5,121 matches
-
Omul postmodern a părăsit atât de mult calea adevărului, încât rătăcirile lui devin demente, paralizat fiind în distracții, în pornografie și în violență malefică" (op. cit., p. 34), susține, dar nu cu amărăciune, ci cu optimism, hai să-i spunem, luminic, gânditorul român de la Huși. Am insistat atât de mult anume pe această parte a cercetării domnului Codreanu, de altfel fundamentată ireproșabil din punct de vedere moral și academic, pentru a pune mai precis și întrebarea cu privire la răspunsul pe care România îl
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
noastră de desăvârșire spirituală. Theodor Codreanu nu uită să ne readucă aminte că toate marile nenorociri ce s-au abătut asupra Europei au venit "din trădarea creștinismului" care înseamnă în primul rând comunitate dialogică, înainte de a fi ontologică. Ceea ce reproșează gânditorul român modernismului, dar mai ales, postmodernismului, ar fi încetarea dialogului cu Divinitatea, într-o lume care treptat "și-a pierdut transparența", s-a opacizat. Acesta este motivul pentru care Theodor Codreanu adoptă modelului propus de D. Stăniloae, construit pe trei
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
Castelul lui Kafka e singura dintre lumile posibile". Soluția preconizată, la acea oră, de tânărul Theodor Codreanu, fără a fi falsă întru totul, ține mai mult de utopie: "Comunismul va cădea atunci când se vor întoarce în cultură mari filozofi și gânditori ca Eminescu, L. Blaga, C. Rădulescu-Motru, N. Iorga, C. Noica sau Mircea Eliade". Să-i fi citit Dan Iosif pe toți aceștia? Mira-m-aș! Aproape cioraniene unele notații venite din disperare: "Fără mediocritatea lașă, actualele statorniciri sociale n-ar
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
s-o știe și alți resentimentari, că doar prezența canonului național românesc în conștiința și memoria basarabenilor i-a salvat de asimilare, adică de dispariție. Oricum, deși solidar cu "generația" care a "descoperit" că Eminescu este "nul" ca poet și gânditor, N. Manolescu îi recunoaște o canonicitate, e adevărat că doar de rangul al doilea, subminându-i, astfel, statutul ontologic de centru al canonului românesc. Din punctul său de vedere, conform listei sale, în centrul canonului național românesc poate fi doar
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
polemist din categoria miticilor zburdalnici ar fi împușcat mai multe salve (goale) de cuvinte și cu asta ar fi lămurit "teoria secundarului". Theodor Codreanu, care înțelege "incorectitudinea" în sensul unei înalte probități, recunoscând în persoana filosofului român din America un gânditor de marcă (prins însă în capcana ideologismului), caută să descâlcească până la capăt împletirile sinuoase ale "principalului" și "secundarului" din vitrega istorie a societății românești din ultimele secole. Disocierile și nuanțările sale urmează, cu o acribie remarcabilă, ca și în alte
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
din zona finală a volumului, reunite sub genericul Singurătatea lui Adrian Marino, care reușesc să clarifice destinul ciudat al cunoscutului eseist. După cum se știe, Adrian Marino "a conceput ideologia așa cum nu este și nici nu poate fi". Și aceasta pentru că gânditorul credea "într-o ideologie universală, dar liberală, valabilă pentru globalismul modern". De unde și "dualismul" personalității sale ce l-a urmărit și stăpânit întreaga viață. Considerațiile lui Theodor Codreanu, conferind finețe și consistență studiilor sale, nu pot și n-au cum
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
nu pare să se compare ca tragedia celor șase ani de agonie eminesciană". Pentru că în esență avem de-a face cu o tragedie, știut fiind faptul că Eminescu, cu personalitatea sa incomparabilă, genială dar nefericită "a eșuat ca om și gânditor politic, în slujba neamului său". Date fiind toate aceste amănunte relevante asupra cărora ne-am oprit și care constituie de altfel contribuția lui Th. Codreanu în susținerea demonstrației abordate, pentru că fiind prea cunoscute, comentatorul n-a intenționat decât să releve
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
Vasilcău ș.a.). Odată cu afirmarea plenară a scriitorului, Valeriu Senic îi consacrase două studii monografice: Creația lui Victor Teleucă în școală (1985) și Ecuația poetică a înaltului (1986). Totuși, creația poetului și publicistului de mare rafinament lingvo-stilistic, totodată adânc și original gânditor filozofic, deocamdată n-a fost trecută printr-o sită exegetică pe potriva amplorii și valorii ei. O încercare în acest sens a fost făcută în cadrul manifestărilor prilejuite de cei 80 de ani din ziua nașterii scriitorului, la începutul lui 2012: colegul
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
lui Eminescu, revenind la ideile din cărțile precedente vizând "sacrificarea" (dublă) a poetului-gazetar. Separația potrivit căreia Eminescu a mers pe calea adevărului, iar Maiorescu pe aleea "raționalismului lucrativ" e corectă, dar nu mi se pare suficient nuanțată. Când susține că "gânditorul politic Eminescu este net superior omului politic Maiorescu [...]" (p. 90), Th. Codreanu pare a avea dreptate. Totuși, comparația mi se pare irelevantă întrucât sunt puse în balanță lucruri diferite, obiectul de activitate al gânditorului politic fiind altul decât cel al
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
pare suficient nuanțată. Când susține că "gânditorul politic Eminescu este net superior omului politic Maiorescu [...]" (p. 90), Th. Codreanu pare a avea dreptate. Totuși, comparația mi se pare irelevantă întrucât sunt puse în balanță lucruri diferite, obiectul de activitate al gânditorului politic fiind altul decât cel al politicianului, căruia i se cere acțiune, disponibilitate la compromis, cameleonism etc. Iar Maiorescu le-a avut, ceea ce dovedește că a fost un om politic influent, după cum au demonstrat, de altminteri, Sorin Alexandrescu, Ioan Stanomir
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
135 Carletta Elena BREBU Matricea alchimiei negative 139 Virginia BLAGA "Complexul bacovian" 141 Ion IACHIM "Complexul Bacovia" sau Fenomenul Codreanu 144 Șerban CODRIN Theodor Codreanu și "Complexul Bacovia" 145 FRAGMENTELE LUI LAMPARIA, CRAIOVA, FUNDAȚIA "SCRISUL ROMÂNESC", 2002 Edgar PAPU Un gânditor aforistic 150 Teodor PRACSIU Un intelectual atipic 152 Ion BELDEANU Theodor Codreanu: "Fragmentele lui Lamparia" 154 Simion BOGDĂNESCU Așchii de spirit 155 Mihail DIACONESCU Theodor Codreanu Cugetările aforistice 157 Petruș ANDREI Theodor Codreanu Un gânditor aforistic 161 Ioan Dumitru DENCIU
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
ROMÂNESC", 2002 Edgar PAPU Un gânditor aforistic 150 Teodor PRACSIU Un intelectual atipic 152 Ion BELDEANU Theodor Codreanu: "Fragmentele lui Lamparia" 154 Simion BOGDĂNESCU Așchii de spirit 155 Mihail DIACONESCU Theodor Codreanu Cugetările aforistice 157 Petruș ANDREI Theodor Codreanu Un gânditor aforistic 161 Ioan Dumitru DENCIU "Pietre pentru templul" lui Th. Codreanu 163 Constantin TRANDAFIR Fragmente pentru minte, inimă și literatură 165 Ion Gheorghe PRICOP " Fragmentele lui Lamparia", de Theodor Codreanu 168 Mara Magda MAFTEI Aforisme 171 Ionel NECULA O carte
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
Introducere Coordonatele fundamentale ale unei filosofii a dreptului (Giorgio del Vecchio și Mircea Djuvara) Colegi de generație, cu o pregătire filosofică neokantiană mărturisită, cu multiple atribuțiuni și funcții În organismele juridice internaționale - și nu doar În țara lor - cei doi gânditori se remarcă printr-o aceeași preocupare fundamentală: definirea și elaborarea unei filosofii juridice adevărate. Mărturisind lecția de filosofie kantiană pe care a primit-o de la profesorul său Titu Maiorescu, tânărul profesor de drept Mircea Djuvara avea să și dezvolte de
Giorgio del Vecchio – filosof al justiţiei by Vanda VLASOV () [Corola-publishinghouse/Law/1275_a_2210]
-
interpreta În sens propriu normele pozitive, fără a cerceta dacă nu ar putea să existe altele mai bune. Dând un sens pe deplin kantian rolului și funcției filosofiei dreptului ca „speculație a idealului, critică a raționalității și legitimității dreptului existent”, gânditorul italian scrie: „Filosofia dreptului cercetează tocai ceea ce trebuie sau ceea ce ar trebui să fie În drept, În opoziție cu ceea ce este, opunând un adevăr ideal unei realități empirice”. Del Vecchio explică faptul că deontologia este tocmai știința a ceea ce trebuie
Giorgio del Vecchio – filosof al justiţiei by Vanda VLASOV () [Corola-publishinghouse/Law/1275_a_2210]
-
ca exemple indubitabil, În acest sens: Alberico Gentili, Hugo Grotius, Beccario etc. Filosofia dreptului nu este, deci, un exercițiu steril și arbitrar, ci răspunde unei exigențe naturale și constante a spiritului uman, unei vocații intrinseci a acestuia. Încă din antichitate gânditorii au manifestat nevoia de a cerceta: dacă formele de drept existente sunt și juste, dacă autoritatea care comandă, comandă pe drept. Filosofia dreptului Începe desigur cu aceste antiteze dintre justul natural și justul legal (φνυσει διχαιον νοµο διχαιον)”. Giorgio Del
Giorgio del Vecchio – filosof al justiţiei by Vanda VLASOV () [Corola-publishinghouse/Law/1275_a_2210]
-
În considerare nu idealul abstract, ci numai realul concret, faptul istoric pozitiv al dreptului. Deși parțial justificată, Întemeiată, această critică pozitivistă neglija faptul esențial că cercetarea nu se poate opri exclusiv la studiul dreptului pozitiv, „pentru că În acest mod - scria gânditorul italian - am ajunge să tăgăduim și să degradăm Însăși conștiința noastră interzicându-i cercetarea dreptului În sine”. În Prefața-introducere pe care o face la traducerea Lecțiilor de filosofie juridică de către Iosif Constantin Drăgan (1940 - ediția a IV-a a lucrării
Giorgio del Vecchio – filosof al justiţiei by Vanda VLASOV () [Corola-publishinghouse/Law/1275_a_2210]
-
trebuie să justifice Însăși autoritatea legislatorului pozitiv, oricare ar fi el, adică dreptul lui de a emite, după apreciere, legi cărora suntem obligați În mod pozitiv a ne supune, chiar și dacă unele ar fi socotite de noi ca nedrepte”. Gânditorul român subliniază În chip constant ideea: „Există o justiție obiectivă; juristul care o uită, disprețuind-o În exercițiul profesiunii lui, violează În realitate tot ceea ce este mai Înalt și mai sfânt În menirea pe care o are. Nici chiar aplicarea
Giorgio del Vecchio – filosof al justiţiei by Vanda VLASOV () [Corola-publishinghouse/Law/1275_a_2210]
-
Capitolul I Lecția lui Kant 1. Teoria universală a Dreptului Între filosofii moderni, contemporani Revoluției franceze de la 1789, Immanuel Kant a construit cea mai riguroasă filosofie a Dreptului din toate timpurile. În lucrările Întemeierea metafizicii moravurilor și Critica Rațiunii practice gânditorul de la Königsberg Întemeia, cu adevărat, Metafizica vieții practice a socialității, Metafizica moravurilor, al cărei ax este, Îl reprezintă Teoria universală a Dreptului. Morala kantiană Își are fundamentele sale proprii, nefiind o derivare din filosofia teoretică. Este lesne de observat că
Giorgio del Vecchio – filosof al justiţiei by Vanda VLASOV () [Corola-publishinghouse/Law/1275_a_2210]
-
Metafizicii moravurilor, realitatea păcii eterne, ca stare descinzând din recunoașterea datoriei. Primatul noțiunii pure a datoriei de drept, În raport de opoziție cu scopurile particulare și Împotriva oricărei consecințe bune sau rele, ni-l arată pe Kant ca pe același gânditor al generalului și necesarului, considerate În calitate de valori superioare, atât pe planul cunoașterii cât și pe plan etic. Kant avea totuși Înțelegerea dialectică, conform căreia răul moral are ca proprietate faptul de a și fi sieși contrar și autoanihilant, făcând totodată
Giorgio del Vecchio – filosof al justiţiei by Vanda VLASOV () [Corola-publishinghouse/Law/1275_a_2210]
-
Paulsen Împotriva naturalistului Ernst Haeckel, coautorul expresiei pertinente: „ontogeneza repetă filogeneza!” Paulsen și-a centrat efortul filosofico-axiologic pe o metafizică idealistă a voinței, am spune: pe lucrările maestrului Kant Întemeierea metafizicii moravurilor și Critica Rațiunii Practice. Unii interpreți ai filosofiei gânditorului neokantian, au identificat accente de influență, provenind din Spinoza și Schopenhauer - desăvârșite sub influența lui Fechner. Se mai simte puternica influență a lui Wilhelm Wundt. Premisa majoră a concepției lui Paulsen rămâne filosofia lui Kant care i-a insuflat convingerea
Giorgio del Vecchio – filosof al justiţiei by Vanda VLASOV () [Corola-publishinghouse/Law/1275_a_2210]
-
explicitare a conceptului eticii, considerând etica drept „știința valorilor care dau vieții valoare absolută, a normelor și puterilor voinței și acțiunii, pe care se sprijină realizarea acestora” (p. 283). Teoria valorilor și problema binelui suprem au constituit preocuparea centrală a gânditorilor greci, care a continuat, Însă, suficient de acut și În vremurile moderne. S-a ajuns la un același răspuns: binele suprem pentru ființa umană spre care se Îndreaptă, de fapt, voința omului este o viață umană desăvârșită, „o viață care
Giorgio del Vecchio – filosof al justiţiei by Vanda VLASOV () [Corola-publishinghouse/Law/1275_a_2210]
-
fenomenelor, un model ideal care tinde să se impună acestei realități”; pe scurt, „un principiu de apreciere a valorii”. Și este un principiu de apreciere a valorii, practic, pentru că referă la acțiune și la fapte”. Deosebind logic Dreptul de Morală, gânditorul insistă scriind că: „morala impune subiectului de alegere Între acțiunile pe care le poate Îndeplini; ea se referă la subiect În sine, adică confruntă o acțiune cu alta a aceluiași subiect. Dreptul, În schimb, confruntă o acțiune cu alta, provenind
Giorgio del Vecchio – filosof al justiţiei by Vanda VLASOV () [Corola-publishinghouse/Law/1275_a_2210]
-
să existe o normă pentru fiecare caz; dacă nu a fost În mod expres formulată de către legiuitor, cade În sarcina judecătorului să o găsească, folosindu-se de mijloacele indicate (analogia și principiile generale de drept). Foarte important este faptul că gânditorul italian dezbate Înțelesul formulei Principii Generale de Drept. Cu adevărat, recunoaște Giorgio Del Vecchio, principiile sunt invocate exact pentru cazurile care nu se pot rezolva pe calea analogiei. Desigur, analogia nu poate fi extinsă la infinit, și nici generalizarea normelor
Giorgio del Vecchio – filosof al justiţiei by Vanda VLASOV () [Corola-publishinghouse/Law/1275_a_2210]
-
voință, din partea părților. Referindu-se la distincția dintre drept public și drept privat, Giorgio del Vecchio subliniază dificultatea de a le distinge net pe acestea, Întrucât cel mai adesea apare ca fiind un drept mixt. Pentru a face, totuși, lumină, gânditorul nostru respinge logic exagerările, fie de o parte, fie de alta, când conchide: „Trebuie să observăm că fiecare ordine juridică consistă Înainte de toate, dintr-o serie de norme fundamentale (scrise sau nescrise, legislative sau consuetudinare), care determină organizarea și funcționarea
Giorgio del Vecchio – filosof al justiţiei by Vanda VLASOV () [Corola-publishinghouse/Law/1275_a_2210]
-
care o dă. Giorgio del Vecchio face distincția dintre legi formale și legi materiale. Oriunde există condițiile extrinseci, avem o lege formală. Iar, dacă, În plus există și un conținut juridic, avem o lege materială. „Logica primează dreptului”, apreciază și gânditorul nostru. Trebuie, de asemenea, făcută distincția dintre: formarea legii, pe de o parte, și promulgarea și publicarea legii, care poate fi urmată și de modificarea legii. Rămâne Îndoiala dacă publicarea Își ajunge efectiv scopul de a o face cunoscută tuturor
Giorgio del Vecchio – filosof al justiţiei by Vanda VLASOV () [Corola-publishinghouse/Law/1275_a_2210]