15,310 matches
-
Noi sîntem pentru că putem rosti "a fi", pentru că îl putem înțelege și pre-înțelege, pentru că trăim într-un orizont al lui care ne precedă. Sîntem un dar al lui "a fi" și al putinței noastre de a-l rosti. Marele nostru mister nu este "de unde" și "încotro", ci este logosul însuși, vocabula "a fi" pe care stă toată existența umană și care, dacă ar fi sustrasă din edificiul limbii, cu precauții supreme, cu mâna celui mai exersat hoț de buzunare, "pe nesimțite
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
filozofii (atît cât a mai rămas din otrava sau elixirul ei în mine) nu mă pot raporta la textul lui Guenon cu relaxarea pe care ceilalți (Horia în mai mică măsură) sânt dispuși să o aibă. Andrei "cel nebun întru mistere", cum și-a zis singur în poezica pe care, ludic, a compus-o cândva la Păltiniș, este oricând gata să se lase transportat în Marele Dincolo pentru ca, din perspectiva lui, să poată tălmăci fragmentul care sîntem. Căci cum altfel să
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
să ne dăm un sens, dacă nu prin contemplarea întregului din care facem parte și prin localizarea "exactă" a poziției pe care o ocupăm în acest întreg? Pentru a ajunge "Acolo", în punctul înalt din care Spectacolul Lumii își dezleagă misterul, Andrei s-a urcat în mai toate vehiculele care aveau afișată această destinație: de la textele sacre ale creștinătății și ale religiilor orientale și până la stainerismele și ezoterismele modernității. Vorbei cu care ajunsese să-l scoată din minți pe Noica ― când
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
pe Monica și Virgil, pe Wald, pe Neagu Djuvara. Uneori am senzația că am reușit să recompun un parfum, alteori fractura stilistică mi se pare atât de mare, încît anii aceia par că se retrag în propria lor închidere, în misterul în care i-a proiectat ruptura. Cum aș putea, la rândul meu, să-i explic unui adolescent de astăzi ce a însemnat comunismul? Pentru că dincolo de atrocitatea inventariată în cărți de istorie, era vorba și acolo de o stilistică a cotidianului
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
fotoliu și care vorbește și scrie prin activarea unor sofisticați senzori electronici, declarând că fiul ei nu ar fi devenit cine este astăzi pentru toată lumea ("un mistic, îmi spunea de curând Vlad Z., care decodează cu mijloacele fizicii și matematicii misterele Universului"), dacă nu s-ar fi îmbolnăvit, rămânând imobilizat, la momentul potrivit. Avem cu toții nevoie de o traumă care să ne așeze pe drumul nostru, care să ne scoată din rutină și să ne focalizeze către acel punct final al
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
care macaraua a fost înghițită de pământ; ea este undeva în perimetrul muzeului lui Oroveanu. Iar Oroveanu, care este un munte de om, dar cu sufletul rămas la vârsta adolescenților pentru care lumea este o învălmășeală de aventuri și de mistere ce-și așteaptă dezlegarea, este mândru că are îngropată undeva, în "curtea" sa, macaraua lui Ceaușescu, acoperită tainic de brusturi și oțetari. 25 mai Ne întîlnim, la circiuma " La Cocoșatu", profesorul Setlacec, elevul lui mult-iubit, Irinel Popescu (chirurgul care a
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
7 septembrie "Ușa interzisă" păstrează în ea întreaga ambiguitate pe care o provoacă tensiunea dintre ceea ce este "închis" (și trebuie să rămână așa) și ceea ce, în ciuda interdicției, se întredeschide, descoperind ― cu consecințe nebănuite ― un spațiu care se structurase în chiar misterul splendorii sau promiscuității sale. Nu am, totuși, pretenția că în aceste pagini îmi propun să scald în lumină ungherele ultime ale odăii care este viața mea. Sânt convins că fiecare om trebuie să plece de aici ducând cu el o
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
pictor nord-american cu barbă, pipă și pantofi de tenis. L-a cucerit din prima clipa, cu Înfățișarea lui neobișnuită, instalat acolo și pictîndu-i pe vînzători și Învățînd mereu noi cuvinte spaniole. Era bîlbîit străinul ăsta și foarte simpatic. „Pe mine, mister, pe mine, mister!“, Îl rugau negustorii de la tarabe și el le răspundea: așteptați, fiindcă nu-i putea picta pe toți odată. Dar de cum a dat cu ochii de Julius cu coșul plin și cu Vilma alături le spuse: vă vă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
barbă, pipă și pantofi de tenis. L-a cucerit din prima clipa, cu Înfățișarea lui neobișnuită, instalat acolo și pictîndu-i pe vînzători și Învățînd mereu noi cuvinte spaniole. Era bîlbîit străinul ăsta și foarte simpatic. „Pe mine, mister, pe mine, mister!“, Îl rugau negustorii de la tarabe și el le răspundea: așteptați, fiindcă nu-i putea picta pe toți odată. Dar de cum a dat cu ochii de Julius cu coșul plin și cu Vilma alături le spuse: vă vă rog nu plecați
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
trei la un restaurant-bar, o terasă foarte mare așezată chiar pe malul rîului, lîngă podul suspendat. Aici Nilda a băut o halbă mare de bere și a Început să vorbească tare, nestingherită, dîndu-i cu cotul din cînd În cînd lui mister și tot povestea mereu despre pădurea virgină Vilrna, În schimb, urmărea conversația zîmbînd, dar fără să se amestece, fiindcă Peter, așa-l chema pe pictor, fusese În pădurea virgină și cunoștea orașele Iquitos, Tarapoto și Tingo María ca pe buzunarele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
Belém do Pará. Acum călătorea prin Perú și-și cîștiga traiul pictînd. Barba și-o lăsase fiindcă-i era lene să se radă și pipa n-o aprindea aproape niciodată, dar o ținea mereu În colțul gurii. „E biberonul lui mister“, comentă Nilda și hohoti În rîs dezvelindu-și cariile și o mulțime de dinți de aur. Peter nu pricepu gluma și se mulțumi să zîmbească și să-i pună Întrebări despre pădurea virgină. Atunci Nilda Își dădu drumul și istorisi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
zîmbească și să-i pună Întrebări despre pădurea virgină. Atunci Nilda Își dădu drumul și istorisi tot ce știa, Îndrugînd fel de fel de baliverne. Important era să vorbească, să vorbească la nesfîrșit, să-l lase cu gura căscată pe mister, să-l dea gata, pe el și pe Julius, pe toți, să-i dea gata pe toți și Vilma să nu poată scoate o vorbă, ca o netoată; și, cine știe, dacă reușea să-l cucerească, poate Îi făcea și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
Julius, Dumnezeu să-l aibă În pază. Nilda Își amintea pînă și numele celor care fumau țigări răsucite din bancnote și-și construiau palate În mijlocul pădurii. Biata de ea făcu tot ce-i stătea În putință ca să-l cucerească pe mister, dar el nu-i făcu portretul preferind să o asculte cu luare-aminte și pe urmă s-a făcut prea tîrziu, trebuia să se Întoarcă ca să-i dea de mîncare la timp lui Julius. Pe scurt, Peter și Julius aproape că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
viu (așa numea el conversațiile cu oamenii de pe stradă). Ce-i drept, Învățase o mulțime de cuvinte, dar accentul lui era foarte prost și unii Îl cam luau peste picior. Cu simpatie, de bună seamă; cu simpatie și respect, fiindcă mister devenise un fel de instituție a pieții, pictînd tot timpul, lungindu-se la vorbă tot timpul, istorisind tot timpul povești despre țara lui, despre călătoriile lui, stînd tot timpul cu pipa În gură și pe deasupra bîlbîindu-se. Îi era foarte greu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
Împreună spectacolul pe care-l oferea piața din fața Arenei: nelipsiții marinari nord-americani ori francezi care veneau beți În căutare de bilete, ca să-l vadă pe Manolete sau pe El Cordobes; hoardele de haimanale care se țin scai În urma lor strigînd mister și cerșind sau Încercând să le vîndă ceva sau să-i fure poșeta lui Susan; băiețandrii care vin cu fetele lor din San Isidro sau Miraflores, ținîndu-le pe după umeri pentru a le proteja de derbedeii care, profitînd de Înghesuială, ar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
li se smulgă din mînă aparatele de fotografiat se pregăteau să privească aproape Întreaga corridă prin obiectiv. Cereau cu toții bere și chelnerii voiau să li se plătească pe loc și nu le dădeau niciodată restul, deși spuneau: mă Întorc Îndată, mister. Grupuri de băiețandri discutau despre crescătoriile de tauri de luptă și despre corridele din alți ani, făcînd pronosticuri pentru cea de acum și blestemînd din pricină că trabucul pe care și-l aprinseseră cu cîteva clipe În urmă se stinsese iar. Se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
și abia ridicîndu-se În picioare. Julius coborîse pentru cîteva clipe, dar el ar fi deschis ușa fără să mai bată. Din nou se auziră cîteva bătăi ușoare. Juan Lucas se ridică și se duse să deschidă, ca să se lămurească odată misterul. — Bună ziua, spuse el pe tonul cel mai potrivit cu situația; mi-ai adus cămășile? Intră, intră... Ia vezi, Susan, ocupă-te tu, te rog. Arminda făcu cîțiva pași timizi și acum era Înăuntru, În la suite, năucită. Susan băgă de seamă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
Tipul Însă nu era prost și știa foarte bine cînd cineva nu e peruvian, Își dădea seama după părul blond sau după „limbă“, fiindcă cei care nu vorbesc „peruviana“ vorbesc „limba“ și el știa care sînt cuvintele acestei limbi: „I mister, I mister“, le spunea și ei Îi azvîrleau cîteva monede și-i lăsau În grijă automobilele. „O să-l Întreb pe Juan Lucas“, Își spuse suedeza, care Încă nu-și revenise complet de pe urma spaimei. Uită să-l Întrebe. Uită să-l
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
nu era prost și știa foarte bine cînd cineva nu e peruvian, Își dădea seama după părul blond sau după „limbă“, fiindcă cei care nu vorbesc „peruviana“ vorbesc „limba“ și el știa care sînt cuvintele acestei limbi: „I mister, I mister“, le spunea și ei Îi azvîrleau cîteva monede și-i lăsau În grijă automobilele. „O să-l Întreb pe Juan Lucas“, Își spuse suedeza, care Încă nu-și revenise complet de pe urma spaimei. Uită să-l Întrebe. Uită să-l Întrebe, uită
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
Țanțoșa și-a amintit Îndată și ăsta a fost Începutul unei sporovăieli care nu se mai termina; la timpul cuvenit, fiecare și-a spus părerea despre straniul personaj. Partea proastă e că straniul personaj și-a pierdut Încetul cu Încetul misterul și a devenit din ce În ce mai ridicol, pe măsură ce Carlos și Abraham adăugau noi amănunte la toată povestea asta. Celso se amestecă și el În vorbă și povesti că, În clipa cînd au trecut În sufragerie, domnul Ranchal se Împiedicase dînd să se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
clipa aceea orchestra se opri din cîntat și deodată bateristul ocupă Întreaga scenă, cățărîndu-se pe toba cea mare, nu altceva, mîngîind-o ca o maimuță care desface o banană uriașă și anunțînd cu trei lovituri joase și sonore, cîteva clipe de mister cu vrăjitorii din Haiti. Loviturile lui au avut consecințe teribile asupra pîntecului faimos al Gloriei Symphony; se zbîrci, se strînse, se micșoră Îngrozitor de mult cu fiecare lovitură: puțin la prima, Încă puțin la a doua și Încă puțin la a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
trimisese să-i cumpăr ficat de vițel -, iar eu profitam ca să iau la goană portăreii. Dacă-l omoram pe vreunul, discursul funebru era gata pregătit: „N-o să ne mai dea bătaie de cap“, o replică a lui Biggles la sfîrșitul Misterului avioanelor dispărute. E ciudată nevoia aceasta pe care am simțit-o mereu să-l ocrotesc pe tata. De cum mă duc cu gîndul la copilărie - și dincolo de ea - mă văd făcînd eforturi excesive și totodată zadarnice de a-l ajuta, de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
instituții de stat de pe ambele maluri ale Prutului vor recepta mesajul artistic al pictorului Cezar Secrieru, transformat într-un discurs perfect individualizat prin care acesta părăsește spațiul terestru, explorând zonele vizibilului de dincolo de aparențe, intimitatea ființei și spațiile abisale ale misterului. Născut la Fălticeni în 1962, Cezar Secrieru este românul cu un parcurs existențial particular, părăsind România pentru a studia artele la Chișinău unde rămâne, în continuare, contribuind activ la unitatea spațiului românesc. Românul - moldovean este primul artist plastic ce a
Cuvântul - dinspre şi pentru oameni... : declaraţii politice, texte de presă, discursuri, interviuri, corespondenţă by Sanda-Maria ARDELEANU () [Corola-publishinghouse/Journalistic/100953_a_102245]
-
mentalității moderne”. O altă trăsătură ar fi transparența informației, ca ilustrare a ”mentalității moderne ce nu poate să sufere nici un secret”: ”neînțelegerea dă naștere la ostilitate”, ”...vulgul încearcă întotdeauna o teamă instinctivă față de tot ceea ce nu înțelege”, ”...această oroare de mister [a lumii moderne] merge atât de departe, în toate domeniile, încât se întinde până și în ceea ce se numește ”viața obișnuită”. René Guénon ajunge până la a spune că ”o lume în care totul ar fi devenit public” ar avea un
Cuvântul - dinspre şi pentru oameni... : declaraţii politice, texte de presă, discursuri, interviuri, corespondenţă by Sanda-Maria ARDELEANU () [Corola-publishinghouse/Journalistic/100953_a_102245]
-
furie păgână te-a prins, te chinuiește. Nebună ești și vorba-ți e blăstăm (I 1) . Înspăimântată la vederea bătrânei (o vrăjitoare îmi pari și-mi este frică [...] fug în fața celor ce nu pot înțelege), fata reclamă apoi imperios deslușirea misterului : Oricare ar fi taina și groaza, vreau să știu (I 1). Punând-o în gardă cu privire la riscurile cunoașterii (de taina care ucide, stăi departe), doica îi arată că secretele, inofensive cât sunt știute doar de sclavi, vor declanșa reacții cumplite
În dialog cu anticii by Alexandra Ciocârlie () [Corola-publishinghouse/Journalistic/836_a_1585]