2,391 matches
-
cu un râs nesigur. Voiai să mă faci să sufăr, nu? spuse el. —Aham, dădu ea solemn din cap. Amândoi au izbucnit într-un hohot de râs atât de zgomotos încât, deși era la trei birouri depărtare, Flicka Dupont a mormăit un „Vă rog!“ și a trebuit să își bage un deget în ureche pentru a diminua țiuitul. Flicka i-a șoptit ceva mai târziu Edwinei: — Nu o invidiez. Doamne, nici eu! E un nebun. —O durere de cap, aprobă Edwina
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
este o vreme minunată pentru așa ceva? greși din nou replica Bernard plictisitorul. —Bravo ție, reuși Lisa să spună. Se gândea că ea și Jack aveau parte de partide de sex extraordinare și turba de gelozie. — Ce face o dansatoare exotică? mormăi domnișoara Morley către Kelvin. Cred că implică un anumit grad de, păi... nuditate, șopti el cu tact, încercând să se adapteze sensibilității vârstei. — A, dansuri în poală. Cred că simulează mult, spuse domnișoara Morley, studiind-o pe Mai cu un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
Craig, îi îmbrățișă cu îndârjire și le spuse - fără prea multă convingere: —Să o ascultați pe Ashling. —Și pe Ted, adăugă Ted, strâmbând din buze spre Clodagh într-o manieră care lui i se părea a fi suavă. — Și Ted, mormăi Clodagh. Înainte să plece, pentru a le ura distracție plăcută, Molly puse mâna plină cu gem de afine pe fundul lui Clodagh. Din nefericire - sau poate din fericire - ea nu a observat. 30tc "30" De îndată ce Clodagh închise ușa de la intrare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
Julie, fata care o epila, ar fi omorât-o. Îi trebuia Immac și, printr-o întâmplare nefericită, nu mai avea. Ted a fost trimis până la cea mai apropiată farmacie cu un bilețel scris de mână. —De ce nu te duci tu? mormăi el, rușinat. Ashling arătă către o folie de aluminiu, legată în jurul capului său. — Am ulei fierbinte în păr. Dacă ies așa, or să creadă toți că au aterizat extratereștrii. —E, și? Și-ar da seama că extratereștrii nu ar fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
s-a întâmplat cu el? — Aud eu voci? spuse Trix, abia vorbind. Chiar cânta? Bucuria dispăru de pe fața lui Ashling. Tocmai își amintise de sfaturile pe care i le dăduse lui Jack despre relații, la beție, vineri seara. Oh, Dumnezeule, mormăi ea, acoperindu-și obrajii fierbinți cu mâinile. Chiar atât de rău miros? spuse Trix, cu o figură jignită. Se aștepta să fie batjocorită de majoritatea celorlalți, dar nu și de Ashling. Ashling clătină din cap. Nu mai simțea nici un miros
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
trecut pe la ea... —Pentru ce? Ca să îmi recuperez jacheta, spuse Ted defensiv. Ce mare brânză? Am uitat jacheta acolo când am stat cu copiii, nu e nici o crimă. Ashling nu își putea explica reacția. Nu avea de ales decât să mormăie: —Așa e, scuze. S-a lăsat o liniște monumentală. —Dă-mi, te rog, noul ruj, spuse Ashling scurt. L-a scos din cutie și a dat la iveală batonul cerat, nou și strălucitor. Superb. Dar, admirându-l, a fost atacată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
A, nu. Am băut destul, spuse ea, încercând să îl oprească pe Marcus din a-i mai pune vin. Dă-i înainte, insistă el. Bagă asta în tine, ai nevoie să îți recapeți forțele. —Mulțumesc. Dumnezeule, mă simt mai bine, mormăi ea, lăsându-se ușurată pe spătarul banchetei. Am terminat episodul de psihoză, acum mă voi purta normal. Trecând la cafea, au început să facă ipoteze pe seama celorlalți clienți. Era un joc pe care îl jucau de obicei, atribuind povești, chiar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
le folosim. În momentul în care Lisa și Niall s-au decis că sunt mulțumiți cu pozele din supermarket, se făcuse ora patru. — Am făcut niște poze bune, recunoscu Niall. Unghiuri excelente, ironie excelentă. Putem merge, vă rog, acasă acum? mormăi Trix cu o voce joasă și disperată. Brațele îi atârnau sub presiunea țoalelor lui Frieda Kiely, se săturase să răspundă la telefoanele mobile ale lui Dani, care sunau încontinuu, și se săturase să fie tratată ca o sclavă. Aleargă și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
cât mai mult dintr-odată, el a tras-o de păr, a apucat-o de jachetă, a sărutat-o prea dur și și-a rupt cămașa de pe el. Stai, stai, stai. Epuizat parcă, și-a lipit spatele de ușă. —Ce? mormăi ea, uimită de bustul lui gol. — Hai să o luăm de la capăt. S-a întins și a tras-o lângă el cu tandrețe. Ea și-a ascuns fața la pieptul lui. Acel miros special al lui Oliver. Uitat, dar amintit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
mare. Oliver apucă prosopul pe care i-l lăsase Lisa. —Cu ăsta nu îmi usuc nici nasul! — Îmi pare rău! îl necăji ea tandru, desfăcând unul dintre prosoapele de pe ea. Uite, îți dau și cămașa de pe mine. Ești o scârbă, mormăi el. Știu, dădu ea din cap. Chiar ești incredibilă. Oh, știu, aprobă ea, cu o sinceritate extremă. Cu mișcări ușoare, Lisa i-a șters corpul lucios și ferm. Era o activitate care îi plăcuse întotdeauna, deși unele părți din corpul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
fi luați niciodată în serios dacă nu suntem văzuți... Jack o privea, așteptând să termine. Empatia din ochii lui îi spunea că se obosește degeaba, dar speranța moare ultima. A încercat să se liniștească, respirând adânc. —Merg? — Îmi pare rău, mormăi Jack, cu o voce de serial TV. Nu avem bani. Nu anul ăsta, oricum. Poate când mai punem revista pe picioare, când crește publicitatea. Dar desigur eu... El dădu trist din cap. Nu avem bani. Era mila din ochii lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
Marcus s-a sustras gentil din brațele ei și s-a îndreptat către scaunul de lângă Ashling. În timp ce se așeza, a strâns-o de mână și i-a aruncat un zâmbet secret. — Are dreptate, murmură Ashling. Chiar ai fost criminal. —Mulțumesc, mormăi el. Apoi au împărțit un moment de priviri reciproce călduroase, care a durat mai mult decît ar fi fost decent să dureze. Asta a fost? întrebă Clodagh. Nu mai e distracție. Trebuie să mergem acasă? —Iisuse, nu! spuse Jimmy Bond
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
este vina lor că mama lor este cu capul. Evident, nici unul nu crezuse. — Da, dar cum ajungi să cazi în depresie? spuse ea, dornică să înțeleagă. — Câteodată este provocată de o pierdere sau de - cum li se spune? - o traumă, mormăi el, contaminând atmosfera din mașină cu neliniștea lui. Dar nu e obligatoriu, continuă el. Se spune că poate fi ereditară. Acest gând încântător o scoase pe Ashling din discuție. A început să caute telefonul mobil. —Pe cine suni? — Pe nimeni
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
Marcus își puse fruntea în palme. Hei, îmi pare rău, spuse el slab. Chiar îmi pare rău. — Am înțeles, spuse Lisa cu o politețe rece. Da, voi suna eu înapoi. Apoi a trântit telefonul și a zbierat: —Căcații dracului! —Limbajul, mormăi Bernard, în timp ce nimeni altcineva nici măcar nu a clipit. —Managerul lui Ronan Keating, strigă Lisa către un birou neinteresat, este într-o afurisită de ședință. Pentru a milioana oară. Mai sunt aproape trei săptămâni până la ziua Z și tot nu avem
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
toți ceilalți vor arăta fantastic. Și-a pus mâna pe urechea îndurerată și a lăsat câteva picături să îi alunece pe față. —Ce ai? A tresărit. Era Jack Devine, care o studia cu o privire care părea chiar îngrijorată. Nimic, mormăi ea. —Ce ai? — Petrecerea din seara asta, recită ea cu ură. Părul meu este murdar, nu pot să îmi fac programare la salon nici pe ochi dulci, nici pe bani, nu pot să mă spăl singură pentru că am o infecție
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
Dylan s-a întors către Marcus, care strângea un cearșaf la piept. — Vrei să pleci? Aș vrea să vorbesc puțin cu soția mea. Ținându-și părțile intime, Marcus s-a strecurat jos din pat, a înșfăcat niște haine și a mormăit către Clodagh: — Te sun mai târziu. Dylan l-a privit plecând, apoi și-a întors privirea către Clodagh și a întrebat-o încet: —De ce? O sută de mii de întrebări erau comprimate în acea scurtă răsuflare. Ea se chinuia să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
e obsedată de oamenii fără adăpost. Doctorul se mai înveseli. Așa mai mergea. — Ce e cu oamenii fără adăpost? A mai urmat un cot și un „Spune-i!“ șoptit de la Monica, apoi Ashling își ridică fața palidă și împietrită și mormăi: Cunosc un băiat fără casă. Mereu m-a afectat, dar acum sunt tristă pentru toți. Chiar și din cauza celor pe care nu i-am întâlnit în viața mea. Asta era de ajuns pentru a-l convinge pe doctorul McDevitt. De ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
el râzând nervos, văd că există șanse să iasă. — Da? întrebă ea calmă. Da, spuse el ferm. Și, dacă ai fi interesată, m-aș putea stabili la Dublin. Nu ar fi nevoie, mă mut înapoi în Londra la sfârșitul săptămânii, mormăi ea. Atunci, Lisa, spuse Oliver, foarte serios, singura întrebare este: ești interesată? A urmat o tăcere lungă și densă, după care Lisa spuse: Da, presupun. Dintr-odată, devenise timidă. —Ești sigură? Da, chicoti ea, emoționată. —Iubita! exclamă el, aproape în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
pentru câteva minute. A trebuit să mă asigur că ești hotărât, înainte să mă gândesc la asta. Adevărul este că, recunoscu ea, te iubesc. Atunci nu ai de ce să îți fie frică, promise el. Când ai devenit atât de înțelept? mormăi ea. El râse puternic și din tot corpul, așa cum numai el putea, și, instantaneu, gândurile ei au devenit la fel de agitate ca o haită de dulăi scăpați din cușcă. Au decolat, pur și simplu. Cât noroc să aibă să mai primească
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
că am ajuns! Într-adevăr, trenul intrase în gară. Deși Rogojin spusese că pornise la drum fără să dea nimănui de veste, era așteptat de câțiva inși, care strigau și-și fluturau căciulile. — Ia te uită, și Zaliojev e aici! mormăi Rogojin, privindu-i cu un zâmbet triumfător și chiar parcă răutăcios. Brusc, se răsuci spre prinț și spuse: prințe, nici eu nu știu de ce te-am îndrăgit. Poate pentru că te-am întâlnit într-un asemenea moment. Dar și pe ăsta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
m-aș duce undeva, unde mi-ai arăta dumneata, pentru că am această deprindere și n-am mai fumat de trei ore. De altfel, cum crezi dumneata, pentru că doar se zice: câte bordeie... Hai, spuneți și dumneavoastră, cum să vă anunț? mormăi valetul aproape fără voie. Mai întâi, n-ar trebui să stați aici, ci în anticameră, pentru că sunteți vizitator, adică musafir, și o să fiu luat la rost... Și-apoi, aveți de gând să vă mutați la noi? adăugă el, după ce mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
pe acțiuni. Rămase perplex când prințul îi ceru portretul și îi povesti în ce fel se aflase de portret în salonul generălesei. — E-e-eh! Trebuia să vă dați drumul la gură! strigă el cu ciudă răutăcioasă. Doar nu știți nimic... Idiotul! mormăi el ca pentru sine. — Sunt vinovat, dar am făcut-o fără să vreau; pur și simplu așa a venit vorba. Am zis că Aglaia e aproape la fel de frumoasă ca Nastasia Filippovna. Ganea îl rugă să-i relateze totul mai în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
a venit vorba. Am zis că Aglaia e aproape la fel de frumoasă ca Nastasia Filippovna. Ganea îl rugă să-i relateze totul mai în amănunțime; prințul îi povesti. Ganea îl privi iarăși batjocoritor. — Vi s-a pus pata pe Nastasia Filippovna... mormăi el și, fără să-și termine fraza, căzu pe gânduri. Era vizibil îngrijorat. Prințul îi aminti de portret. — Ascultați, prințe, spuse deodată Ganea, parcă fulgerat de o idee neașteptată, am o mare rugăminte la dumneavoastră... Însă, ce-i drept, nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
Nu vă puteți stăpâni? Dar pricepeți odată, Luminăția Voastră... — Aici eu sunt vinovat, Ganea, nu altcineva, îl întrerupse Ptițân. Ganea privi întrebător spre el. — Păi e mai bine așa, Ganea, mai ales că, pe de o parte, afacerea e încheiată, mormăi Ptițân și, trăgându-se deoparte, se așeză la masă, scoase din buzunar o hârtie scrisă cu creionul și începu s-o studieze cu atenție. Ganea stătea posomorât și aștepta cu neliniște încă o scenă de familie. Nici nu se gândea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
ziua, însă în Elveția am primit o scrisoare din Moscova de la un domn Salazkin, care mă înștiințează că s-ar putea să primesc o moștenire foarte mare. Iată scrisoarea. Într-adevăr, prințul scoase o scrisoare din buzunar. Nu cumva aiurează? mormăi generalul. E o adevărată casă de nebuni! Se lăsă o tăcere de o clipă. — Prințe, mă înșel eu sau ați spus că scrisoarea este de la Salazkin? întrebă Ptițân. E un om foarte cunoscut în anumite cercuri; e un cunoscut misit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]