13,153 matches
-
Într-o dimineață de aprilie istoria a trecut pe lângă tine, ducând Într-o mașină decapotabilă un animal bolnav de urale și sânge, lasă, uită! Uită că ai Întâlnit pe Hauptstrasse mașina blindată, escortată de Înalți gradați SS, În care El saluta, cu brațul țeapăn Întins, și ochii ți s-au umplut de lacrimi, o mică umilință a ta, a noastră, o rușine pe care o vor purta urmașii urmașilor noștri, câte generații fără să ne Înțeleagă? Tu mai bine uită și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2331_a_3656]
-
că poate a avut halucinați, că totul este o glumă, o Întâmplare ce nu poate fi crezută. Au trecut doi ani de la acel eveniment, timp În care ea, străina, a Învățat destul de bine limba italiană, șia făcut prieteni și se saluta cu bătrânii din cartierul respectiv, pentru care chipul ei devenise familiar. Chiar și câinii Îi cunoșteau pasul și nu o mai lătrau ori de câte ori se afla În preajma lor. Cu toate acestea, a rămas tot străină În această țară, În acest orășel
Jertfă de seară by Valentina Becart () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1137_a_1867]
-
de bine. Poate că m-a bătut repede pe umăr, Nu-mi mai amintesc. Trebuie să-i fi fost cumplit de greu. Nu trebuie să-ți faci griji, am spus. Totul va fi cum nu se poate mai bine. Și salută-i pe mama și pe bunicul! Niciodată nu am fost mai convins de dragostea lui ca atunci. El mă iubea, de aceea făcea ceea ce considera că e de datoria lui să facă pentru mine, oricât de puțin i-ar fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
transmitea salutări. Tata avea nenumărate necazuri, mai ales cu insectele dăunătoare și cu puieții. Noile insecticide nu funcționau cum ar fi trebuit. Dacă el ar fi știut că mama îmi va scrie, cu siguranță ar fi rugat-o să mă salute. Păstrăvii aceia mici din râul Ava păreau să fi murit. Nu se mai arătau, nu mai săreau după insecte sau în aer. Simțeam o plăcere desăvârșită să ascult limba ei melancolică și melodioasă, pe care nici glasul grosolan și necultivat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
l-am întâlnit pe bancherul care urma să administreze mica mea avere. Este o mare binecuvântare, a spus el, să ai existența asigurată. Avea un costum negru de piele, părul îi era lucios, pieptănat peste cap, și când m-a salutat, m-a prins de amândouă mâinile. Pe biroul lui se afla o begonie artificială, pe care o sculptase și o vopsise unul din lucrătorii în lemn din ținut. Mai trăiește și astăzi, dar un alt bancher i-a moștenit afacerea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
fi siguri că gura i-ar rămâne căscată, inima i-ar sări peste cel puțin o bătaie, dacă nu chiar două sau trei și n-ar ști ce să facă mai departe. Poate că s-ar duce, stângace, să-l salute, cu bucuria și dragostea citindu-i-se chip. Sau poate că ar fi prea stânjenită să se apropie de el, și-ar pune toate cărțile jos și s-ar furișa ușor afară. Și Ben? Ben ar fi surprins și încântat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
fie prietenul lui Laurie. Și asta, vedeți voi, a fost începutul sfârșitului. „Deci tu ești tipul misterios al lui Laurie“ obișnuiau oamenii să-i spună, după care îi uitau numele aproape instantaneu. „Deci acesta e prietenul lui Laurie“ spuneau ei, salutându-l distrați, după care se întorceau spre cineva mai celebru, și prin urmare mai interesant, cel puțin în ochii lor. Era plictisit, și asta se vedea. În rarele ocazii când încerca să discute cu Laurie despre asta, ea îl dezmierda
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
într-o rochie de cocktail neagră și scânteietoare, care sclipește și strălucește la fiecare mișcare. Arată că niște amărâte de parodii ale lor însele, iar eu nu pot, pur și simplu nu-mi pot șterge rânjetul de pe figură. Când le salut, pot să-i văd și pe Geraldine și pe Nick Maxwell rânjind. Preț de o clipă, simt o satisfacție crudă că arată atât de aiurea. Doar că, firește, Sophie și Lisa nu se simt deloc aiurea, ele se simt frumoase
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
mai pare nici pe jumătate la fel de obraznic ca înainte. Douăzeci de minute mai târziu, când chiar și-au pierdut orice urmă de speranță, asistenta dă fuga și strânge paharele și carafa. ― Vine, spune ea, și toți se ridică s-o salute. Nimic nu l-ar fi putut pregăti pe Ben pentru atracția pe care o emana Alexia Aldridge. E frumoasă, dar nu în felul clasic. Gura este ușor strâmbă și nasul are o mică umflătură, dar aura din jurul ei e atât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
urmat drumul indicat de soldat... Locotenentul, un bărbat tânăr, ședea lungit pe o banchetă. Era învelit cu mantaua. Probabil că ațipise, fiindcă, la zgomotul pașilor celor doi, s-a ridicat, cu ochii cârpiți de somn. ― Să trăiți, domn’ locotenent - a salutat Dumitru. ― Dați hârtiile și voi mergeți în vagonul patru. Aveți grijă să nu faceți murdărie. Să nu vă îmbătați sau să plecați cine știe pe unde. Ne-am înțeles? - a ordonat locotenentul, căscând. ― Am înțeles - a răspuns Dumitru. Până la vagonul
Caietul crâsmarului by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/482_a_731]
-
în poartă, rămânând în așteptare. ― Cine-i acolo? - a întrebat hangiul, ieșit în prag. ― Om bun. Deschide! - a răspuns lotrul cu voce joasă. ― Îndata mare - a venit răspunsul. Când poarta a fost întredeschisă, lotrul a intrat. ― Bună seara, jupâne - a salutat el. ― Bine ai venit. Cu ce îți pot fi de folos? ― Apoi, cu multe, jupâne. Da’ cel mai însemnat lucru ar fi ceva de mâncare și de băut de soi. ― Iaca a ieșit și Irinuța și te-a omeni ea
Caietul crâsmarului by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/482_a_731]
-
doi, cu un efectiv de treizeci de militari, vă prezintă onorul! Sunt locțiitorul comandantului de pluton, sergent Dinsus! Locotenentul a pornit spre formație. Dumitru s-a întors și l-a urmat pe ofițer până în fața plutonului. ― Bună dimineața, ostași! - a salutat locotenentul. ― Să trăiți, domnule locotenent! - a răspuns formația într-un glas. ― Pe loc repaus! - a comandat ofițerul. Celelalte plutoane au executat aceleași mișcări. Ritualul s-a repetat apoi în fața comandanților de companie. La un moment dat, s-a auzit glas
Caietul crâsmarului by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/482_a_731]
-
Pentru onorrr, prezentați arm’!!! Toate mișcările curgeau cu țăcănit scurt, ca și cum cineva ar fi manevrat închizătorul unei puști... Șeful Statului Major a prezentat raportul cu glas amplu și sacadat. Apoi a însoțit pe comandant până în fața frontului. ― Bună ziua, ostași! - a salutat comandantul. ― Să trăiți, domnule l-ent colonel!!! - a răspuns, trupa fără nici o ezitare... A urmat trecerea în revistă a formației. Dumitru, prins în vârtejul ordinelor și mișcărilor, nici nu și-a dat seama când s-a trezit sfredelit de ochii comandantului
Caietul crâsmarului by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/482_a_731]
-
colonel. Am venit cu vărul meu. ― În ce pluton este? ― Este ochitorul grupei întâi din plutonul doi. ― Bine. Sunteți liberi - a vorbit comandantul, cu undă de zâmbet în colțul gurii umbrite de mustața bogată și destul de înspicată.... Cei doi au salutat scurt și, cu un stânga-mprejur rapid, au ieșit... Locotenentul pășea apăsat sub zloata care începuse să curgă. Dumitru călca cu teamă parcă, gândind: „Cum să-i povestesc eu locotenentului așa o întâmplare, când nu i-am spus nici tatii
Caietul crâsmarului by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/482_a_731]
-
așteptarea continuării ordinului ofițerului. Acesta, însă, tăcea. Privea în pământ. Parcă îi părea rău că i-a cerut sergentului un asemenea lucru. Într-un târziu, s-a întors și a plecat. Dumitru a pocnit din călcâie, semn că l-a salutat... A doua zi, duminică, după masa de prânz, Dumitru a condus plutonul la dormitor. După ce fiecare a ajuns la patul lui, a ordonat: ― Am primit ordin să mă prezint la domnul locotenent. Până mă întorc, rămâneți sub comanda caporalului Todiriță
Caietul crâsmarului by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/482_a_731]
-
el șeful Statului Major. Așteptarea ne-a mai liniștit sufletele. În special pe al lui Traistă. Când ne-a văzut, statmajoristul a făcut ochii mari, dar și-a continuat drumul. În fața domnului căpitan, ne-am oprit ca la comandă. Am salutat regulamentar, iar eu am cerut permisiunea să raportez. În loc să asculte raportul meu, a întrebat: „Măi Traistă, ai adus caii?” „Adus, să trăiți!” „Îs întregi?” „Întregi, să trăiți! Numai căăă...” „Că ce?” „Au coama puțin pârlită”. „Și din această cauză nu
Caietul crâsmarului by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/482_a_731]
-
în stare să se așeze în genunchi și s-i pupe mâna ca la popă. „Rămâne doar caporalul Dinsus, iar voi doi, fiecare la locul unde are treabă. Executarea!” ― Îmi închipui cum au ieșit. ― Ca vântul. Abia au reușit să salute regulamentar. ― Și ai rămas singur în fața domnului căpitan. Cum a fost? ― Să nu credeți că nu aveam emoții. ― De ce? ― Mă aflam totuși în fața unui superior și nu unul oarecare. Cu firea mea, mai ușor aș fi suportat asprimea unui dur
Caietul crâsmarului by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/482_a_731]
-
dreptate. Mă tem, însă, că mai degrabă se gândește ce l-ar putea aștepta dacă - cine știe - într-o zi ar da nas în nas cu vreunul din noi... - a presupus caporalul. ― Nu s-ar întâmpla nimic deosebit. S-ar saluta ca două vechi cunoștințe și ar sta la cislă multă vreme - a replicat Dumitru. ― Să nu crezi că nu ai dreptate. Și asta v-o spun fiindcă mi s-a întâmplat chiar mie. După ani buni trecuți de când terminasem armata
Caietul crâsmarului by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/482_a_731]
-
făcut armata de drept. Și atunci era un om plin de neprevăzut, dar mereu în slujba celor din jurul său... Noi vă dorim drum bun și să dea Domnul să fie pace. Și dacă ne vom întâlni cândva, să ne putem saluta cu zâmbetul pe buze și, bucurie în suflet. Mergeți sănătoși, dragii mei! ― Mulțumim! - a răsunat răspunsul „plutonului” într-un singur glas... Când cei doi superiori s au depărtat, Dumitru a remarcat, hâtru: ― Măi fraților! Să știți voi că s-a
Caietul crâsmarului by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/482_a_731]
-
drumuri de sub cota 408. Aveți vreo întrebare? Nimeni nu a îndrăznit să rupă tăcerea, deși unora le-a încolțit gândul: „Asta înseamnă retragere!”... ― Executarea! - a fost ultimul cuvânt al căpitanului, cu privirea dusă spre felinarul atârnat de bagdadia adăpostului... Au salutat scurt și au ieșit. Nu au schimbat decât o vorbă două din mers, neîndrăznind nici unul să pronunțe cuvântul retragere... ― Ei? Care-i porunca? - au întrebat cei din jurul tunului. Dumitru, cu răsuflarea precipitată, a răspuns: ― Pregătiți tunul pentru marș. Trebuie să
Caietul crâsmarului by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/482_a_731]
-
Pe coridoare sau prin săli... Poate c-o să te și împrietenești cu unele dintre ele. Dintr-odată, m-am simțit veselă și plină de speranță. Dacă Helen era convinsă, atunci trebuia să fie adevărat. 4tc "4" Eu și Luke ne salutam printr-o înclinare ușoară a capului cu mult înainte de noaptea aceea în care am ajuns în același pat. Luke era irlandez, eu eram irlandeză și, cu toate că la vremea aia nu cunoșteam detaliul ăsta, locuiam doar la patru străzi depărtare unul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
de parcă aveau tot dreptul să fie acolo. Cu coada ochiului am văzut privirea îngrozită a lui Brigit care trecea de la Joey la Carlos și înapoi la Joey. Arăta de parcă făcea eforturi mari ca să nu se pună pe urlat. în timp ce îi salutam politicos pe băieți, Helenka mă sfredelea cu privirea ei gen „mama vitregă și rea“. M-am înroșit, dar am ținut capul sus. Nu-mi era frică. Luke a intrat ultimul. —Salut, a rânjit el. Ce mai faci? Dumnezeule, m-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
mult mai tare decât intenționasem. Simțeam stropi de sudoare pe buza de sus. Oare o văzusem într-adevăr pe Angela tresărind? Apoi Fergus, care încercase să arbitreze disputa Don/Eddie, s-a repezit către noi. —Cum merge? a spus el salutând-o din cap pe Angela și așezându-se pe scaun. —Mamă, a dat el din cap parcă nevenindu-i să creadă, ce ceartă grasă! Toți ne-am făcut arici. Aproape am simțit că-nțepenim ca niște cadavre. — Te referi la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
părinții. îmi venea să mă sinucid. Ne-am îmbrățișat cu stângăcie. Era singurul fel în care știam să ne îmbrățișăm. Mi s-au umplut ochii de lacrimi. Helen m-a întâmpinat spunându-mi: —Vai, Doamne, am înghețat. Mama m-a salutat împingând-o pe Helen și zicând: — Nu lua numele Domnului în deșert! Tata m-a salutat spunând doar: —Salutare! La momentul acela, nu i-am dat prea mare atenție. înainte ca în decursul conversației să intervină vreo pauză, mama mi-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
știam să ne îmbrățișăm. Mi s-au umplut ochii de lacrimi. Helen m-a întâmpinat spunându-mi: —Vai, Doamne, am înghețat. Mama m-a salutat împingând-o pe Helen și zicând: — Nu lua numele Domnului în deșert! Tata m-a salutat spunând doar: —Salutare! La momentul acela, nu i-am dat prea mare atenție. înainte ca în decursul conversației să intervină vreo pauză, mama mi-a împins în brațe o geantă. — Am adus câte ceva. —Minunat, am spus eu cotrobănind prin ea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]