2,340 matches
-
la loc incorect. —Pardon! S-a întrerupt singur, pentru a o apuca de încheietura mâinii și a-i întoarce degetele către el. Voia să vadă ceva. Era dur, iar unghiul - dureros. — Nu mai porți verigheta? o acuză el, privind-o încruntat cu ochii săi căprui. I-a împins mâna și își luă privirea. Mă doare, îl acuză ea, masându-și mâna. Și pe mine mă doare. — Care e treaba cu verigheta? întrebă ea, roșie în obraji și furioasă. Tu ești cel
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
salută pe Joy ca pe o prietenă veche. —Michael Winner, prințul Edward sau Andrew Lloyd Webber. Și trebuie să te culci cu unul dintre ei. —Prințul Edward, presupun, spuse Joy distantă. David Copperfield, Robin Cook sau Wurzel Gummidge? —Bleach, se încruntă Lisa. Wurzel Gummidge - te rog! Robin Co... nu! David Copperf... Nu! Nu aș putea. Cred că ar trebui să fie Wurzel Gummidge. Ah! Disperată să se integreze, Clodagh se întoarse către Ashling și o provocă zgomotos: —Brad Pitt, Joseph Fiennes
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
-l mai văzusem demult pe domnu’ Trandafir... Îmi închipuiam că e pensionar, că trebuie să fi îmbătrânit. Eu îl vedeam însă tot ca odinioară, nalt, bine legat, cu mustăcioara neagră pe care și-o tundea totdeauna scurt, zâmbind cu bunătate, încruntându-se câteodată, insuflându-ne un respect nemărginit... O vorbă de duh chinezească spune cam așa: Dă-i unui om un pește și-i vei potoli foamea o zi. Învață-l să pescuiască și va fi sătul toată viața. În spatele fiecăruia
Cuvântul - dinspre şi pentru oameni... : declaraţii politice, texte de presă, discursuri, interviuri, corespondenţă by Sanda-Maria ARDELEANU () [Corola-publishinghouse/Journalistic/100953_a_102245]
-
Întru cîtva culoarea. Băiatul acesta, copilul portarului ce și-a pierdut În chip eroic scrotul apărînd coloniile, sînteți sigur că se numea Fumero, Francisco Javier Fumero? — Da. Întru totul. Îl cunoașteți cumva? — Nu, intonarăm amîndoi În polifonie. Părintele Fernando se Încruntă. — N-ar fi de mirare. Francisco Javier a ajuns, În cele din urmă, un personaj de o tristă celebritate. — Nu sîntem siguri că vă Înțelegem... — Mă Înțelegeți de minune. Francisco Javier Fumero e inspector-șef al Brigăzii Criminale din Barcelona
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
Bea. Minți mai bine ca mine. Nu mă cunoști, Daniel. — Așa spune frate-tu. Privirile ni se Întîlniră În vitrină. — Tu mi-ai arătat, ieri noapte, ceva ce nu mai văzusem niciodată, murmură Bea. Acum e rîndul meu. M-am Încruntat, intrigat. Bea Își deschise geanta, scoase o carte de vizită Îndoită și mi-o Întinse. — Nu ești singurul care cunoaște mistere În Barcelona, Daniel. Am o surpriză pentru tine. Te aștept la adresa asta, azi la ora patru. Nu trebuie să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
ți se Învîrte capul? Nu auzi voci? — Acum, că tot ați pomenit, din cînd În cînd mi se părea că aud un murmur disonant și aritmic, ca și cînd un macac ar fi Încercat să cînte la pian. Barceló se Încruntă. Clara continua să mîngîie claviatura undeva În depărtare. — Nu-ți face griji, Daniel. Am Încasat eu bătăi mai strașnice. Fumero ăsta nu știe să lipească nici măcar un timbru. — Prin urmare, cel care ți-a făcut fața asta nouă e chiar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
seamă prezența unui preot slăbănog și năsos care mă binecuvînta cu parcimonie, ținînd În mînă un liturghier și un rozariu. 39 M-am Întors la librărie cu o Întîrziere de vreo trei sferturi de oră. CÎnd mă văzu, tata se Încruntă cu reproș și se uită la ceas. — Frumoasă oră. Știți că trebuie să mă duc la un client din San Gugat și mă lăsați singur aici. — Dar Fermín? Încă nu s-a Întors? Tata clătină din cap cu acea grabă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
tata, care pregătea o ceașcă de cafea cu lapte. — Ce-i cu ăsta? l-am Întrebat eu. — S-a jurat că se cacă pe el. Ce puteam face? — Să-l lași În stradă, poate așa se mai Încălzea. Tata se Încruntă. — Dacă nu te superi, eu urc În casă. — Firește că nu. Și pune-ți pe tine ceva uscat, să nu te pricopsești cu o pneumonie. Apartamentul era rece și tăcut. M-am Îndreptat spre camera mea și am furișat o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
pe ce să-ți lichefieze meningele. Nu domnul Aguilar a fost cel care m-a bătut. A fost Tomás. — Tomás? Prietenul dumitale, inventatorul? Am Încuviințat. — Vei fi făcut dumneata ceva. — Bea a fugit de-acasă... am Început eu. Fermín se Încruntă. — Continuă. — E Însărcinată. Fermín se uita la mine năucit. În sfîrșit, expresia lui era impenetrabilă și severă. Nu mă privi așa, Fermín, pentru Dumnezeu. — Ce vrei să fac? Să Împart țigări de foi? Am Încercat să mă ridic, Însă durerea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
primii doi ani, avusese bănuiala că Nastasia Filippovna ar vrea să se mărite cu el, dar tace, împinsă de orgoliul ei neobișnuit, și așteaptă cu tenacitate ca el să-i ceară mâna. Pretenția ar fi fost ciudată; Afanasi Ivanovici se încrunta și cădea greu pe gânduri. Spre marea și (astfel e alcătuită inima omului!) întrucâtva neplăcuta lui uimire, în urma unei întâmplări neașteptate, s-a convins că se înșală și că o eventuală cerere în căsătorie i-ar fi refuzată. Mult timp
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
familia lor doar de două luni, spre marea nemulțumire a lui Ganea, la insistența și rugămințile Ninei Alexandrovna și Varvarei Ardalionovna, care doriseră la rândul lor să fie utile și să sporească măcar cât de cât veniturile familiei. Ganea se încrunta și spunea că închirierea e ceva revoltător; după aceea parcă începuse să-i fie rușine în societate, unde era obișnuit să apară ca un tânăr cu oarecare distincție și de viitor. Toate aceste concesii făcute sorții și toată această strâmtorare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
Ganea și Ptițân; Nina Alexandrovna tăcu imediat. Prințul rămase pe scaun, lângă ea, iar Varia se trase deoparte; portretul Nastasiei Filippovna era în locul cel mai vizibil, pe măsuța de lucru a Ninei Alexandrovna, chiar în fața ei. Văzându-l, Ganea se încruntă, îl luă cu ciudă și-l aruncă pe masa sa de scris, aflată în celălalt capăt al camerei. — Astăzi, Ganea? întrebă brusc Nina Alexandrovna. — Ce astăzi? tresări Ganea și, subit, se repezi la prinț. A, înțeleg, deci dumneavoastră și aici
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
cu atenție. Ganea stătea posomorât și aștepta cu neliniște încă o scenă de familie. Nici nu se gândea să se scuze față de prinț. — Dacă totul s-a încheiat, atunci Ivan Petrovici are, desigur, dreptate, spuse Nina Alexandrovna. Nu te mai încrunta, te rog, și nu te enerva. Ganea, n-o să te întreb de nici un lucru pe care nu vrei să mi-l spui singur și te încredințez că m-am resemnat cu totul, așa că fii bun și nu te teme. Spuse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
amândouă femeile, înainte de a-și întinde mâna, făcură un ciudat schimb de priviri. Ce-i drept, Nastasia Filippovna râdea și se ascundea îndărătul unei măști de veselie; însă Varia nu voia să se prefacă și o fixa cu o privire încruntată; pe chipul ei nu se arăta nici măcar umbra zâmbetului pe care îl impunea simpla politețe. Ganea încremenise; nu mai avea nici rost, nici timp s-o convingă și îi aruncă Variei o privire atât de amenințătoare, încât aceasta, după intensitatea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
nu are rost să mai vorbim. — Bravo, tată! strigă entuziasmat Kolea. Excelent! Negreșit și eu aș fi făcut la fel! — Dar doamna ce-a făcut? întrebă nerăbdătoare Nastasia Filippovna. — Doamna? Ei bine, de la ea a început tot buclucul, continuă generalul, încruntându-se. Fără să scoată o vorbă și fără cel mai mic avertisment, pleosc! îmi arde o palmă. Era o femeie sălbatică, aflată într-o stare de desăvârșită sălbăticie! — Și dumneavoastră? Generalul își lăsă ochii în jos, ridică sprâncenele, strânse din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
ce aveți de făcut; veți povesti fapta cea mai urâtă pe care ați făcut-o vreodată, e grozav de ușor, domnilor! O să vedeți! Dacă cineva va uita să povestească, o să-i aduc eu aminte! Ideea nu plăcuse nimănui. Unii se încruntau, alții zâmbeau cu subînțeles. Unii obiectară, dar nu foarte convingător, de pildă Ivan Feodorovici, care nu voia s-o contrazică pe Nastasia Filippovna, deoarece remarcase cât era de pasionată de această idee bizară. În dorințele ei, Nastasia Filippovna era întotdeauna
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
exact din momentul acesta Nastasia Filippovna și-a ieșit din minți. Continua să stea jos și îi învăluia pe toți într-o privire ciudată, mirată, parcă încercând și neputând înțelege cum stau lucrurile. Apoi, brusc, i se adresă prințului și, încruntându-și amenințător sprâncenele, îl privi cu atenție; dar nu dură decât o clipă; poate i s-o fi părut că e vorba de o glumă, de o bătaie de joc; însă înfățișarea prințului o făcuse să uite această bănuială. Căzu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
cam începuse s-o alinte teribil; văzând acest lucru, generalul adoptă pentru un timp o ținută de om versat. Însă, iarăși, această bună dispoziție nu ținu mult. Trecură doar două săptămâni și din nou ceva se schimbă brusc, generăleasa se încruntă, iar generalul, ridicând din umeri, se supuse iarăși „gheții tăcerii“. Problema era că, doar cu două săptămâni în urmă, primise o știre care, deși scurtă și de aceea nu întru totul clară, era cât se poate de exactă; știrea se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
se adresă el unchiului. Prințe, chiar sunt bucuros că s-a întâmplat să fiți aici. — Vreau! strigă decis Lebedev și, fără voie, întoarse capul spre publicul care începuse iarăși să se apropie. — Și, mă rog, ce diferend aveți? întrebă prințul, încruntându-se. Într-adevăr, îl durea capul și, pe deasupra, era din ce în ce mai convins că Lebedev îl trage pe sfoară și se bucură că afacerea se amână. — Relatarea faptelor. Sunt nepotul lui, aici nu a mințit, deși minte mereu. N-am terminat gimnaziul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
miră și chiar era surprins de faptul că prințul se ridică deja. — Ați devenit foarte indiferent, he-he! îndrăzni el să observe cu slugărnicie. — Zău, nu mă simt prea bine, capul mi s-a făcut greu din pricina drumului, îi răspunse prințul încruntându-se. — Nu v-ar strica vreo câteva zile de vilegiatură, îngăimă sfios Lebedev. Prințul stătea în picioare, îngândurat. — Și eu, după ce mai rămân aici trei zile, plec cu toate odraslele la casa de vară, ca să nu-l pierd cumva pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
spus că pleacă în străinătate, observă el ca între paranteze și privindu-l cumva aparte pe prinț în ochi); câteodată, ce-i drept, vrea numai să mă sperie, nu știu ce i se tot pare caraghios la mine. Iar alteori chiar se încruntă de-adevăratelea, se îmbufnează, nu scoate o vorbă; tocmai de asta mă tem. Într-un rând mi-am zis: ia să nu mă duc eu cu mâna goală, dar n-am izbutit decât s-o fac să râdă, iar pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
cui? — Secretul dumneavoastră. Singur mi-ați interzis, luminate prinț, să vorbesc în prezența dumneavoastră... îngăimă Lebedev și, încântat de faptul că a împins curiozitatea interlocutorului până la o stare de nerăbdare bolnăvicioasă, încheie brusc: de Aglaia Ivanovna se teme. Prințul se încruntă și tăcu cam un minut. — Lebedev, zău că renunț la casa dumitale, spuse el deodată. Unde-s Gavrila Ardalionovici și soții Ptițân? La dumneata? Și pe ei i-ai atras de partea dumitale? — Vin, vin. Chiar și generalul le calcă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
poate, naivitatea respectului ei față de ceea ce se apucase să transmită. Ochii îi străluceau, pe chipul ei frumos trecură de vreo două ori fiori abia vizibili de inspirație și încântare. Recită: A trecut cândva prin viață, Trist, sărman, un cavaler, Palid, încruntat la față, Curajos, tăcut, stingher. O vedenie-avusese Imposibil de-nțeles, Care-n inimă-i pusese O pecete de neșters. De atunci, priviri deșarte Spre femei n-a mai întors Și se spune: pân’ la moarte Nici o vorbă n-a mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
rămăsese atât din curiozitate, cât și datorită bunătății inimii, sperând să ajute și în orice caz să fie de folos cu autoritatea lui; însă plecăciunea pe care, intrând, i-o făcu generalul Ivolghin de la distanță îl indignă din nou; se încruntă și se decise îndârjit să tacă. Dintre cei patru tineri vizitatori, unul avea, de fapt, vreo treizeci de ani și era „locotenentul în retragere din ceata lui Rogojin, boxerul, cel care dădea câte cincisprezece ruble celor care-i cereau“. Se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
parcă lăudându-se că el este Doktorenko. — Keller! îngăimă locotenentul în retragere. — Ippolit Terentiev! zise ultimul, cu o voce neașteptat de stridentă. În sfârșit, toți se așezară unul lângă altul, pe șirul de scaune din fața prințului; după ce se recomandară, se încruntară imediat și, ca să-și facă puțin curaj, își trecură șepcile dintr-o mână în alta, pregătindu-se să vorbească; tăceau totuși, așteptând ceva și având fiecare întipărită pe față o expresie provocatoare, în care se citea: „Nu, domnule, n-o să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]