16,386 matches
-
nu se poate apela la etichetări de proveniență stricto sensu socială, economică, națională ori religioasă. Mai ales că, pe treptele culturale, adesea, lucrurile iau întorsături cu totul neașteptate: de la forme progresiste, la atitudini obscure. Mai apoi, comuniunea cu Europa este dependentă doar în primă instanță de proveniență socială; afirmarea propriu-zisă a intelectualității, măcar în faza stabilirii punților de legătură, este una care tinde spre universalizare. Cel mai bun exemplu sunt lojile masonice, adevărate pepiniere ale noilor idei, unde activau de la demnitari
[Corola-publishinghouse/Science/2253_a_3578]
-
scopul fiind acela de a descoperi relația care există între două variabile. Experimentul de verificare sau confirmare controlează ipotezele formulate în prealabil. Experimentul pilot verifică tehnica de lucru. Experimentul funcțional urmărește stabilirea relației funcționale dintre o variabilă independentă și alta dependentă. Experimentul provocat este de tip clasic, în cazul celui invocat, variabila independentă fiind activă în afara desfășurării experimentului. Experimentul natural păstrează condițiile firești ale activității. Experimentul transversal investighează un eșantion diferit ca vîrste, cu teste adecvate, la un anumit moment. Experimentul
by ELENA LUPU [Corola-publishinghouse/Science/1004_a_2512]
-
20. Evidența este o realitate obiectivă îndeplinită la timp și sistematic, care dă sens planificării, altfel lipsită de rost. 21. Fitness-ul este setul de atribute prin care individul face față solicitărilor fizice și funcționale din activitățile cotidiene sau sportive, dependent de condiția sa anatomică, fiziologică și psihologică. (Allsen, Harison, Vance, 1984, citat de A. Dragnea, 2000) 22. Integrarea socială este procesul prin care indivizii învață modurile de a acționa și de a gîndi despre mediul lor, le interiorizează, integrîndu-le personalității
by ELENA LUPU [Corola-publishinghouse/Science/1004_a_2512]
-
inovat metodologiile e., adăugîndu-se altele noi ca: brainstorming, metoda analitică, sinectica, metoda drumului invers etc. (Dicționar de Psihologie, coordonator U. Șchiopu, 1997). Fitness set de atribute prin care individul face față solicitărilor fizice și funcționale din activitățile cotidiene sau sportive, dependent de condiția sa anatomică, fiziologică și psihologică (Allsen, Harison, Vance, 1984, citat de A. Dragnea, 2000). Hedonic hedonism concepție etică după care scopul vieții este plăcerea. Influență socială este considerată ca fiind acțiunea întreprinsă de una sau mai multe persoane
by ELENA LUPU [Corola-publishinghouse/Science/1004_a_2512]
-
împrejurări și situații. (Dicționar de Psihologie, coordonator U. Șchiopu, 1997). Variabile (engl. variabile, fr. variabile) mărimi măsurabile implicate în eteronomia conduitelor. Ele constituie compoziții de valori psihologice, sociale, fiziologice etc. Există v. directe și v. intermediare, v. independente și v. dependente. V. psihice sînt intermediare și se exprimă prin caracteristici și trăsături psihice specifice ale fiecărei persoane date și valori active ce le caracterizează care constituie condiția internă a reacțiilor, diferențiate la situații, stimuli și cerințe de același fel. V. independente
by ELENA LUPU [Corola-publishinghouse/Science/1004_a_2512]
-
o analiză axiologică a relațiilor dintre elementele compoziționale operei. Acest proces este posibil datorită unei structuri logice de funcționare a elementelor operei. Astfel, prin intermediul reprezentării comune opera de artă este un existent dedublat: pe de o parte, e un existent dependent de conștiința subiectivă sau colectivă ca reprezentare a unei lumi ficționale sau imaginare - în acest caz avem de-a face cu obiecte imaginare sau ideale; pe de altă parte, este un existent cu o fundamentare ontologică spațio-temporală ce oferă persistență
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
finalitate, duc la un nou tip de obiect al artei și nu la eliminarea finalității lor. Noile forme de artă au dus la o existență iluzorie a lor și, prin urmare, opera de artă nu există decât ca formă ficțională dependentă de percepția și imaginația subiective. Acest lucru este posibil prin intermediul fenomenalității operei. Opera de artă se prezintă ca o formă materială prin intermediul materiei ei și ca o formă spirituală prin puterea și imaginea sa. Pornind de la tipul dublu de existență
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
nu poate ignora istoricitatea operei. În Estetica, pentru Hartmann primul strat (stratum) este cel perceptibil ce produce stratul de fond. Cele două tipuri de straturi se află într-o relație eterogenă și duce la identitatea operei. Colaborarea dintre straturi este dependentă de imaginație și, împreună, formează o existență autonomă (Ansichsein) ce intră în opoziție cu opera înțeleasă ca Erscheinung, i.e., o aparență ce poate să fie experimentată ca aparență. Teoria hartmanniană elimină starea iluzorie a operei. Gândită astfel, opera continuă să
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
nu este un obiect în sine și nu are o existență suficientă, fiind expriență pură. Opera ca experiență pură nu dispune de nici un raționament plauzibil pentru a putea conferi artei o existență concretă, deoarece opera este interpretată doar ca existență dependentă de experiența subiectivă ce poate fi activată în orice loc și poate fi posibilă prin orice tip de obiect cu un minim de însușiri artistice. Conform monismului, opera de artă este dependentă de o categorie ontologică. Dar multiplicitatea formală a
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
concretă, deoarece opera este interpretată doar ca existență dependentă de experiența subiectivă ce poate fi activată în orice loc și poate fi posibilă prin orice tip de obiect cu un minim de însușiri artistice. Conform monismului, opera de artă este dependentă de o categorie ontologică. Dar multiplicitatea formală a operei de artă nu se poate încadra doar într-o anumită categorie. Opera nu poate depinde numai de o categorie ontologică la nivelul compoziției deoarece ea poate să corespundă unui universal și
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
un raport de auto-determinare între artist și operă, un raport pe care Heidegger avea să-l considere originea operei de artă. În acest sens, originea artei este descoperită în raport cu creatorul ei deoarece omul și opera se află într-o relație dependentă de existență. În decursul istoriei, arta, ca formă de exprimare spirituală, a fost interpretată și dezbătută în diferese feluri. Din acest complex de înțelesuri ale artei trebuie să extragem o schemă logică pentru a determina condițiile necesare ce determină existența
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
natură, o caracteristică obținută prin intermediul teoriei stilului intuiției și a profunzimii lucrurilor. Dat fiind faptul că scopul general al artei este acela de a oferi și de a crea emoții, idealiștii secolului al XX-lea definesc arta ca o existență dependentă de conștiință, în timp ce ea există sub forma unei expresii. În acest punct arta se apropie de fenomenologie care a dus la înțelegerea artei ca un mod de auto-expresie și, mai târziu, prin Ingarden și Gadamer, arta a fost interpretată ontologic
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
adică părți obiective ale realității. Ele diferă de obiectele psihice și sunt caracterizate de obiectivitate. În acest sens, pentru Ingarden, obiecte ca biserica, steagul, banii sunt obiecte sociale și reprezintă simboluri culturale. Nu găsim nimic în ele care să fie dependent de conștiință, ele sunt interpretate simbolic. Deci obiectivitatea lor se caracterizează printr-o îndepdendeță față de conștiință, iar condițiile lor de existență sunt adevărate și infailibile. Obiectivitatea presupune realitatea ontologică a obiectelor și a faptelor existente independente de conștiință. 4. Identificarea
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
obiect imaginar. Putem observa că, în determinarea naturii operei de artă, categoriile fundamantale ca lucrul, calitatea și în cazul de față, evenimentul devin atribute ale entității artei. Dar, pentru că entitatea artei este singulară, existent autonom, anumite atribute ca parte, întreg, dependent sau independent vor deveni definitorii în determinarea entității artei. Pentru a vedea dacă un obiect este concret sau abstract sau dihotom trebuie să analizăm modul în care o categorie întră în relație cu cealaltă. 4.2. Problema referenței artei Un
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
un obiect de artă acel obiect ce are proprietățile caracteristice artei, iar prin obiectul estetic, obiectul care are proprietățile caracteristice experienței estetice. Obiectul de artă este autosuficient și concret prin sine însuși, în timp ce obiectul estetitc este suficient în cadrul experienței și dependent de conștiință. Opera de artă trebuie înțeleasă prin intermediul relației dintre cele două tipuri de obiecte pe care le presupune. Obiectul de artă și obiectul estetic au la baza lor obiectul natural. Obiectul natural ca entitate determinatoare a operei de artă
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
lor sunt de natură epistemologică și ontologică întrucât, prin intermediul lor se pot cunoaște și pot exista. Nu există ideea de autonomie absolută în cadrul artei. După cum deja am văzut, Platon consideră că artele sunt reprezentaționale și mimetice. Obiectele de artă sunt dependente ontologic și inferioare obiectelor naturale care, în schimb, sunt ontologic dependente și inferioare față de forma imaterială. Opera de artă, văzută astfel, este aparența unei aparențe a ceea ce este real. Prin urmare, experiența artistică nu poate pretinde cunoaștere. Natura operei de
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
pot cunoaște și pot exista. Nu există ideea de autonomie absolută în cadrul artei. După cum deja am văzut, Platon consideră că artele sunt reprezentaționale și mimetice. Obiectele de artă sunt dependente ontologic și inferioare obiectelor naturale care, în schimb, sunt ontologic dependente și inferioare față de forma imaterială. Opera de artă, văzută astfel, este aparența unei aparențe a ceea ce este real. Prin urmare, experiența artistică nu poate pretinde cunoaștere. Natura operei de artă este una instabilă ce are ca scop susținerea realităților morale
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
artistul să producă obiectul de artă. Doar astfel opera există în lume, ea este considerată ca un eveniment în contextul lumesc de care ea aparține. Opera de artă are o proprietate universală și nu rămâne în sfera artistului ca obiect dependent. În acest sens, Heidegger apelează la cercul hermeneutic pentru a arăta estența operei de artă și pune problema paradoxului următor: în cadrul operei de artă, fără înțelegerea totalității sale, nu se pot înțelege părțile sale individuale, fără înțelegerea părților individuale ale
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
și ale anumitor practici, se aduce în discuție posibilitatea existenței unor anumite tipuri de entități ce se află între individualele concrete și obiectele abstracte. În același timp, toate obiectele celor patru arte (literatura, muzica, pictura și sculptura) au o existență dependentă de o anumită intenționalitate umană fără a fi identificate cu creația imaginară a conștiinței individuale sau cu obiectul natural. În cazul literaturii și al muzicii este necesară înțelegerea intervenirii categoriilor determinative în mod temporal, înțelese ca obiecte abstracte dependente de
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
existență dependentă de o anumită intenționalitate umană fără a fi identificate cu creația imaginară a conștiinței individuale sau cu obiectul natural. În cazul literaturii și al muzicii este necesară înțelegerea intervenirii categoriilor determinative în mod temporal, înțelese ca obiecte abstracte dependente de intenționalitatea umană. 3.1. Terminologia ontologiei ingardiene cu privire la opera de artă Sistemul ontologic ingardian pare să aducă echilibrul necesar în tratarea ontologică a operei de artă. Analiza de față nu va elimina experiența estetică din cadrul construcției sale ontologice. Acest
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
operei vom folosi ideea de trop ontologic ca proprietate caracteristică artei, ce diferă de la un tip de obiect la altul. Pornind de la dublul înțeles al obiectelor particulare putem vorbi de două tiprui de obiecte: obiecte individuale independente și obiecte individuale dependente. Primele sunt interpretate ca substanțe, iar utimele ca tropi, dar nu în sensul de trop ontologic. Obiectele individuale independente, ca obiecte fundamentale și obiecte de ordin superior, sunt consituite de pluralitatea tropilor. Prin urmare, opera poate prezenta un obiect real
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
Imaginea este elementul ontologic ce conduce și face posibilă concretizarea operei de artă. Artistul se identifică cu finalitatea creației și contemplă obiectul de artă. Totodată, obiectul de artă devine autonom, iar imaginea se desparte de ideea creatorului, semnificația sa devenind dependentă de imaginea transcendetală. Fiind autonom, obiectul de artă are o funcționalitate proprie artei și se arată doar prin imagine și simbol. Asimilarea sa constă în reintegrarea implicațiilor imaginii, experienței estetice, precum și a înțelesurilor și (re) prezentărilor sale în diferite sfere
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
aspecte ontologice noi, în special prin descrierea anumitor funcții artistice precum: cea mitică, estetică, magică etc. Arta devine spațiul în care se încearcă noi posibilități ale ființei, ale devenirii și ale înțelegerii lumii. Operele de artă dobândesc o existență fie dependentă de discurs, fie devin stări ale unor evenimente și nu prezintă nici un obiect natural. Arta este înțeleasă ca având o funcție pur estetică în timp ce o parte a istoriei sale dispare sau nu mai prezintă un interes. Arta nu mai este
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
de la un limbaj la altul prin obiectul fizic, dar și prin deschiderea limbajului. Limbajul vorbit este cel al expresiei primare ce se află într-o acțiune continuă a intenționalității și a percepției oferind o deschidere absolută. Limbajul scris este limbajul dependent de stil și de absența ideii prime a autorului. Limbajul scris este o proiecție a individualității autorului, în timp ce misticismul limbajului este exprimat prin procesul de seducție a cititorului. Apariția unei opere de artă scrise constă în prezentarea obiectului fizic, în timp ce
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
la lămurirea modului de existență a obiectelor de artă. Pentru Ingardern, pe lângă categoriile de entități, arta presupune obiecte particulare, reale, lucruri concrete, idei sau obiecte ficționale. Orice explicare ontologică a operei de artă va porni de la presupoziția că lumea este dependentă de conștiință, lucru ce se vede cel mai bine în cadrul obiectelor ficționale. Dar orice explicare a manifestării existențiale a operei de artă nu neagă existența independentă a anumitor obiecte de artă. Stratificarea operei de artă aduce anumite complicații în cadrul relației
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]