2,524 matches
-
stat, aspecte și practici identice tuturor imperiilor care fac să fie ceea ce au fost și sunt: acaparare și dominație, colonizare și schimbarea compoziției etnice, impunerea limbii cuceritorului, a culturii și civilizației, în măsura în care acestea există într-un grad mai mare la cuceritori decât la cuceriți. Politica imperială a fost întotdeauna sensibilă în situațiile în care a fost nevoită să facă un pas înapoi, să se retragă sau să cedeze un teritoriu care, prin cucerire, i- a aparținut. Dispărând, unele foste imperii, mai
Momente din Istoria României Orientale by Ion Cernat () [Corola-publishinghouse/Science/91880_a_92359]
-
de islam și era o practică curentă între populațiile care locuiau Asia Centrală sau lumea arabă, nefiind ca instituție o creație otomană: „Sensul haraciului în dreptul islamic era înțeles ca un impozit funciar perceput de la nemusulmani care, în virtutea „dreptului” de stăpânire al cuceritorului musulman, își pierdea titlul de proprietate asupra pământului, pe care continuau să îl lucreze în beneficiul cuceritorului” . În „concepția primitivă arabă haraciul era privit ca plata unui serviciu extern de protecție” , ca o răscumpărare a păcii, așa cum era privit haraciul
Momente din Istoria României Orientale by Ion Cernat () [Corola-publishinghouse/Science/91880_a_92359]
-
instituție o creație otomană: „Sensul haraciului în dreptul islamic era înțeles ca un impozit funciar perceput de la nemusulmani care, în virtutea „dreptului” de stăpânire al cuceritorului musulman, își pierdea titlul de proprietate asupra pământului, pe care continuau să îl lucreze în beneficiul cuceritorului” . În „concepția primitivă arabă haraciul era privit ca plata unui serviciu extern de protecție” , ca o răscumpărare a păcii, așa cum era privit haraciul în primele înțelegeri românootomane . Țările Române intrau în categoria teritoriilor supuse pe cale pașnică, care după cum spunea
Momente din Istoria României Orientale by Ion Cernat () [Corola-publishinghouse/Science/91880_a_92359]
-
djiziei, care este un impozit pe cap, confundat în perioada preislamică cu haraciul, întărea legătura de dependență a supușilor învinși sau a supușilor de bună voie, ca argument între imam și conducătorul statului creștin față de învingător și „menaja orgoliul de cuceritori ai membrilor comunității islamice și asigura beneficii materiale dorite, evitând riscurile unor grele și incerte războaie” . Să fi intrat Țările Române în categoria statelor nemusulmane „prea puternice ca musulmanii să triumfe asupra lor” și pe acest motiv erau obligate numai
Momente din Istoria României Orientale by Ion Cernat () [Corola-publishinghouse/Science/91880_a_92359]
-
gentilică, care purta numele de cneji , atât în Moldova, Transilvania și Țara Românească, adică stăpânii de pă mânt, ieșiți din ginte din rândul cărora se ridică, după formarea statelor, nobilimea privilegiată . Această nobilime gentilică, prestatală a putut fi folosită de cuceritorii nomazi ca intermediari pentru strângerea dărilor, situație cu care cnezii noștri puteau fi obișnuiți dintr-o practică anterioară, așa cum relatează Rogerius că s-au petrecut lucrurile în Transilvania la marea invazie mongolo-tătară din 1241-1242 . Alți nobili din spațiul românesc, numiți
Momente din Istoria României Orientale by Ion Cernat () [Corola-publishinghouse/Science/91880_a_92359]
-
era preponderent o armată de cavalerie. Spahii formau o armată de provincie, care în schimbul serviciului militar primeau un domeniu, de regulă luat de la popoarele cucerite, al căror teritoriu fuseseră transformate în pașalâcuri, în care pământurile erau luate proprietarilor de drept, cuceritorul dispunând de întreaga suprafață. Spahii, al căror număr nu-l putem ști cu siguranță, poate 20-30 de mii, sau mai puțin, luptau pe cheltuiala proprie, folosind săbii, arbalete, săgeți, aveau scut, cască și erau îmbrăcați în zale, formând, deci, o
Momente din Istoria României Orientale by Ion Cernat () [Corola-publishinghouse/Science/91880_a_92359]
-
bază de document de arhivă, oamenii de știință români, că alții o fac?! Este adevărat, teritoriul Daciei a fost mereu în calea năvălitorilor, fie că au fost romanii, că s-au numit cu numele popoarelor migratoare, fie cu cele ale cuceritorilor ruși, turci, austroungari, toți, inclusiv romanii, au încercat mereu să ne educe, fără a uita însă să se înfrupte din bogățiile țării. Colonizările repetate nu ne-au smuls rădăcinile. Tonele de aur și argint care au plecat din Dacia ocupată
VASLUI. TRADIŢIONALISM… Oameni și întâmplări by ION N. OPREA () [Corola-publishinghouse/Science/91666_a_92808]
-
nerv și cu inventivitate verbală, romanul rezistă, în pofida unor formule melodramatice. Impresia de artă autentică o transmite și cel de-al doilea roman, Moartea fratelui meu - definit chiar de autor ca „o povestire prea tristă pentru lumea veselă de acum” -, cuceritor mai ales prin explorarea universului infantil. Doi copii, Lucu (orfan de tată) și Nucu (fiul unui ofițer), se înfrățesc și manifestă unul față de altul o prietenie duios-spirituală, dincolo de fire, pe care o păstrează cu sfințenie până la maturitate, când, în condițiile
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290605_a_291934]
-
îmbrățișă pe după gât, își ceru scuze pentru Descartes și izbucni în plâns. Din clipa când a lăcrimat pentru soarta calului, Nietzsche s-a rupt de umanitatea rațională. A doua zi, se prăbușea în nebunie. 16. Urme "Cunoaștem cu toții povestea acelui Cuceritor Mongol care a furat o pasăre din cuib și cuibul din copac, luând astfel cu sine, o dată cu pasărea, și cuibul, și cântul ei, ba chiar și copacul ei natal, desprins cu totul din pământul lui, cu tot poporul lui de
[Corola-publishinghouse/Science/1526_a_2824]
-
animalul (și în special pasărea, mare devoratoare a lumii) își poartă în sine propria lume într-o asemenea măsură încât, în el, partea e la fel de grăitoare ca întregul. O pană, linia curbă a unei aripi, ilustrează perfect esența păsării. Deoarece "Cuceritorul Mongol" pe care îl evocă Saint-John Perse este, prin esența sa, un cuceritor, un hoț, un prădător al pământului, o brută avidă, pentru că îi lipsește poezia și pentru că se simte obligat de teamă să nu piardă ceva din adâncul ființei
[Corola-publishinghouse/Science/1526_a_2824]
-
propria lume într-o asemenea măsură încât, în el, partea e la fel de grăitoare ca întregul. O pană, linia curbă a unei aripi, ilustrează perfect esența păsării. Deoarece "Cuceritorul Mongol" pe care îl evocă Saint-John Perse este, prin esența sa, un cuceritor, un hoț, un prădător al pământului, o brută avidă, pentru că îi lipsește poezia și pentru că se simte obligat de teamă să nu piardă ceva din adâncul ființei sale să "ia cu sine", o dată cu pasărea, și cuibul, teritoriul, țara, lumea cărora
[Corola-publishinghouse/Science/1526_a_2824]
-
asistăm la o răsturnare devastatoare în care ceea ce este natural devine insular sau proiectat la periferia extremă, iar ceea ce este nenatural, nefiresc se instaurează drept extensie suverană. Cataclismul nu aduce un dezechilibru secundar ca episod secvențial, ci guvernarea și triumful cuceritor al dezechilibrului. Aici natura devine non-natură și firescul universal se preschimbă în nefirescul general. Este o răsturnare în care firea este înlocuită de nefire, iar viața tinde să se autoanihileze fraternizând cu adversara ei de drept, moartea. Cataclismele apocaliptice inversează
[Corola-publishinghouse/Science/84933_a_85718]
-
eros echivalentă cu această dragoste sau mai intensă. Îmi confer o importanță poate fără măsură erotică și cred că mi se cuvine să fiu iubit precum iubesc, că este un drept firesc al meu. Astfel sunt ușor atins de mândria cuceritorului de inimi. Uit, cu o imprudentă lejeritate, percepția drumului rostirii te iubesc drept unul anevoios și dificultatea ajungerii, odată cu această formulă, la porțile de suflet ale persoanei de care m-am îndrăgostit. Efortul trecutului se preschimbă alert în pacea concupiscenței
[Corola-publishinghouse/Science/84933_a_85718]
-
acționeze asupra realității. Este ceea ce a făcut ca vestul continentului european să fie voluntar și inventiv, până la a-și extinde dominația terestră grație unei dezvoltări științifice și tehnice intensificate de concurența dintre națiuni. Ca o prefigurare a acestei drame a cuceritorilor, Discursul asupra metodei al lui Descartes Își propunea să contribuie la a-l face pe om „stăpân și posesor al naturii”. Dar Între puterea tehnologică a umanității din vremea lui și cea a geniului genetic, a energiei nucleare și a
[Corola-publishinghouse/Science/2271_a_3596]
-
lumina acestor contradicții facilitează înțelegerea motivului pentru care Machiavelli accentuează experiența lui Cesare Borgia în Romagna în capitolul 7, pentru care acordă atât de multă atenție problemelor militare și pentru care este atât de atent în descrierea lui Ferdinand Catolicul, cuceritorul orașului Napoli, până în punctul evitării deliberate a numelui său în capitolul 1830. Giuliano, totuși, a pierdut treptat influență asupra papei. La Romă, a devenit renumit pentru stilul de viata disipat, în compania artiștilor, poeților și astrologilor, neglijând afacerile papale și
by WILLIAM J. CONNELL [Corola-publishinghouse/Science/989_a_2497]
-
care înțelegerea de la München a fost aprobată atunci când a fost încheiată, consens exprimat atât de teoreticienii și practicienii politicii externe, cât și de oamenii simpli. Acordul a fost privit ca un mare act de decizie, o concesie făcută unui potențial cuceritor de dragul păcii. E.H. Carr l-a interpretat în acest mod atunci și așa îl privește și acum A.J.P. Taylor. Greșeala raționamentului, de care puțini oameni erau - sau puteau fi - conștienți atunci, a fost, din nou, neglijarea rolului contingenței inerente
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
forță superioară, ar ajunge până la frontierele lumii politice cunoscute 16. Ea nu va fi satisfăcută atât timp cât va mai supraviețui undeva un obiect posibil al dominației, un grup organizat de oameni care, prin însăși independența lor, sfidează dorința de putere a cuceritorului. După cum vom vedea, exact lipsa de moderație, aspirația de a-i cuceri pe toți, tipică imperialismului nelimitat, a dus în trecut la eșecul strategiilor imperialiste de acest tip. Singura excepție este Roma, din rațiuni pe care le vom discuta ulterior
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
imuabil este servit prin mijloace militare, economice și culturale fie de sine stătătoare, fie combinate. Ne vom preocupa de aceste mijloace în continuare. Imperialismul militar Cucerirea militară este cea mai evidentă, mai veche și mai brutală formă de imperialism. Marii cuceritori dintotdeauna au fost și marii imperialiști. Avantajul acestei metode din punctul de vedere al națiunii imperialiste rezidă în faptul că, de regulă, noua relație de putere poate fi schimbată de învinși doar printr-un alt război, șansele fiind în mod
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
parte, dacă ar fi reușit să cucerească și să-și protejeze posesiunile, el și-ar fi atins scopurile imperialiste mult mai rapid și s-ar fi bucurat de maximul de satisfacție personală pe care victoria în luptă i-o acordă cuceritorului. Dar înseși condițiile în care afirmația este corectă indică marele obstacol al cuceririi militare ca metodă imperialistă: războiul este un joc: el poate fi la fel de bine pierdut sau câștigat. Națiunea care începe războiul imperialist poate obține un imperiu pe care
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
ideologia politică, cu toate scopurile sale imperialiste, ale statului A convertindu-i pe toți cetățenii care determină politicile statului B, statul A ar câștiga o victorie mai deplină și și-ar baza supremația pe o bază mai solidă decât orice cuceritor militar sau stăpân economic. Statul A nu are nevoie să amenințe, să utilizeze forța militară sau să folosească presiunile economice pentru a-și atinge scopul; pentru că acest scop, supunerea statului B, ar fi fost deja realizat prin persuasiunea unei culturi
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
în timp ce câteodată imperialismul economic este de sine stătător, de obicei sprijină politicile militare. Pe de altă parte, în timp ce imperialismul militar poate cuceri fără ajutorul metodelor nonmilitare, nici o dominație nu poate dura la nesfârșit dacă se bazează numai pe forță. Astfel, cuceritorul nu se va mulțumi doar să pregătească cucerirea militară prin infiltrarea economică și culturală. El își va fonda imperiul nu numai prin forță, ci în special controlând modul de viață și dominând mințile celor cuceriți. și în această sarcină, cea
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
-l răstoarne merită să piară și că legitimitatea morală, care în mințile multora este atașată lucrurilor așa cum sunt ele, ar trebui transferată unui nou principiu, care necesită o distribuție diferită a puterii. Astfel, după cum spune Gibbon, „pentru orice război, jurisprudența cuceritorilor poate găsi ușor un motiv legat de securitate, răzbunare, onoare, zel, drept, avantaj”8. În măsura în care ideologiile tipice ale imperialismului fac apel la concepte legale, ele nu se pot referi la dreptul internațional pozitiv, adică la lege așa cum este ea de
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
misiunea națională”, „destinul manifest” „o datorie sacră”, „o datorie creștină”. În particular, imperialismul colonial a fost frecvent deghizat în spatele unor sloganuri ideologice de acest tip drept „binecuvântarea civilizației occidentale”, a cărei răspândire în rândul celorlalte popoare de pe pământ reprezenta misiunea cuceritorului. Ideologia japoneză a „zonei de coprosperitate” din Asia de Est avea aceleași conotații de datorie umanitară. Oricând o filosofie politică adorată cu fervoare religioasă coincide cu o politică imperialistă, ea devine un instrument de deghizare ideologică. Imperialismul arab în timpul perioadei
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
în comparație cu alte perioade ale istoriei. În mod asemănător, separarea Marii Britanii de continentul european printr-un canal îngust de apă, Canalul Mânecii, reprezintă o condiție pe care Iulius Cezar nu și-a putut permite s-o ignore, nu mai mult decât Wilhelm Cuceritorul, Filip al II-lea, Napoleon sau Hitler. Oricât de mult i-ar fi modificat valoarea alți factori de-a lungul istoriei, ceea ce era important acum două mii de ani este încă și astăzi, iar cei implicați în deciziile de politică externă
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
din ce în ce mai dificilă cu fiecare pas făcut. Invadatorul trebuia să aprovizioneze un număr din ce în ce mai mare de trupe, în timp ce liniile se lărgeau într-un teritoriu inamic. Deci, geografia a făcut ca ideea cuceririi Rusiei să devină o sarcină dificilă mai degrabă pentru cuceritor decât pentru cel cucerit atunci când obiectivele deveneau prost definite și tindeau să ajungă nelimitate. În loc ca ocupantul să înghită teritoriu și să obțină putere, mai curând teritoriul a înghițit cuceritorul, slăbindu-i forța. Posibilitatea conflictului nuclear a crescut importanța dimensiunii
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]