121,510 matches
-
Neagu Teatrul Giulești [...] Zgomotele existenței au cucerit demult viața. Ele domină această lume. Amintirile obsedante și zgomotele încropesc împreună o existență de coșmar. De coșmar și detenție mizeră, detenție în libertatea fără adevăr. Se poate trăi așa? Nu... dar se trăiește. Oamenii au greșit sau s-a greșit cu oamenii? Cea mai ambițioasă propunere a spectacolului, care ne bucură pentru că ne întărește revolta, este faptul că putem realiza performant momentele lipsei de viață. Otrăviți de doruri, ei, bizonii, rătăciți în timpurile
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
a spectacolului, care ne bucură pentru că ne întărește revolta, este faptul că putem realiza performant momentele lipsei de viață. Otrăviți de doruri, ei, bizonii, rătăciți în timpurile nimicniciei, devorează mimând efectele ce impun un grandios, stupid film necunoscut. A nu trăi și a fi viu este momentul de vârf al disperării. Echipa de zgomote, echipa supraviețuirii mârșave, sincronizează secvențe după secvențe din proiectul neștiut vreodată de ei. Ce film e ăsta? Ce film? Trebuie să știu la ce film muncesc? strigă
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
regizorale. [...] Echipa de zgomote este bucuria unei stagiuni. (Ileana Lucaciu) 1981 WOYZECK Georg Büchner Teatrul Giulești ... Spectacolul începe cu un lung prolog-colaj (extrase din piesă, din incandescentul "Curier din Hessa" și din tulburătoarele scrisori ale lui Buchner). Lumea în care trăiește Woyzeck e sugerată printr-o metaforă bogată în sensuri: metafora unui apocalips vesel, a unui bâlci absurd, animat de o agitație isterică (muzică, foarte sugestivă: Ștefan Zorzor). Totul e prins de mecanica, automatismul unei repetiții fără sens: "tot așa și
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
irațional, în arderea "patimilor" se marchează prin prezența lui Woyzeck, a cărui partitură regizorul o dezvoltă, o amplifică prin alte două personaje: înțeleptul Nebun și Andres, posibile fațete evolutive ale spiritului "lunatic", dar și "pământean" ce sălășluiesc în personajul care trăiește de fapt mult prea rațional drama imaginată de Buchner. Din prima scenă Woyzeck va fi secondat mereu de aceste două personaje semnificative, "umbre" permanente ale sale; exemple: lumea dansează obsedant și ca într-o oglindă. [...] Acest Nebun, personal cu o
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
singură replică, rămâne în memoria spectatorului datorită tânărului Răzvan Vasilescu... [...] Florin Zamfirescu, actor ce credem că nu mai are nevoie a i se sublinia marile sale calități. El aduce însă ceva nou în modul de concepere al lui Woyzeck, își trăiește personajul ca într-o transă, iar replica rostită de el pare neimportantă, săracă, lipsită de teatralitate, raportată la drama interioară care-l macină; el dă senzația că nu-i ajung cuvintele spre a se exprima; Florin Zamfirescu impune cu strălucire
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
filmul subliniază, nuanțând, fondul uman al personajului). "Justițiarii" nu au nici un scrupul și nici o circumstanță. Și astfel se face că Anca, la capătul calvarului ei, cu răzbunarea împlinită, cu conștiința înfăptuirii unui act profund moral, nu poate, nu are cum trăi și simți sentimentul eliberator; pentru ea coșmarul (adevărata năpastă) abia începe, ea rămâne singură, într-o lume de nevolnici, de răi și de fameni. ...Alexa Visarion a construit personaje și situații noi... Principalul loc de acțiune din afara textului este cârciuma
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
mai bine spus) și în același timp făcând să iradieze tragic în timp, Alexa Visarion se dovedește și în Năpasta un cineast de excepție, un artist care aduce în cinematografia noastră un univers de autentică originalitate. Febril, anxios, excesiv, obsedat, trăind și mistuindu-se în actul artistic precum personajele sale în dramă regizorul e gata să inghită săbiile pentru a demonstra că arta nu e joacă, ci un lucru grav, uneori mai grav decât viața. (Roxana Pană) 1984 RICHARD AL III
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
a puterii a fost pusă în lumină în spectacolul lui Visarion și printr-un alt mijloc revelator. Mă refer la felul în care regizorul a utilizat personajele oamenilor de rând, "gloata" shakespeareană. Visarion intuiește perfect că acest grup, deși nu trăiește efectiv istoria, reprezintă un factor absolut esențial pentru făurirea ei; el făurește ambiția istoriei; fără sprijinul lui mai totdeauna nestatornic puterea nu poate să existe. Mulțimea este cea care face regii. Chiar dacă cei mulți sunt victimele disprețuite ale istoriei, tot
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
prin montajul viu, alert, tensionat, și mai ales prin țesătura relațiilor dintre personaje, a raportărilor neașteptate dintre ele, prin dezinvoltura interpretărilor, creațiile memorabile ale lui George Constantin, Ovidiu Iuliu Moldovan, Victor Rebengiuc sau Mircea Diaconu dând impresia că actorii se trăiesc pe ei înșiși. Film de atitudine, o atitudine izvorâtă din concepția exprimată de rezoneurul filmului, George că viața ne trăiește pe noi și nu invers, Punct... și de la capăt este în același timp un film de dragoste, în care iubirea
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
interpretărilor, creațiile memorabile ale lui George Constantin, Ovidiu Iuliu Moldovan, Victor Rebengiuc sau Mircea Diaconu dând impresia că actorii se trăiesc pe ei înșiși. Film de atitudine, o atitudine izvorâtă din concepția exprimată de rezoneurul filmului, George că viața ne trăiește pe noi și nu invers, Punct... și de la capăt este în același timp un film de dragoste, în care iubirea este văzută ca ferment al continuității vieții, al reluării, "de la capăt", a idealului din noi, al depășirii stărilor-limită și al
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
toate "părțile", toate secvențele. Observ că acest timp de creație este relativ rar, și când scriu nu mă refer cu precădere la teatru; mă refer, în general, la tipul de creație care nu mizează pe metaforă, ci pe metonimie. Nu trăiește prin licitarea imeginii, ci din viziune. Nu explorează resursele unui limbaj, ci devine, el însuși un limbaj. În finalul spectacolului, cele trei surori își rostesc, împreună, monologul final. Cuvintele se suprapun, se adună, se risipesc unele într-altele, într-un
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
te-ai aștepta după gesturi, ci despre viitorul omenirii: Sunt încredințat că, peste douătrei sute de ani, lumea va privi înapoi spre vremurile noastre cu groază, cu barjocură... Și va veni vremea când totul se va schimba și se va trăi după cum gândiți voi. Dar și voi veți imbătrâni. Se va naște o lume nouă... mai bună... din ce în ce mai bună." Secvența e semnificativă pentru forța întregului spectacol de a cuprinde amestecul de comic și tragic din universul cehovian... Alexa Visarion a vrut
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
drama comunicării din lumea din Trei Surori. Deși vorbește atât de mult, Verșinin nu spune nimic. Și nu numai pentru că, văzut îndeaproape, el e personaj înstrăinat, falsificat de clișeele literar-publicistice, dar și pentru că el nu poate exterioriza nimic din ceea ce trăiește. Asemenea tuturor eroilor cehovieni, Verșinin rămâne închis pentru totdeauna în singurătatea ființei sale. Modern, spectacolul semnat de Alexa Visarion este un exemplu strălucit de lectură în adâncime a unui text clasic. (Ion Cristoiu) Larisa Stase Mureșean Mașa și Vladimir Jurăscu
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
într-o neputință universală; ele se consumă într-o calcinare. [...] Excelenta scenografă Emilia Jivanov găsește o soluție salutară pentru a îmbrăca scena pe măsura celor ce se petrec în ea și asupra ei. Realul obiect scenografic este suprafața scenei care trăiește o ciudată scufundare în mâlul frisoanelor, lăsându-se acoperită de ridurile unei maree albă. [...] (Paul Cornel Chitic) 1991 VINOVATUL Studioul de Creație Solaris Film Există în creația fiecărui regizor o operă care, ca o matcă vie, nutrește operele lui ulterioare
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
inevitabil subiective); deci Alexa Visarion impune o căutare individualizată (a fiecărui spectator, în lăuntrul său), căutare care nu mai poate fi dirijată de nici o eventuală cenzură (spre cauzele scontate/manipulate de aceasta). Prin urmare, spectatorul intră în poveste și o trăiește odată cu protagonistul, pendulând pirandellian între agonia suferinței existențiale (expresivizată cu grație extatică de regizor) și extazul revelației salvatoare (expresivizat de regizor cu lirism detașat, deloc patetic). Ca orice cineast al neliniștii morale, Alexa Visarion își duce spectatorul spre abisurile conștiinței
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
pentru ca sufletul să se înalțe, trupul trebuie să ispășească. Dacă pentru a înălța o biserică era nevoie de o jertfă de carne și de sânge, și ctitoria Teatrului, deși efemeră sau tocmai de aceea are nevoie de sânge pentru a trăi măcar o clipă, o oră, trei ore. Nu poți înțelege acest lucru fără să te încerce teama. [...] În timpul spectacolului, un actor cade pe scenă, secerat de propria tensiune (accident cu urmări recuperabile(. Bufnitura trupului viu pe scândura scenei... Pauză... Și
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
pătruns parcă de bruma și frigul de afară, căzute peste vișinii albi, în floare fantomele vegetale. În acest peisaj, Ranevskaia este doar o ilustrată parfumată, dintr-o altfel de lume. Venirea ei provoacă o întoarcere în trecut, iar casa își trăiește alături de ea ultimele clipe de "viață". Regizorul rememorează aproape identic, în două momente diferite, clipele fericite din acel spațiu de vis "camera copiilor". Gaev și Ranevskaia, frate și soră, într-un joc ce sugerează nevoia de întreg, străbat spațiul sprijiniți
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
regizorului Alexa Visarion, o temă de meditație pentru montări ce vor urma cu Livada..., căruia marele actor îi conferă mister și dramatism. Iașa Adrian Andone, Duniașa Anca Dinu, Varia Petra Zurba, Pișciklon Colan, Epihodov Cosmin Rădescu, un trecător Ștefan Mirea trăiesc din stereotipuri si surogate. Cei tineri preiau clișeele celor dinainte; Petea Mircea Tudosă e un fel de Gaev, Ana Oana Bineață, o copie palidă a lui Liubov Andreevna. Pe Ranevskaia Gabriela Baciu, Visarion o vede o femeie încă tânără, cu
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
dinlăuntrul personajelor, dinlăuntrul nostru, Alexa Visarion căutând livada din el, din noi aduce un omagiu teatrului. Livada înseamnă trecere; nu e veșnică; e uscată; nu mai rodește, dar imaginea ei trebuie păstrată. Ea înseamnă frumusețea "inutilului" fără de care nu putem trăi și nu putem muri. Livada de vișini: o piesă-testament despre alegerea între trecut și prezent, din care iese sfâsietor imaginea viitorului. În viziunea lui Alexa Visarion, finalul este ambivalent. El ne lasă pe retină două imagini contradictorii: pe de-o
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
reci și descoperite; pe de altă parte livada de vișini fragilă, în miniatură, care iese din dulapul plutitor, devenit din sicriu altar, lângă un Firs ce-și dă duhul rostind: "Viața mea s-a sfârșit de parcă nici n-aș fi trăit-o". Mica livadă a lui Alexa Visarion este ca și grâul lui Lucian Pintilie, "o înălțare liturgică". Un spectacol de o clasicitate modernă, menit să îmbogățească lecturile Cehov. Lucrat cu scrupulozitate, bogat vizual, el are rigoare, finețe, o noblețe de
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
finețe, o noblețe de ton, momente de vigoare, de forță emoțională. În acest demers, regizorul a avut un aliat si un catalizator admirabil în Viorel Penișoară-Stegaru. Decorul său fixează expresiv o anumită atmosferă, un climat spiritual, un mod de a trăi interior. Costumele Liei Dogaru, caracterizante pentru personaje, cu o caligrafie elegantă, pun în valoare siluetele burlești și tragice. Ce le lipsește este o strălucire de nuanță. Actorii sunt bine dirijaiți. Prezența lui Visarion stimulează, are meritul de a fi capacitat
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
textualul și tropologicul, escathologicul și alegoricul, vor destăinui plenar și unitar filmul ANA. (Alexa Visarion) Am convingerea că Ana reprezintă pentru Alexa Visarion, autorul filmului, o eliberare și o izbândă. Nu cunosc printre regizorii noștri un altul care să fi trăit aproape o viață sub obsesia unuia dintre miturile fundamentale ale omenirii așa cum a făcut-o Alexa. "Mitul creației", ipostaziat în Meșterul Manole, i s-a părut definitoriu în împlinirea unei vieți. Primul pas pe calea inițierii l-a făcut în
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
fără să ni se rănească timpanele. Regizorul este convins că cei mai mulți dintre noi, spectatorii, știm, sau ar trebui să știm, și că menirea lui este să ne pună pe gânduri. Să ne oprească o clipă din iureșul steril în care trăim și să ne invite să reflectăm la grozăviile unei vieți în care, de cele mai multe ori, am fost și continuăm să rămânem martori. Doar atât, martori. Alexa crede că e puțin; mult prea puțin. Sunt convins că are dreptate. După premieră
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
rus. Eu văd însă Ana ca un "film de autor despre autor". Fără nimic ostentativ și, cu siguranță, fără să fi gândit vreodată filmul la persoana I-a. Dar asta nu mă împiedică să observ că supliciul pe care îl trăiește "ziditorul" din filmul lui Alexa Visarion a ajuns să se apropie până spre similitudine cu Golgota pe care a urcat-o acesta în credința că trebuie să dureze cel mai important edificiu dintr-o operă artistică de referință. (Radu F.
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
din teatru. Din amânare în amânare, din apropiere în apropiere, mitul s-a dovedit a purta și alte sensuri în afara celor canonice și banalizate printr-o prea comodă frecventare. Poate de aceea în Ana nu vedem ziduri, suntem chemați să trăim sentimentul înălțării lor. Astăzi, când la noi se vorbește la tot pasul despre teoria realismului moștenită de la André Bazin, dar nu se suflă un cuvânt despre transsubstanțialitatea cinematografului, aceasta ținând de ignorata galerie a metaforelor creștine conturate în paginile intelectualului
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]