1,935 matches
-
o pusesem deocamdată pe cearceaful scrobit al pătuțului meu. Ieșind pe culoar ca să-i văd pe ceilalți copii, m-am legănat cu ușa câtva timp și-apoi am intrat iar în marea grotă albă. Am surprins-o atunci pe Bambina muindu-mi peria de dinți în olița plină de pipi. Nici atunci nu m-am gândit să le pârăsc pe fetițe la sora care ne-ngrijea, atât de uluitoare mi se părea purtarea lor. Amândouă aveau părul zbîrht ca niște furii
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
pasionate", parcă și chimismul interior mi se modifica: părul mi se zbârlea, nu doar pe cap și pe brațe, ci până și cel de pe pulpe, ochii mi se lărgeau, acneea care-mi acoperea fruntea se aprindea pe pielea palidă... Transpiram, muiam pijamaua mea mereu ruptă la nasturi. Nu mai puteam să rămân locului, ci, cuprins de exaltare, mergeam la fereastră ca să recit panoramei bucuicJtene peste care cădea, țârâit, ploaia: Fată ca șopârlele, Scoală-te de pe lespezi, Du-te unde curg gârlele
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
cu potențiometre și voltmetre semănau cu cele ale manipulanților de tramvai. În fața unuia dintre ele mă așezam pe un scaun, iar doctorul, de obicei scufundat în "Sportul", venea, cu figura unui magician sceptic, să-mi așeze pe tâmple doi electrozi muiați în vaselină, pe care mi-i lipea de piele cu leucoplast. Rotea apoi până la o anumită gradație butonul de ebonită și se retrăgea în colțul lui, pierind în spatele paginilor cu clasamente și comentarii sportive. Îmi rămânea o oră de așteptare
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
în urletul teribil al Sfinxei de iarmaroc puteai auzi limpede vocea femeii și cea a păianjenului, una stîrnindu-ți o milă amniotică, iar cealaltă înghețîndu-ți sângele în vine și răpindu-ți mințile de oroare. Femeia-păianjen stătea acolo, în colțul de scenă muiat în sânge și țipa, rotindu-și într-o parte și-ntr-alta capul pe gâtul mult prea lung pentru-o ființă omenească, mai curând un lujer străveziu, scru-tînd întunecimea sălii cu ochii verzi, de animal sălbatic, ca și când ar fi așteptat
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
cățărîndu-ne pe stalagmite groase cât elefanții, clătinîndu-ne pe poduri de sfoară aruncate peste crevase, ne-am trezit înaintînd prin carne. Nu ne dădusem seama când, treptat, șovăitor, cu multe reveniri și alte salturi subite înainte, pereții tunelului se-ncălziseră, se muiaseră și pulsau, așa încît mi se părea acum că-naintăm printr-o venă enormă. Călcam pe un țesut tot mai elastic, iar în peretele gros, hialin, se zăreau nenumărate celule minuscule, cu nucleele violet. Insectele străvezii rămăseseră, dar nu ne
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
îi ascultă cuvintele-lucruri. Din vânturile karmei, din înspăimîn-tătorul bardo al tărâmului de amurg avea să se-nfiripe un copilaș. Avea să fie pentru că deja era, deja-și vedea părinții copulând ca niște lăcuste, deja vârtejul de spațiu-timp-creier-sex desena cu degetul muiat în sânge o poartă caudină, un arc de triumf. Două seturi cromozomiale aveau să fuzioneze, da și nu aveau să se cunune în poate, și apoi oul, deja trecut de bariera ființei, avea să-și înceapă giganticul rezumat, răsfoirea paginilor
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
o mușc, o trăiesc, o urăsc, o posed. Vierme cu patru compartimente simetrice, îmi transform viața-n impulsuri codificate și-o transmit ierarhic, mai sus. Țeasta și toracele dau seama de paradis, se colorează ca hârtia de turnesol când se moaie-n beatitudine. Gândesc, respir și-mi împing sângele gazos prin artere. E triunghiul fericirii mele, e piramida umanității mele și-i corul meu de îngeri cântând pe vastul covor de nervi și mușchi al diafragmei. Când sânt fericit gândesc, respir
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
paturi de fân, printre roțile păianjenilor cu cruce, nu prea le păsa că flăcăul ce le străpungea între cracn albi ca smântâna n-avea mamă, tată și umbră, căci avea și ceva ce ținea loc de toate, și când se muiau sub el li se umplea țeasta de o lumină de aur. Vasili crescuse pe nesimțite, muncind pe la unul și pe la altul ca argat, rânind la vaci și țesălând la cai până ce pielea i se impregnase de sudoare de vită. Nu
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
neomenesc de agile, de parc-ar fi fost labele multiarticulate ale unui păianjen ce-și țese plasa, ori pântecul călugăriței, ce plămădește singur cuibul complicat în formă de smochină. Așa se frământă, uneori, în vis, mâinile adormiților. Bulgărele de lut muiat în sudoarea mistică a măștii Mariei se alungi ca un cilindru turtit, ușor curb, cu o inimioară lucioasă în vârf și, la capătul celălalt, cu o mare umflătură dublă. Lutul fumuriu se deschidea tot mai mult la culoare pe măsură ce falusul
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
ciudat că realitatea momentelor în care băiețelul însingurat, trimis la culcare (pe când televizorul se-aude difuz în sufragerie și râsul sufocat al tatălui arată că se dă emisiunea "Comici vestiți ai ecranului") și care rătăcește prin cameră ca o stafie, muindu-se-n verdele plantelor și-n tristețea după-amiezei, se apropie de fereastră și rămâne cu fruntea lipită de geam, realitatea a ceea ce el chiar vede-n acele clipe fără trecut și viitor: curbura șoselei Ștefan cel Mare, Criștii răstigniți pe
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
cireșe amare și mai ales paharele de apă rece, cu gheață împrumutată, în fugă, de la madam Soare, care avea răcitor, și au cerut permisiunea să-și scoată hainele. Cămășile lor albe, cu butoni aurii la mâneci, erau literalmente ude ca muiate într-o cadă și se lipeau de pielea lor, lăsând să li se vadă părul des de pe piepturi, sfârcurile roze și buricurile întunecate. Putea deodată în cameră a tutun, a transpirație și-a altceva, pe care nu-l puteam distinge
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
de niște draci și pus ca Gheorghe Doja pe un scaun de fier înroșit sau băgat într-un ceaun cu zmoală clocotită. Nu era glumă cu astea. Zmoala era ceva care arăta ca niște sloiuri negre, lucioase. La căldură se muia și puteai s-o întinzi ca halvița. Mirosea atât de bine, că-ți venea s-o mănânci, și nebunul de Paul chiar mânca sau cel puțin o mesteca mereu în dinți. Când au zmolit țevile de canalizare din spatele blocului, muncitorii
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
de pe mese, singurele surse de lumină din odaie, îți vorbea despre statuile-oameni, care (invers decât oamenii-statuie) mimau umanitatea, care se prefăceau că sânt vii, cărora, spre dimineață, cum stăteau încremenite pe socluri în vreun parc îmbeznat, începea să li se moaie pielea de marmură, o rumeneală ușoară le catifela obrajii, o infuzie neagră le colora ochii pîn-atunci orbi și ele începeau să se miște și să vorbească... La patru dimineața le puteai întîlni pe străzi, în căutarea vreunui întîrziat pe care
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
se fierbe la foc mic până se „urdește”, după care se alege. Se adună într-un vas, se adaugă zahăr și arome și se întinde în straturi alternative peste turtele foarte subțiri, coapte pe plită, care, în prealabil, au fost muiate în zeama rămasă de la julfă. Cu aceste turte numite și „Pelincile Maicii Domnului” se așteaptă preotul în Ajunul Crăciunului. Copiii care merg cu ajunul strigă „Doamne, miluiește!” la Heci, iar în celelalte sate strigă „Chiralesaaa!” pentru a anunța sosirea preotului
Monografia comunei Lespezi, judeţul Iaşi by Vasile Simina (coord.) Ioan CIUBOTARU Maria ROŞCA Ioan LAZĂR Elena SIMINA Aurel ROŞCA Vasile SPATARU () [Corola-publishinghouse/Administrative/91877_a_93004]
-
să ne imaginăm cum ar fi ca unul din quinți să fie controlat de altcineva. Trebuie să mai avem răbdare, poate înălțimea sa Kasser... - Hai să fim serioși! dădu Bella din mână a lehamite. Boșorogul meu de tată s-a muiat de tot. Gîndește-te că e de șaptesprezece ani în compania Abatelui... Ce te poți aștepta de la un om care conviețuiește pașnic cu acela care a distrus tot ceea ce omenirea construise în câteva mii de ani? Ce ajutor să aștept de la
Aba by Dan Doboș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295578_a_296907]
-
dovedească într-adevăr zelos în a nota cu scrupulozitate orice eveniment. Către amiază, cerul, care încă de dimineață începuse să se înnoreze, deveni plumburiu, iar furtuna ce se porni în primele ceasuri de după prânz le încetini puțin mersul. La apus, muiați de apă, se opriră într-o stație de schimb și acolo își luară prima lor cină împreună, având astfel ocazia să se cunoască mai bine. Cei doi ofițeri călătoriseră în haine civile, însă gazda, cu instinctul infailibil al meseriei sale
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
suspendate, rotindu-se în aer, iar la trecerea cailor, gușteri mari în splendide culori alergau să se adăpostească printre mărăcini. Răgușit, se ridică în aer, de câteva ori, strigătul șorecarului. Chiar dacă Divicone părea că merge cu siguranță prin labirintul acela muiat de apă, Sebastianus începu să intre la griji. Până acum, prietenii tăi nu s-au arătat, iar în curând se face întuneric, observă el către bagaud. Sper că știi unde ne duci. Celălalt îi răspunse fără să se întoarcă: Ceva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
Vârându-și sabia în teacă, Metronius îl împinse brutal spre un arin tânăr: — Ticălosule! Voiați să ne prăjiți de vii, ei? Dar nu v-a mers; și acum ai încurcat-o, prietene! Sebastianus, trimițându-i pe Maliban și pe Vitalius, muiat de apă, să aducă înapoi caii, își concentră atenția asupra bagaudului. — Tu erai conducătorul grupului? îl întrebă. Acela nu răspunse. Metronius, fără să ezite, se aplecă să culeagă un tăciune ce ardea printre resturile colibei și, țintuind omul cu o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
de aur am zdrobit-o de stâlpii de marmură a bisericei. Răsuna biserica luminată de făclii de ceară albă, numai sufletul meu era mut și sterp și turbăciunea cruntă rânjea din fundul gândirilor mele. Solomoane, împărat al iudeilor! Tu, înțelept, muiai degetele tale molatece în sunetele sfinte a arfei lui Dumnezeu și coardele sale [de] aur lăudau pre Domnul... Ge-ți păsa ție de femei când în inima ta domnea împăratul împăraților, îmbrăcat cu hlamidă de lumină albă, coronat cu coroană
Opere 08 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295586_a_296915]
-
stejar... Toma Nour. Ideile după cari îmblă Vulturul Romei ce-a smuls inima din Roma murindă 2257 Vultur ce-nota în giurul soarelui 2258 Vezi aripa-i dreaptă pe Roma, aripa-i stângă pe Romînia? Vulturul roman cu razele ochilor muiate-n Mediterana. {EminescuOpVIII 234} 2254 Vulturul își sângera pieptul de capul stîncelor cu părul de fier. Recea stîncelor ruină Încorporarea stîncei în Mihai Credința d-a fi o umbră a lui Mihai. Națiunea - stâncă. Generația - râu. Oamenii - valuri. [HILARIU] Ideea
Opere 08 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295586_a_296915]
-
în destin. [ 4] Miron rămâne singur. Atunci apare și Mira. Scena dintre Tasso și Leonora în act V - o îmbrățișează. Ea fuge. Ea îmblă rătăcită prin ruinele pămîntului: "Munții gîndirei se spintec dinaintea mea, d-o parte verzi și înfloriți, muiați de lumină, de alta goi, slabi, arși, și sufletul meu buhă trece, trece rece și plângător în stîncele disperărei. Trebuie oare, trebuie oare să plâng, să plâng totdeuna? " TOMA O viziune... Da, e o viziune... e reflectul unui înger &c
Opere 08 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295586_a_296915]
-
Abia pătrunde galben lumina-n raze rare Precum se fur speranțe în inime amare. Când somnul, frate-al morții, pe lume falnic zace, Cu genele-i închise, cu visele-i de pace, Când palida gândire prin țara morții trece Și moaie-n visuri de-aur aripa ei cea rece, Cu-aghiasima cea dulce a lumei frunte-atinge, Păcatele i-adoarme, invidia i-o stinge, Ce ochi veghează umed?... Ce sânge se frămîntă?... {EminescuOpVIII 259} Ce suflet țipă-n doliu?... Ce liră jalnic cîntă
Opere 08 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295586_a_296915]
-
se lasă negura roză) În marea Somniei ce-n unda-i combină Tristeță cu ris Cufundă, poete, gîndirea-ți senină Seninul tău vis! (pe când se lasă negura neagră) Adormi când lumina se stinge cu jale Prin vânturi răcori, Când visu-ți își moaie aripele sale În noaptea cu nori! Muzica urmează misterioso. Negura lăsată cu desăvârșire - O pauză - Când se ridică iară, scena e ca întîi; același trunchi, aceeași galbenă lumină de lună străbate prin stâncile sdrobite și lumină planul cel ruinat. Mureșanu
Opere 08 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295586_a_296915]
-
întuneric des; A lunei adormite pătrund razele rare, În temnița din pieptu-mi trezind simțiri amare Când somnul, frate-al morții, pe lume falnic zace, Sub genele-i lăsate a veciniciei pace, Și când gândirea oarbă prin țara morții trece Și moaie-n lac de vise aripa ei cea rece, Cu aghiazima-ndulcită a lumii frunte-atinge, Păcatele-i i-adoarme, voința ei o stinge, Ce ochi veghează umed? Ce piept ce se frământă, Ce suflet lampă de-oliu se mișcă tremurîndă?... 2257 Privesc trecutul
Opere 08 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295586_a_296915]
-
sa, să ducă durerile amare Pe, când ginți dobitoace, tâmpiți, târzii la minte Să urmărească liber giganticele ținte. EI zic că este... unde-l blastamă a lumii neagră gură Acolo suferințe și rele nu îndură. Nu-l adorați! Nu-și moaie el ochii lui de piatră De când îl adorați voi, cari n-aveți nici vatră, Nici loc de îngropare... 2254 De-ar fi fost rău adesea și bine num-o dată Aș crede că-ntîmplarea oarbă, nevinovată, A grămădit în mersu-i, dar fără ca
Opere 08 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295586_a_296915]