13,153 matches
-
părți ale sicriului se aflau câte trei suporturi înalte pentru facle care, însă, nu erau aprinse. Ne-am oprit, și atunci pe loc a venit la noi un tânăr, în mână cu o mapă legată în piele bordo, ne-a salutat și s-a prezentat, dar nu i-am înțeles numele fiindcă vorbea destul de repede, ne-a spus și el sincere condoleanțe și că ne salută cu drag, el este secretarul tovarășului Bherekméri, comitetul orășenesc de partid i-a trasat lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2148_a_3473]
-
la noi un tânăr, în mână cu o mapă legată în piele bordo, ne-a salutat și s-a prezentat, dar nu i-am înțeles numele fiindcă vorbea destul de repede, ne-a spus și el sincere condoleanțe și că ne salută cu drag, el este secretarul tovarășului Bherekméri, comitetul orășenesc de partid i-a trasat lui sarcina organizării acestui eveniment, și să fim amabili, să urcăm pe podium, că rudele apropiate acolo trebuie să stea, așa că să fim amabili, să mergem
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2148_a_3473]
-
marșul funebru s-a întrerupt, amplificatoarele au mai zumzăit câteva secunde, apoi s-a făcut liniște, și atunci s-a deschis din nou ușa mascată și a intrat în grabă un bărbat înalt și chel, în costum negru, n-a salutat pe nimeni, s-a dus direct la pupitru, iar secretarul a plecat de lângă noi, a fugit direct la pupitru și i-a pus dinainte mapa legată în piele bordo, așa că am știut c-ăsta trebuie să fie tovarășul Bherekméri. Atunci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2148_a_3473]
-
și i-a pus dinainte mapa legată în piele bordo, așa că am știut c-ăsta trebuie să fie tovarășul Bherekméri. Atunci tovarășul Bherekméri s-a postat la pupitru și a ciocănit cu degetul arătător în microfon și a spus că salută cu drag tovarășele și tovarășii îndoliați de față, și le cere permisiunea să spună câteva cuvinte despre bunicul meu, tovarășul secretar, pe care orașul îl consideră mortul său personal și ale cărui merite sunt incontestabile. După care tovarășul Bherekméri a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2148_a_3473]
-
și i-a pus pe nas, a deschis mapa legată în piele bordo, a scos din ea un teanc de hârtii prinse cu o agrafă, și-a dres vocea și a început să-și citească discursul. La început, i-a salutat încă o dată, cu drag, pe cei prezenți, apoi a spus că va povesti cum l-a cunoscut el pe bunicu’, pe-atunci bunicul era încă student și-și câștiga banii de taxe din vânzarea, prin bodegi și restaurante, a unor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2148_a_3473]
-
a băut cu lăcomie. Plecând deacolo, contele și cu prințesa au întâlnit un cavaler. Acesta nu era altul decât Rinaldo, care pornise în căutarea Angelicăi. Surpriza și încântarea i-a luat graiul în prima clipă, dar revenindu-și curând, a salutat-o cu bucurie oferindu-i protecția sa. Angelica l-a respins însă cu dispreț, iar Roland, furios de această încălcare a drepturilor sale, el era în stare să o protejeze, l-a provocat la duel. Înspăimântată de lupta care va
AVENTURI ALE PAIRILOR De la curtea lui Carol cel Mare sec.al VIII-lea e.n. by Thomas Bulfnich () [Corola-publishinghouse/Imaginative/349_a_559]
-
de veselie; fericerea era aici o cupă ce părea că niciodată nu se golește. Cele două tinere doamne ,cărora Rogero le datora descotorisirea sa de spiriduși, l-au condus la stăpâna lor, Alcina. Frumoasa Alcina I-a ieșit în întâmpinre, salutându-l cu un aer demn și curtenitortot odată. Întreaga sa curte l-a înconjurat pe paladin cu cele mai măgulitoare atenții. Dar mai minunat decât măreția și strălucirea acestui castel era farmecul acelora care-l locuiau - tineri de ambele sexe
AVENTURI ALE PAIRILOR De la curtea lui Carol cel Mare sec.al VIII-lea e.n. by Thomas Bulfnich () [Corola-publishinghouse/Imaginative/349_a_559]
-
o doamnă tânără și frumoasă după cât se putea desluși în lumina slabă ce era acolo dând semne de mare deznădejde. Singura sa tovarășă era o femeie bătrână pe care părea a o privi cu groază și indignare. Curtenitorul paladin a salutat femeile cu respect și le-a rugat să-i spună prin a cui barbarie ajunseră într-o asemenea captivitate. Doamna cea tânără a răspzîuns cu glas întretăiat de suspine: “Deși știu că povestea mea nu-mi va aduce decât și
AVENTURI ALE PAIRILOR De la curtea lui Carol cel Mare sec.al VIII-lea e.n. by Thomas Bulfnich () [Corola-publishinghouse/Imaginative/349_a_559]
-
o doamnă tânără și frumoasă după cât se putea desluși în lumina slabă ce era acolo dând semne de mare deznădejde. Singura sa tovarășă era o femeie bătrână pe care părea a o privi cu groază și indignare. Curtenitorul paladin a salutat femeile cu respect și le-a rugat să-i spună prin a cui barbarie ajunseră într-o asemenea captivitate. Doamna cea tânără a răspzîuns cu glas întretăiat de suspine: “Deși știu că povestea mea nu-mi va aduce decât și
AVENTURI ALE PAIRILOR De la curtea lui Carol cel Mare sec.al VIII-lea e.n. by Thomas Bulfnich () [Corola-publishinghouse/Imaginative/349_a_559]
-
seara asta. M-am întors la hotel fără incidente. Nu s-a întâmplat nimic. Niciodată nu se întâmplă, dar până la urmă se va întâmpla. Ușa turnantă m-a introdus în hol, unde recepționerul s-a ivit la ghișeul lui. — Vă salut, spuse el. În timp ce dumneavoastră erați în oraș, a sunat domnul Lorne Guyland. Îmi întinse cheia cu un gest elegant. — E vorba chiar de Lorne Guyland, domnule? — O, n-aș merge chiar așa de departe, i-am mărturisit eu sau poate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1876_a_3201]
-
sorbind-o zgomotos. Opt și patruzeci. Cel mai bun echipament: o haină lungă și largă, pantaloni conici, cât mai strâmți jos, pantofi cu talpa groasă de crep. N-am băut nimic, dar, în timp ce încuiam ușa, am recapitulat cum o voi saluta eu pe Martina, cerând zâmbitor o șampanie. Am luat-o spre est, apoi către nord. Mda, era clar că ziua avea o culoare stranie - o lumină suavă, dar lividă; biliară, de parcă plămânii îi rămăseseră îmbâcsiți de poluare. Hai, scuipă ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1876_a_3201]
-
Spintecătorul, cel mai nenorocit și nereușit din multele localuri pe care le frecventez. Lada asta de gunoi nu era aglomerată: fata din spatele barului dispărea mai tot timpul, fără ca ochii noștri să se întâlnească. Cei doi sau trei nou-veniți au fost salutați, ascultați, serviți, dându-li-se băuturile și restul - fără ca hârtia mea de cinci lire făcută sul să fie luată în seamă, ca, de altfel, nici stridentele mele scuzați-mă. Mă rog, nu sunt unul dintre cei care să înghită un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1876_a_3201]
-
mai mult. Nu că ar fi fost cine știe ce de cumpărat, dar banii își au puterea lor chiar și aici... Curând a fost dus la celula lui: un gardian în uniformă i-a făcut semn prin ușa întredeschisă. Alec Llewellyn mă salută serios cu o înclinare a capului în timp ce trecea spre coridor în salopeta lui albastră, Alec, omul pentru care îmbrăcămintea conta atât. M-am întors pe același drum pe care venisem. Criminalii își îmbrățișau și încurajau femeile, dintre care multe își
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1876_a_3201]
-
altercație scurtă în urma căreia m-am trezit zăcând cu fața în jos pe un pat jilav din cutii de carton la piciorul unei scări mascate. Ăsta a fost nenorocul doamnei care manifesta un interes deosebit. După ce mi-am revenit, am salutat câteva staruri, așezându-mă pentru câteva clipe la masa lor cu o colecție de vorbe deștepte. Invitat într-unui din birouri, am stat la palavre cu o pereche căsătorită care susținea că erau patronii. Ea era clar o codoașă, chestie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1876_a_3201]
-
o fi gândind ea acum, când el a devenit un om de bani ca oricare altul. O știam pe Martina încă de pe vremea când eram la facultatea de cinematografie și mă încurcam cu toate decoratoarele și fetele de la machiaj și salutam echipele talentate. Ceea ce îmi sporea mult reputația. Martina părea întotdeauna încântată să mă întâlnească. Poate că încă de pe atunci visa să facă sex cu un tip necioplit. Așa că, spre sfârșitul cinei, Martina era lângă mine și turna ultimul pahar de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1876_a_3201]
-
mari sau mai mici. În timp ce pășeam peste el, mi-am aruncat privirea în jos (părul țepos ca sârma, o ureche ca o rodie) și i-am spus destul de amabil: — Scoală-te, javră leneșă. Am trecut mai departe și l-am salutat pe Fielding, care tocmai ieșea dintr-o librărie. Am ajuns la braț la Carraway, unde ne-am întâlnit cu alți doi investitori, Buck Specie și Sterling Dun. Amândoi erau cât se poate de entuziasmați de aventură și erau convinși că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1876_a_3201]
-
dar distantă, fără să fi fost pe de-a-ntregul acolo, dusă într-un alt film sau o altă poveste... Azi, în stația de taxiuri a aeroportului, pe cine crezi că văd, dacă nu chiar pe Ossie Twain. Nu l-am salutat pe acest călător înalt în timp ce a plătit taxiul și și-a închis haina cu o mișcare a capului. M-am vârât iar în coada la care stăteam și am surâs secretelor mele. Mă mai urmărește încă figura Martinei? Da, e
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1876_a_3201]
-
cap. Nu, zău că e o frumusețe, am spus. A fost încântată. Mi-a mângâiat mâna, după care s-a dus sus să se schimbe, cu câinele țopăind în urma ei. Mi-am luat vinul și am ieșit pe terasă. Am salutat bondarii. Am urmărit cu ochii păsările New York-ului, acei bătrâni pierde-vară. Deci Martina. Nu știa nimic: Ossie era pur și simplu în Londra, așa cum i se întâmplă adesea. Și eu aveam în mânecă asul de treflă - știam. Dar cum să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1876_a_3201]
-
Poate că nici eu, nici Martina nu arătam prea grozav - fata înaltă cu umerii înguști, da, și prietenul ei care semăna cu măscăriciul Bozo. Mi-am scos paionul. Shadow a făcut o săritură și a ieșit pe coridor. M-a salutat, mișcându-și capul ca o marionetă, după care l-a cercetat pe amicul nostru întins pe podea. Trecând în revistă mai multe din posibilitățile pe care le avea, Shadow a preferat să-i tragă o limbă peste gură. Era ultimul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1876_a_3201]
-
asta, am spus eu. Și cu toate astea, am descoperit că îmi vine destul de ușor să mă opun dorinței sălbatice. Am fumat doar o țigară și mi-am adus niște suc de portocale, apoi am intrat în haine, l-am salutat pe Shadow și m-am îndreptat spre ușă. M-am întors brusc. Am făcut câteva ture prin cameră și, după nu mai mult de cinci minute de panică animalică, am acceptat situația așa cum era. Martina mă încuiase în casă. Ușa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1876_a_3201]
-
loc pentru săruturi. Nici pentru zâmbete, panglici în păr, volănașe la rochii, aș cum a fost înainte. Acum poartă pantaloni, pantaloni lungi. — Deci, ce mai face marele magnat al filmelor? spuse ea. — Binișor. — Arăți groaznic. — Nu mai spune. — Spune-i salut lui John, zise Alec, în timp ce Mandolina venea sfioasă spre noi. Ținea în mână o umbrelă ruptă. — Salut, vrei s-o repari? E nouă, spuse ea și îmi întinse obiectul stricat. Acum am zece ani. Fetele știu întotdeauna că sunt fete
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1876_a_3201]
-
cuibar. Uite - beau, cânt, bolborosesc prin spațiul gol al dintelui lipsă. Oamenii ies grăbiți din metrou, muritori în adevăratul sens al cuvântului, și tânărul cu sănătatea zdruncinată, și bătrânul pe jumătate viclean, pe sfert frumos, pe sfert înțelept. Oameni, vă salut cu respect. Apoi am simțit că-mi cade ceva ușor și brusc pe poalele largi care îmi acopereau vintrele. M-am uitat în jos: printre prismele soioase ale căptușelii, o piesă de zece penny mi se odihnea în șapcă. Am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1876_a_3201]
-
o coadă de un kilometru care aștepta deschiderea porților cu o răbdare, o resemnare și o serenitate exemplare, de care Occidentul a uitat. La ora 18, lumea, cu surâsul pe buze, atât cât mai rămăsese disponibil, s-a repezit să salute pri beaga revenită în locurile de odinioară. Am fost încon jurată de o căldură umană și de o bucurie extraordinare, care străluceau pe fețele tuturor, de parcă își revedeau copi lul pierdut și regăsit ca prin minune. Fiecare îmi adusese câte ceva
Ioana Celibidache : o mătuşă de poveste by Monica Pillat () [Corola-publishinghouse/Imaginative/585_a_978]
-
bine Vânătorului de lupi albi căciula. O purta nițel într-o parte: asta îl făcea să pară și mai semeț. Căciula era semnul primejdiei și stăpânul ei avea grijă să nu o lepede, parcă i se lipise de cap. Când saluta, o atingea ușor cu mâna. Vânătorul de lupi albi trecea pe Strada Mare drept, purtându-și pe creștet trofeul. Era mai bine, ziceau unii, dacă străinul nu ar fi venit în târg. Donna Iulia știa că Ochi cenușii îi va
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1901_a_3226]
-
fi putut să-i bată în geam, făcându-i semn să intre, să crape tot târgul. După ce-l vedea trecând, se liniștea dintr-odată. Uneori și Vânătorul de lupi albi se gândea la Donna Iulia. Considerase totul sfârșit, dar odată, salutând-o, deslușise în ochii ei un licăr. Poate i se păruse. S-au întâlnit, față în față, pe la jumătatea lui decembrie. Donna Iulia iarăși nu a înțeles spusele Vânătorului. Acesta a zis ceva despre datorie și singurătate. Despre bărbați și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1901_a_3226]