1,358 matches
-
scapi”.) „Profeția este, de multe ori, cauza principală a evenimentelor prezise.” (Th. Hobbes) Dacă pică drobul de sare? (Firile panicarde pun Întotdeauna prezentul sub „sabia unui Damocles” nu numai amenințător, dar și catastrofal prin cruzimea lui, astfel că anticipările lor pesimiste le paralizează orice inițiativă.) Teama ascunde adevărul. (În schimb, o conștiință nepătată, care nu are nimic de ascuns, are Întregul curaj al descoperirii adevărului.) „Cine se dă Învins fricii care-l cuprinde se pierde În bezna sărăcită de gânduri.” (Alain
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
despre noi, altfel vom fugi mereu de noi Înșine). Μ Se spune În Biblie: „Nu este nimic nou sub soare... Ceea ce a mai fost, aceea va mai fi, și ceea ce s-a Întâmplat se va mai petrece”. Un observator mai pesimist al vieții va spune că răul, care se multiplică de la o zi la alta, aduce totuși o prefacere care riscă să devină Însă o constantă amară a existenței omenești: morții care au murit ceva mai demult sunt mai fericiți decât
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
dinspre moarte spre viață, timpul confundându-se cu spațiul, realizând aceeași dedublare cu care autoarea obișnuiește. Privit în oglindă, cu totul inversată forța explozivă a poemelor blagiene, încărcată de un optimism puternic, se atenuează aici, căpătând o notă rezervată, aproape pesimistă. Dar cum iubirea, ca "zenit al subiectivității"72 "luminează poate cea mai semnificativă situare a omului în lume, devenind, în ultimă instanță, terenul unor relații decisive asupra condiției umane"73, resuscitând mediul diafan eminescian, Ana Blandiana rezervă o parte din
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
social le-au permis. Discuția s-ar putea axa tocmai pe această temă - pe care de fapt nici nu are cum s-o evite: contra-revoluționarii nu puteau face mare lucru, drept pentru care - printre altele - au ales discursul sublim, vituperant, pesimist, uneori misticiod, apologetic a ceea ce Compagnon numește antimodernitate. Frustrați În registrul acțiunii (nu-i numește autorul, cu un epitet rarm excelent ales - scrogneugneux, stîlcire a Înjurăturii sacré nom de Dieu - care bodogăne, cîrcotași, cîrtitori?), anti-modernii sînt revanșarzii spirituali ai modernității
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
carte este dedicată omului”. Personajul (ca și categorie naratologică), alături de un realism cu accente naturaliste dus până la ultimele consecințe fiziologice, se reîntorc en fanfare În proza franceză odată cu acest roman. “Mai degrabă istoric decât tragic” el are scenariul unui bildungsroman pesimist până Înainte de epilog, fiind foarte aproape de celebrul de acum film american Forrest Gump. În film, ca și În roman, este radiografiată antifrastic și amar ultima jumătate de secol, evoluția “societății spectacolului”, a occidentalului lipsit de griji materiale dar degenerat, a
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
mereu reluată Între o trăsătură de chip care Încearcă să scape de organizarea suverană a chipului, și chipul Însuși care se Închide În această trăsătură, o apucă, Îi barează linia de fugă, Îi re-impune propria organizare. (...) Romanul francez este profund pesimist, idealist, „critic al vieții mai degrabă decît creator de viață”. El nu concepe decît călătorii organizate, iar salvarea, numai prin artă. (...) Își petrece timpul punînd puncte pe i, În loc să traseze linii, linii de fugă active sau de deteritorializare pozitivă. Cu
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
răspuns pe care, formulîndu-l, aceștia ar fi putut recunoaște noutatea Întrebării/chestiunii cu care fuseseră confruntați. Barthes n-a insistat suficient asupra dimensiunii etice a scriiturii albe - sesizare care, dacă ar fi fost făcută, i-ar fi contrazis poate concluzia pesimistă -, nu din cauza lipsei de perspicacitate, ci din pricina ponderii marxiste (și poate freudiene) a ideologiei care-i informa gîndirea În acel moment. Tocmai dezinteresul ei - lipsa de scop, inocența - ar fi trebuit subliniate și apreciate pozitiv. Aceasta nu s-a Întîmplat
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
și jurnalism cultural În revista Lire; scrie o carte de critică literară lejeră, Dernier inventaire avant liquidation (Grasset, 2001) În care Îi caracterizează pe cei mai buni 50 de scriitori francezi ai secolului al XX-lea. Fără să mă pretind pesimist, nici măcar sceptic, deși scepticismul poate fi considerat mereu drept o atitudine realistă, cred că literatura, inclusiv cea franceză, se Întoarce la condiția de divertisment - una pe care o părăsise În parte În ultimii 200 de ani - adaugîndu-și-o pe cea etnologică
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
model. bă Spiritele reci corespund unor persoane insensibile, Închise, cu tendință la autoizolare, necomunicative, distante, necooperante. Ele se reduc la propriile interese, legate de un egocentrism foarte pronunțat. Față de ceilalți, și față lume, afișează o atitudine de mizantropie. că Spiritele pesimiste se caracterizează prin refuzul de a recunoaște valorile pozitive ale propriei persoane și ale vieții lor; sunt Înclinați să vadă totul În culori sumbre, fapt care le face să adopte o atitudine defetistă; sunt persoane descurajate, pasive, incapabile de a
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
în Franța. În literatură, realizările lui Yourcenar se manifestă pe două planuri: pe de o parte o perfecțiune a stilului și a formei, iar pe de alta o imaginație istorică intensă care i-a dat posibilitatea să-și exprime viziunea pesimistă asupra condiției umane. Fiecare din cele două realizări pare amăgitor de simplă. Stilul în proză al lui Yourcenar (toate operele ei au fost scrise în franceză) este cizelat, simplu, bine lucrat, deseori lapidar. A revizuit formele literare indiferent dacă vorbim
by George Rousseau [Corola-publishinghouse/Science/1102_a_2610]
-
L-a citit pe Nietzsche în adolescență, ca și pe Schopenhauer, care i-a lăsat o impresie profundă prin faptul că a introdus-o în înțelepciunea budistă și a adevăratului sens al disperării. Acești autori se potriveau cu un filosof pesimist. În timpul acestor ani de formare (1915-1925), când a locuit cu Michel la Paris, misticismul a devenit și el important pentru ea. Era vorba mai degrabă de un tip de religie intelectuală și estetică decât de una legată de mersul la
by George Rousseau [Corola-publishinghouse/Science/1102_a_2610]
-
ce nu-și descoperise încă identitatea. Marguerite i-a urmărit viața și operele și, în 1929, a început să schițeze o carte despre el și războaiele religioase de la mijlocul secolului al XVI-lea. În același timp era cufundată în eseul pesimist al poetului Paul Valéry intitulat Criza minții; în lume economia se clătina pe marginea catastrofei. O altă operă de ficțiune începută în august 1927 și terminată în septembrie 1928 avea să-i lanseze cariera. Aceasta, Alexis, nu se petrecea într-
by George Rousseau [Corola-publishinghouse/Science/1102_a_2610]
-
a văzut condiția umană ca fiind tragică. De aici deseori citata lui sintagmă "lacrimile lucrurilor" (lacrimae rerum). Dar stoicismul reținut al lui Lucrețiu a fost doar o variantă printre altele. Alți stoici câțiva la fel de elocvenți și apoi influenți erau mai pesimiști în fața morții zeilor, răspunzând cu disperare, consternare și tristețe profundă. În secolul dintre scrisoarea lui Flaubert din 1861 și momentul în care Yourcenar și-a terminat Memoriile lui Hadrian, în 1951, clasiciștii au completat lacunele, arătând cât de mare fusese
by George Rousseau [Corola-publishinghouse/Science/1102_a_2610]
-
O asemenea stare a lucrurilor ar putea fi considerată perfectă prin faptul că pare să constituie cu adevărat o democrație; dar poate fi privită și ca o situație dificilă asemănătoare celei descrise ca "natură" în ceea ce unii teoreticieni politici mai pesimiști precum Thomas Hobbes în Leviathan au numit "stare de natură". În practică, și în corpurile politice mici poate avea loc o oarecare ordonare, o "structurare" a procesului deciziilor, dacă se întreprinde procesul de alocare a valorilor și dacă membrii colectivității
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
opus față de cel al teoriei clasice, perspectivele teoreticienilor grupurilor puteau fi privite ca "optimiste"; ei sugerau că societatea ar avea de câștigat din competiția dintre grupuri. Noua "voință a poporului" ar apărea din și prin activitățile și ciocnirile grupurilor. Neocorporatismul pesimist Acest aspect normativ al teoriei grupurilor a ajuns și el să fie pus la îndoială, din aceleași motive și în același mod în care a fost pusă în cauză teoria clasică a grupurilor (Weinstein, 1962: 153-224). Era evident că interferența
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
slab organizat nu este în nici într-un caz în stare să reușească reprezentarea sau mobilizarea, prin urmare să își îndeplinească rolul de bază. Primele probleme investigate de analiștii partidelor politice au fost cele privind structura, concluziile fiind în general pesimiste. S-a discutat asupra faptului că, în ciuda aparențelor, partidele au fost de obicei conduse în mod autocratic sau oligarhic, indiferent dacă sunt vizibil "democratice" sau nu. Acestea erau perspectivele lui Ostrogorski și Michels, acesta din urmă susținând că exista o
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
exercita o influență mai mare decât parlamentarii vest-europeni asupra acestor chestiuni. Influența la nivelul general al politicilor Rolul legislativelor este în mod normal evaluat prin influența la nivelul mai general al politicilor. Din această perspectivă sunt formulate comentariile cele mai pesimiste privind rolul lor. Fie că este vorba de politici sociale și economice "ambițioase" sau de prevederi financiare, marea majoritate a legislativelor par să nu fie decât simple organe de ratificare. Chiar și cele câteva adunări reprezentative care sunt capabile să
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
care își doreau să apară un conducător care să îndeplinească o anumită misiune, în acest caz, unirea Italiei. Faptele multor lideri ai secolului XX, atât înainte, cât și după al Doilea Război Mondial, nu au contribuit la modificarea acestor perspective pesimiste. De aici credința larg răspândită că în esență conducerea era rea o credință larg împărtășită de mulți în rândul elitelor politice din țările democratice, în special din acele țări europene și latino-americane unde populația a avut de suferit din cauza exceselor
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
dar și în „Analele literare”, „Independentul”, „Lumina ilustrată”, unde semna Ermil, în „Românul”, „Adevărul de joi”, „Lectura”. De o verbozitate goală și, nu rareori, ridicolă este lirica sa, atât în încercările de transcriere a elanurilor sentimentale, cât și în reflecțiile pesimiste, trezite de spectacolul curgerii timpului și de moarte. Volum după volum - Poezii (1883), cu prefața lui Al. Macedonski, Nopți albe (1887, 1898), Zile negre (1888), Poezii (1892, 1897) -, afișând pasiuni răvășitoare, versurile nu fac decât să capteze, în discursivitate fadă
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289941_a_291270]
-
că joggingul la această vârstă este și poate fi un mijloc la îndemâna oricui, care contribuie direct și generos la suportarea mult mai demnă, optimistă, a „poverii” determinate de specificul vârstei a III a, comparativ cu o viață sedentară, monotonă, inactivă, pesimistă. Susține acest lucru prin argumentele științifice numeroase pe care cercetătorii le au evidențiat și continuă să le evidențieze, o parte a lor prezentate de noi atât în primul volum al acestei lucrări, cât și la începutul acestui volum. Fig. nr.
Jogging de la A la Z by Alexe Dan Iulian / Alexe Cristina Ioana () [Corola-publishinghouse/Science/1592_a_3066]
-
printr-un univers uman, din a cărui problematică a știut să facă un program viager de studiu și creație. Ceea ce frapează, la el, înainte de toate, e contrastul brutal între o viziune sumbră asupra lumii și un generos angajament civic. Contaminarea pesimistă nu l-a împiedicat să adopte o atitudine militantă, al cărei substrat presupune finalmente o credință melioristă. N-a ezitat el, oare, mereu între extreme? E oricum semnificativ faptul că a început prin a recomanda lecturi din Schopenhauer și a
[Corola-publishinghouse/Science/1451_a_2749]
-
lucru: semenii. Dacă îmi lipsesc aceștia, atunci întregul univers nu mai are pentru mine nici un preț", spunea Maiorescu. Unde e pesimismul de care a fost uneori învinuit? L-a negat el însuși, deschis, ca o ipoteză absurdă. Nu putea fi pesimist cine vedea în umanism iubire de patrie, prietenie, luptă pentru ideal, cele mai înalte piscuri, estimându-și propria existență în raport cu totalitatea, cu "în-sinele-lumii". Lui Spinoza îi era îndatorat mai ales pentru gândul ce echivala fericirea cu virtutea însăși. Să ne
[Corola-publishinghouse/Science/1451_a_2749]
-
Alcazar, Ban, Alban, Profetescu, Polin, Tică Ghimpe ș.a., gazeta conține pagini cu un umor de bună calitate, în care critica, superficială, a societății stă alături de șarjele îndreptate împotriva colegilor de breaslă. Se vizează parvenitismul, șubrezenia moravurilor burgheze, cabotinismul unor poeți pesimiști (Radu D. Rosetti), într-o manieră veselă, ușoară, fără fulgerările satirice de mai târziu ale lui Cazaban. Nu lipsesc nici schițele ușor licențioase, pe gustul unei anumite categorii de cititori. R.Z.
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285810_a_287139]
-
pentru ceea ce și-a propus, după cum relația cu bătrânul domnitor, hulită de toată lumea, aduce aminte de stratagemele unor personaje precum Anca din Năpasta lui I.L. Caragiale sau Nastasia din Domnișoara Nastasia de G.M. Zamfirescu. Finalul piesei este unul în notă pesimistă, virtutea dovedindu-se copleșită de impostură: Anița și iubitul ei, cântărețul Dan, vor sfârși tragic. L. izbutește uneori studii de caracter relevabile, ca în Chiajna, unde căutările personajului central sunt ecoul unei conștiințe neliniștit-active, meditând la șansele de împlinire fără
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287860_a_289189]
-
În fine, printr-o inversare a perspectivei, protejarea artiștilor o însoțește pe cea a bunurilor. Ea capătă forme nume-roase și variate, pe care deja le-am menționat. • De ce și de cine se protejează? În principal de individ, conform unei viziuni pesimiste a "naturii umane", care se bazează pe aviditate, câștig, interes particular și egoism. Dar aceasta rămâne o perspectivă pe termen scurt. Statul își asumă aici rolul preponderent: știind, după ce le-a definit, care sunt obligațiile și misiunile legate de interesul
by Matthieu Béra, Yvon Lamy [Corola-publishinghouse/Science/1069_a_2577]