocan, voalându-mi privirea invadată spontan de umezeală. Și totuși nu mi-am pierdut prezența de spirit nici nu mă gândisem să comentez comunicarea secretarei care, oricum, nu avea un cuvânt de spus în probleme de natură academică. Atunci am părăsit-o fără să-i adresez o vorbă și am ieșit pe culoar copleșit de gravitatea situației în care mă aflam din nou. Acolo am
Confesiunile unui diplomat by Eliezer Palmor [Corola-publishinghouse/Memoirs/927_a_2435]
-
zvonuri despre cupluri de studenți încercând periodic soliditatea catedrelor și despre exhibiționiștii, care, zice-se, te pândeau lunea și vinerea cu sexul înfierbântat. Ziua, la parter, putea fi observată o pisică alb cu gri, traversând din secretariat spre biroul decanului (secretarele spuneau că face treabă bună, pentru că mai prinde din șoareci), iar în amfiteatrul „Odobescu“ rămânea un cerșetor peste noapte. Excursia se termina abrupt, ca și arhitectura clădirii. Din holul principal, imens, inutil, săreai ca într-o piscină, spre ieșire; o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
rucsacul burdușit de cărți; le returnam după o săptămână, necitite. Cum bine zice Dinu Păturică: studiul literaturii îngustează mintea. Oricum, nimeni nu pica la examene. Dacă din întâmplare dădeai o notă mică, te trezeai sunat seara pe mobil: studenții, colegii, secretarele - o dată, de două ori, de câte ori era nevoie. În general, respectivul sau respectiva născuse, zăcuse prin spital (apendicita și colicile renale erau la mare modă, în fiecare semestru) sau avusese loc un deces în familie. Minciunile curgeau, emoționante și convingătoare. În caz că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
Întotdeauna m-am gândit că «Hanul cu Tei» e-o cârciumă, nu o galerie de artă...“ „Nu fi mitocan!“ „La noi la facultate, n-ai cu ce să pleci: sunt vreo patru calculatoare cu totul, unul la decanat, două la secretare, unul la noi la catedră. Monitoarele arată ca un geamantan, iar două au încă țipla pe ele. Dacă se sparge sau se strică ceva, plătim cu toții, din buzunar. Așa că nimeni nu se bagă, fiecare își vede de treaba lui, nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
3 fusese spartă, revoluționarii descoperiseră un dulap cu aparatură de ascultare, zeci de role de magnetofon și-un vraf de dosare legate, cu mențiunea „Secret“ pe coperți. Acolo s-ar fi înșirat numele tuturor informatorilor din facultate: studenți și profesori, secretare, paznici, femei de serviciu - de la primul turnător la cel mai puternic colonel. În focul evenimentelor, cineva reușise să-i convingă pe studenți că arhiva nu trebuie distrusă (cu-atât mai puțin deschisă pe loc), ci transportată în loc sigur, cu un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
de vatman. Lumea s-a adunat în jurul cutiei, de la asistenți la paznicul facultății. Fiecare vroia să pună mâna pe obiectul misterios. Dacă trăgeai de manetă în jos, butoanele se aprindeau și, printr-un difuzor lateral, auzeai tot ce vorbeau decanul, secretarele și șeful de catedră, deși nici unul nu era de față. Dacă, în schimb, ridicai maneta, cablurile începeau să sfârâie de parcă băgaseși curent prin ele. Din gaura tăiată în perete pornea un zumzet, prelungit prin pereți, apoi pe coridoare, până sus
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
fotografia era ovală, șlefuită cu praf și pudră de talc, până și ochelarii păstrau lucirea aia stinsă, gălbui-cafenie, din pozele bunicilor. Vreo două zile, n-a observat nimeni, până a dat un student alarma, silitor, la decan. S-au urcat secretarele cu scara până sus, pe perete, să-l coboare pe impostor și să-l repună în drepturi pe Vianu. E și-astăzi acolo, cu mutra lui severă, erudită și părul greblat peste cap cu briliantină. Am deschis cu cheia biroul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
declanșării grevelor. Rolul le-a fost bine stabilit: trebuiau să asigure aprovizionarea cu alimente a lucrătorilor blocați în fabrică și să zădărnicească, înarmate cu sare, piper și bastoane, - pe cât posibil - încercărilor armatei de a pătrunde în incinta Atelierelor. Maria Rusu, secretara Organizației de Femei, după ierarhia și structura de organizare a tovarășelor de viață ale lucrătorilor ceferiști, își amintea de numeroasele măsuri de precauție luate pentru a nu fi descoperită, în intervalul în care îndeplinise această funcție. Arestată, ea a recurs
Povestirile uitate ale Nicolinei : o istorie a oamenilor şi a fabricii by Serinela PINTILIE () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100998_a_102290]
-
gură-cască, de-ăștia, să vadă și ei ce-i acolo cu ăilalți... Ș-așa s-o terminat. Pe-urmă, o luat-o pe... A, i-o luat pe ăialalți, pe toți, cu nu știu ce analiză, para-analiză și, la un moment dat, secretara Ardelean mă ia pe mine, după ce s-o terminat ședința cu ăștia de la București și spune: „- Toa’rășu inginer, eu nu cred că dumneavoastră ați dat chiar la toți salarii. Aveți și dumneavoastră, că nu or fi toți de super
Povestirile uitate ale Nicolinei : o istorie a oamenilor şi a fabricii by Serinela PINTILIE () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100998_a_102290]
-
când am zis că s-o terminat cu discuția, pe mine nu mă mai abordează ca să fiu director, ei, în spate, deja, făceau dosarul... și era prin secție, nu știu pe unde eram acolo și, la un moment dat, vine secretara: „- Tovarășu’ inginer mergeți urgent la Comitetul de Partid !” Măi, ce mama dracului s-o mai întâmplat ?! Ei erau adunați: Sandu, care era pe probleme de la partid, Olteanu’ ăla care nu știai când e serios și când nu-i serios, erau
Povestirile uitate ale Nicolinei : o istorie a oamenilor şi a fabricii by Serinela PINTILIE () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100998_a_102290]
-
continui să joc, dar mănânc bătaie. Eram prea îndârjit. 14 mai 2003 Un număr de 192 de studenți români sunt înscriși la Universitatea din Geneva ! Una dintre comunitățile cele mai numeroase din Europa de Est. Cifră oficială aflată astăzi " pe sub mână " de la secretara rectorului, pe care o cunosc personal. 192 de tineri care nu se cunosc, care nu se întâlnesc niciodată, care nu fac lobby în favoarea lor și nu comunică deloc între ei, așa cum se întâmpla cu alte naționalități. Dacă ne-am organiza
Fals jurnal de căpşunar by Mirel Bănică [Corola-publishinghouse/Memoirs/1440_a_2682]