121,510 matches
-
doctrinei liberale, atât cât îi permite acest naționalism"363. În baza acestei interpretări, georgiștii afirmau, în februarie 1934 și în martie 1937, că în "România întregită, cârmuirea trebuie să fie a românilor, nu a străinilor"364. Apreciind că în țară trăiau două categorii distincte de minoritari, "unii care au de multă vreme reședința la noi în țară, care s-au identificat cu credințele neamului nostru", și alții "care au venit de curând, care n-au nici o legătură nici cu trecutul, nici
by GABRIELA GRUBER [Corola-publishinghouse/Science/943_a_2451]
-
generale din decembrie 1933 a acordat un spațiu însemnat problemei naționale. În acest manifest, georgiștii sugearu o tratare diferențiată a minoritarilor, în funcție de momentul așezării lor pe pământ românesc. Declarând că nu erau împotriva locuitorilor de altă limbă și credință, care trăiau de multă vreme pe teritoriul țării și a căror credință față de statul român era statornică, georgiștii protestau numai împotriva străinilor care năpădiseră părțile de margine ale țării și orașele, după Marea Unire. În fața acestora, apreciau georgiștii, tinerii români cereau zadarnic
by GABRIELA GRUBER [Corola-publishinghouse/Science/943_a_2451]
-
comuniști pentru a-l distruge pe Mussolini, care "într-o clipă gravă a istoriei patriei sale a știut să se sustragă dezordinii comuniste", iar ideea aplicării de sancțiuni economice față de Italia era susținută, în concepția lor, "numai de cei ce trăiesc în afară de ritmul național al statelor"837. Cum în toamna anului 1936 se discuta despre posibilitatea îndepărtării guvernului condus de Gheorghe Tătărescu și formarea unui guvern Averescu-Gh. Brătianu, șeful georgiștilor a hotărât să efectueze o vizită de documentare în statele din
by GABRIELA GRUBER [Corola-publishinghouse/Science/943_a_2451]
-
deprinde să-și îmbogățească cunoștințele, să-și întărească temperamentul său șovăitor și să dovedească reale aplicațiuni pentru viața publică. De aceea am fost împotriva intrării sale în organizația de la Iași [...] E bine să luați la cunoștință că atâta timp cât ei voi trăi nu-i voi tolera să ia, prin uzurpare, o situație de președinte de organizație pentru care nu are nici chemarea, nici pregătirea, nici meritele corespunzătoare"". (***"P.N.L. Acte, explicațiuni și precizări asupra cazului Gh. Brătianu. Demascarea impostorului", Iași, Institutul de arte
by GABRIELA GRUBER [Corola-publishinghouse/Science/943_a_2451]
-
le este robită. Cetățeni! Lupta noastră este mai mult decât o luptă de partid. Ea este lupta țării și dreptății. În România întregită, cârmuirea trebuie să fie a românilor, nu a străinilor. Aceasta trebuie să o înțeleagă toți cei care trăiesc pe pământul nostru. Nu am fost și nu suntem împotriva locuitorilor de altă limbă și de altă lege care trăiesc printre noi, a căror credință către statul național se poate dovedi statornică, care împart cu noi, de atâta vreme, necazurile
by GABRIELA GRUBER [Corola-publishinghouse/Science/943_a_2451]
-
În România întregită, cârmuirea trebuie să fie a românilor, nu a străinilor. Aceasta trebuie să o înțeleagă toți cei care trăiesc pe pământul nostru. Nu am fost și nu suntem împotriva locuitorilor de altă limbă și de altă lege care trăiesc printre noi, a căror credință către statul național se poate dovedi statornică, care împart cu noi, de atâta vreme, necazurile, suferințele și bucuriile noastre. Dar orașele, ocrotirea efectivă a muncii naționale în industrie și comerț și unele părți din margini
by GABRIELA GRUBER [Corola-publishinghouse/Science/943_a_2451]
-
se apropie. Sistemele de guvernare, amestecul în cârmuire al celor care nu pot cârmui, dușmănie sau favoare hărăzite unora sau altora din fruntașii politici ai țării, toate acestea ar avea puțină însemmnătate dacă vremurile ar fi liniștite și lumea ar trăi în pace și belșug. Dar nu este așa. În astfel de împrejurări nu putem face față nevoilor și primejdiilor, [...] înlăturând virtutea și valoarea morală, tocmai de la postul de comandă de unde nu pot și nu trebuie să lipsească, pentru apărarea țării
by GABRIELA GRUBER [Corola-publishinghouse/Science/943_a_2451]
-
țărănesc, a politicii țărănești.[...] În ordinea economică și socială, ca și în gândirea politică, conducătorii liberalismului din generația trecută au dezlănțuit între anii 1913 și 1923 o mare revoluție, fără vărsare de sânge, o revoluție ale cărei urmări la mai trăim și astăzi și ale cărei efecte nu am fost întotdeauna în măsură a le stăpâni. Prin această acțiune ei răspundeau celei de-a doua obiecțiuni: că liberalismul se reazămă pe o pătură prea strâmtă, numai pe pătura burgheză de la orașe
by GABRIELA GRUBER [Corola-publishinghouse/Science/943_a_2451]
-
uneori necesar, tocmai pentru a întări și a garanta pentru viitor temeliile economice și sociale indispensabile ale libertăților publice.[...] Dictatura n-a fost și nu poate fi niciodată un regim normal și durabil de guvernare. Este un expedient revoluționar care trăiește atât cât o voință omenească. Împrejurările pot uneori să-i legitimeze întrebuințarea, când puterea obiceiurilor, intrigile profitorilor și, mai ales, apatia populară te fac să deznădăjduiești de efectul reformelor legale [...]". (Gh. I. Brătianu, Liberalism și democrație, Extras din revista "Libertatea
by GABRIELA GRUBER [Corola-publishinghouse/Science/943_a_2451]
-
întregească, temerar, cu imaginația (călăuzită de o stringentă logică), încât monumentala sa lucrare învie o lume. Umanitatea dacică și autoproiecția acesteia în divin e adusă spre a se bucura de singura nemurire considerată reală de istoric, cea în virtutea căreia dispăruții trăiesc viața ideală în conștiința urmașilor. Mai mult ca probabil, savantul a proiectat peste lumea dedusă din extrem de săracele izvoare literare ale Antichității și mai cu seamă din laborioasele investigații arheologice întreprinse o lume a propriului spirit. În viziunea lui P.
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288699_a_290028]
-
îmbrățișează nici o altă mare temă lirică. N-au o concepție asupra lumii, nu privesc îngândurate dincolo de orizonturile vieții și nu impun un mare concept liric. Atâta lipsă de interes pentru mituri în poezie poate da de bănuit. Însă poezia poate trăi și în afara acestor sfere, într-o bufonerie fină. Este ceea ce face Miron Radu Paraschivescu, care, râzând de miturile înalte, creează propria mitologie lirică. Din ea va ieși o întreagă școală poetică (de la Geo Dumitrescu la Marin Sorescu). EUGEN SIMION SCRIERI
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288691_a_290020]
-
versiuni românești din Shakespeare (Macbeth), Calderón de la Barca (Viața e vis), N. V. Gogol (Cartoforii, împreună cu Th. Kiriakoff), Eugene O’Neill, Thornton Wilder, poate Karel Capek, precum și din Franz Molnar (Molnár Ferenc) și Allan Laughton Martin. Fire nonconformistă, avidă de nou, trăind înfrigurarea experimentului menit să ducă la reformarea teatrului, S. poate fi considerat „primul regizor modern român” (Liviu Ciulei). Un regizor-animator febricitant, exploziv, inventiv. Pledoariile sale, marcate de teoriile lui Aleksei Tairov, Anton Giulio Bragaglia (pe care l-a și cunoscut
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289518_a_290847]
-
ei se sperie și, ca în celebrissima tragedie, se sinucid. Melodrama, cu infiltrații expresioniste, De la început până la sfârșit panoramează un destin. Acela al doctorului Dan Adam, un „strigoi al laboratoarelor”, care își consumă tinerețea în studii deșarte, uitând să mai trăiască. Viața lui s-a risipit fără rost. Scenele de final, proiectate într-o sofisticată lume de dincolo, sclipesc de verva unei ingeniozități poznașe. O „comedie de salon”, cu alură parodică, este Triunghiul cu patru colțuri. S. încearcă aici, jucându-se
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289518_a_290847]
-
deși nu pe față, a lui Dostoievski de propriul trecut, mai ales că Șestov își permite să inventeze „nucleul“, niciodată rostit, de la care ar fi purces scriitorul la această dezicere: „«Nu pot, nu mă mai pot preface, nu mai pot trăi în minciuna acestei idei, iar alt adevăr nu mai am; fie ce-o fi» - iată ce ne spun aceste însemnări, oricît s-a lepădat Dostoievski de ele în nota de subsol. Niciodată, la nici un scriitor rus «cuvîntul» său nu a
[Corola-publishinghouse/Science/2364_a_3689]
-
un oraș mare, inundat, și acosta la zidul unei clădiri... Am tresărit încercând să înțelegem unde eram. Aici? Acolo? În urechile noastre se stingea șoapta valurilor. Nu, nu era pentru prima oară că remarcam dedublarea aceea în viața noastră. Să trăiești lângă bunica însemna deja să te simți altundeva. Ea traversa curtea fără să se așeze vreodată pe banca băbuțelor, instituție fără de care o curte rusească este de neînchipuit. Asta nu o împiedica să le salute foarte prietenește, să întrebe de
[Corola-publishinghouse/Science/2364_a_3689]
-
fi îndulcit gustul cam acru al râșcovilor murați. Dar când le adresa cuvintele acelea amabile, rămânea în picioare. Iar bătrânelele limbute din curte acceptau această diferență. Toată lumea pricepea că Charlotte nu era chiar o băbuță rusoaică. Asta nu însemna că trăia ruptă de lume sau că avea vreo prejudecată socială. Dimineața devreme, eram smulși uneori din somnul nostru de copii de un strigăt ce răsuna în mijlocul curții: - Hai după lapte! Printre vise, recunoșteam vocea și mai ales intonația inimitabilă a Avdotiei
[Corola-publishinghouse/Science/2364_a_3689]
-
singură în camera ei. La Moscova sau la Leningrad totlul s-ar fi petrecut altfel. Amestecul pestriț de oameni dintr-un oraș mare ar fi șters diferența dintre Charlotte și ceilalți. Dar ea nimerise în mica Saranza, ideală pentru a trăi zile care semănau unele cu altele. Viața ei de altădată rămânea intens prezentă, parcă trăită ieri. Așa era Saranza: încremenită la marginea stepei, într-o adâncă mirare în fața nemărginirii, care începea la porțile ei. Străzi cotite, prăfoase, care urcau întruna
[Corola-publishinghouse/Science/2364_a_3689]
-
putea potrivi cu locuitorii acelei izbe uriașe. Suflul rusesc... Înăuntru, eram mirați de numărul și de asimetria ușilor care se deschideau spre încăperi cufundate într-o umbră afumată. Simțeam, aproape fizic, densitatea carnală a vieților care se amestecau acolo. Gavrilici trăia în pivnița pe care o împărțeau cu el trei familii. Fereastra îngustă a camerei sale se afla aproape de pământ și, cum venea primăvara, era astupată de buruieni. Băbuțele, așezate pe banca lor, la câțiva metri mai încolo, aruncau din când
[Corola-publishinghouse/Science/2364_a_3689]
-
de torțe, perechea imperială a urcat scara. Parcă înainta printr-o cascadă vie: rotunjimile albe ale umerilor femeilor, florile deschise de pe corsaje, strălucirea parfumată a coafurilor, scânteierea bijuteriilor de pe decolteuri, toate acestea pe fundalul uniformelor și al fracurilor. Puternicul strigăt „Trăiască Împăratul!” înălța prin ecourile lui tavanul majestuos, contopindu-l cu cerul... Când, la sfârșitul spectacolului, orchestra a atacat La Marseillaise, Țarul s-a întors spre Președinte și i-a întins mâna. Bunica a stins lampa și am petrecut câteva clipe
[Corola-publishinghouse/Science/2364_a_3689]
-
cu uzinele lui de armament, cu bulevardele largi cu clădiri mari în stil stalinist, întruchipa puterea imperiului. O gigantică hidrocentrală în aval, un metrou în construcție, un enorm port fluvial acreditau în ochii tuturor imaginea compatriotului nostru - învingând forțele naturii, trăind în numele unui viitor luminos, fără să-i pese deloc, în efortul lui dinamic, de ridicolele vestigii ale trecutului. În plus, orașul nostru, din cauza uzinelor lui, era interzis străinilor... Da, era un oraș în care se simțea foarte puternic pulsul imperiului
[Corola-publishinghouse/Science/2364_a_3689]
-
fără să mă desprind de clipa luminoasă care se dilata în mine. Potârnichi și ortolani... Am zâmbit, făcându-i surorii mele discret cu ochiul. Nu, nu ne simțeam superiori oamenilor care se împingeau la coadă. Eram ca și ei, poate trăiam chiar mai modest decât mulți dintre ei. Aparțineam cu toții aceleiași clase a oamenilor care înotau în zăpada călcată în picioare, în mijlocul unui mare oraș industrial, la ușa unui magazin, sperând să-și umple sacoșele cu două kilograme de portocale. Și
[Corola-publishinghouse/Science/2364_a_3689]
-
oamenilor modești față de una dintre cele patru surori, aventuriera familiei, care, în locul unui vis frumos de aur, aducea cu ea, de fiecare dată, frământările unei țări sălbatice și ale vieții ei distruse. În orice caz, faptul că Albertine prefera să trăiască în apartamentul fratelui ei și nu în casa familială de la Neuilly nu a trecut neobservat, nici măcar de noi. La fiecare reîntoarcere în Rusia, Siberia îi părea din ce în ce mai fatală - inevitabilă, contopindu-se cu destinul ei. Acum nu doar mormântul lui Norbert
[Corola-publishinghouse/Science/2364_a_3689]
-
două “încălțări” pe care Charlotte și le încropise singură. Strivită de toate privirile acelea, Charlotte a lăsat capul în jos și și-a crispat involuntar degetele de la picioare în cipici, ca și cum ar fi vrut să-i dispară picioarele. Pe atunci trăiau deja într-o izbă veche la marginea orașului. Charlotte nu se mai mira să-și vadă mama zăcând mereu pe un pat țărănesc înalt, după o perdea. Când Albertine se scula, în ochii ei, deși erau deschiși, colcăiau umbrele negre
[Corola-publishinghouse/Science/2364_a_3689]
-
În sfârșit, pe un drum înghețat - doar un cap, cu ochii deschiși, sticloși. Cel mai rău era că instantaneele acelea nu rămâneau nemișcate. Fotograful își strângea trepiedul, iar țăranii ce părăseau cadrul fotografiei - a cumplitei fotografii cu canibali - reîncepeau să trăiască în derutanta simplitate a gesturilor zilnice. Da, continuau să trăiască! O femeie se apleca spre copil și își recunoștea în el fiul. Și nu știa ce să facă cu acel bătrân-insectă, ea, care se hrănise timp de câteva săptămâni cu
[Corola-publishinghouse/Science/2364_a_3689]
-
ochii deschiși, sticloși. Cel mai rău era că instantaneele acelea nu rămâneau nemișcate. Fotograful își strângea trepiedul, iar țăranii ce părăseau cadrul fotografiei - a cumplitei fotografii cu canibali - reîncepeau să trăiască în derutanta simplitate a gesturilor zilnice. Da, continuau să trăiască! O femeie se apleca spre copil și își recunoștea în el fiul. Și nu știa ce să facă cu acel bătrân-insectă, ea, care se hrănise timp de câteva săptămâni cu carne de om. Atunci, din gâtlejul ei pornea un urlet
[Corola-publishinghouse/Science/2364_a_3689]