3,866 matches
-
de formă intermediară între salamandre și șopârle, ceea ce l-a făcut să propună denumirea de „Proteo-Saurus”. Până atunci, Charles Konig, curator-asistent la British Museum, deja avansase denumirea de "Ichthyosaurus" (pește-șopârlă) pentru specimen și acel nume a rămas. Konig a achiziționat scheletul pentru muzeu în 1819. Craniul specimenului încă se mai află în posesia (căruia i-a fost transferate colecțiile de fosile ale British Museum ulterior în acel secol), dar la un moment dat, a fost separat de restul scheletului, a cărui
Mary Anning () [Corola-website/Science/322882_a_324211]
-
a achiziționat scheletul pentru muzeu în 1819. Craniul specimenului încă se mai află în posesia (căruia i-a fost transferate colecțiile de fosile ale British Museum ulterior în acel secol), dar la un moment dat, a fost separat de restul scheletului, a cărui localizare nu mai este cunoscută. Anning a mai găsit și alte fosile de ihtiozaur între 1815 și 1819, inclusiv schelete aproape complete de diferite mărimi. În 1821, și Henry De la Beche, ambii membri ai Societății Geologice din Londra
Mary Anning () [Corola-website/Science/322882_a_324211]
-
fosile ale British Museum ulterior în acel secol), dar la un moment dat, a fost separat de restul scheletului, a cărui localizare nu mai este cunoscută. Anning a mai găsit și alte fosile de ihtiozaur între 1815 și 1819, inclusiv schelete aproape complete de diferite mărimi. În 1821, și Henry De la Beche, ambii membri ai Societății Geologice din Londra, au scris împreună un articol ce analiza în detaliu specimenele găsite de Anning și de alții. Ei au concluzionat că ihtiozaurii sunt
Mary Anning () [Corola-website/Science/322882_a_324211]
-
Anning și de alții. Ei au concluzionat că ihtiozaurii sunt un tip necunoscut până atunci de reptile marine și, pe baza diferențelor în structura dinților, au tras concluzia că existaseră cel puțin trei specii. Tot în 1821, Anning a găsit scheletul de după care avea să fie denumită specia "Ichthyosaurus platydon" (astăzi, ""). În anii 1980, s-a determinat că primul specimen de ihtiozaur găsit de Joseph și de Mary Anning era și el membru al speciei "Temnodontosaurus platyodon". Următoarea descoperire majoră a
Mary Anning () [Corola-website/Science/322882_a_324211]
-
fie denumită specia "Ichthyosaurus platydon" (astăzi, ""). În anii 1980, s-a determinat că primul specimen de ihtiozaur găsit de Joseph și de Mary Anning era și el membru al speciei "Temnodontosaurus platyodon". Următoarea descoperire majoră a ei a fost un schelet parțial al unui nou tip de reptilă marină, găsit în iarna 1820-1821, primul de acel gen găsit în lume. l-a botezat "" (aproape șopârlă) deoarece credea că se apropie mai mult de șopârlele actuale decât ihtiozaurul, și l-a descris
Mary Anning () [Corola-website/Science/322882_a_324211]
-
l-a botezat "" (aproape șopârlă) deoarece credea că se apropie mai mult de șopârlele actuale decât ihtiozaurul, și l-a descris în același articol din 1821 scris împreună cu Henry De la Beche despre anatomia ihtiozaurilor. Articolul mulțumea celui care a cumpărat scheletul de la Anning pentru că i-a permis lui Conybeare accesul la el, dar nu o menționează pe cea care l-a descoperit și pregătit. Fosila a fost ulterior descrisă ca "Plesiosaurus dolichodeirus" și este specimenul () speciei, care ea însăși este specia
Mary Anning () [Corola-website/Science/322882_a_324211]
-
dar nu o menționează pe cea care l-a descoperit și pregătit. Fosila a fost ulterior descrisă ca "Plesiosaurus dolichodeirus" și este specimenul () speciei, care ea însăși este specia-tip a genului. În 1823, ea a descoperit un al doilea schelet de plesiozaur, și mai complet (primului îi lipsea craniul). Când Conybeare și-a prezentat analiza anatomiei plesiozaurului la o ședință a Societății de Geologie în 1824, din nou nu a menționat numele lui Anning, deși ea colectase ambele schelete și
Mary Anning () [Corola-website/Science/322882_a_324211]
-
doilea schelet de plesiozaur, și mai complet (primului îi lipsea craniul). Când Conybeare și-a prezentat analiza anatomiei plesiozaurului la o ședință a Societății de Geologie în 1824, din nou nu a menționat numele lui Anning, deși ea colectase ambele schelete și făcuse o schiță a celui de al doilea schelet, pe care a folosit-o Conybeare la prezentare. Prezentarea a avut loc la aceeași ședință la care William Buckland a descris dinozaurul "" și combinația a produs senzație în cercurile științifice
Mary Anning () [Corola-website/Science/322882_a_324211]
-
craniul). Când Conybeare și-a prezentat analiza anatomiei plesiozaurului la o ședință a Societății de Geologie în 1824, din nou nu a menționat numele lui Anning, deși ea colectase ambele schelete și făcuse o schiță a celui de al doilea schelet, pe care a folosit-o Conybeare la prezentare. Prezentarea a avut loc la aceeași ședință la care William Buckland a descris dinozaurul "" și combinația a produs senzație în cercurile științifice. Prezentarea lui Conybeare a venit după rezolvarea unei controverse privind
Mary Anning () [Corola-website/Science/322882_a_324211]
-
rezolvarea unei controverse privind legitimitatea uneia dintre fosile. Faptul că gâtul lung al plesiozaurului avea un nuăr fără precedent de 35 de vertebre a ridicat suspiciunile eminentului anatomist francez când a revizuit desenele lui Anning ale celui de al doilea schelet, și el i-a scris lui Conybeare sugerându-i posibilitatea ca descoperirea să fie un false produs prin combinarea unor oase fosile de la mai multe feluri de animale. Fraudele erau departe de a fi necunoscute în rândurile colecționarilor de fosile
Mary Anning () [Corola-website/Science/322882_a_324211]
-
fi putut să dăuneze grav capacității lui Anning de a vinde fosile altor geologi. Acuzațiile lui Cuvier au dus la convocarea unei ședințe speciale a Societății de Geologie la începutul lui 1824, care, după mai multe dezbateri, a concluzionat că scheletul este legitim. Cuvier a recunoscut ulterior că se grăbise și că se înșelase. Anning a mai descoperit un schelet important și aproape complet de plesiozaur în 1830. El a fost denumit "Plesiosaurus macrocephalus" de către și a fost descris într-un
Mary Anning () [Corola-website/Science/322882_a_324211]
-
la convocarea unei ședințe speciale a Societății de Geologie la începutul lui 1824, care, după mai multe dezbateri, a concluzionat că scheletul este legitim. Cuvier a recunoscut ulterior că se grăbise și că se înșelase. Anning a mai descoperit un schelet important și aproape complet de plesiozaur în 1830. El a fost denumit "Plesiosaurus macrocephalus" de către și a fost descris într-un articol din 1840 de Richard Owen. Încă o dată Owen l-a amintit pe gentlemanul bogat care achiziționase fosila și
Mary Anning () [Corola-website/Science/322882_a_324211]
-
contemporan de presă a denumit un „specimen fără rival” de "". Acesta era un pește cu înotătoare ca de calcan, care avea să fie descris în 1828. În decembrie același an, ea a făcut o nouă descoperire importantă constând dintr-un schelet parțial de . În 1829, William Buckland l-a denumit "Pterodactylus macronyx" (și ulterior Richard Owen l-a numit " macronyx"), și, spre deosebier de alte ocazii, în articolul său, Buckland i-a dat credit lui Anning pentru descoperire. A fost primul
Mary Anning () [Corola-website/Science/322882_a_324211]
-
parțial de . În 1829, William Buckland l-a denumit "Pterodactylus macronyx" (și ulterior Richard Owen l-a numit " macronyx"), și, spre deosebier de alte ocazii, în articolul său, Buckland i-a dat credit lui Anning pentru descoperire. A fost primul schelet de pterozaur găsit în afara Germaniei, și a produs senzație publică atunci când a fost expus la British Museum. În decembrie 1829, ea a găsit un pește fosil, ", care a atras atenția deoarece avea caracteristici intermediare între rechini și calcani. Descoperirile de
Mary Anning () [Corola-website/Science/322882_a_324211]
-
William Buckland să publice concluzia că belemnitele jurasice utilizau cerneala pentru apărare la fel ca numeroase cefalopode moderne. Tot Anning a observat și că fosilele cu forme ciudate denumite pe atunci „pietre bezoar” se găseau adesea în regiunea abdominală a scheletelor de ihtiozaur. Ea a observat că dacă se sparg astfel de pietre, se observă că în interior ele conțin adesea solzi și oase fosilizate de pește, și uneori oasele unor ihtiozauri mici. Anning bănuia că pietrele sunt fecale fosilizate și
Mary Anning () [Corola-website/Science/322882_a_324211]
-
bănuia că pietrele sunt fecale fosilizate și i-a sugerat aceasta lui Buckland în 1824. După alte cercetări și comparații cu fosile similare găsite în alte locuri, Buckland a publicat această concluzie în 1829 și le-a botezat . Spre deosebire de descoperirea scheletelor de plesiozaur de după câțiva ani, pentru care nu a fost creditată, Buckland a menționat-o pe Anning pe nume și i-a lăudat priceperea și hărnicia de care a dat dovadă la rezolvarea misterului, atunci când și-a prezentat descoperirile privind
Mary Anning () [Corola-website/Science/322882_a_324211]
-
independență pe "4 iulie 1776". Bartholdi, a declarat că a modelat față femeii după ce al mamei sale, cu foi de cupru pentru a crea "pielea" statuii (folosind o tehnică numită repousse) purtând o coroană cu 7 vârfuri. Pentru a crea scheletul pe care trebuia asamblata pielea, el l-a numit pe Alexandre-Gustave Eiffel, creatorul Turnului Eiffel din Paris. Împreună cu Eugène-Emmanuel Viollet-le-Duc, Eiffel a construit un schelet din stâlp de fier și oțel, care a permis pielea de cupru să fie ansamblata
Expansiunea Statelor Unite ale Americii () [Corola-website/Science/329143_a_330472]
-
statuii (folosind o tehnică numită repousse) purtând o coroană cu 7 vârfuri. Pentru a crea scheletul pe care trebuia asamblata pielea, el l-a numit pe Alexandre-Gustave Eiffel, creatorul Turnului Eiffel din Paris. Împreună cu Eugène-Emmanuel Viollet-le-Duc, Eiffel a construit un schelet din stâlp de fier și oțel, care a permis pielea de cupru să fie ansamblata, o condiție necesară pentru vânturile puternice în locația aleasă, New York Harbor. În timp ce activitatea a continuat în Franța la statuia reală, eforturile de strângere de fonduri
Expansiunea Statelor Unite ale Americii () [Corola-website/Science/329143_a_330472]
-
orașul Suceava și de aeroportul Salcea. Viața oamenilor pe teritoriul orașului Bucecea pare să fi existat încă din Epoca Bronzului, așa cum rezultă din descoperirea întâmplătoare, din anul 1972, cu prilejul săpăturilor de la Complexul de porci Bucecea, când s-au găsit schelete omenești, precum și două vase de lut, unul mai mare și altul mai mic, ultimul aflându-se în colecția Muzeului Județean Botoșani. In lucrarea "Așezări din Moldova (de la paleolitic și până în secolul al XVIII-lea)", apărută la București în anul 1970
Bucecea () [Corola-website/Science/299346_a_300675]
-
în anul 1970, autorii N. Zaharia, M. Petrescu Dâmbovița și Em. Zaharia citează existența la jumătatea distanței dintre Bucecea și Leorda a unei necropole feudale cu morminte conținând monede și obiecte de podoabă. S-au mai găsit în același loc schelete, obiecte de podoabă și 13 monede vechi de argint. Izvoarele scrise vorbesc despre așezare încă din secolul al XVI-lea. La 15 aprilie 1569, dată la care este atestată localitatea din punct de vedere istoric, Bogdan Lăpușneanu, domnul Moldovei, face
Bucecea () [Corola-website/Science/299346_a_300675]
-
-l pe Drane, atrăgându-l în temniță, înlănțuindu-l de un perete și zidind intrarea (ultima parte este neadevărată, Drane fiind dus în fața Curții Marțiale și achitat, trăind până în 1846. Vezi și Find A Grave). Un raport cu privire la descoperirea unui schelet pe insulă poate fi o rememorare confuză a sursei principale de inspirație a lui Poe, „A Man Built in a Wall” (1844) a lui Joel Headley, care povestește vederea de către autor a unui schelet zidit în peretele unei biserici din
Balerca de Amontillado () [Corola-website/Science/325714_a_327043]
-
Grave). Un raport cu privire la descoperirea unui schelet pe insulă poate fi o rememorare confuză a sursei principale de inspirație a lui Poe, „A Man Built in a Wall” (1844) a lui Joel Headley, care povestește vederea de către autor a unui schelet zidit în peretele unei biserici din Italia. Povestea lui Headley include detalii foarte similare cu „Balerca de Amontillado”; în plus față de zidirea unui inamic într-o nișă ascunsă, povestirea detaliază așezarea cu grijă a cărămizilor, motivul răzbunării și gemetele agonizante
Balerca de Amontillado () [Corola-website/Science/325714_a_327043]
-
sovieticii să-i urmărească. În interiorul Templului, ei găsesc artefacte aparținând mai multor civilizații. Indiana deduce că acele creaturi extraterestre erau un fel de „arheologi” care au studiat culturi diferite de pe Pământ. Cei cinci intră într-o cameră ce conține 13 schelete de cristal de ființe interdimensionale așezate pe scaune de domnie într-un cerc, dar la un schelet lipsește un craniu. Între timp ajung și sovietici, iar Spalko pune craniul pe scheletul fără cap. Ei încep comunicarea cu grupul de ființe
Indiana Jones și regatul craniului de cristal () [Corola-website/Science/325320_a_326649]
-
creaturi extraterestre erau un fel de „arheologi” care au studiat culturi diferite de pe Pământ. Cei cinci intră într-o cameră ce conține 13 schelete de cristal de ființe interdimensionale așezate pe scaune de domnie într-un cerc, dar la un schelet lipsește un craniu. Între timp ajung și sovietici, iar Spalko pune craniul pe scheletul fără cap. Ei încep comunicarea cu grupul de ființe prin intermediul lui Oxley care folosește un dialect antic, oamenilor li se promite drept recompensă un „cadou mare
Indiana Jones și regatul craniului de cristal () [Corola-website/Science/325320_a_326649]
-
Cei cinci intră într-o cameră ce conține 13 schelete de cristal de ființe interdimensionale așezate pe scaune de domnie într-un cerc, dar la un schelet lipsește un craniu. Între timp ajung și sovietici, iar Spalko pune craniul pe scheletul fără cap. Ei încep comunicarea cu grupul de ființe prin intermediul lui Oxley care folosește un dialect antic, oamenilor li se promite drept recompensă un „cadou mare”; Spalko se apropie de ei și le cere să „știe totul”. Scheletele sunt de
Indiana Jones și regatul craniului de cristal () [Corola-website/Science/325320_a_326649]