13,218 matches
-
Ca Într-o poză cu amintiri”, ,,Împreună cu tata”, când ,,Alină visează căi de corali/ Umbre flamingo prin roua/ La câmpul de vânătoare/ Se flutură cu zarzări văruiți/ Peste ciocârliile ascunse În aer”, se visează alături de venețianul Antonio Vivaldi, ascultându-i melodiile și Împrăștiind grăunțe porumbeilor, scriind el Însuși simfonii pe colțuri de hârtie. 9 ianuarie 1987. Aproape concomitent cu Alină și părinții lui Alexandru Malin Tăcu, revista ,,Cronică”, publicație care Îi găzduise 26 În paginile ei poezia debutului, sub semnătură lui
Mălin: vestitorul revoluției by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1671_a_3104]
-
sens anume, cu o altă intensitate, În funcție și de temperament. La Malin Tăcu se poate foarte lesne vedea candoarea juvenilității, puritatea, candoarea pe care o și cântă: ,,Din prea mare plăcere de a Îngenunchea/ Sărut toate viorile lumii/ În melodia acestui câmp cu flori”. Poate, prins deja de melancolii rodnice, se profilează de la Inceput foarte original, fără a urmări manieră vreunui maestru. Poezia ,,Melancolie” este o dovadă că Malin Tăcu se pregătea să refuze modelele, impunându-și propriul model. Nu
Mălin: vestitorul revoluției by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1671_a_3104]
-
a murit, dar poezia lui trăiește, va fi citită, va continua să-l reprezinte pe cel ce-a scris-o și a cărui dispariție o putem regretă”. Candoare Din prea mare plăcere de a Îngenunchea Sărut toate viorile lumii În melodia acestui câmp cu flori. Magnolia Din toată lumea uitată și neuitata Din toate părțile cerului și ale vântului Din umbre de ploi și de aer Vine ușor, crește și dă În floare Magnolia Miraculoasă și albă. Asemenea chipului mireselor tinere Magnolia
Mălin: vestitorul revoluției by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1671_a_3104]
-
mereu pierzându-și demnitatea În fața evenimentelor politice (mă refer la proletcultiști...). S-a Înregimentat Al. Tăcu În efectivele 89 vreuneia? Nu. Dimpotrivă, față de ultima categorie, necontenit a găsit ,,vina” de o suprima și detesta: ,,La orgă oaselor cântă moartea O melodie perfida Puterea scursă-n pământul cu limba crăpata A tras cerul deasupra că o ceață livida Umbre-n spirală, funii de ziua Se strâng În jurul ochilor gheme”... Amintindu-mi de excelență carte a lui C. Noica Sentimentul românesc al ființei
Mălin: vestitorul revoluției by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1671_a_3104]
-
care definește ființă interioară: ,,Să fie cei cu sufletul gol/ Să fie cei cu sufletul prea plin/ Să existe durere, să existe fericire/ Să existe vis/ De unde vis frumos?/ De pretutindeni/ Din cântec din Întrebare/ Din noi/ Să fie murmur/ Melodie/ Iubire/ De pretutindeni, pentru noi/ Pentru noi toți să fie/ Viața/ Melodie, la nesfârșit/ Să fie cei care fredonează/ Imposibil/ Toți cei care vorbesc,/ Chiar dacă se izbesc/ De munte/ Să existe, să/ Plece, să vină/ Să fie!” (,,Să fie”). Regăsindu
Mălin: vestitorul revoluției by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1671_a_3104]
-
cei cu sufletul prea plin/ Să existe durere, să existe fericire/ Să existe vis/ De unde vis frumos?/ De pretutindeni/ Din cântec din Întrebare/ Din noi/ Să fie murmur/ Melodie/ Iubire/ De pretutindeni, pentru noi/ Pentru noi toți să fie/ Viața/ Melodie, la nesfârșit/ Să fie cei care fredonează/ Imposibil/ Toți cei care vorbesc,/ Chiar dacă se izbesc/ De munte/ Să existe, să/ Plece, să vină/ Să fie!” (,,Să fie”). Regăsindu-se Într-o poezie erotică foarte specială, care aduce gestul, sentimentul, starea
Mălin: vestitorul revoluției by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1671_a_3104]
-
În mine, mereu În sufletul meu, pașii tăi... Îți văd mâna și pe masura ce Imi plimb ochii pe ea, mâna-ți crește, mă orbește, iar din unghiile tale sentimentele renasc, sincere și clare, asemenea ramurilor de malin. Apoi Îți văd gură. Melodie postuma a conturului buzelor tale! Râzi? Hai, râzi! Și cerul e atat de senin, și mâna ta, si briză lacului, si umbră pasului tău... 117 În noapte Îți strecori brațul peste brațul meu și Îmi șoptești În ecou: ,,Carul cu
Mălin: vestitorul revoluției by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1671_a_3104]
-
2004, Nichita Danilov publică: ,,Malin Tăcu - vestitorul 161 Revoluției”: Într-un fel, Malin poate fi considerat o jertfă a revoluției care avea să vină. El a fost Vestitorul. Din prea marea plăcere de-a Îngenunchea/ sărut toate viorile lumii/ În melodia acestui câmp cu flori” acest hai ku străjuiește unul din cele mai frumoase monumente funerare situate În bucolicul cimitir din capătul Grădinii Botanice. Pe piatră funerară, vizitatorul curios poate desluși chipul unui adolescent cu trăsături Încă nedefinite, trecut mult prea
Mălin: vestitorul revoluției by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1671_a_3104]
-
și mai Întortocheat. Îmi reveneau În memorie cuvintele lui Diotallevi: „În cea de-a doua sefira Aleph-ul Întunecos se transformă În Aleph-ul luminos. Din Punctul Obscur țâșnesc literele Torei, trupul sunt consoanele, suflarea vocalele, și Împreună Însoțesc cantilena credinciosului. Când melodia semnelor se mișcă, consoanele și vocalele se mișcă Împreună cu ea. Astfel se naște de aici Hokma, Înțelepciunea, Sapiența, ideea primordială În care totul e conținut ca Într-un sipet, gata să se deschidă În creație. În Hokma e conținută esența
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
și două idei - ambele false - pot intra În coliziune, creînd un bun interval sau un diabolus in musica. Nu respectam ideile pentru care alții Își puneau viața În joc, dar două-trei idei pe care nu le respectam puteau crea o melodie. Sau un ritm, eventual de jazz. Mai târziu Lia avea să-mi spună: „Tu trăiești din suprafețe. Când pari profund, e pentru că pe multe le vâri una Într-alta și Înjghebezi aparența a ceva solid - un solid care, dacă ar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
vedere, pe tavan. Cine știe cât cheltuiseră ca s-o readucă În halul ăsta. Într-un colț, un sistem de amplificare asurzea asistența cu muzică orientală, niște chestii cântate la sitar, dacă-mi amintesc bine, din alea cărora nu le poți recunoaște melodia. Toți treceau cu un aer distrat prin fața tablourilor, ca să se Înghesuie la mesele din fund și să apuce paharele de carton. Ajunseserăm când serata era deja În toi, atmosfera era Înțesată de fum, câte-o fată când și când schița
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
se copilări, prefăcîndu-se că o trage după ea. — Hai odată! Hai repede! O să pierdem parada! Își trecu degetele de-a lungul palmei lui Helen, apoi le lăsă să-i alunece. — Asta te face să te simți așa, nu crezi? Ce melodie e asta? Își răriră pașii și ascultară cu mai mare atenție. Helen clătină din cap. — Nu-mi dau seama. Ceva modern și discordant? — Cu siguranță nu. Muzica crescu În intensitate. — Repede! zise Julia din nou. ZÎmbiră, mature, dar continuară să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
prin poarta Clarence, apoi o luară pe poteca de lîngă lacul pe care se aflau bărci. Se apropiară de locul unde era fanfara, iar muzica deveni mai tare, fără să mai pară sincopată. Merseră mai repede și recunoscură, În sfîrșit, melodia. — O! zise Helen, și rîseră, pentru că nu era altceva decît Da! Nu avem banane. Părăsiră aleea și găsiră un loc care le plăcu, pe jumătate Însorit, pe jumătate umbrit. Pămîntul era tare și iarba foarte galbenă. Helen puse sacoșa jos
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
secret, o cale spre siguranță, calm și Încrede, pe care ea le pierduse. Se așeză și stinse lampa. Jos, la subsol, bărbatul, femeia și fiica lor strigau dintr-o cameră În alta; fetița pusese un disc, repetînd la nesfîrșit aceeași melodie pentru copii care se bloca din cînd În cînd. Dinspre camerele de sus nu s-a auzit nici un sunet pînă cînd, la ora zece și ceva, ușa Juliei s-a deschis și ea a coborît Încet la bucătărie. Helen Îi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
serioși. Se trăgeau și se Împingeau unul În altul, de parcă fiecare era hămesit după atingerea celuilalt. Ea era Încă atentă la vocile care Încă se certau În camera Învecinată. Auzi pe cineva trecînd pe lîngă o ușă și fluierînd o melodie de dans. Jos, În casa scării, se bătea un gong, chemînd lumea la masă. Ea și Reggie se sărutau În continuare, În mijlocul a toate, tăcuți și mai mult sau mai puțin nemișcați, dar, după cum i se părea ei, acoperiți de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
să stea trează. Hughes dădu din umeri, cu privirea ațintită la bandajul care se Înfășura. — Nu prea rău. Stomac rupt și un ochi pierdut. — Și tu, O’Neil? — Patru oase rupte În Warwick Square. Kay se Încruntă. — Ăsta-i o melodie de music-hall, nu-i așa? — Howard și Larkin, continuă O’Neil, au avut un tip care căzuse pe scări În Bloomfield Terrace. Nici măcar nu fusese o explozie; a trecut razant, asta-i tot. — Razant! repetă Kay plăcîndu-i cuvîntul, și Începu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
te ajung, Buzele ni se-ating, brațele-mi te cuprind. Dar pleci și mă trezesc visînd. Și Fraser se liniștise. Își ridicase capul să audă mai bine. — La naiba, Pearce, zise el de data asta, cred că am dansat pe melodia asta odată. SÎnt sigur c-am dansat. Se Întinse pe spate. Probabil că la vremea aia am rîs de chestia asta grotescă. Acum... Acum mi se pare al dracu’ de potrivit, nu-i așa? Să fii sigur că Miller și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
invazie de zgomote. Sir Wyndham este sigur că unii dintre muzicieni au folosit prilejul pentru a mai adăuga propriile contribuții, mici triluri sau ritmuri de tobă, care par să vină de nicăieri. Pe moment, este ca și cum fiecare ar cânta o melodie diferită, până când, cu niște ultime lovituri iritante ale alămurilor, formația tace brusc și fluierașii, ca un viespar răuvoitor, își poartă bâzâitul victorios peste terenul de paradă. Salutul. Douăzeci și unu de salve de tun care îl întâmpină. Îl întâmpină pe el, Wyndham
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
Rukhsana, trebuie să ne apucăm de treabă. Înainte să apuce să-i răspundă, el și fotograful sunt opriți de Dom Miguel de Souza, însoțit de doi tineri încântători ale căror nume îi scapă, condus apoi printre membrii orchestrei, care redă melodii din filme cu vigoarea isterică a unui trio care n-a mai dormit de alaltăieri. Mergând în urma lor, fotograful îl orientează pe Pran în direcția maiorului Privett-Clampe. Acesta, astfel așezat ca să nu scape din ochi barul, discută cu Vesey, care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
Oxfordul. La o minte ca a profesorului Chapel, locurile capătă imediat caracter de harababură. Când un loc anume îi amintește de ceva și nu este nevoie decât de o acțiune, de un miros, de un cuvânt, sau o frântură de melodie pentru a readuce vechiul sentiment, este tentant să faci acea acțiune, să rostești cuvântul, sau să ții în buzunar o batistă veche, cu iz de mosc, doar pentru ca să ajuți lucrurile. Iar dacă simpla lovire de trei ori cu bastonul în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
care le murmura Star când orbecăiau pe întuneric, încercând să se dezbrace mai repede. De când vine ea aici? Se luptă cu ceva, o suspiciune ascunsă, când un grup de albi bine îmbrăcați intră pe ușă. Imediat, Bricktop trece pe o melodie populară, iar cel de la pian ține ritmul. Atmosfera se înveselește. Jonathan urmărește grupul de albi. Par a fi conduși de un cuplu, femeia mică și blondă, iar soțul ceva mai în vârstă, radiind spre celelalte mese de parcă ar vrea să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
lui se mai află în lumină. Vocea lui este puțin cam tremurată când le spune vizitatorilor că este rândul lor. Tânărul este împins în față și începe să cânte în limba lor. Jonathan începe să cânte (cam fără convingere pe melodia: Tărâm al Speranței și gloriei, „Fiul lui Jeremy Chapel, cel deștept și puternic...“). Profesorul a pregătit versurile pe o foaie de hârtie tipărită cu grijă. Sunt câteva versuri care fac genealogia familiei Chapel până la încețoșatul secol șaptesprezece, într-o casă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
diseară. La ce oră Îți convine? Hai pe la opt, Îi spun eu Înainte să Întrerup legătura și să pun receptoru jos. Ha, o să mi-o trag, o să mi-o trag, o să mi-o trag, cânt eu Încetișor pentru mine pe melodia lui Și acum să mergem. Flutur semi-euforic o mână Înspre Gillman și Inglis care tocmai au intrat În birou. Gillman Înclină scurt din cap, puțoiu ăla nu-și trădează niciodată emoțiile, dar Inglis Îmi adresează un salut larg și smucit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2026_a_3351]
-
a lui prin pantaloni benoclându-se la Claire. Limba câinelui iatârnă pafară, iar pula lui roz iese la iveală ca un accesoriu dimplastic al unei jucării, lancea aia a lui Darth Vader de la Toys R Us. Hector pornește casu la care cântă melodia de fundal din The Archers’. Asta a fost ideea lui. Îndreaptă câinele care chelălăie spre Claire, ținându-l de zgardă. Apoi Îi dă drumul. Animalul o ignoră complet, se năpustește spre mine și se prinde de piciorul meu, Împingându-se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2026_a_3351]
-
răsucindu-ne, Îi putem vedea gaura rotundă, Întunecată și neagră a gurii ei și zbiară ceva, dar noi ne rostogolim până la ușă, iar ea se ridică să ne urmeze, dar noi mergem grăbiți ca curu prin parcare către mașină, fredonând melodia pe care se derulează genericul din finalul emisiunii Benny Hill Show. Încă mai e pe urmele mele răcnind Brooosss și ne dăm seama că fugim Într-o direcție greșită, ne Îndepărtăm de mașină. Ne uităm În urmă și Încetinim, ne
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2026_a_3351]