1,867 matches
-
volumul de versuri Polenul clipei (cu o prefață de Cezar Baltag), iar în 2013 publică Istoria unui destin confiscat. Tatăl meu, martirul neștiut Viorel Baciu (cu o prefață de Vladimir Tismăneanu). De-a lungul bogatei sale cariere didactice, Miorița Baciu Got a organizat numeroase conferințe și seminare de formare, reprezentând învățământul românesc în majoritatea țărilor Europei, în India și în Brazilia. RODICA LUNGU predă limba și literatura română la Colegiul Național „Gheorghe Lazăr“ din Sibiu. Între anii 1997 și 2010 este
Şi tu poţi lua 10 la BAC! Ghid complet pentru probele de limbă, comunicare şi literatură română by Mioriţa Baciu Got, Rodica Lungu, Ioana Dăneţiu () [Corola-publishinghouse/Science/1365_a_2894]
-
limbaj energic, voluntar, penetrant și incisiv“, iar „Bogăția metaforei argotice se explică prin fenomenul de înnoire continuă a termenilor și a expresiilor care se banalizează și se «șterg», se «deco lorează» în scurt timp prin utilizarea lor frecventă“ (Miorița Baciu Got, Argoul ro mânesc. Expresivitate și abatere de la normă). Registrul stilistic cu elemente de jargon. Prezența termenilor de jargon în limbajul artistic aduce elemente de noutate nu doar în sfera lexicului, ci și la nivel fonetic, oferind o alternativă modernă la
Şi tu poţi lua 10 la BAC! Ghid complet pentru probele de limbă, comunicare şi literatură română by Mioriţa Baciu Got, Rodica Lungu, Ioana Dăneţiu () [Corola-publishinghouse/Science/1365_a_2894]
-
care au avut o influență covârșitoare asupra secolelor următoare. De aceea, putem conchide că Augustin se dovedește a fi reprezentantul a două epoci diferite, care, în esență, au asistat la o despărțire a apelor în anul 410 (anul în care goții au jefuit Roma) și, dacă formația sa culturală este aceea a unui creștin din secolul al patrulea, în schimb, ultimele sale opere și concepțiile sale teologice și filosofice cele mai semnificative se adresează deja secolelor următoare. Această dualitate, această instabilitate
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
barbarilor în Imperiul Roman erau continue și ultima, cea din 410, fusese cea mai înspăimântătoare, chiar dacă, pe plan politic, cea precedentă, din 408, nu fusese mai puțin gravă pentru că desprinsese din imperiu Spania, Galia și Britania. Numai că, în 410, goții lui Alaric jefuiseră chiar Roma, devastaseră Italia până la strâmtoarea Messina și urcaseră apoi spre Provence. Invazia barbarilor îi constrânsese pe mulți romani, dintre care unii de familie nobilă, să se refugieze în Africa, unde aduceau informații despre devastările și violențele
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
de circa un secol, o pace relativă a domnit de-a lungul Rinului și al Dunării până când, în 378, înfrângerea suferită de romani la Adrianopole, în Moesia, a pus din nou în evidență, pe neașteptate, gravitatea problemei barbarilor. Într-adevăr, goții, învingătorii, nu numai că masacraseră armata romană, omorându-l - lucru nemaiauzit - chiar pe împăratul Valens, ci organizaseră, stimulați de victoria obținută, și nenumărate incursiuni devastatoare în anii următori; se liniștiseră datorită intervenției, în esență diplomatică și mai puțin militară, a
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
lucru nemaiauzit - chiar pe împăratul Valens, ci organizaseră, stimulați de victoria obținută, și nenumărate incursiuni devastatoare în anii următori; se liniștiseră datorită intervenției, în esență diplomatică și mai puțin militară, a lui Theodosius. Într-adevăr, împăratul, deși temperase oarecum violențele goților (însă, având în vedere forțele sale reduse, n-a putut sau n-a vrut să-i înfrunte pe față), fusese constrâns să-i declare foederati și să-i accepte în interiorul imperiului plătindu-le un tribut și formând cu oamenii lor
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
inițiative autonome ale lui Ambrozie sau ale altora care să aibă drept scop declarat creștinarea germanilor. Este vestită „misiunea” episcopului Ulfila printre ei; însă Eusebiu de Nicomedia îl trimisese pe Wulfila în 341 nu pentru că ar fi fost episcopul tuturor goților în general, ci al creștinilor care trăiau deja în regiunile unde locuiau goții, probabil ca prizonieri ai barbarilor sau ca descendenți ai celor ce fuseseră făcuți prizonieri în anii precedenți. Însă în secolul al cincilea, situația politică s-a schimbat
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
declarat creștinarea germanilor. Este vestită „misiunea” episcopului Ulfila printre ei; însă Eusebiu de Nicomedia îl trimisese pe Wulfila în 341 nu pentru că ar fi fost episcopul tuturor goților în general, ci al creștinilor care trăiau deja în regiunile unde locuiau goții, probabil ca prizonieri ai barbarilor sau ca descendenți ai celor ce fuseseră făcuți prizonieri în anii precedenți. Însă în secolul al cincilea, situația politică s-a schimbat din cauza contactului zilnic cu barbarii invadatori care se manifestau în continuare ca stăpâni
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
fie asigurată doar supraviețuirea, așa încât, în Africa, s-a vorbit din nou de „persecuție”. În ce stadiu de creștinare erau barbarii în epoca în care invadau interiorul imperiului e o problemă dificilă și foarte discutată; știm ceva mai mult despre goți care se stabiliseră în Moesia și erau cei mai romanizați dintre germani. În acest nou context social și politic, creștinismul trebuie să fie conștient de noua situație, iar reacția la noile condiții este, de obicei, vivace și inovatoare (cu excepția câte
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
de proiectul lui Orosius și când, la sfârșitul Cetății lui Dumnezeu, a trebuit să vorbească despre epocile istorice nu s-a mai folosit de diviziunea făcută de Orosius. Pentru perioada foarte veche și până la momentul epocal al înfrângerii romanilor de către goți la Adrianopole în 378, Orosius a folosit în esență scrierile istoricilor păgâni cum sunt Tit Liviu, Florus sau Iustin: de aceea, valoarea scrierii sale este limitată. În schimb, pentru perioadele ulterioare și mai ales pentru evenimentele din vremea sa, Orosius
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
care se bucură de protecția lui Dumnezeu și stăpânesc tot pământul într-o epocă în care catastrofele naturale sunt reduse la minimum. Sigur, barbarii sunt prezenți în epoca lui Orosius, care a început să-și scrie istoria tocmai în urma invaziei goților. Dar, cum judecata asupra istoriei trecute și prezente fusese prestabilită de el însuși, Orosius nu mai poate face altceva decât să adopte o atitudine filobarbară, observând că pagubele și devastările produse de barbari, inclusiv faimoasa jefuire a Romei din 410
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
și a trăit ca laic, dispunând de însemnate resurse economice. Însă când avea treizeci de ani, invaziile barbarilor i-au lovit casa și familia, iar tatăl său s-a stins tot atunci din viață. La numai câțiva ani după aceea, goții i-au luat proprietățile și el a trebuit să trăiască precum un sclav; a ieșit cu greu din acea stare. Ar fi vrut să se dedice ascezei monastice, dar n-a putut s-o facă din cauza greutăților în care se
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
cea creștină. Totodată, relativa stabilitate instaurată în Italia de nou regat barbar, după aproape un secol de tulburări, uzurpări și invazii, a asigurat țării o prosperitate relativă, chiar dacă găsim în operele lui Boethius referiri la acte de samavolnicie comise de goți împotriva italicilor. Teodoric, educat la Constantinopol, s-a comportat ca un prieten al Imperiului de Răsărit în prima parte a domniei sale, menținând legături strânse cu autoritatea imperială: acest lucru a stimulat în general schimburile, inclusiv pe cele culturale, cu partea
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
să se simtă în strânsă legătură cu Constantinopolul, chiar dacă deseori nu erau de acord cu hotărârile luate acolo, lucru ce putea constitui (cum s-a și întâmplat ulterior) un element de ambiguitate ce putea duce la divergențe și conflicte cu Goții invadatori. Însă atunci când Boethius a început să scrie, după ce și-a desăvârșit educația, problema nu exista încă. Cel puțin în primii ani ai domniei sale, Teodoric nu considera că atitudinea tradiționalistă și filoimperială a anumitor cercuri romane ar fi o dovadă
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
căreia îi aparținea, tradiție pe care el a crezut că o poate consolida și prin activitatea literară și filosofică pe care s-a gândit s-o desfășoare în acei ani. După câțiva ani de înțelegere între elementul dominator constituit din goți, și elementul roman, între italicii catolici ortodocși și goții arieni, acest echilibru se strică. Teodoric începe să se teamă de o alianță între populația latină din Italia și Imperiul Roman de Răsărit, alianță care s-ar fi putut întări și
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
că o poate consolida și prin activitatea literară și filosofică pe care s-a gândit s-o desfășoare în acei ani. După câțiva ani de înțelegere între elementul dominator constituit din goți, și elementul roman, între italicii catolici ortodocși și goții arieni, acest echilibru se strică. Teodoric începe să se teamă de o alianță între populația latină din Italia și Imperiul Roman de Răsărit, alianță care s-ar fi putut întări și mai mult datorită tentativelor încununate de succes care tocmai
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
rege Teodoric (Panegyricus dictus clementissimo regi Theodorico) pe care l-a recitat cu ocazia unei festivități oficiale la Milano sau la Ravenna, între 507 și 508. Cum lesne ne putem închipui, și în această operă ridicarea în slăvi a regelui got nu are limite, chiar dacă aceea era practica normală în panegirice, care porneau de la date obiective pentru a preamări figura personajului vizat. Ennodius a mai compus o Exortație didactică (Paraenesis didascalica) în 511, în proză și versuri, în care îndeamnă doi
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
nimic despre viața lui și e greu să-l identificăm din punct de vedere istoric. Ar putea fi diaconul Elpidius, medic de curte al lui Teodoric, amintit de Ennodius, sau un anume Flavius Rusticius Elpidius Domnulus, tot de la curtea regelui got, autor a numeroase transcrieri de manuscrise. În acest caz, ar descinde dintr-o nobilă familie italică ai cărei reprezentanți fuseseră consuli în 464 și 520. După ce a scris în tinerețe versuri cu subiect profan care s-au pierdut, a compus
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
cercetător. 8. Cassiodor Prosperitatea și pacea politică și socială din primii ani ai domniei lui Teodoric încep să pălească începând de prin 520; regele și curtenii săi, totodată, încep să-i persecute pe romani; urmează sângerosul și devastatorul război dintre goți și greci, în urma căruia Italia, între 535-555, intră sub opresiva și nemiloasa stăpânire bizantină. În 568, după mai puțin de douăzeci de ani, are loc invazia longobardă care distruge unitatea politică a Italiei, sporește și extinde sărăcia prin jafuri și
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
cea longobardă. Născut într-o familie nobilă în 485 la Squillace, în Calabria de azi, Flavius Magnus Aurelius Cassiodorus, după ce a prezentat cu mare succes un panegiric al lui Teodoric în jurul anului 507, și-a început cariera în administrația regatului got, parcurgând toate treptele posibile. În 533, regele Atalaric a trimis un faimos rescript Senatului prin care îi apăra pe oamenii de litere, pe retori și pe jurisconsulți; acesta conține un cald elogiu al Literelor, scris probabil chiar de Cassiodor. În
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
trimis un faimos rescript Senatului prin care îi apăra pe oamenii de litere, pe retori și pe jurisconsulți; acesta conține un cald elogiu al Literelor, scris probabil chiar de Cassiodor. În 551 era la Constantinopol unde și-a terminat Istoria goților (începuse deja sângerosul război inițiat de bizantini pentru recucerirea Italiei). Întors în Italia la sfârșitul războiului, împreună cu prietenul său Vigilius și cu alte persoane care se refugiaseră la Constantinopol, Cassiodor a abandonat viața politică pentru a se retrage (între 555
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
lui Teodoric și prezumtivul urmaș la tron. Având în vedere cine i-a sugerat lui Cassiodor să scrie această operă, sunt de înțeles și unele caracteristici ale ei, Cronica fiind în mod deschis filogotică, așa încât nu vorbește despre arianism pentru că goții erau arieni, trece ușor peste jefuirea Romei de către goți în anul 410 și înglobează și alte detalii care să corespundă acestei cerințe. Totodată, Cassiodor a scris Originile și faptele goților (De origine actibusque Getarum), o istorie a goților în douăsprezece
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
vedere cine i-a sugerat lui Cassiodor să scrie această operă, sunt de înțeles și unele caracteristici ale ei, Cronica fiind în mod deschis filogotică, așa încât nu vorbește despre arianism pentru că goții erau arieni, trece ușor peste jefuirea Romei de către goți în anul 410 și înglobează și alte detalii care să corespundă acestei cerințe. Totodată, Cassiodor a scris Originile și faptele goților (De origine actibusque Getarum), o istorie a goților în douăsprezece cărți, care pornește tot de la ideea de a-i
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
în mod deschis filogotică, așa încât nu vorbește despre arianism pentru că goții erau arieni, trece ușor peste jefuirea Romei de către goți în anul 410 și înglobează și alte detalii care să corespundă acestei cerințe. Totodată, Cassiodor a scris Originile și faptele goților (De origine actibusque Getarum), o istorie a goților în douăsprezece cărți, care pornește tot de la ideea de a-i introduce pe goți în istoria lumii civilizate, exaltându-le virtuțile; istoria a fost terminată sub Atalaric în 534, dar s-a
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
arianism pentru că goții erau arieni, trece ușor peste jefuirea Romei de către goți în anul 410 și înglobează și alte detalii care să corespundă acestei cerințe. Totodată, Cassiodor a scris Originile și faptele goților (De origine actibusque Getarum), o istorie a goților în douăsprezece cărți, care pornește tot de la ideea de a-i introduce pe goți în istoria lumii civilizate, exaltându-le virtuțile; istoria a fost terminată sub Atalaric în 534, dar s-a pierdut: o cunoaștem doar prin intermediul unor extrase făcute
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]