121,510 matches
-
poarta vieții, iar martiriul, o a doua naștere. Lumina nădejdii lor dezvăluie o nouă perspectivă asupra a ceea ce ei trăiesc, făcând să izbucnească bucuria lor paradoxală. Este taina pe care o trăiesc martirii, căci nu mai trăiesc ei, ci Hristos trăiește în ei (Gal. 2, 20). În lumina sa, martiriul dobândește un sens nou: este urmarea deplină a lui Hristos, participarea desăvârșită la mărturisirea Sa și la mântuire. Îngerii îi priveghează și Duhul Domnului e alături de ei și lucrează în ei
Studia Theologia Orthodoxa by Liviu PETCU () [Corola-publishinghouse/Science/132_a_167]
-
a doua oară». Petru a înțeles că în răspunsul dumnezeiesc se cuprinde crucea sa. Căci nu putea fi răstignit iarăși Hristos Care, primind moartea, Se despărțise de pătimirea trupului. «Ce a murit, a murit păcatului odată pentru totdeauna, iar ce trăiește, trăiește lui Dumnezeu» (Rom. 6, 10). A înțeles, așadar, Petru, că Hristos a doua oară va trebui să Se răstignească prin slujitorul Său. Astfel că de bunăvoie s-a întors din drum, a răspuns creștinilor carel întrebau și, pe dată
Studia Theologia Orthodoxa by Liviu PETCU () [Corola-publishinghouse/Science/132_a_167]
-
doua oară». Petru a înțeles că în răspunsul dumnezeiesc se cuprinde crucea sa. Căci nu putea fi răstignit iarăși Hristos Care, primind moartea, Se despărțise de pătimirea trupului. «Ce a murit, a murit păcatului odată pentru totdeauna, iar ce trăiește, trăiește lui Dumnezeu» (Rom. 6, 10). A înțeles, așadar, Petru, că Hristos a doua oară va trebui să Se răstignească prin slujitorul Său. Astfel că de bunăvoie s-a întors din drum, a răspuns creștinilor carel întrebau și, pe dată fiind
Studia Theologia Orthodoxa by Liviu PETCU () [Corola-publishinghouse/Science/132_a_167]
-
De aceea „nu simțea loviturile pietrelor, nu se gândea la rănile trupului, ci era cu ochii ațintiți către Hristos, de El se sim țea ocrotit”<footnote Sf. Ambrozie al Milanului, Scrisori, scrisoarea a LVIII-a, 13, p. 242. footnote>. Hristos trăia și lucra în sufletele și în trupurile mucenicilor. Cu cât se veștejea mai mult mâna mucenicului, cu atât voința îi era mai înflăcărată, întrecea în strălucire chiar jăratecul cărbunilor, scânteía mai tare decât cărbunii. Că „ardea înlăuntrul lui focul cel
Studia Theologia Orthodoxa by Liviu PETCU () [Corola-publishinghouse/Science/132_a_167]
-
ani ulterior crucificării<footnote Ibidem, p. 8. footnote>. Gerald Bonner, a cărui lucrare am citat-o deja, este de părere că elementul esențial în martiriu nu este actul fizic al morții, ci mai curând o dispoziție a voinței de a trăi pentru Hristos, cu corolarul necesar după care, printr-un paradox straniu, dar întru totul creștinesc, a trăi pentru Hristos poate implica necesitatea de sacrificiu al vieții în numele Său. Această percepție a martirului fusese deja asumată la momentul persecuțiilor, când creștinii
Studia Theologia Orthodoxa by Liviu PETCU () [Corola-publishinghouse/Science/132_a_167]
-
este de părere că elementul esențial în martiriu nu este actul fizic al morții, ci mai curând o dispoziție a voinței de a trăi pentru Hristos, cu corolarul necesar după care, printr-un paradox straniu, dar întru totul creștinesc, a trăi pentru Hristos poate implica necesitatea de sacrificiu al vieții în numele Său. Această percepție a martirului fusese deja asumată la momentul persecuțiilor, când creștinii care suferiseră pentru credință, dar nu fuseseră executați erau onorați cu onorabilul titlu de mărturisitor; când persecuțiile
Studia Theologia Orthodoxa by Liviu PETCU () [Corola-publishinghouse/Science/132_a_167]
-
a unui posibil proces de spionaj, la un capăt societatea de cherestea de la Londra, adică imperialiștii englezi, la celălalt capăt generalii români pe care bunica mea Îi cunoscuse, adică trădătorii și moșierii. Numai că mulți dintre acei generali nu mai trăiau, după cum nici societatea de cherestea imperialistă nu mai exista. Securitatea a renunțat la inteligentul proiect. După aceea, Încetul cu Încetul au reușit să mai plece cîte unii legal, pînă cînd prin 1965-66 au Început să se Înmulțească plecările, obținute foarte
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
interesau mediile oficiale. Cum era structurată politic, profesional emigrația? Erau și membri ai partidelor politice care aveau grupul lor de admiratori... Da, da... mai erau Încă prezenți pe scena emigrației române oameni politici de suprafață. Generalul Rădescu murise, dar mai trăiau Gafencu, Alexandru Crețianu, Vișoianu, Mihai Fărcășanu, erau anumiți poli, personalități discutate mai mult sau mai puțin critic, care reprezentau România de dinainte de război, o Românie pe cale de dispariție violentă. Se editau ziare. Comitetul Național Român scotea La Nation Roumaine, exista
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
erau acei ofițeri cărora le lipseau posibilitățile intelectuale spre a-și mobila rapoartele pe care le furnizau Bucureștiului. Un al patrulea motiv care nu m-a Împins spre o deosebită implicare În zbuciumul emigrației a fost că m-am căsătorit, trăind de atunci, mai ales, În mijlocul unei familii franceze și al unui anturaj francez. Continuam să văd români, rude, cîțiva intelectuali din emigrație, participam la reuniunile redacției periodicului Revue des Etudes Roumaines, citeam publicațiile diasporei. Dar sterilele controverse politice nu mă
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
De asta am fost angajat. La acea epocă limba engleză Încă nu pătrunsese prea temeinic În rîndurile administrației franceze. Pentru mine faptul de a Însoți o delegație oficială franceză Într-o țară din care plecasem pentru că nu mai voiam să trăiesc acolo nu a reprezentat un caz de conștiință... Cerusem să mi se dea, În cele trei-patru zile de program oficial, o oră liberă de care am profitat să-mi văd mama și bunica cealaltă, nu bunica acum stabilită În Franța
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
plan În lupta contra comunismului, Însă erau și acolo inamiciții personale, conflicte de muncă, la fel ca peste tot și la fel ca În toate comunitățile diferitelor emigrații, poate mai accentuat la Europa Liberă, unde se lucra, dar se și trăia Într-o lume Închisă. Erau diferențe mari de formație intelectuală și diferențe de caracter, de religie... și de convingeri. Erau oameni veniți din toate orizonturile politice și de pregătire, sau de nepregătire culturală... foarte diferite. Adolescent fiind, tot ce știam
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
imediat, a fost păstrat În funcție, avînd o coloratură cu totul nefascistă. Era unul dintre zeloșii furnizori ai documentației tendențioase de care s-a folosit din belșug, apoi, Alexandra Laignel Lavastine. Cum v-a marcat exilul? Pentru cei care au trăit personal experiența exilului, el a echivalat, chiar și pentru mine, care l-am abordat În condiții mai bune decît mulți alții - cunoșteam perfect limba și aveam multe cunoștințe la fața locului cu care să pot schimba o vorbă și la
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
a crescut de la 3.000 În perioada interbelică la 8.000 În 1953. În ceea ce privește distribuția geografică a românilor În Franța, 90% dintre ei locuiau la Paris și În zona limitrofă. În 1956, numărul cetățenilor români de origine etnică română care trăiau În străinătate era de aproximativ 17-18.000 În Întreaga lume. În 1959, numărul lor a crescut la 53.000 dintr-un total de 12.383.000 de persoane refugiate din zona comunistă. Unul dintre membrii exilului de la Paris, Neagu Djuvara
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
exilului românesc s-au concentrat asupra lipsei de eficiență În atingerea scopului major fixat, eliberarea României de sub autoritatea comuniștilor. Principalul argument invocat a fost lipsa de unitate și cooperare Între membrii comunității românești din exil. Primul val al exilului a trăit cu convingerea statutului lor provizoriu În așteptarea inevitabilei și imediatei intervenții occidentale urmate de eliberarea țării lor, și deci de nevoia de a reveni pe scena politică românească. Vasile C. Dumitrescu afirma că „eliberarea țării noastre de sub ocupația sovietică este
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
mai devreme, În capitala Franței intelectualii erau proporțional categoria cea mai bine reprezentată. Adesea, s-a considerat că exilul de după 1945 este o continuare a celui de la 1848. De pildă, În primul număr din Bulletin de Recherches se arăta că „trăim În Franța și nu trebuie deci să uităm legăturile care leagă cultura română și cea franceză... Mai mult, condițiile În care ne găsim astăzi sînt, Într-un fel, continuarea exilului român de la 1848 de la Paris”. Eva Behring pornește de la premisa
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
existență legală este nevoie de autorizație administrativă și mai ales de repartiția de hîrtie fără de care nici un ziar nu poate funcționa. Autorizația administrativă se poate obține, aceea de repartiție de hîrtie este Însă foarte problematică, dat fiind că presa franceză trăiește Încă sub regimul restricției... Cum Însă nu putem aștepta, ar trebui deocamdată să dăm ziarului o existență clandestină”. Inițiatorii au dorit o foaie bilingvă, dar, pentru a răspunde posibilelor așteptări din partea publicului, Curierul a apărut În două variante, una În
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
intrarea pe piața publicațiilor franceze, fapt greu de realizat În condițiile date. Coordonarea dintre publicațiile apărute În diferite țări consta, de cele mai multe ori, În consemnarea bibliografică reciprocă, În recenzii sau comentarii și În apariția unor articole semnate de autori care trăiau În Spania, de pildă, În publicații de la Paris și nu numai. În final, se impun cîteva observații referitoare la măsura În care acțiunile exilaților au avut sau nu impact asupra audienței. În acest sens, este utilă comparația evocată de Neagu
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
publicistică, dinamicii interne a exilului, mediului intelectual dominat de stînga și, nu În ultimul rînd, talentului individual. Intelectualii români din exil se considerau „angajați” misiunii lor ca fiind singurii În măsură să lupte Împotriva comunismului. Dacă la Început exilații au trăit avînd certitudinea statutului lor provizoriu În străinătate, urarea de „la anul, la București” fiind urarea fiecărui Început de an nou, istoria a dovedit că momentul În care au putut reveni În țară a fost numai după 1989. Gheorghe I. FLORESCU
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
din nou, rămînÎnd definitiv În SUA Cei stabiliți Însă În America au ajuns, treptat, la conștiința noii lor identități, considerîndu-se americani și afirmîndu-se ca fii leali ai Lumii Noi. Răspunzînd unei Întrebări care viza tocmai această incertitudine, un român care trăise un timp În America explica, În 1937, că este „o eroare a se crede că azi am putea să mai vorbim despre Români În America. Mai corect ar fi dacă i-am numi americani de origine română, căci majoritatea emigranților
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
am spus tuturor românilor, de la Început și pînă la sfîrșit: «cei care voiți să vă faceți americani, rămîneți; nu ne Încurcați, n-avem mijloace trebuitoare pentru a mai ține În viață pe cineva care va muri pentru noi și va trăi pentru alții; acela care e pentru noi, să vie acasă!»”. Deși sinceră, surprinde și deranjează, chiar, o asemenea opinie, avansată de cineva care cunoștea istoria dintotdeauna și de pretutindeni. De altfel, În 1923, el gîndea la fel, scriind românilor americani
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
românii ajunși, ca vizitatori sau cu Însărcinări oficiale, În America - numărul lor era atunci foarte mic - gîndeau Întocmai ca N. Iorga. Dr. N. Lupu, bunăoară, adresîndu-se comunității românești din SUA, sublinia că toți cei „cîți sînteți născuți În România și trăiți În America, aveți un mare noroc. Soarta neprielnică de acasă v-a aruncat În mijlocul unui popor civilizat, care, prin puternica lui organizare industrială, ține fruntea lumii. În curînd o va ține și În privința morală și cărturărească. [...] Munca organizată, sistematică, Împrăștierea
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
et l’immigration, et ces deux aspects sont inséparable l’un de l’autre”. Făcînd distincția necesară Între emigrație și imigrație, studiosul francez preciza că emigrarea este o decizie a cuiva de a părăsi locul unde s-a născut sau trăia la un moment dat, pentru a se stabili definitiv sau pentru un timp altundeva. Emigrația nu a Început, evident, cu strămutarea În America. Dar, În dorința funciară a omului de a-și lărgi mereu orizontul cunoașterii spațiale, pămîntul de peste Ocean
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
mult timp una aleatorie, a plecării Întîmplătoare, nu ceva În sine, ci un act determinat mai ales de cauze personale de moment sau de motivații naționale ori economice care nu intrau sub incidența statului român, așa cum era cazul românilor care trăiau În afara granițelor. În sfîrșit, românii care debarcau la New York nu erau așteptați Întotdeauna de o oficialitate sau un organism național, pentru a-i ajuta. Ei plecau, pur și simplu, În America, unde se pierdeau sau se regăseau, dar nu ca
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
se implica În această problemă, În vederea soluționării ei. Nici În România lucrurile nu stăteau mai bine, dar emigrația către America, din acest spațiu, nu era semnificativă. La București se tot repeta afirmația că „românul nu Își părăsește țara, nesuportînd să trăiască În alt mediu; chiar În momentul cînd, pe la 1900, românii ardeleni Începuseră să emigreze masiv În Statele Unite, se Întreținea iluzia unei stări temporare, care va lua sfîrșit prin Întoarcerea celor plecați”. Nici chiar românii deveniți americani nu Încurajau emigrarea transatlantică
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
și relevate. Nu știm cum a evoluat, decît la modul general, grupul etnic român din SUA și Canada. Cei care au scris despre românii americani nu s-au arătat interesați de cei reveniți În țara de origine, dar care au trăit un timp În America de Nord. Lipsesc cifrele, lipsesc informații specifice emigrării, modalității de procurare a actelor necesare și deplasării În SUA etc. Nu știm atît cît s-ar cuveni despre descendenții emigranților etc. Dispunem doar de afirmații generale despre relațiile românilor
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]