2,482 matches
-
lumina îndoielii asupra alegerii făcute de către premierul Tăriceanu, nu exista încă nici o discuție despre statutul candidatului în raport cu securitatea. Barroso avea o cu totul altă problemă pe care adesea preferăm să ne prefacem că nu o înțelegem. El era cel puțin mirat, atât de alegerea unui ilustru necunoscut în relația cu Uniunea Europeană și competențele cerute de procesul aderării, iar în timp, al integrării, cât și de declarațiile făcute de către candidatul Vosganian, la conferința de presă susținută înainte de plecarea la Bruxelles. Vosganian a
[Corola-publishinghouse/Administrative/1964_a_3289]
-
din țară spre Oradea, unde am făcut un popas, sigur, binevenit. Aici, niște cunoștințe ne-au purtat la Băile Felix oferindu-ne o seară românească, iar joi, 10 iulie, cu ajutorul lui Dumnezeu, am părăsit patria mamă, îndreptându-ne vertiginos, speriați, mirați și entuziasmați spre vestul „sălbatec”. Ungaria am traversat-o în plictiseală, deoarece este o țară lipsită de pitoresc. Am dorit să înnoptăm la Balaton, dar am fost deranjați de faptul că în momentul în care vedeau pașapoartele de români, recepționerele
Uimiri ?i introspec?ii by Ada G?r?oman-Suhar () [Corola-publishinghouse/Memoirs/83170_a_84495]
-
toată lumea putea răsufla, în sfârșit, liniștită, căci - vorba lui Shakespeare - totul e bine când se termină cu bine. Marți, 9 iulie Ne-am lins rănile cu toții după orgia din ajun. Miercuri, cu siguranță Ecaterina și Zgripți s-au trezit singure, mirate, bănuiesc eu, că nu mai zumzăie nimic în jurul lor. A fost cea mai inedită tabără la care am participat vreodată, dar nici nu mă așteptam să fie altfel, cunoscând-o pe Doamna Vâlcii. Și cum numai ei i se putea
Uimiri ?i introspec?ii by Ada G?r?oman-Suhar () [Corola-publishinghouse/Memoirs/83170_a_84495]
-
să ne sinucidem. Mai bine să mori decât să ajungi un trădător', avertizându-l să fie oricând pregătit pentru asta, iar la sfârșit l-a amenințat râzând: 'Vezi să nu te confund vreodată cu Bogdanovici'. Mai mult, s-a arătat mirat că torturile continuau în închisoare, întrucât la Pitești o persoană sus-pusă i-a transmis că acțiunea nu mai este bine văzută de regim, în urma unui caz de la Canal despre care se auzise în străinătate, dar că celor care au ajutat
Piteşti: cronica unei sinucideri asistate by Alin Mureşan () [Corola-publishinghouse/Memoirs/617_a_1345]
-
de prelecțiuni. Aceste prelecțiuni au întemeiat spiritul critic din cultura românească. Te simți purtat de valul spiritului trecut. Este, absolut, un privilegiu și l-am simțit ca atare. "Intelectualitatea moldavă, ieșeană în particular, este mult mai stabilă și, o să vă mirați, mult mai europeană..." Dumneavoastră ați participat și la seria precedentă, din anii '70. Comparativ, v-au traversat alte sentimente astăzi decât atunci? Vedeți, asta era cu treizeci de ani în urmă. Atunci aveam o situație foarte ambiguă. Eram în preziua
[Corola-publishinghouse/Science/1469_a_2767]
-
chiar mai recent. Există însă în continuare câteva lucruri care separă spiritul moldav de spiritul valah. Aceste diferențe se citesc astăzi în atitudinile electorale, în poziția intelectualității. Astfel, intelectualitatea moldavă, ieșeană în particular, este mult mai stabilă și, o să vă mirați, mult mai europeană... Și mai puțin mediatizată... Tocmai din cauza aceasta e mai puțin mediatizată. "Haimanalele de Fanar" despre care vorbea Eminescu sunt mult mai prezente în București, din toate punctele de vedere. O să vă spun un lucru, din perspectiva poziției
[Corola-publishinghouse/Science/1469_a_2767]
-
cu un aer îngrijorat, obiectă că diplomații de la Roma vor fi opriți la fața locului de gravele evenimente care se pregătesc. Deși, cu jumătate de gură, împărtășeam aceste vederi pesimiste expuse tot timpul în depeșele mele către departament mă prefac mirat și neîncrezător pentru a auzi din gura lui că situația se agravează de la o zi la alta. Și, brusc, Flotow îmi spune, ridicînd tonul: "Păi, stimate coleg, dacă Austria este forțată să declare război Serbiei (mai 1914!), nu este posibil
by DIMITRIE GHYKA [Corola-publishinghouse/Memoirs/1001_a_2509]
-
vlohi, vlahi, romani. Aceste identități justifică aprecierea că româna are lexic atât latin cât și italian: „Limba ieste dovada că în graiul nostru până astăzi sânt cuvintele, unile letinești, iar altele italienești. Să miră un historic anume Cavație, dzicând: «De mirat lucru ieste că limba moldovénilorŭ și a munténilorŭ mai multe cuvinte are în sine râmlenești, decât a italienilor», măcar că italianul tot pre un locŭ cu râmlénii. Ce acéia nu-i divă, că italianii târziu ș-au scornit limba din letinească
Istoria cuvântului românesc by Mihai Lozbă () [Corola-publishinghouse/Science/1262_a_2207]
-
a adultului care se așteaptă la un răspuns naiv, În doi peri, grav și comic În același timp. - Ce să fac, răspunse copilașul, nu vezi? Încerc să mut apa mării În groapa mea de pe plajă!... - Toată apa mării? se preface mirat, amuzat, sfântul. Dar bine, dragul meu, acest lucru este imposibil, este peste puterile omenești. - Ei bine, răspunde decis „copilașul”, este la fel de imposibil, de absurd, ca și străduința ta de a Înțelege misterul Sfintei Treimi... Și, zicând acestea, se făcu nevăzut
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
dreptatea mea era așa de „veche”, Încât majoritatea „o uitase, aproape mi-o furase”! Iar când, mulți ani după revoluție, am Îndrăznit să afirm că, Încă din ’71, semnalasem catastrofa națională, plătind „peșin” pentru aceasta, unele frunți s-au ridicat mirate, cum se Întâmplă când ți se pare că Într-o cameră se aude vocea unei persoane care nu e prezentă!... Sigur, e puțină nebunie În orice profeție, mai ales În acele profeții „ce deranjează”, cele ce vestesc tunetul și furtuna
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
spiritul În defavoarea „subordonaților” săi, școleri fără disciplină: - Domnule profesor, vreau să vă pun o Întrebare: ce e, la urma-urmelor, acest eu care mi-a apărut de la o vreme și care mă sâcâie?... Eu...? Ce fel de eu...? s-a arătat mirat profesorul, ridicând sprâncenele și privindu-i fals interogator pe colegii mei, care se pregăteau voioși pentru un „ospăț Petrașcu”, spectacol umoristic, ușor sadic, În care unul dintre noi trebuia să joace pe victima persiflajului sau erudiției sale nu rareori inteligente
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
ajung din fundul sălii, acesta a dispărut englezește (wonderful, nu ?). Când ies din Palatul Bragadiru, dau nas în nas cu Petrică Ionescu. Ce faci la ora asta ! ?, îi spun (era aproape 12 noaptea). De ce, s-a și terminat ? !, îmi spune mirat. Fugi, deja se strâng mesele ! , îl sperii eu... Presupun că a mai găsit o măslină, ceva. 27 martie. Deja încep să curgă comentariile negative De ce nu mă mai surprind ? Nu doar că românul nu se poate bucura de o sărbătoare
4 decenii, 3 ani și 2 luni cu filmul românesc by Alex. Leo Șerban () [Corola-publishinghouse/Memoirs/806_a_1825]
-
săi, Tudorel, ajuns membru marcant al „mișcării”, și Pica, gata să se căsătorească cu sumbrul șef al acesteia, Gavrilcea. E o „anormalitate” în comportarea și în reacțiile lui Ioanide, ca și în cele ale soției sale, care par mai mult mirați decât îndurerați de moartea năpraznică a copiilor lor. C. nu avea simțul tragicului și nici contextul și tonalitatea narațiunii nu-l favorizau. Romanul, al cărui epic e mai degrabă static, se constituie ca o frescă (parțială) a societății românești din
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286041_a_287370]
-
și Matei, care i-a fost învățăcel și asistent la catedră, m-a recomandat ca un „viitor bun prozator, romancier chiar!”. Vianu m-a privit adânc, cald, cu imensa-i, catifelata-i privire și mi-a spus nesigur sau doar mirat: - Da, da... Ne cunoaștem, parcă...?! Am povestit această întâmplare ca să arăt perfecta singurătate în care trăiam atunci, anii cincizeci, ce m-a împins la actul acela cvasi-disperat și cam nesocotit de a pune marele om în fața unui tinerel necunoscut ce
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
fost însă mai direct, categorisindu-ne ca „dușmani ai partidului, ai comunismului!”. - De ce, mă rog frumos? au strigat din sală unii colegi curajoși, mai ales evrei, îi țiu minte pe Mirodan, Nina Cassian și alții. - Cum, de ce, a replicat Barbu, mirat, ridicându-și sprâncenele și întorcându-se spre tovarășii activiști de la c.c. sau de la „municipiu” - pentru că nici unul nu e membru de partid! Apoi a arătat un exemplar din Francisca, ironizând cele câteva fraze de prezentare a lui Matei Călinescu ce
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
trei zile de marți, consecutive, cu țărâna luată de pe tulpină de gutui. - Chișarea-n pat. Dacă un copil urinează în pat, Dumineca, mama lui ieșind din biserică la sfârșitul slujbei, își pune furca-n brâu și începe să toarcă. Iar oamenilor mirați de aceasta, le spune: - «Nu vă mirați de mine că torc azi, duminecă, mirați vă de copilul meu care se chișă în pat». În felul acesta copilul se tămăduiește. - Ciuma. Când se aude de molimă de ciumă, se adună nouă
Cârțișoara: monografie; vol. II - OAMENII by Traian Cânduleå, Ilie Costache () [Corola-publishinghouse/Memoirs/412_a_1339]
-
cu el. A doua zi, după ce Ion, noua lui cunoștință, povesti stăpânului său cele petrecute, Badea Cârțan se afla în fața marelui cărturar și istoric, președinte al Ligii Culturale, care descoperind la acesta sentimente naționale și dragoste față de cărți, a rămas mirat, surprins și prinse dragoste față de ardeleanul nostru. Ceasuri întregi a stat cărturarul de vorbă cu Badea Cârțan, explicându-i acestuia multe taine din istoria Românilor și a Romanilor, îl duse la întrunirile Ligii Culturale, îl prezentă lui Tocilescu, lui Istrati
Cârțișoara: monografie; vol. II - OAMENII by Traian Cânduleå, Ilie Costache () [Corola-publishinghouse/Memoirs/412_a_1339]
-
M-am dus să-i cumpăr înghețată. Nu se întorsese cu cărțile până am ajuns eu, așa că am așteptat-o în fața biroului ei cu înghețata în mâna stângă. Doi bătrâni care citeau ziare îmi aruncau din când în când priviri mirate. Din fericire, înghețata era bocnă, așa că mai avea până începea să se topească. M-aș fi simțit cumplit de prost dacă ar fi început să-mi picure la picioare. Pe biroul ei stătea deschisă, cu fața-n jos, o cărticică
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
aveam de zis ca să nu existe dubii, așa că am continuat, neîntrebat: Am divorțat de mult, sunt singur, nu am copii, nu am iubită. — Eu am douăzeci și nouă de ani. Mai exact, peste cinci luni împlinesc treizeci. Am privit-o mirat. Nu-și arăta vârsta. Nu-i dădeam mai mult de douăzeci și doi sau douăzeci și trei de ani. Avea o ținută frumoasă. Nici urmă de riduri. Am impresia că mi-e din ce în ce mai greu să apreciez vârsta femeilor. Știu că
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
se afla în exil, Stalin preluase puterea. Nu prea călărea lumea în Leningrad. Fostul proprietar de grajduri își vânduse jumătate din teren, iar pe cealaltă jumătate își înălțase un magazin în care se vindeau articole de hochei. — Hochei? am întrebat, mirat. Jucau rușii hochei în anii ’30? — Nu știu. Așa scrie aici. Leningradul s-a schimbat mult după Revoluție. Probabil că hocheiul era la modă. — Posibil. — În timp ce-și făcea inventarul magaziei, fostul proprietar de grajduri a dat peste cutia
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
cu cheia, dar n-am vrut. Sper că nu ți-ai făcut o părere prea proastă despre noi. Nu cred că am în casă ceva care să vă intereseze. N-aveți decât să căutați, am zis. — Să căutăm? întrebă Pitic mirat. Ce să căutăm? E ceva de căutat... zise el, cu țigara între dinți, frecându-și palmele. Nu știu ce căutați, dar din moment ce ați spart ușa, înseamnă că vreți voi ceva. — Nu prea înțeleg ce vrei de la noi. Cred că e o greșeală
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
mai valoroase? — N-am nimic de valoare. Doar lucruri ieftine... — Da, înțeleg. Dar tot trebuie să existe ceva care nu ți-ai dori să fie distrus. Chiar dacă e ieftin... În fond aici îți duci traiul, nu? — Distrus? am întrebat eu mirat. Adică... cum distrus? Așa cum se distrug lucrurile. Ca ușa aceea, de exemplu, zise Pitic arătând spre ușa ieșită din țâțâni și doborâtă la pământ. Toate se strică până la urmă. Dar de ce să distrugeți? — De dragul distrugerii. Fie că-ți explicăm, fie
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
dezamăgesc, dar Orașul e puternic. Tu ești slab. Ai simțit-o pe pielea ta. Bătrânul privi în ceașca goală pe care o ținea încă în mâini. Dar poți să pui mâna pe ea. — Să pun mâna pe ea? am întrebat mirat. — Poți să te culci cu ea. Puteți locui împreună. În orașul acesta poți să faci tot ce dorești. Da, dar nu există suflet. — Da, așa e. Suflet nu există. Dar până la urmă se stinge și al tău, iar dacă nu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
mea mantra - “Glumesc, glumesc doar “ - și atunci o prezentam din nou pe prietena mea de moment unor oameni care o cunoșteau de ani de zile. Fata își ridica privirea din oglinda plină de dâre de cocaină, aruncându-mi o privire mirată, apoi se cutremura și se apleca din nou pentru ca o altă linie albă să dispară printr-o bancnotă de douăzeci de dolari strâns înfășurată. După nunta ceea - după ce Robby m-a ținut de mână pentru întâia oară - a urmat începutul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2048_a_3373]
-
om cam bătrân, înarmat cu un fierăstrău, un topor și o capră. Omul vine, începe lucrul, taie toate lemnele, apoi se prezintă la doctor ca să fie plătit. Dar cere un preț sub valoare, un preț cu totul de nimic. Doctorul, mirat, întreabă dacă nu cumva omul se înșală, dar falsul tăietor se demască: el era cârciumarul care se deghizase în tăietor, spre a putea răsplăti serviciile doctorului care-l scăpase de la moarte. O altă anecdotă e încă și mai picantă: Doctorul
Bucureştii de altădată by Constantin Bacalbaşa () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1329_a_2712]