3,436 matches
-
Bisericile neoprotestante au transformat statul în Biserică, iar pe de altă parte, catolicismul a transformat Biserica în stat, ambele cazuri conducând ori la anarhie, ori la dispariția Bisericii 5. Concluzia teologului este că numai ortodoxia poate oferi calea corectă privind întemeierea raporturilor cu statul de-a lungul timpului: „Astfel, între Biserică și Stat, între împărăția legii și a harului, e de dorit o strânsă colaborare, prețuind fiecare misiunea celuilalt, dar nici una din aceste instituții nu are să se amestece cu domeniul celeilalte
[Corola-publishinghouse/Science/1525_a_2823]
-
al Dunării Superioare și Mijlocii; ea încorpora unele formațiuni germanice (batavi, frisi, mattiaci etc.), fiind controlată sau supravegheată constant de statul roman prin formarea acelor agri decumates, prin ridicarea de castra sau alte construcții militare, prin staționarea de trupe și întemeierea de așezări. Cea de-a doua zonă îngloba triburi sau regate având statutul de amici et socii populi Romani, precum cele ale cheruscilor, chattilor, semnonilor, marsylor, hermundurilor, marcomanilor și quazilor, așadar ținuturile din proximitatea provinciilor Germania, Raetia, Noricum, Pannonia, respectiv
[Corola-publishinghouse/Science/1525_a_2823]
-
filosofică și metoda cercetării științifice. Astfel, pentru fiecare din cele două planuri de analiză, interpretarea ne arată că dată fiind o ipoteză, postulându-se apoi o relație, acțiunea cognitivă nu constă decât În verificarea validității ei, și nu În verificarea Întemeierii acesteia, așa cum spera și Încerca Descartes. Consecințele ce decurg din astfel de concluzii ar fi descurajante pentru metafizică, deoarece nu s-ar mai putea postula dintru Început un concept absolut, cum este cel referitor la Dumnezeu, din care să irumpă
[Corola-publishinghouse/Science/2004_a_3329]
-
este consecință a procesului de supunere la Îndoială a cunoștințelor. Dacă ar fi fost concluzia unui silogism, problema nu era nici pe departe Încheiată - cel mult poate că abia de aici ar fi Început -, deoarece trebuia să se procedeze la Întemeierea majorei „tot ceea ce gândește există”, enunț care nu poate fi decât cel mult o prejudecată, și, prin urmare, unul dintre cele care trebuie respins, conform principiului Îndoielii. Nu trebuie să pierdem din vedere scopul În care Descartes Își Începe cercetarea
[Corola-publishinghouse/Science/2004_a_3329]
-
În vedere că În filosofia de la Începutul creștinismului valoarea morală era asimilată valorii logice: ceea ce era bun era implicit și adevărat. Așadar, Sfântul Augustin stabilește că Dumnezeu este principiul intelecțiilor noastre, iar prin raportare la Dumnezeu, ideile noastre Își capătă Întemeiere și consistență. Sfîntul Anselm În forma sa consacrată, argumentul ontologic Își Începe istoria odată cu tratarea acestei probleme de către Sfântul Anselm (1033-1109), episcop de Canterbury, În lucrarea Proslogium. Multă vreme argumentul care Îi poartă numele a trecut neobservat, afirmându-și valoarea
[Corola-publishinghouse/Science/2004_a_3329]
-
vieții monastice, în vol. Sfanțul Vasile cel Mare. Închinare la 1600 de ani de la săvârșirea să, Editura Institutului Biblic și de Misiune al Bisericii Ortodoxe Române, București, 1980, p. 335-336.} Activitatea Sfanțului Vasile nu s-a mărginit însă numai la întemeierea acestei mănăstiri în Pont, ci ea a fost doar ca un model, un dreptar, după care a mai pus temelia și la alte multe locuri că locaș pentru asociațiile călugărești{\cîte 46}. Întreaga opera literară a Sfanțului Vasile este inspirată
Editura Ortodoxia. Revistă a Patriarhiei Române by Liviu Petcu () [Corola-publishinghouse/Science/166_a_478]
-
viața adevărată se află doar în pagina artistului.406 Se constată o diferență majoră între scriitorul, care face obiectul analizei noastre, și autorul lui Dubliners: ultimul se apropie de concepția romantică ce privește actul poetic ca pe unul religios de întemeiere a lumii. În opinia noastră, numitorul comun al ambelor viziuni ar fi: sublimarea lumii și instaurarea conexiunilor subiective. Altfel, Camil Petrescu probează indubitabil consecvență, în vreme ce Joyce se distanțează afabil de convingerile estetice ale tinereții și le menționeză, cu nostalgie, în
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]
-
autorul memoriului se crede un veșnic persecutat). Gravimetrul conține două mari planuri temporale, bineînțeles ambiguu manevrate, cel al prezentului - povestea inventatorului (când realistă, când fantastică) și poveștile, colaterale, ale altor „cetățeni” din Medio Monte, și cel al trecutului, incluzând povestea întemeierii orașului de către personaje miraculoase, care revin ciclic din timpul mitic în cel istoric (Leopold I, Gerard Lissabona, Jean Rabol). Casa din Piața Gorky este un roman atipic, alcătuit din câteva povestiri-arce de cerc, aflate pe aceeași circumferință simbolică și „subîntinse
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287511_a_288840]
-
zilele noastre în familiile cu un nivel scăzut de educație și cultură și cu vicii, în care se aplică proverbele: Femeia nebătută e ca moara neferecată sau Bătaia-i ruptă din rai. În momentul crucial al vieții, când se hotărăște întemeierea familiei ar trebui ca tinerii să-și aleagă partenerul ascultând nu numai de glasul inimii ci și de al rațiunii, pentru că ceea ce în perioada romantismului premarital pare a fi dragoste nemăsurată și eternă, se dovedește a fi în multe cazuri
Lumina Educaţiei by Vasile Fetescu () [Corola-publishinghouse/Science/1635_a_3037]
-
a cunoaște nivelul pregătirii lor pentru viața de familie și, totodată, de a vedea cum privesc ei unele aspecte fundamentale ale acestei probleme. Iată conținutul chestionarului: 1. Care este vârsta pe care o consideri ca fiind cea mai potrivită pentru întemeierea unei familii? 2. Ce profesie ai dori să aibă soțul (soția)? 3. Ce părere ai despre rolul și numărul copiilor în viața unei familii? 4. Ce părere ai despre îndatoririle gospodărești ale membrilor cuplului familial? Aflându-se în pragul absolvirii
Lumina Educaţiei by Vasile Fetescu () [Corola-publishinghouse/Science/1635_a_3037]
-
numărul copiilor în viața unei familii? 4. Ce părere ai despre îndatoririle gospodărești ale membrilor cuplului familial? Aflându-se în pragul absolvirii școlii, când băieții, dar mai ales fetele, încep să-și pună tot mai frecvent și mai serios problema întemeierii unei familii, a alegerii tovarășului de viață, am aplicat viitorilor absolvenți un test compus dintr-un set de nouă calități (însușiri), așezate într-o ordine aleatoare, cerându-le să le ierarhizeze după importanța ce le-o acordă, și pe care
Lumina Educaţiei by Vasile Fetescu () [Corola-publishinghouse/Science/1635_a_3037]
-
în cercetarea psihopedagogică și înscrise în tabele, datele fiind exprimate în cifre absolute și în procente. Răspunsurile la întrebările din chestionar ne-au oferit date deosebit de interesante. Rezultă că cei mai mulți dintre băieți (37 din 42) consideră că vârsta ideală pentru întemeierea familiei este între 22 și 27 ani, fapt ce evidențiază o corectă reflectare în conștiința tinerilor a experienței sociale în acest domeniu. Același aspect pozitiv se observă dacă analizăm și opțiunea fetelor care consideră că această vârstă se situează între
Lumina Educaţiei by Vasile Fetescu () [Corola-publishinghouse/Science/1635_a_3037]
-
pozitive. Majoritatea foștilor deținuți politici s-au căsătorit după câțiva ani de la eliberare și au avut copii. Adeseori, soțiile erau persoane cu un trecut de persecuții politice în familie, împărtășirea experiențelor similare alcătuind o bază pentru construirea unui viitor comun. Întemeierea unei familii și preocuparea deosebită pentru educarea și realizarea profesională a copiilor au constituit o încercare de reintegrare socială, de compensare a pierderilor suferite și de realizare a idealurilor din tinerețe prin substituirea propriilor idealuri cu acelea ale unei generații
[Corola-publishinghouse/Science/2369_a_3694]
-
studiază la Berlin, apoi la Heidelberg (1858) și la Școala Politehnică din Karlsruhe. În 1862 se întoarce în țară cu titlul de inginer, ulterior fiind numit director general al Poștelor și Telegrafelor. În 1875, împreună cu Al. Cantacuzino, a contribuit la întemeierea Societății Geografice Române, al cărei secretar general a fost, redactând și „Buletinul Societății Geografice Române”. În 1888 a tipărit un Dicționar geografic al județului Argeș - primul de acest fel în România -, iar între 1898 și 1902, împreună cu C.I. Brătianu și
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287738_a_289067]
-
paradoxuri. Astfel, integrarea, adică înscrierea într-un model originar și apartenența la o realitate mai cuprinzătoare, nu-i decât confirmarea unei înstrăinări. Sau viceversa: căci înstrăinarea e, la Cioran, un mijloc de a fi mai acut el însuși. Înstrăinarea ca întemeiere nu aparține unei ficțiuni Cioran, chiar dacă în explorarea acestei interogații am avut drept cauză și reper originar nu textul său, la care am ajuns ulterior în mod firesc, ci piesa lui Matei Vișniec, Mansardă la Paris cu vedere spre moarte
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
în vreun fel viitorul, de a trăi exclusiv în prezent, în afara pasiunilor, devoțiunilor, fervorii. Inteligența lui, răsfrântă în luciditate, pare un exercițiu minor al disprețului, expresia unei negativități superficiale. Negativitatea, pe care atât o dezavua, capătă, însă, valoarea pozitivă a întemeierii. Iată: când Noica îi cere să scrie “în românește o carte în care să se vadă latura pozitivă” a naturii lui, Cioran comentează: „S-ar putea să am și o asemenea latură, dar ea nu mă împinge niciodată la fapte
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
Mi se par, oricum, afirmații-cheie pentru așezarea lui Cioran în încleștarea dintre integrare și înstrăinare. Fără s-o spună explicit, el descoperă în vidul pe care l-a blamat o șansă și în țara din care a plecat prilejul unei întemeieri; o întemeiere în negativitate. La Berlin, în 1933, descoperea cu uimire că „nu te poți dezrădăcina dintr-o țară” (1 decembrie 1933 Ă 620). Peste ani, în 1970, după ce trăiește câteva decenii departe de țara pe care o disprețuise și
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
par, oricum, afirmații-cheie pentru așezarea lui Cioran în încleștarea dintre integrare și înstrăinare. Fără s-o spună explicit, el descoperă în vidul pe care l-a blamat o șansă și în țara din care a plecat prilejul unei întemeieri; o întemeiere în negativitate. La Berlin, în 1933, descoperea cu uimire că „nu te poți dezrădăcina dintr-o țară” (1 decembrie 1933 Ă 620). Peste ani, în 1970, după ce trăiește câteva decenii departe de țara pe care o disprețuise și, deci, după ce
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
9 mai 1979 Ă 365). Altădată, în fața unei cărți poștale, privește cu nostalgie zidurile cetății (regretând că n-a rămas toată viața la umbra „falnicului Zid” care, scris așa, cu majusculă, capătă o puternică valoare simbolică în direcția unei posibile întemeieri), ori mărturisește, fără urmă de pudoare, că privește „cu nespus dor această străduță pustie, pe care tare mi-ar plăcea să mă plimb în clipa asta!” (13 iunie 1979 Ă 366). De fapt, înțelege că goana după gloria de la Paris
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
pe care el însuși le folosește și care vorbesc despre modul său de a se întemeia. Cu atât mai mare îi este dezamăgirea când suferința îi este considerată joc și acrobație. În realitate, tocmai pentru că vede peste tot absența unei întemeieri autentice, care să nu fie măcinată de absurd, Cioran acuză cu fervoare impostura din jur. Convingerile, credințele, iluziile altora, pentru că nu le poate el însuși trăi, i se par consecința unei mimări. Cu o ferocitate aproape dementă, acuză lumea de
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
un mistic musulman o afirmație considerată demnă de Meister Eckhart: „Adevărul care nu distruge creatura nu e adevăr” (I, 64). Afirmație demnă de el însuși, în care sunt încorporate propriile experiențe. Doar că distrugerea de sine îmbracă adesea ipostaza unei întemeieri. Ca și eșecul căutării adevărului: „Totul e capitulare, exceptând neliniștea, exceptând setea neostoită de adevăr” (III, 276). Și am putea continua: exceptând suferința, înfrângerea, descurajarea. Iată: „Adevărul se află în descurajare. Deci curajul, speranța sunt mincinoase, false, nu aduc cunoașterea
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
ființei nu i-o oferă prezența, ci, mai exact, Apocalipsa sau numai posibilitatea ei. Iată de ce a fi înseamnă pentru Cioran mai degrabă a nu fi Ă sau a fi sub o permanentă amenințare. Or, ce prilej mai bun pentru întemeierea sinelui decât sentimentul că propria identitate ține de iluzie, că el Ă asemenea lumii Ă nu-i mai mult decât o aparență? Cauză a angoasei, această conștiință a inconsistenței face posibil saltul spre revelația sensului care se ascunde în neant
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
Ă fie că e întruchipat de ceilalți, fie că e întrupat de el însuși Ă cu groază, lăsând să se înțeleagă că îi preferă pe cei care nu (se) interoghează. Dar lui, lipsa unui fundament mai adânc, adică absența unei întemeieri metafizice îi produce frisoane: „Cu cât mă gândesc la viață ca fenomen distinct al materiei, cu atâta viața mă înspăimântă: nu are nici o temelie, reprezintă o improvizație, o tentativă, o aventură, și-mi pare atât de fragilă, de inconsistentă, de
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
dar nu este reală»” (I, 332). De aici până la proiectarea exultantă în irealitate nu-i decât un pas. Cioran face acest pas Ă care nu e semnul unei deveniri, ci al unei permanente negări de sine, echivalente, prin rezultate, unei întemeieri de sine. Ce-i drept, irealitatea devine fascinație atunci când se aplică naturii. Iată: „M-am plimbat între Étréchy și La Ferté-Alais. Ninsoare și ceață, o ceață atât de diafană că arborii păreau un fum încremenit. Rareori am văzut un peisaj
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
în suferință, sau mai curând de a-mi adânci orice suferință. / Zămislire a durerilor” (I, 33). O suferință care devine ură de sine. Explorarea de sine nu lasă loc nici unei utopii și finalitatea ei este autodistrugerea deliberată, ca șansă pentru întemeiere: „Sunt succesiunea stărilor mele, umorilor mele; îmi caut «eul» în zadar, sau mai curând nu-l regăsesc decât atunci când toate aparențele mele se risipesc, când exult la propria-mi nimicire, când se suspendă și se abolește tocmai ceea ce se cheamă
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]