13,950 matches
-
mătură" toată sala, răsucindu-se în loc. Privi indicatorul rudimentar plasat în mijlocul instrumentului. ― Șase deplasări, anunță el când reveni la punctul de plecare. Toate poziționate aproximativ acolo unde ne aflăm noi. Locul mi se pare curat... dacă drăcovenia asta nu bate câmpii! ― Merge, zise Ash, fără să fie ofensat. Tocmai ai demonstrat-o. Echipamentele fură distribuite la toți, sub ochiul inchizitor al lui Dallas. ― Toată lumea e gata? Se auziră două "nu"-uri morocănoase. Patru fețe zâmbiră simultan. Oribila amintire a lui Kane
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85061_a_85848]
-
despre faptul că moartea exaltă setea de veșnicie, această sete albă cu piscurile acoperite de lumină sau de zăpezi, Muntele... Față În față cu sfinxul, omul are nevoie de muntele din sine ca să gîndească și să creadă. Apoi coboară În cîmpie și construiește. Căci cîmpia va rămîne, totuși, opera și consolarea sa. Sisif singur cu stînca sa este singur cu soarta sa. Dar pentru un arhitect elin muntele e un templu a cărui materie, depărtîndu-se de poale, se spiritualizează treptat, devenind
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
exaltă setea de veșnicie, această sete albă cu piscurile acoperite de lumină sau de zăpezi, Muntele... Față În față cu sfinxul, omul are nevoie de muntele din sine ca să gîndească și să creadă. Apoi coboară În cîmpie și construiește. Căci cîmpia va rămîne, totuși, opera și consolarea sa. Sisif singur cu stînca sa este singur cu soarta sa. Dar pentru un arhitect elin muntele e un templu a cărui materie, depărtîndu-se de poale, se spiritualizează treptat, devenind radioasă și transformîndu-se În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
Trebuie sa adaug o subtilă observație a lui Jean Grenier: divinul nu este totuna cu Dumnezeu. Muntele Înseamnă o nevoie de transparență. Memoria Își pierde din greutate, fără să dispară, și aripile pline de pămînt nu mai doi. Iubim În cîmpie și ne Îmbătăm de puritate pe Munte. Acolo se află Parthenonul, ruinele de marmură, singurătatea În care Înflorește o Înțelepciune plină de soare, Prometeu legat de coloanele albe, Sisif urcîndu-și stînca spre vîrful Acropolei și Oedip lovind cu bastonul pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
mai rele. Nici unul nu rezista să stea pe Munte fără să coboare din cînd În cînd pe drumurile pline de praf muritor. Și dacă oamenii aveau nevoie de zei, aceștia aveau o și mai mare nevoie de oameni. Mișunînd prin cîmpie, ei recunosc implicit că ea, cîmpia, ne oferă singurele adevăruri palpabile; visîndu-se zeu, grecul n-o face pentru a respinge darurile vieții, ci pentru a-și umple brațele de ele. Pe Munte n-a curs sînge (dacă trecem peste fraza
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
stea pe Munte fără să coboare din cînd În cînd pe drumurile pline de praf muritor. Și dacă oamenii aveau nevoie de zei, aceștia aveau o și mai mare nevoie de oameni. Mișunînd prin cîmpie, ei recunosc implicit că ea, cîmpia, ne oferă singurele adevăruri palpabile; visîndu-se zeu, grecul n-o face pentru a respinge darurile vieții, ci pentru a-și umple brațele de ele. Pe Munte n-a curs sînge (dacă trecem peste fraza lui Lautreamont, că nici toată apa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
nu mai șlefuiește În piatră decît figura sfinxului de la piramide cu ochii ațintiți În gol. El nu aude nimic din zgomotele de jos, nimic din ceea ce provoacă teamă și sete. Nu-l ating nici speranța, nici bucuriile celor ce cutreieră cîmpia. Și singurul său orgoliu e de a fi orb și surd, de a surîde și celui ce l-a desfigurat. Dincolo de acest sfinx nu mai există nimic. Trebuie să ne Întoarcem odată cu Anteu. Unica aventură adevărată pe Înălțimile Muntelui aparține
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
celui ce l-a desfigurat. Dincolo de acest sfinx nu mai există nimic. Trebuie să ne Întoarcem odată cu Anteu. Unica aventură adevărată pe Înălțimile Muntelui aparține propriei noastre singurătăți. Altă nemurire nu vom găsi decît aspirația de a justifica, revenind În cîmpie, partea noastră cea mai durabilă. Piramida nu este altceva decît un munte construit În cîmpie. Dar singura speranță a celor Îngropați În piramide a fost că Într-o zi vor trăi din nou. O noapte sfîșiată de fulgere face acum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
Întoarcem odată cu Anteu. Unica aventură adevărată pe Înălțimile Muntelui aparține propriei noastre singurătăți. Altă nemurire nu vom găsi decît aspirația de a justifica, revenind În cîmpie, partea noastră cea mai durabilă. Piramida nu este altceva decît un munte construit În cîmpie. Dar singura speranță a celor Îngropați În piramide a fost că Într-o zi vor trăi din nou. O noapte sfîșiată de fulgere face acum marea să lucească violent pentru ca În clipa următoare să o carbonizeze. Stau la pîndă, așteptînd
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
mari Întrebări cînd de atîtea ori n-am fost În stare să-mi răspund nici la cele mărunte? Dar și aceste Întrebări sînt ale mele chiar dacă nu le merit Poate că trebuie să ne merităm și Întrebările nu numai certitudinile. CÎmpia Afrodita, afirmă poeții, s-a plîns lui Tetis că Eros, fiul ei, rămînea copil fără să crească Nereida i-a răspuns că Eros nu se va dezvolta pînă ce Afrodita nu l va naște un frate Așa a apărut Anteros
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
va naște un frate Așa a apărut Anteros. Prin această ficțiune poeții au vrut de fapt să sugereze că dragostea pentru a crește are nevoie de reîntoarcere. Nimic nu-i mai firesc acum decît a recunoaște dragostea ce-o datorăm cîmpiei. Dimineața regăsesc o mare calmă, ca și cum nimic nu s-ar fi Întîmplat În cursul nopții. Probabil și grecii antici erau destul de departe În viața practică de atitudinea olimpiană pe care le-o atribuim. CÎmpia nu e totuși eșecul muntelui, ci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
a recunoaște dragostea ce-o datorăm cîmpiei. Dimineața regăsesc o mare calmă, ca și cum nimic nu s-ar fi Întîmplat În cursul nopții. Probabil și grecii antici erau destul de departe În viața practică de atitudinea olimpiană pe care le-o atribuim. CÎmpia nu e totuși eșecul muntelui, ci locul unde sîntem numai oameni și uităm tristețea de a nu fi nemuritori. Ne cad aripile și ne săpăm mormîntul. Dar Înainte de asta semănăm cîmpia și culegem grîul. E frumos că la greci aceeași
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
practică de atitudinea olimpiană pe care le-o atribuim. CÎmpia nu e totuși eșecul muntelui, ci locul unde sîntem numai oameni și uităm tristețea de a nu fi nemuritori. Ne cad aripile și ne săpăm mormîntul. Dar Înainte de asta semănăm cîmpia și culegem grîul. E frumos că la greci aceeași zeiță care le-a dat oamenilor griul le-a descoperit și misterele eleusine. Don Quijote e un om al Muntelui. Aproape zeu cînd recreează lumea după legea iluziilor sale. Dar mă Întreb
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
n-are rost să discuți. Dacă vrem neapărat un zeu, n-avem decît să-i dăm acest nume focului care curge de la flacără la cenușă și iarăși mai departe... La lumina focului lui Heraclit, omul rămîne singur ca Înaintea sfinxului. CÎmpia Își dezvăluie astfel obrazul trecător. Ea hrănește, dar se deschide să primească și mormintele. Nimeni nu va fi Îngropat Între iluzii pe munte. Acolo rămîne stînca singură În ploaie, ca un zeu virtual. Dacă va izbuti cineva, lovind-o cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
spune că focul furat de Prometeu a ars totdeauna jos, În partea care ne deosebește de zei, care moare și speră, care se teme și ridică piramide, care suferă și iubește. Heraclit și-a scris opera uitîndu-se, desigur, continuu spre cîmpie... Cum să stea la masă Icar și să se culce cu aripi? Dacă ar renunța să mai zboare, ar Încerca să scape de ele. Însă Înlăuntrul său strălucește Muntele. Și Într-o zi va zbura. Numai că nimeni nu poate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
Icar și să se culce cu aripi? Dacă ar renunța să mai zboare, ar Încerca să scape de ele. Însă Înlăuntrul său strălucește Muntele. Și Într-o zi va zbura. Numai că nimeni nu poate rîvni să urce Muntele trădînd cîmpia. Această cîmpie care ne hrănește și pe care o simt În sîngele ațipit de căldura dimineții. Tot ce-aș putea Îmbrățișa, ca adevăr, Îi aparține. Sirenele cîntă ca zeii pe Înălțimile Muntelui; Într-un cer gol, dar nu zeii mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
să se culce cu aripi? Dacă ar renunța să mai zboare, ar Încerca să scape de ele. Însă Înlăuntrul său strălucește Muntele. Și Într-o zi va zbura. Numai că nimeni nu poate rîvni să urce Muntele trădînd cîmpia. Această cîmpie care ne hrănește și pe care o simt În sîngele ațipit de căldura dimineții. Tot ce-aș putea Îmbrățișa, ca adevăr, Îi aparține. Sirenele cîntă ca zeii pe Înălțimile Muntelui; Într-un cer gol, dar nu zeii mă preocupă; fără
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
hrănește și pe care o simt În sîngele ațipit de căldura dimineții. Tot ce-aș putea Îmbrățișa, ca adevăr, Îi aparține. Sirenele cîntă ca zeii pe Înălțimile Muntelui; Într-un cer gol, dar nu zeii mă preocupă; fără un munte, cîmpia s-ar mulțumi să-și satisfacă pasiunile, n-ar ridica piramide, și nici sfincși cu ochii Împăienjeniți de nisip, Însă ea singură ne Îngăduie să strivim Între brațe o fericire concretă și să lăsăm un răspuns după noi. Totul În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
decurge totul ca În mitologie, Oedip a dat pe muntele Phikion singurul răspuns posibil. Căci există o datorie mult mai dificilă și mai importantă decît aceea de a Înfrunta cu demnitate moartea; aceea de a Întîmpina cu demnitate viața. În cîmpie deci, cu fața la munte, cultivînd grîul, strugurii și Întorcînd din cînd În cînd privirea spre crestele acoperite de zăpezile eterne ale singurătății. Anteu nu-l contestă pe Icar, dar e necesar să știu că fericirea e altceva decît absența nefericirii. Coborîșul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
i-o dea s-o ducă cu sine În Olimp. Fiind fiul unei muritoare, Dionysos cunoaște și ceea ce este omenesc. El nu surîde, ci cîntă sau strigă de bucurie, suferă și dansează. În privirea lui se zăresc și muntele și cîmpia. El ne-a Învățat că eternitatea nu poate fi smulsă zeilor decît clipă cu clipă. Pierzînd aceste clipe, nu ne vom mai putea Îmbăta de veșnicie. Nu ne putem umple sufletul cu surîsul zeilor. Ne trebuie chiotul și patima zeului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
poate, de zeii Infernului să-i reînvie umbra numai pentru a pierde totul, iar cîntecul meu să rămînă singur ca țipătul păsărilor...) Spiritul grec creează echilibrul din tensiuni contrarii. Lui Icar i-l opune pe Anteu, lui Apolo pe Dionysos, cîmpiei - muntele. Esența Eladei stă, paradoxal, Într-un zeu roman, În Ianus. Dar la Orfeu echilibrul se zdruncină, deoarece el nu mai are Încredere În memoria sa. Ni-l imaginăm făcut sclav de propria sa memorie, devorat lent de ea ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
din Republica sa ideală. Aceasta Înseamnă că Atena nu mai speră și e Încă prea devreme ca să regrete. Spiritul fin al lui Socrate observa pulsul cetății și renunță să se mai bată pentru viața sa... (...Pandora era frumoasă ca o cîmpie care te face să plîngi privind-o la amiază cînd deasupra miriștilor aurii dansează o lumină ciudată și te gîndești că nu te vei mai Întîlni niciodată cu ora aceasta, iar florile care Înălbesc șanțurile se vor legăna singure bătute
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
cît de mult Îmi e necesară realitatea din care boala m-a scos temporar. Sentimentele mele s-au Însoțit aici cu balansul mării, dar am Îndrăgit această mare pentru a o pierde. Oedip spune „omul”, apoi multe alte cuvinte, muntele, cîmpia, marea, țărmul, lumina, nisipul, adevărul, dragostea, speranța, memoria, credința. Iar drumul ne pune să le repetăm. E nevoie de orgoliu pentru aceasta. Dar și de modestia de a zîmbi cînd orgoliul imită natura, care nu ridică piramide pentru că nu regretă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
umbră s-a strecurat parcă printre oțetarii uzi de ploaie. Forma mea de speranță și de demnitate e să văd În Întuneric doi ochi lucind fosforescenți... Cuprinsul SFINXUL OEDIP LABIRINTUL TEZEU ARIADNA SISIF ULISE LOTOFAGII AHILE PASAREA PHOENIX OLIMPUL MUNTELE CÎMPIA PROMETEU NARCIS ICAR ANTEU APOLO DIONYSOS MARSYAS IANUS PYGMALION AFRODITA PARIS SIBARIS ORFEU BELEROFON PROTEU EPIGONII FATA MORGANA NEMESIS TIRESIAS CASSANDRA HERACLES MEDUZA IASON SATURN ENDIMION DESTIN PANDORA AIAX ANTIGONA HIPERBOREEA DRUMUL FILENAME \p D:\Carti editura\Mitologii subiective\Surse\Listat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
și străzilor, reglementează regulile de comportare ale cetățenilor și sistemul de rații și retribuire, încheie tratatele internaționale.“ Informațiile curg limpezi și decise, nu se aude nici un alt zgomot, doar vocea fermă a crainicului. „Natalitatea stimulată, 18,6%. Majoritatea populației în câmpie. Republică socialistă, partid unic, președintele țării este și secretarul general al partidului unic,cu 20% din totalul populației. Contactele cu străinii sunt interzise prin lege. Moneda echivalează 0,15 ruble și 0,2 dolari. Universități, biblioteci, presă cotidiană, radio. Televiziune
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]