12,355 matches
-
Shakespeare) Măsoară de zece ori, taie o dată. (Tocmai acesta este și rostul anticipării, al proiectării În activitate: la nivelul reprezentărilor mentale, omul Încearcă și chiar verifică, prin intermediul unor calcule și deducții logice, diferite ipoteze sau variante constructive.) Limbă amuțită, viață liniștită. (Așa cum privirea trebuie să Învețe să nu vadă câteodată unele lucruri, la fel și vorbirea trebuie să Învețe să nu spună Întotdeauna tot ceea ce omul gândește: „Deseori cuvântul a săpat mormântul”.) „Nu e Întotdeauna bine să spunem tot ce avem
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
sau chiar de ridicol. Trebuie cunoscută orientarea de ansamblu și relativ constantă a personalității (adică sensul bun sau rău, creativ sau distructiv pe care cel În cauză vrea să-l dea În viață disponibilităților și capacităților sale psihologice). Μ Ce liniștită și plăcută ar fi iubirea, dacă fiecare dintre Îndrăgostiți ar vedea În celălalt ceea ce ar trebui să vadă, și nu ceea ce li se năzare sau ceea ce ar dori să se Întâmple. Μ Pentru a fi creditați cu atributul invidiat de
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
sufletului”. Se pare, Într-adevăr, că privirea este singurul aspect al expresivității umane care nu poate mima, care nu poate Înșela: ochii preiau și exprimă involuntar cele mai imperceptibile și, totodată, intime mișcări ale vieții noastre sufletești (sunt, astfel, priviri liniștite, ascetice sau visătoare; priviri Încruntate, tensionate; priviri ironice, disprețuitoare; priviri reci, distante, indiferente; priviri fixe, Întunecate, care trădează confuzia sau obsesia etc.). Μ Tot ceea ce intră În fondul nostru de trăiri intime cuprinde un Înalt coeficient de subiectivism, deoarece aceste
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
cum freamătă/ Împăduritul Dumnezeu./ Se face liniște în mine/ Până la glezne, până la genunchi./ Este destul să-ți plimbi în somn/ Pe mine mâna/ Că frunze-mi cresc cântând/ Din trunchi,/ Este destul să îmi ridic privirea/ Ca să te văd./ O liniștită dragoste,/ Amiază suavă/ Ca o boabă de strugure/ Care-și găsește moartea/ În cerul visător al gurii". (Nu-mi voi mai aminti) Obsesiva metaforă a reîntoarcerii spre tărâmul copilăriei apare și aici, din nou anticipând universal volumelor ce vor urma
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
Ci-nvinse de omizi./ Născute din dragostea/ Prevăzătoare/ A meschinilor fluturi/ Extravaganți și nebuni?// Crezi că nu știu că victorioasa întoarcere/ A lăstunilor/ Nu-i decât rezultatul/ Alegerii crude/ A celor puternici și răi/ Dintre cei slabi și buni?/ Fii liniștit/ Mi s-a spus/ Totul și nicio iluzie/ N-a rămas nealungată/ Învățătorii și-au făcut datoria./ Dacă, în după-amiaza/ De duminică a toamnei,/ Lumea îmi pare perfectă,/ Numai eu sunt vinovată,/ Numai eu voi plăti luni". (Duminică). Aceeași idee
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
drastice. Marele nou val de represiune politică îl explică unii istorici prin dorința lui Dej de a-i asigura pe sovietici că nu se va repeta în România ce fusese în Ungaria și pot de aceea să-și retragă trupele liniștiți. Ceea ce Hrușciov a și făcut în 1958. I-a fost dat generației mele să-și înceapă drumul literar tocmai atunci, în climatul revenirii brutale la îngheț ideologic, nevoită să se supună, pentru a se putea manifesta, rigorilor acestuia. Peste ani
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
8: "Marele nou val de represiune politică îl explică unii istorici prin dorința lui Dej de a-i asigura pe sovietici că nu se va repeta în România ce fusese în Ungaria și pot de aceea să-și retragă trupele liniștiți. Ceea ce Hrușciov a și făcut în 1958". 9Vezi O generație de creatori fără critici nu e posibilă. Dialog cu Nicolae Breban, în "Convorbiri literare", decembrie, 2007, p. 5. 10 Ibidem, p. 6. 11 Ibidem, p. 6: "de fapt, eu cred
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
asta. Alex: Dar dacă eu făcînd filosofie aș descoperi că sînt deștept? Val: Ar însemna că ai făcut filosofie degeaba. (soneria de la intrare; în clipa asta apare, prima, Maria, precipitată, trăgînd-o de mînă pe Irina; imediat apare și bunica, mergînd liniștită; Maria face un semn către băieți, adică să se ridice în picioare și să intre în formație, ceea ce se și întîmplă, după care se duce să deschidă; în pragul ușii, un bărbat) Delegatul: Bună ziua. Maria: (dezamăgită, nedumerită) Bună ziua. (intră în
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
salveze... Numai să nu se fi tăiat... să nu e fi lovit... o să vedeți că o să reușească. Mihai: O să reușească pe dracu! Deocamdată a reușit să ni-i înțepenească pe ăștia aicea. Tocmai cînd îi convinsesem că pot să plece liniștiți... După atîtea compromisuri... A plecat pentru că e laș. Pentru că n-a fost învățat să tragă la greu și să fie solidar. E un laș. Un trădător! Un transfug! Și asta numai din vina mea. L-am lăsat prea slobod. Irina
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
dînd impresia că-și ia un ultim bun rămas) Bine. (se îndreaptă spre ușa biroului, se mai întoarce încă o dată spre ei) Bine. (intră în birou) Maria: (îngrijorată) Irina, Val, să nu facă vreo prostie! Mi-e frică! Irina: Stai liniștită. Nu-l bănui de gesturi pe care nu le va face niciodată. Val: Poate că s-a dus să găsească... frontiera aceea... Irina: Aiurea! Utopie! Probabil că o să vină cu încă o soluție pe care s-o acceptăm cu înțelegere
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
al cuiva... limitele sînt bune... TABLOUL VI Al doilea avertisment (acolo unde ei cred că sînt singuri) El 1: (Încă marcat de graba cu care a venit; o vede pe Ea 1 așteptîndu-1; cercetează împrejurimile, se asigură și devine mai liniștit) Știu că ești tristă. Ea 1: Sigur că știi. Și tu ești trist. El 1: (cu fluența recitării) De cînd ți-am spus să pleci / clipa aceea umblă nebună prin lume / crima mi s-a lipit de ochi / și-s
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
în staniol coclit. Ăsta era răul cel mare. Și mai mare decît acesta, sentimentul nostru că e bine așa. Te rog să nu spui nimic și mai ales să nu plîngi. (renunțînd la șoaptă; El n, apare la geam; stă liniștit și ascultă) Ultimele linii ale acestui desen chinuit vin una spre alta, iar acolo unde se ciocnesc sînt eu, cel care nu e în stare să renunțe nici la ea, nici la tine, cel care știa la fel de bine că nu
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
să plece) Domnule, ce să mai spun... Nu știu ce să mai spun... E mare încurcătură... Octav: Tata e mare specialist în eufemisme... Pentru el minciuna e doar un adevăr mai mic..., inerția, înglodarea în biologie și administrație, la el e căsnicie... liniștită, armonioasă... iar dezastrele, ai auzit, se numesc încurcături... încurcături de tranziție... Costache: (ceva mai prezent) Cînd o să treci și tu prin ce-am trecut eu, chiar și printr-o căsnicie, o să fii mai atent la cuvinte... o să recurgi și tu
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
securitate (în fapt, un pretext, o făcătură a lui) și propună să le deschidă, propunere care-l sperie pe Gheorghe Popescu 1 și îl determină la mărturisiri. Trecutul acel trecut greu de compromisuri și trădări revine în viața lor aparent liniștită, îi răvășește, îi tulbură, îi stoarce ca pe două biete cîrpe. Aici este punctul forte al spectacolului și întreaga lui miză regizorală pe care Ovidiu Lazăr o și consemnează în caietul de sală: "există, fără îndoială, o tiranie a trecutului
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
aranjamentele! Ce aranjamente, care aranjamente?! Gh. P. doi: Alea pe care le facem toți cînd nu ne convine să trăim cu jegu pe suflet...,. și-atunci facem șmecherii, giumbușlucuri, tumbe..., din care să cădem în picioare..., curați și cu somnul liniștit...! Gh. P. unu: Habar n-am ce vrei să spui... Gh. P. doi: Ei, uite că am să-ți stric puțin somnul! Fii atent; ții minte că într-o vreme se vorbea destul de mult despre o eventuală numire a ta
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
și-a împlinit visul... visul său secret... să moară pe scenă... Nu pot să-mi iert că l-am chinuit cu prostiile astea de dosare...! L-am presat cu hîrtiile astea... și a spus ce nu voia să spună... (mai liniștit) Păcat! Era un actor foarte bun..., un mare actor... poate că nu atât de mare... ca mine... Gh. P. unu: Ce vorbești?! (Gh. P. doi înțelege și, cu oarecare ezitări, deschide încetișor cortina; Gh. P. unu este în poziție semișezîndă
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
dosarele solicitate. Liniște aproape perfectă, tulburată doar de foșnetul paginilor întoarse. Într-un colț al sălii, la o masă, doi tineri ce-și împărțeau atenția între niște reviste ilustrate și cei care erau concentrați pe citirea propriilor dosare. Totul părea liniștit și normal... Cu toate astea, ceva mușca din această normalitate... Cînd m-am dus la cei doi supraveghetori de sală, să le cer o lămurire în legătură cu dosarul, am simțit un soi de frison, de spaimă, am simțit că am un
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
ce te superi așa?! Obiectiv: Ai înțeles, da? * Plutonierul: (panicat, gîfîind) Bună dimineața... săru' mîna, doamnă! Dosar nr.: Huo, potolește-te! Plutonierul: Am întîrziat..., am întîrziat. Dosar nr.: Întîrziat pe dracu'..., mai e pînă ne dă numerele de ordine..., stai liniștit. Plutonierul: (uitînd că a salutat-o pe soția Dosarului) Săru' mîna doamnă... săru' mîna... (cei doi îl privesc ca pe ceva ciudat)... Doamnă, vreți să vă spun povestea vieții mele...? Dosar nr.: Lasă-ne, dom'le cu povestea vieții tale
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
asta ar fi soluția... (pauză îndelungată; "lectorii" răsfoiesc extrem de concentrați dosarele; ritmul răsfoirii e din ce în ce mai agitat și pe bandă foșnetul se transformă într-un soi de vînt; numai Trimisul lui Dumnezeu e liniștit și adîncit în Biblie; Plutonierul, și el liniștit, își face pasiența) Plutonierul: (după un timp) Mamă, ce vînt de plictiseală...! Ce vînt de plictiseală... hai că tot eu vă salvez... Va să zică eu eram într-o cameră vecină cu cea a anchetatorului și... Obiectiv nr.: (izbucnind) Ce dracu'! Că
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
pus punct repetițiilor, redându-i - precum Prospero lui Ariel - libertatea, oferită ca o recompensă pentru serviciile aduse. Supraveghezi din iubire ori de teamă, te retragi acceptându-ți excluderea și dorind să-i acorzi spectacolului tău respectul datorat vârstei adulte. „Stai liniștit, Peter, jucăm mai bine când nu ești tu de față”, i-a spus într-o zi un actor lui Brook. Maturizarea în absența oricărei supravegheri - iată provocarea lansată actorilor care, totuși, cer deseori să fie supravegheați: supravegherea este garanția interesului
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
ținând cont de faptul că pictura reprezintă scularea din moarte - adică o temă verticală prin excelență -, forma sa cvasipătrată pare izbitoare. Într-o manieră aproape diagramatică se transpune evenimentul activ al ieșirii din pământ într-un aranjament ierarhic al demnității liniștite. Hristos înălțându-se este fixat în chiar centrul de echilibru al tabloului, ceea ce favorizează stabilitatea mai degrabă decât acțiunea. Împreună cu simetria frontală a posturii sale, poziția centrică îl transformă într-o statuie, un monument întronat, departe de vicisitudinile schimbării. Verticalitatea
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
ne e de mare ajutor. În mozaicul bizantin de la Mausoleul Gallei Placidia din Ravenna (figura 99), Bunul Păstor domină scena semicirculară prin dimensiunea supranaturală, precum și prin poziția sa centrală. Totuși, la fel de semnificativă este acțiunea vie care-l distinge de poziția liniștită a mieilor. Corpul său, modelat în jurul coloanei centrale a trunchiului, este răsucit prin întoarcerea umerilor. Această răsucire este activată de poziția laterală a brațelor, după cum poziția picioarelor definește și execută răsucirea opusă a bazinului. Privirea într-o parte, gesturile opuse
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
la iveală cu întreaga lor putere, fiind lăsate mai apoi în urmă. În arhitectură, compoziția stabilă și atemporală a clădirii este revelată în propria-i dimensiune temporală de vizitatorul care se mișcă prin ea. În cazul ruloului pictural, privitorul stă liniștit, dar introduce acțiunea temporală, punând opera în mișcare. Această scrutare a unei acțiuni din poziția avantajoasă a unui punct stabil de observație devine și mai explicită dacă acțiunea vizuală este încadrată, așa cum se întâmplă pe scenă, sau mai sensibilă, ca
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
și impunătoare cuprindere a realității exterioare prin experimentul imagistic, printr-o poezie ostentativ intimistă, o elegie mai mult contemplativă decât sfâșietoare. Poeții se vor, unii, sentimentali, iar alții caută în formula poeziei de notație sau de cântec folcloric o suprafață liniștită, deschisă înțelegerii, fără spaime și drame,într-un context cald și luminos al existenței diurne 2. Noul conținut poetic, neocolind metrica tradițională și cea a versului popular, se exprimă într-o diversitate de formule moderne poezia este criptică, absurdă, cu
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
fumul de toamnă,, de iarnă, de primăvară, fumul din fumul zilnic, fumul din noi, răul și binele. Volumul "13 iluzii" pare a fi cel mai realizat esteticește. Poezia este echilibrată, vocația este de a se realiza unitar, starea poetului este liniștită, modestă, și lumea este proiectată din interior. Poezia lui presupune două planuri: cel exterior,al patinatorilor pe gheață, care duc o viață paralelă fără să reușească să se întâlnească, de aici un sentiment de tristețe și solitudine, și un plan
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]