13,153 matches
-
Shonyu lovitură mortală. Comandantul Castelului Oteme, care fusese aliniat cu clanul Tokugawa, dar era ispitit de Shonyu, acceptase deja de la Hideyoshi garanția unui domeniu de cincizeci de mii de banițe. Poarta castelului era deschisă, iar comandantul său ieși să-i salute el însuși pe invadatori, arătându-le drumul. Clasa samurailor de sub vechiul shogunat nu avusese monopolul imoralității și al degradării. Sub domnia lui Ieyasu, atât seniorul, cât și vasalul mâncaseră orez rece și păsat; purtaseră bătălii; luaseră prășitoarea, lucraseră la câmp
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
regula cardinală care spune că observatorul trebie să discearnă între micimea omului și imensitatea timpului și să nu i se opună celui care a prins momentul. Astfel, ceda, pas cu pas, în fața lui Hideyoshi. În orice caz, omul care a salutat Nou An în timp ce se afla la apogeul prosperității a fost Hideyoshi. Avea patruzeci și nouă de ani. La vârsta de cincizeci, peste doar încă un an, urma să fie în puterea bărbăției. Invitații de Anul Nou erau de nenumărate ori
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
mai existau anumite forțe care-l denigrau pe Hideyoshi și se zoreau să facă pregătiri militare și să adune informații secrete. Aceiași oameni se fereau să-și lege caii la poarta Castelului Osaka. Hideyoshi observa toate acestea, în timp ce continua să salute oaspeți după oaspeți. Când anul intră în Luna a Doua, Nobuo sosi din Ise într-o vizită. Dacă ar fi venit de Anul Nou, odată cu toți ceilalți seniori provinciali, ar fi părut că-i făcea o vizită de sărbători lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
totuși să cânte și pentru el. După un mare banchet pentru a sărbători încheierea păcii cu cel mai puternic rival al său, Hideyoshi se retrase în apartamentele interioare ale castelului, unde el și cei mai de încredere vasali ai săi salutară victoria cu numeroase cești de sake. Peste câteva ore, Hideyoshi se ridică clătinându-se în picioare și le ură musafirilor noapte bună. Încet, se îndepărtă poticnit, pe culoar, un om scund cu față de maimuță, înconjurat de doamnele sale de onoare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
Seamănă cu oamenii, dar nu sunt oameni. Nu se clintesc din loc și nu fac niciun rău nimănui. Da, Nestor? Ne-am înțeles? Doamna cea plinuță se apropiase la doi pași, și mama trebui să se întrerupă ca s-o salute: Bună, Ivona. Avem probleme, trebuie să ne acomodăm cu manechinele. Poate fiindcă mama vorbise referindu-se la ei amândoi, Ivona râse și îl ciufuli pe Nestor cu o mână blândă, dar în același timp fermă. Nestor se apropie curios de
by PAUL TUMANIAN [Corola-publishinghouse/Imaginative/993_a_2501]
-
și... m-am mutat la... ea. Lucian urmărește cu privirea o doamnă masivă care se apropie pe aleea îngustă. Se dă într-o parte, făcându-i loc să treacă. La cimitir, la fel ca la țară, chiar și necunoscuții se salută între ei. Mai stăm? o întreabă pe Liliana după ce doamna s-a îndepărtat. N-ai aprins lumânările. Așa e. Lucian cotrobăiește prin coșul de nuiele împletite, în căutarea lumânărilor... Cu puțin înainte de a muri, tatăl său și-a amintit de
by PAUL TUMANIAN [Corola-publishinghouse/Imaginative/993_a_2501]
-
în drum spre Ten O’Clock Club de la Centrul de Sănătate Grove. Fiecare casă avea propriul abțibild de campanie lipit pe fereastră, însă în acea dimineață Naomi nu le dăduse atenție. Probabil că în orice altă dimineață le-ar fi salutat cu fraza „Vai, ce dovadă sănătoasă a unei societăți cu adevărat pluraliste“, pentru că se putea spune orice despre Naomi, dar nu și că nu era devotată acestei cauze. Numai că devotamentul se cam dusese naibii în dimineața aceea londoneză întunecată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1919_a_3244]
-
interioară. Te iubesc, prințule! Te iubesc, o, mine amărât ce ești. Moartea, așa cum a venit la mine, este cel mai frumos lucru pe care-l poate trăi cineva. Sunt mândru că o pot conștientiza și percepe atât de bine. Te salut, moarte, și te iubesc, mai ales pe tine. Cum am trăit fără să știu că poți fi atât de frumoasă? Mă desprind și plec spre stele. Eu sunt parte din unul singur acum. Mi-e frică, moarte, unde mă duci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2045_a_3370]
-
-i ajute, aveau să facă poate și cununia religioasă, iar asta îi umplea inima de bucurie, pentru că era, după părerea lui, lucrul care unea cu adevărat destinele a doi oameni. Străbătu culoarul care ducea spre biroul alesei inimii lui, vesel, salutând una din cele două pesoane cu care își intersectă pașii. Își imagina deja surpriza ei și a celorlalți în clipa în care vor vedea ce număr pregătise. Avea să fie o nebunie, o cerere în căsătorie cum puțini făcuseră, dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2045_a_3370]
-
Lindsay, cu albul ei bășit după ea. Luminat și transformat pe veci după oribila experiență din București, Abdulah se îndreptă spre ei zâmbind cu toată fața, vesel, radiind fericire și bunătate. Îi întâmpină cu mâinile întinse ca pentru a-i saluta sau îmbrățișa, însă atât de neașteptat, încât cei doi se speriară. Lindsay îl recunoscu imediat, luminându-se și ea la față. Îi studie costumul. - Abdulah, tu aici? Ce idee bună ai avut să fii Moș! Îți stă extraordinar! - Am vrut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2045_a_3370]
-
nitul, în afară de faptul că mi-am murdărit mâna și pantalonii de uniformă, n-am reușit nimic. După-amiezile, poteca era neumblată, stăteam acolo de vreo juma’ de oră și numai pe nea Miki l-am văzut mergând spre cișmea, l-am salutat, mie nu-mi era frică de el, deși ceilalți povesteau despre el tot felul de lucruri pe care, cică, le-ar fi făcut în timpul războiului, înainte să rămână orb, dar nu conta, cu mine fusese mereu drăguț, ca și acum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2148_a_3473]
-
era frică de el, deși ceilalți povesteau despre el tot felul de lucruri pe care, cică, le-ar fi făcut în timpul războiului, înainte să rămână orb, dar nu conta, cu mine fusese mereu drăguț, ca și acum, când l-am salutat, s-a oprit, mi-a făcut semn cu bastonul și mi-a zis, servus Dzsátá, recunoștea din prima pe oricine după voce, deși era orb, știa mai bine decât mulți alții pe unde umblă, avea în mână damigeana lui de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2148_a_3473]
-
toate puterile, ca de obicei, și s-a uitat la noi, așteptând raportul, trebuia să-l dau eu, însă mintea mi se golise brusc și am rămas stând acolo ca mutu’, spre norocul meu, Iza a făcut un pas înainte, salutând regulamentar și spunând, tovarășe profesor, raportez, efectivul clasei este, și așa mai departe, eu nu puteam să fiu deloc atent, mă uitam, din spate, la gâtul Izei, părul ei negru, despletit, era prins doar cu cordeluța și, ceea ce nu observasem
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2148_a_3473]
-
Vasököl mi-a dat una peste spate, spunând că așa mai merge, și atunci am ieșit din cabinet, și am străbătut coridorul, și am coborât scările, ieșind pe la poarta profesorilor, elevul de serviciu, care ne-a deschis poarta, ne-a salutat militărește, dar Vasököl nu i-a răspuns la salut, abia de-am schițat gestul de-a duce mâna la tâmplă a salut. Tovarășul director i-a împrumutat lui Vasököl mașina lui personală, iar Vasököl mi-a dat voie să stau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2148_a_3473]
-
pavoazată, cu crengi de brad, iar pe panouri uriașe, trase-n pânză roșie, erau scrise o mulțime de citate, despre armată, tineret, secretarul general al partidului și pace, am ajuns tocmai la timp, comandanta detașamentului de pionieri a școlii tocmai saluta adunarea, a ținut și un mic discurs, n-am prea fost atent, fiindcă mă uitam la locurile de tragere, păturile întinse pe jos arătau că se va trage din poziția culcat, țintele încă nu erau puse, așa că n-am putut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2148_a_3473]
-
partidul, și că tot din cauza ei a ajuns tata la Canal, de aceea nici nu-i mai vorbeau, iar dacă o întâlneau pe stradă, se făceau că n-o cunosc, se uitau prin ea ca prin sticlă, fără s-o salute, iar dacă eram și eu cu ea, eram tratat la fel, cu toate astea, eu îi vizitam de două ori pe an, de ziua mea de naștere și de ziua mea onomastică. În acele împrejurări, bunicul venea să mă ia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2148_a_3473]
-
de ziua mea onomastică. În acele împrejurări, bunicul venea să mă ia cu mașina, mă aștepta în fața casei în mașina lui neagră și lucioasă, iar când vedea că vin, cobora întotdeauna din mașină să-mi deschidă portiera, însă nu mă saluta și nici nu mă pupa, îmi spunea doar, urcați, vă rog, apoi tot drumul nu-mi adresa nici un cuvânt, se purta de parc-ar fi fost un șofer adevărat, numai după ce ajungeam la destinație și coboram din mașină, îmi spunea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2148_a_3473]
-
dar eu n-am zis nimic pentru că nu știam ce trebuie să zic, și atunci bunicul mi-a făcut observație că nu-i bine, trebuie să-i zic și eu servus, și iarăși a ciocnit cu mine, și m-a salutat, și atunci l-am salutat și eu, până la fund, mi-a zis bunicul, dând pe gât tot vinul din pahar, am dus și eu paharul la gură și am început să beau, am crezut c-o să fie amar și-o să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2148_a_3473]
-
nimic pentru că nu știam ce trebuie să zic, și atunci bunicul mi-a făcut observație că nu-i bine, trebuie să-i zic și eu servus, și iarăși a ciocnit cu mine, și m-a salutat, și atunci l-am salutat și eu, până la fund, mi-a zis bunicul, dând pe gât tot vinul din pahar, am dus și eu paharul la gură și am început să beau, am crezut c-o să fie amar și-o să-mi ardă gâtlejul, dar nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2148_a_3473]
-
fiindcă-mi plac mai mult adevăratele surprize. Atunci bunicul mi-a spus că e-n regulă, dacă nu vreau, nu trebuie să încerc să ghicesc, mi-a făcut semn cu capul spre cameră, spunându-mi să intru și s-o salut pe bunica, în timp ce el o să-mi pregătească darul, dar să am grijă, să n-o obosesc prea mult, că nu se simte bine, și atunci am vrut să-l întreb ce are bunica, dar bunicul mi-a făcut din nou
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2148_a_3473]
-
de șah pe ea, stătea într-adevăr cineva și se holba într-adevăr la mine. Era un negru, uscat și în vârstă, stătea la masă, urmărindu-mă din priviri. Când l-am văzut, m-am speriat puțin, dar l-am salutat repede, nenea nu mi-a răspuns la salut, mi-a făcut doar semn să mă apropii, și eu m-am apropiat, dar el tot n-a deschis gura, a arătat numai spre eșichier, iar eu i-am spus, mulțumesc, dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2148_a_3473]
-
pe acoperișul barăcii, a tras cu sete o dușcă din sticlă și de-abia după aia ne-a întrebat cine dracu’ suntem și ce pizdamamiinoastre căutăm acolo. Între timp, Zsolt își recăpătase culoarea, a luat poziția de drepți și a salutat spunând, tovarășe caporal, raportez, noi îl căutăm pe tovarășul Vasile, pentru c-am venit la muncă voluntară de la școala treișpe, ne-a trimis profesorul de atelier să îndreptăm plăci, și i-a arătat ciocanul, iar eu am văzut că omul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2148_a_3473]
-
benzina se dădea pe cartelă, circulația se rărise, mergeam pe jos, mama și cu mine, pe lângă noi tot treceau mașini, taxiuri și bicicliști în costume negre, iar când am ajuns pe Kálvária, se înmulțiseră și pietonii, toată lumea care trecea ne saluta, au fost chiar unii care ne-au spus și sincere condoleanțe, mama îi saluta cu o înclinare a capului, răspunzându-le de fiecare dată la fel, că le mulțumește, le mulțumește foarte mult. Uneori și bicicliștii întorceau capul, făcându-ne
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2148_a_3473]
-
mine, pe lângă noi tot treceau mașini, taxiuri și bicicliști în costume negre, iar când am ajuns pe Kálvária, se înmulțiseră și pietonii, toată lumea care trecea ne saluta, au fost chiar unii care ne-au spus și sincere condoleanțe, mama îi saluta cu o înclinare a capului, răspunzându-le de fiecare dată la fel, că le mulțumește, le mulțumește foarte mult. Uneori și bicicliștii întorceau capul, făcându-ne cu mâna sau ridicându-și pălăriile, nici n-aș fi crezut că atât de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2148_a_3473]
-
mulțimea era mai compactă, însă era de-ajuns ca noi să spunem, pardon, fiți amabili, lăsați-ne să trecem, și lumea, docilă, se dădea în lături, uitându-se la noi de parc-am fi fost niște staruri, mulți ne și salutau, și mai toți ne ziceau ce om cumsecade a fost bunicul meu, și cât de rău le pare, și sincere condoleanțe, iar mama le făcea numai semn cu capul, și dădeam și eu din cap, și așa am înaintat spre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2148_a_3473]