4,072 matches
-
înceapă o acțiune cât mai temeinică pentru ridicarea satelor”. Vorbea din perspectiva înfăptuirilor de la Ungureni, cu creditul moral pe care i-l acordase recunoașterea publică a acțiunii sale. Soluția lui: „nu mai este vremea să vedem pe țăran prin prisma romantismului literar”, el trebuie privit „în adevărata sa psihologie și în rolul său nou, ca cetățean într-o țară care se sprijină pe umerii săi. Iar satul trebuie studiat după metode științifice, ca unitate socială cu viață specifică” (ibidem, p. 7
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
Expresionismul, o estetică nouă, Hermann Keyserling), Charles Drouhet, Ramiro Ortiz, Em. Bucuța, Alice Voinescu, Marcu Beza (Poeți englezi de astăzi, Shelley), Șt. Zeletin (Intelectualii români și proletariatul, Despre ideal, Filosofie și filosofi, Renașterea națională și oamenii ei reprezentativi), Octav Onicescu (Romantismul industrial, Italia zilelor noastre), F. Aderca (Henri Barbusse, O eroare: C. Dobrogeanu-Gherea, Rodin: un dramaturg al marmurei), D. Drăghicescu (Misticismul vremurilor noi), Mircea Florian (Răsturnarea tuturor valorilor, Misterul și viața noastră, Educație și educatori, Lume dezechilibrată, Maine de Biran, Cultura
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287501_a_288830]
-
disprețuitoare și condescendentă față de imaginație, considerată adeseori, În raport cu rațiunea și cu intelectul, ca fiind un fel de „nebună a casei”, o sursă de erori și falsuri. E adevărat, au existat În istorie curente și filosofii - precum neoplatonismul, hermetismul Renașterii sau Romantismul - care au acordat fanteziei un rol important, de „regină a balului”, dar În general ea a fost desconsiderată ca o funcție inferioară și imprecisă a sufletului. Astăzi Însă, știm că gândirea prin imagini este mai genuină, mai largă, mai nuanțată
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
vedere al stilului, Într-adevăr, ambele proze țin, după mine, de un demers anarhetipic, chiar dacă autorii textelor nu au avut În minte conceptul pe care noi Îl discutăm acum. Marius Jucan: M-aș Întoarce, vorbind despre nașterea esteticii, la ideologia romantismului. Romantismul a produs un model de interpretare organicistă care a fost părăsit de mult, desigur. Nu la acest lucru doream să mă refer, ci la numeroasele interpretări (nu doar la cele legate de imaginar, imaginație, imagine) care au fost motorul
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
al stilului, Într-adevăr, ambele proze țin, după mine, de un demers anarhetipic, chiar dacă autorii textelor nu au avut În minte conceptul pe care noi Îl discutăm acum. Marius Jucan: M-aș Întoarce, vorbind despre nașterea esteticii, la ideologia romantismului. Romantismul a produs un model de interpretare organicistă care a fost părăsit de mult, desigur. Nu la acest lucru doream să mă refer, ci la numeroasele interpretări (nu doar la cele legate de imaginar, imaginație, imagine) care au fost motorul multor
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
pe studenți În imaginarul momentului În care s-a dezvoltat mitul, să zicem grec În acest caz. De acolo există alte mecanisme care Îl pun În mișcare, nu poți să Îl duci mai departe dacă nu Îl pui În contextul romantismului, unde el a căpătat noi forme, și apoi să vezi ce se Întâmplă cu androginul În propriul lor univers imaginar. Corin Braga: Demersul acesta istoric se aplică de altfel atât arhetipurilor, cât și anarhetipurilor. Și ca să continuu ideea de amplificare
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
sentimentale ale lui Mihail Sebastian un mod simpatetic de a privi oamenii obișnuiți cu viețile lor lipsite de spectaculozitate (Provincialii, 1978, Camera de hotel, 1983, Teme provinciale, 1987, Apel telefonic greșit, 1997). În opțiunile sale își face simțită prezența un romantism întârziat, nostalgic, narațiunile dramatice având un ton intimist, direct, iar omul fiind urmărit cu înțelegere și delicatețe. După 1990, C. publică versuri marcate de atitudini reflexive, de melancolie în fața eroziunii implacabile a timpului (Apropierea iernii, 1993, Vârsta amintirilor, 1995). Aceeași
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286544_a_287873]
-
și albă nu au puterea de a clasifica, actualizează doar un conținut latent în noțiunile de lună sau de vestală, așa cum circulă ele într-o anumită cultură. Din acest punct de vedere, nu putem face complet abstracție de istorie. Până la romantism, se recurgea sistematic la clișee, la scrierea deliberată într-un cod recunoscut ca fiind cel literar. Astfel, prin fiecare stereotip, discursul își reafirma apartenența la un cod prestigios, diferit de uzajul curent. După romantism a început o luptă împotriva stereotipurilor
by DOMINIQUE MAINGUENEAU [Corola-publishinghouse/Science/980_a_2488]
-
face complet abstracție de istorie. Până la romantism, se recurgea sistematic la clișee, la scrierea deliberată într-un cod recunoscut ca fiind cel literar. Astfel, prin fiecare stereotip, discursul își reafirma apartenența la un cod prestigios, diferit de uzajul curent. După romantism a început o luptă împotriva stereotipurilor și chiar o contestare a noțiunii de "limbă literară": fiecare scriitor dorea să-și definească, în mod suveran, propriul uzaj al limbii, în afara oricărui cod literar colectiv. În realitate, faptele sunt mult mai complexe
by DOMINIQUE MAINGUENEAU [Corola-publishinghouse/Science/980_a_2488]
-
vast. Lucrare foarte bună în care sunt unite fenomene care, de regulă, sunt analizate separat.) RIFFATERRE M., 1971 Essais de stylistique structurale, Flammarion, Paris. (Capitolul 6, "Fonctions du cliché dans la prose littéraire", încearcă să revină asupra discreditării aruncate, de la romantism încoace, asupra clișeului în literatură.) Exerciții ▪ 6.1. Analizați sintactic și semantic grupurile nominale subliniate. Comparați (1) cu (2), (5) cu (6), (8) cu (9). (1) Fumuri urcau din unele colțuri, ridicându-se, înecând văzduhul cu un văl albăstrui. (Zola
by DOMINIQUE MAINGUENEAU [Corola-publishinghouse/Science/980_a_2488]
-
dedusă în urma analizei a nouă „cercuri dialectice”, supraordonate de conceptul de Archaeus - „punct originar al universului” -, prin care Eminescu „împacă contrariile”, rezolvându-le sub semnul armoniei stilistice. Un alt merit al cărții stă în scoaterea poetului de sub incidența limitativă a romantismului și în sublinierea dimensiunii moderne și anticipatorii a gândirii și poeticii lui. Modelul ontologic eminescian (1992) adâncește teza arhaității, prin care scriitorul depășește „schisma” kantiană („numen” vs. „fenomen”, „conștiință în genere” vs. „conștiință individuală”) și fundamentează filosofia practică din publicistică
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286314_a_287643]
-
Troilus cu Cresida este asemănătoare cu ceea ce regăsim în Vita Nuova, unde Dante reușește să surprindă admirabil impactul pe care l-a avut cunoașterea Beatricei. Cu toate acestea, Troil rămâne cel mai convențional personaj al poemului chaucerian, discursurile sale afectate, romantismul exacerbat al modului în care privește iubirea, idealismul exagerat al principiilor curtenești pe care le cultivă îl fac aproape ridicol. Este mai mult un visător locvace, decât un om al acțiunii, nu se înfățișează capabil de o rezistență sau de
La donna angelicata – la donna demonicata în opera lui Giovanni Boccaccio şi a lui Geoffrey Chaucer by Oana Simona Zaharia () [Corola-publishinghouse/Science/1618_a_3076]
-
culturale, cronici. Colaborează cu poezie I. Oprișiu, Ovidiu Vassu, N. Massim (un poem în proza), Aurelian Borișanu. Ovidiu Vassu semnează și o proza scurtă, precum și un eseu despre Renaștere. Se acordă un spațiu amplu comentariilor critice: Radu Paul (Concepția clasicismului, Romantismul, Pesimismul metafizic al lui Eminescu), Albert Willner (cu trei eseuri, despre Dostoievski, Molière și I. Al. Brătescu-Voinești), Ștefan Iorga (Ideea națională în dramă românească), Al. Roșca și Salvator Cupcea, autori ai unui studiu caracterologic despre dramaturgia lui H. Ibsen. „Pagina
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289237_a_290566]
-
sufletului (1909), La masa calicului (1911), mai toate menținute în marginile anecdoticului, este cursivitatea, exprimată în relatarea fără artificii, în coeziunea articulației epice, în simplitatea compoziției. Lărgind teritoriul realismului mărunt cu aspecte de naturalism atenuat și cu mici erupții de romantism, proliferant în intervalul dintre agonia Junimii și cristalizarea direcției propuse de „Sburătorul”, proza scurtă a lui T. încetățenește literar noi ambianțe provinciale, cu alt fel de exemplare decât în scrisul lui Al. Vlahuță, B. Delavrancea, I. Al. Brătescu-Voinești, Mihail Sadoveanu
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290163_a_291492]
-
1927; L’Italia in cerca della latinità dei Romeni, București, 1927; Un prieten uitat: G.V. Ruscalla, București, 1927; V. Alecsandri e l’Italia, Roma, 1929; Un student român la Pisa și Paris către 1820: Simion Marcovici, Vălenii de Munte, 1929; Romantismul italian, București, 1929; Athènes ou Rome? À propos de l’influence italienne en Roumanie vers 1820, Paris, 1930; Cavour și Unirea Principatelor, București, 1930; Conspiratori și conspirații în epoca renașterii politice a României (1848-1877), București, 1930; Date ce ne privesc
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288007_a_289336]
-
divorț și avea speranța că a face un copil va rezolva problemele lor maritale. Tristul adevăr era că energiile lor nu mai dansau cu ușurință Împreună și că tensiunile dintre ei Înrăutățiseră incompatibilitățile care existau. În timp ce diferențele energetice formează scînteia romantismului, subiectul unui alto program 10, stresul și incompatibilitățile de personalitate exagerează diferențele energetice la toate nivelurile. Însă, În cazul tuturor celorlalte cupluri pozele cu copii nu erau atît de departe În timp. Vorbim despre sarcină atunci cînd o femeie eliberează
[Corola-publishinghouse/Science/2365_a_3690]
-
În acest sens, perspectiva adoptată va fi una dinspre mișcările neoclasice înspre contextul literar. Această precizare este necesară, deoarece, așa cum am mai menționat anterior, în general, neoclasicismele au fost asimilate cu mișcarea dominantă a epocii (iluminism secolul al XVIII-lea, romantism secolul al XIX-lea, modernism secolul al XX-lea) fiind considerate drept anomalii, devieri de la cursul normal, sau cel puțin majoritar, al literaturii. Totuși, așa cum vom demonstra, aceste manifestări clasice nu pot fi minimalizate, deoarece nu sunt expresii provinciale sau
[Corola-publishinghouse/Science/1558_a_2856]
-
André Gide, care afirmă: "...clasicismul îmi pare în așa măsură o invenție franceză, încât nu sunt departe de a considera sinonime aceste cuvinte: clasic și francez, dacă primul termen ar putea avea pretenția de-a epuiza geniul Franței și dacă romantismul n-ar fi știut să devină francez, este cert însă că geniul Franței s-a realizat cel mai deplin în arta sa clasică. În timp ce orice efort va rămâne la orice alt popor, factice, așa cum s-a întâmplat cu Pope de
[Corola-publishinghouse/Science/1558_a_2856]
-
De altfel, simplificând oarecum lucrurile, s-ar putea afirma că Europei i-a trebuit aproape un secol pentru a se desprinde de fascinația exercitată de clasicism și pentru a intra sub semnul unei alte zodii spirituale și anume cea a romantismului. E vorba, aici, despre marile culturi occidentale, căci așa cum vom demonstra într-un capitol ulterior, țările estice vor mai prelucra elemente ale clasicismului și în secolul al XIX-lea. Analiza începuturilor clasice ale secolului al XVIII-lea dezvăluie o realitate
[Corola-publishinghouse/Science/1558_a_2856]
-
nu există drum mai departe de vârf. Acesta este, până la urmă, destinul tragic al scriitorilor secolului al XVIII-lea care au avut de înfruntat giganticele umbre ale clasicilor francezi, aruncând literatura într-o stare de letargie, din care abia zguduirile romantismului o vor trezi. Se scriau cărți în continuare, mult mai multe decât în secolul anterior, se compuneau în continuare tragedii, fabule, comedii, dar toate doar în maniera lui Racine, La Fontaine sau Molière și nici una care să se ridice la
[Corola-publishinghouse/Science/1558_a_2856]
-
în literatură se ajunsese deja la un punct culminant prin clasicismul francez care, prin reușita sa deplină, nu a putut împinge dezvoltarea spiritului creativ decât prin generarea unei manifestări opuse, în totală contradicție cu ceea ce fusese până atunci și anume romantismul. Sintetizând, iluminismul literar nu a reprezentat decât, ca și în cazul lui Voltaire, prelungirea diluată și oarecum nuanțată a clasicismului. Atracția pentru principiile clasice poate fi motivată la scriitorul francez și prin fascinația pe care acesta o avea pentru perioada
[Corola-publishinghouse/Science/1558_a_2856]
-
epocă a literaturii naționale, varianta engleză nu a constituit nici cel mai frumos moment al măreției britanice, nici înflorirea celor mai importante genii ale sale. De asemenea, se atrage atenția asupra impurității contextului literar englez care anticipa prin diverse elemente romantismul, precum și asupra absenței unei anumite seninătăți datorită frământărilor politice ale acelei perioade. Pe aproape aceeași axă a argumentării se situează și T. S. Eliot, care însă devine mai tranșant în acordarea verdictului: "Părerea mea este că nu avem, în literatura
[Corola-publishinghouse/Science/1558_a_2856]
-
deplin conștient de îndrăzneala opiniilor sale pe care nu le-a scris în mod dogmatic, ci deliberat, urmărind supunerea la o reexaminare a principiilor dramatice. Afirmația surprinde oarecum prin anticiparea revoluției teoretice pe care o va porni în această direcție romantismul. Din acest punct de vedere, observațiile asupra tragi-comediei și a eliberării de îngrădirea regulilor țin de o nouă dimensiune a criticii, o dimensiune modernă. Însă Johnson nu se poate desprinde cu totul de matricea clasică. O dovedește atunci când îi impută
[Corola-publishinghouse/Science/1558_a_2856]
-
poate cel mai bine caracterul tranzitiv al secolului din care face parte, secol care se mai afla încă printr-o jumătate a ființei sale sub auspiciile puternice ale clasicismului, pentru ca cealaltă jumătate să se deschidă treptat, dar sigur către zodiile romantismului. În acest sens, în loc de concluzii, vom prelua aici afirmația lui Paul Hazard cu privire la criticul englez: "Să-i acordăm tipul de grandoare care se potrivește unui conducător de citadelă asediată, care știe să se apere și care nu se va preda
[Corola-publishinghouse/Science/1558_a_2856]
-
opere de măreția celor franceze. Aceasta poate și pentru că, așa cum afirma Pope în Eseul asupra criticii: "...noi britanici bravi, disprețuim legile străine"169, spiritul englez orgolios și individualist găsindu-și o exprimare plenară abia în manifestările insurgente și zbuciumate ale romantismului. III.4. Gottsched Considerat drept "cel mai ascultător dintre "elevii" lui Boileau"170 Johan Cristoph Gottsched și-a construit reputația aceasta prin dorința puternică de a impune legile teatrului francez clasic asupra dramaturgiei germane a momentului, nu în scopul unei
[Corola-publishinghouse/Science/1558_a_2856]