3,724 matches
-
semn de respect pentru poziția sa când l-a văzut intrând. Cei care aveau să facă parte din complot stăteau în apropierea sa. Chiar lângă el se afla Tillius Cimber, al cărui frate fusese exilat de către Cezar. Sub pretextul unei umile doleanțe din partea acestui frate, Cimber s-a apropiat de Cezar și a strâns mantaua togii sale, părând că vrea să facă o mișcare și mai amplă cu mâinile sale asupra lui Cezar. Cezar a vrut să se ridice și să
Iulius Cezar () [Corola-website/Science/298363_a_299692]
-
făcut acest lucru cu o motocicletă pe care nu o mai văzuseră înainte, ce avea încă un stil inconfundabil, italian și Ducați. Deoarece Bordi a vrut ca designerul Galluzzi să mențină costurile de productie scăzute, Monster a avut "piese speciale" umile, nu a fost construit cu piese noi, proiectate cu atenție pentru a funcționa la unison, ci prin amestecarea și potrivirea pieselor deja existente pe alte modele Ducați, incepand cu motorul și continuând cu jumătate din cadrul unui Supersport 900, un cadru
Ducati Monster () [Corola-website/Science/323568_a_324897]
-
soare, la ploaie și la crivăț. Pe dinăuntru și pe dinafară e întuneric. Ușile și ferestrele au însă chenarele de lumină. Va ieși soarele mâine. Un soare bun, care ne caută de cu seară... Liniștea mea este în veghe." Litania umilei femei din La apa Vavilonului revelă până la urmă, extrem de sugestiv, o atitudine de rezistență la nenorocire, de înfruntare bărbătească a ceasului rău al istoriei, venind parcă să dea o replică modului de a se plânge al împăratului psalmist din vechime
Noi contribuții la bibliografia lui Dinu Pillat by Nicolae Scurtu () [Corola-journal/Memoirs/6244_a_7569]
-
nu ar fi putut să existe, căci însăși voința Providenței, necesară și suficientă, o făcea absolut de prisos. Nici o familie regală în sânul căreia să fie limitat dreptul la succesiune nu exista. Puteau deveni împărați și candidații de cea mai umilă condiție socială. Împărații Iustin I și Vasile I fuseseră simpli țărani; Leon V și Mihail II, scutieri; Phocas, simplu soldat; iar Leon Isaurianul, un modest meseriaș. Și chiar dacă era vorba de un uzurpator printr-un act de violență, singura condiție
Imperiul Roman de Răsărit () [Corola-website/Science/296775_a_298104]
-
l-a ajutat pe Lynch să-și câștige o nouă audiență printre membrii Generației X. În 1999, Lynch și-a surprins fanii și criticii cu The Straight Story, o producție Disney, care este la prima vedere un film simplu și umil despre povestea adevărată a unui bătrân din Iowa (Richard Farnsworth) care conduce o secerătoare până în Wisconsin pentru a face pace cu fratele său bolnav. Filmul a primit critici pozitive și i-a câștigat o nouă audiență lui Lynch. În același
David Lynch () [Corola-website/Science/303045_a_304374]
-
encomiastice. Prin însăși directețea și simplitatea ei expozitivă, scrupulos documentată, ea invită la scrutarea câtorva crâmpeie importante din trecutul apropiat al României pre-totalitare, în îngemănarea acestora cu etapele acestei vieți ieșite din comun, dăruită țării în pofida reversurilor - de pe cele mai umile, ca și de pe cele mai înalte trepte -, în spiritul datoriei. Cercetând acest trecut, revizitat în spiritul obiectivității și încercând să privim în viitor spre îndreptarea multelor înțelegeri - voit răstălmăcite și strâmbate de-a lungul anilor de dictatură (bunăoară despre locul
Regele și lecția de istorie by Andrei Brezianu () [Corola-journal/Memoirs/9453_a_10778]
-
temporar pe operator, creatorul său Veșnicul Arthur Frayn (Niall Buggy). Odată ajuns în Vortex, Zed întâlnește doi Eterni - Consuella (Charlotte Rampling) și May (Sara Kestelman). Este copleșit de puterile psihice ale acestora, făcut prizonier și pus să muncească ca lucrător umil în cadrul comunității lor. Consuella dorește ca Zed să fie distrus imediat; alții, conduși de May și un Veșnic subversiv denumit Friend (John Alderton), insistă să fie ținut în viață pentru a-l studia în continuare. În acest timp, Zed cercetează
Zardoz () [Corola-website/Science/337545_a_338874]
-
populației. El o părăsește pe Mune în fața unei decizii cruciale pentru S'uthlam, sugerându-se că ea acceptă să furnizeze mana pentru a împiedica războiul și foametea. La începutul cărții, Tuf este un neguțător interstelar neimplicat și mai curând inept, umil și blând (la suprafață), dezgustat de contactul cu alți oameni și iubitor de pisici. Pe măsură ce povestea avansează, se doedește că Tuf este stăpân de sine, căruia puterea "Arcei" îi permite să rezolve probleme aparent fără soluție de pe alte lumi. Explicându
Peregrinările lui Tuf () [Corola-website/Science/321683_a_323012]
-
ai săi. Pe unul îl numea „suveranitatea intelectului” pe care îl vedea întrupat într-o societate totalitară bazată pe tehnologie. Celălalt dușman era numit de el „vulgaritatea” și asta era ce observase el în Apocalipsă: „Dacă ești sărac dar nu umil este foarte plăcut... să-ți duci dușmanii la pieire, în timp ce tu ești ridicat în slavă. Și nicăieri nu se întâmplă asta mai evident decât în Apocalipsă.” Obiecțiile sale estetice la adresa Apocalipsei erau că simbolistica ei era nefirească și că expresii
Apocalipsa lui Ioan () [Corola-website/Science/308601_a_309930]
-
orașele arabe. Cu toate că, în timpul lui Mahomed, este puțin probabil ca religia Arabiei Centrale să fi fost modificată de influențe iudeo-creștine, prin evreii (prezenți într-un mare număr la Iatrib - viitoarea Medina) si creștinii (prezenți la Mecca, majoritatea de condiție foarte umilă, probabil sclavi abmisieni și insuficient instruiți), Profetul a avut contact cu elemente iudeo-creștine. La 40 de ani, Mahomed are o revelație descrisă în felul următor: pe când dormea în peștera în care își petrecea recluziunea lui anuală, îngerul Gabriel a venit
Mahomed () [Corola-website/Science/307840_a_309169]
-
ultimii ani ai pontificatului său. a avut o presă extrem de săracă și imaginea sa publică a suferit din cauza comparației cu jovialul său predecesor. Cei care l-au cunoscut mai bine, oricum, îl descriu ca pe un om strălucit, profund spiritual, umil, rezervat și blând, un om de o "curtoazie infinită". A fost unul dintre papii care a călătorit cel mai mult și primul care a vizitat cele cinci continente. Corpusul remarcabil al gândirii sale trebuie descoperit în multiplele sale mesaje și
Papa Paul al VI-lea () [Corola-website/Science/298165_a_299494]
-
nu stă în sarcina noastră de a judeca. Cine o face? Dumnezeu? Întâmplarea? Oricare ar fi răspunsul, pe lângă că este facil, rezultat al unei gândiri comode, dacă nu mediocre, el este perfect inutil. Acum, la modul cel mai modest și umil cu putință, lumea începe cu mine, este a mea, fiindu-i unic locuitor, și n-am voie s-o las să sfârșească. Este un imperativ ontologic și, deopotrivă, moral. Atunci, la a treia sau a patra ședință de „cenaclu“, târziu
Diagnostic by Mirel Cană () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1368_a_2725]
-
calea lui. La polul opus se găsește Ieyasu, rece și calculat, înțelept la sfat, viteaz în luptă, mai matur decât anii săi. Dar cheia de boltă a acetui triumvirat este cel mai memobrabil dintre toți, Hideyoshi, care se înalță din umilul post de purtător de sandale pentru a deveni Taiko - conducătorul absolut al Japoniei în numele Împăratului. Când Nobunaga iese din obscuritate distrugând o armată de zece ori mai mare decât a lui, el se aliază cu Ieyasu, a cărui provincie e
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
comisioane la Nagoya și Kiyosu. În ziua aceea, remarcă zidurile albe și meterezele înalte de piatră ale Castelului Kiyosu, și medită: „Ce fel de oameni locuiesc înăuntru? Cum aș putea ajunge să trăiesc și eu acolo?” Simțindu-se nevolnic și umil ca un vierme, era frustrat. În timp ce-și croia drum prin oraș, împingând căruțul greu plin până sus cu oale învelite în paie, auzea cuvintele familiare: Ia, ia, uite că trece un maimuțoi! O maimuță care-mpinge un căruț
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
stomacul. Altceva nu pot face. Voi merge până-n zori. — Dacă vrei, vino cu mine. — Încotro? — La Hachisuka. Așează-te la casa mea. Îți vom da te mâncare și-o să te-ngrijim până te însănătoșești. — Mulțumesc, făcu Hiyoshi o mică plecăciune umilă; privindu-și picioarele, păru să cugete ce avea de făcut mai departe. Înseamnă că mă vei lăsa să locuiesc acolo și să lucrez pentru dumneata? Îmi place felul tău de-a fi. Ai cuvântul meu. Dacă vrei să mă slujești
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
el. Și-atunci, ce-ar putea face Hachisuka? Nu pune întrebări tâmpite. Voiam să te fac părtaș planurilor noastre, dar acum nici nu mai știu dacă ar fi bine. — Iartă-mă. Nu mai scot o vorbă. Astfel mustrat, Hiyoshi tăcu, umil. Nu-i nimeni pe-aici, așa-i? privi în jur reparatorul de arcuri, după care se linse pe buze. Cred că ai auzit despre alianța dintre clanul nostru și Seniorul Dosan. Hiyoshi se mulțumi să răspundă doar înclinând din cap
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Shichinai era cam derutat dar, fiind căpetenia, făcu un pas înainte. — Ești Hachisuka Shichinai? întrebă Mitsuhide. — Eu sunt, răspunse Shichinai, ținând capul sus. Se afla în fața oamenilor săi, dar era un lucru comun ca un ronin să nu se arate umil înaintea unui samurai care servea un senior sau un războinic de rang mai înalt. Deși era înarmat cu o lance, Mitsuhide făcu o plecăciune și vorbi politicos: — E o plăcere să te cunosc. Am mai auzit de numele dumitale, precum și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
drum și mergea înaintea lor. Îl întrebă pe Nohachiro: — Nu era nimic suspect la el, așa-i? Nimic ce să pot vedea. Kahei strânse mai bine frâul calului. Nu trebuie să-i acuzăm de proastă creștere pe oamenii de obârșie umilă. Apoi, făcând un semn din cap către oamenii săi, spuse: — Să mergem. Nu le luă mult ca să-l ajungă pe Hiyoshi. În timp ce-l depășeau, Kahei privi nepăsător în jur. Hiyoshi, desigur, se dăduse la o parte de pe drum, stând respectuos
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
și exclamă: — Ei, dar e Maimuța, fiul lui Yaemon, nu-i așa? — Da. — De ce nu ți-ai spus numele, în loc să gemi acolo ca o stafie? — Păi, poarta nu era deschisă, și când m-am uitat prin spate, dormeați, spuse el umil. Apoi, ați început să vă cam agitați și m-am gândit să încerc să vă strig din nou. Nu e nevoie să fii așa de rezervat. Cred că soția mea a încuiat poarta când a plecat la cumpărături. Vin să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
la fel de repede alungate. Se părea că trupul și spiritul său sfidau orice regularitate. Nu mai e nevoie să spunem că aceste lucruri țineau nervii ajutoarelor întinși la limită. În ziua aceea, se așezase cu o carte, iar apoi de dusese umil la capela buddhistă să se roage pentru strămoși. În liniștea capelei, cererea de a-i aduce calul fusese la fel de surprinzătoare ca o lovitură de trăsnet. Ajutoarele nu-l găsiră acolo unde i se auzise glasul. Se repeziră la grajd și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Nobuyuki se pregăteau să-l părăsească pe Nobunaga și numai Tokichiro, care îi era alături de atât de puțin timp, mai avea încredere în el. „Mă întreb cum va scăpa stăpânul meu din afacerea asta,” își spuse Tokichiro. Deși doar un umil slujitor, nu-l putea privi decât cu un mare devotament. Se apropia sfârșitul lunii. Nobunaga, care de obicei ieșea doar cu câțiva însoțitori, ceru pe neașteptate un cal și ieși călare din castel. De la Kiyosu la Moriyama erau doar vreo
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
fost mutat într-o muncă fără răsunet și presupun că ești nemulțumit. Dar, de vreme ce ți s-a mărit salariul, n-ar trebui să consideri că ai mai avansat un pas în lume? Ca purtător de sandale, deși e un post umil, aveai momente când lucrai în fața calului stăpânului și existau nădejdi de înaintare. Pe de altă parte, însă, putea fi nevoie să-ți dai viața. La bucătărie, ai scăpat de asemenea griji. Poți fi și cu slănina în pod, și cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Da, da. Dar, în sinea lui, nu era câtuși de puțin dezamăgit. Dimpotrivă, se bucura foarte mult că primise o avansare nesperată de la Nobunaga. Când începu munca la bucătărie, primele lucruri care-i atraseă atenția fură întunericul, umezeala și murdăria. Umilii slujbași care pregăteau mesele, fără a vedea soarele nici măcar la amiază, și bătrânul bucătar șef, lucraseră fără răgaz patru ani, în mirosul borșului de alge. „N-o să meargă deloc,” își spuse posomorât Tokichiro. Nu suporta să stea în locuri mohorâte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
prin fața acelui magazin, jinduind să-i cumpere câteva și dorind atât de aprig una și pentru sine însuși, încât părea să-i iasă o mână din gât. Pe vremea acea, nu putea decât să-și împingă căruciorul, cu o răbdare umilă. Un samurai care se uitase în direcția lui își termină chifla din farfurie, se ridică și strigă: — Nu e Domnul Kinoshita? Îl însoțea o tânără fată. Tokichiro se plecă adânc, cu multă curtoazie. Era arcașul Asano Mataemon. Fusese bun cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
toți la înălțarea și decăderea unor provincii. Și cunoașteți nefericirea oamenilor care au locuit în provincii decăzute. Ei bine, cu așa ceva, nu ai ce face. În mod destul de firesc, Domnia Sa, generalii săi și aceia dintre noi care suntem cei mai umili samurai nu uităm de apărarea celor mai mici părți ale provinciei, nici chiar în somn. Dar ascensiunea și prăbușirea unei provincii nu depinde de castelul său. Se află chiar aici, în voi înșivă. Locuitorii provinciei sunt zidurile ei de piatră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]