12,821 matches
-
și tot în Spania Faustus, Ianuariu și Marțial, Servandus și Germanus; se pare că nu au fost soldați; la Bononia: Proculos; la Brivas: Ferreolus și Iulianus; la Ferentinus: centurionul Ambrosius; la Lactora: 30.000 de soldați convertiți de Genius în ținuturile Galliei; la Marsilia: Alexandru, Longinus și Felicianus, convertiți de Victor; la Milano: Victor din Mauritania; la Nicomedia: Hadrianus și tribunul Quirinius, Fotie, Archelaus și cei 17 însoțitori din Nicomedia. la Saladora, în Elveția: Victor și Ursus; la Tesalonic: soldatul Demetrius
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
academice cheia de lectură. Prin meandrele textelor pe care le vom aborda, împreună, în cele ce urmează, ne vom descurca numai rămânând cu gândul la Selena chiar cei care "nu am aflat încă" de ea precum Orfeu cel ce traversează ținutul lui Hades, ghidând-o pe Euridice cu cântecul său. Și tot ca el, să încercăm, cu mai mult succes, să nu privim înapoi, pentru ca șansele să ieșim din această încercare (încă) împreună cu propriile noastre interpretări să rămână intacte. Poate că
Criticismul retoric în ştiinţele comunicării. Atelier pentru un vis by Georgiana Oana Gabor [Corola-publishinghouse/Science/934_a_2442]
-
ținând un arc și o săgeată în mâini. În același timp simt pe mine forfotind încă vreo patruzeci de omuleți din aceștia“. Prin această descriere, scriitorul ne pune în temă cu toate elementele povestirii: călătoria, furtuna, naufragiul și pătrunderea în ținutul liliputanilor, al piticuților, al omuleților care intră în dialog cu uriașul Gulliver. Atât în acest episod, cât și în următorul, scriitorul ne precizează locul acțiunii și face o descriere amănunțită a proporțiilor celor care participă la întâmplările din narațiune. Comparațiile
Arta compoziþiei by Ion Truicã () [Corola-publishinghouse/Science/594_a_1265]
-
globale, a conferit un caracter cosmopolit producției și consumului în fiecare țară...Toate industriile naționale învechite au fost distruse sau sunt distruse zilnic... În locul vechilor dorințe, safisfăcute prin producția țării, găsim noi dorințe, care solicită, în vederea satisfacerii, produse din alte ținuturi, cu alte clime. În locul vechii izolări și autarhii locale și naționale avem legături în orice direcție, interdependență universală a națiunilor... Burghezia, prin îmbunătățirea rapidă a tuturor instrumentelor de producție, prin mijloacele de comunicare mult înlesnite atrage spre civilizație toate națiunile
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
parcurs motivul deplasării. Atunci când vorbește, e constrâns să nu se abată de la obiectul discursului său, ca să nu-și piardă firul gândurilor. Și, incapabil să rețină un nume propriu, se hotărăște să-și cheme servitorii folosind numele funcției lor sau al ținutului din care provin. Problema capătă o asemenea gravitate Încât Montaigne, În permanență În pragul unei crize de identitate, se teme uneori să nu Își uite propriul nume și ajunge să se Întrebe cum va reuși să facă față vieții cotidiene
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
scepticismului, în care numai apropierea de sacru și de divinitate pare să fie salvarea. Vii mai rămân și metaforele etnice, de natură blagiană, "mioritică și manolică 125"126: "Eu cred că norii povestesc/ În fiecare țară altfel,/ poate că sunt ținuturi unde/ Se văd pe ceruri epopee -/ La noi pe boltă trec ciopoare/ Cu câini bătrâni și miei nostalgici/ Și-alunecă-n-pășunea-albastră/ Pe urma lor trei ciobănei./ Sau se înalță-o mănăstire/ Nepământeană, ca în somn,/ Surpată-n haos fără milă/ De răsuflarea
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
verzi, se știe, peretele este "imașul" predilect)! La aer... În natură!... Înapoi la adevăr! Numai că adevărul ia-l de unde nu-i... Reperele sînt deregulate, bulversate în sistemul coercitiv din care "eroii" au încercat să fugă. Vrînd să pășească în ținutul ademenitor al lumii aievea, Popeștii vor fi înghițiți de un sorb perfid, acela al tragicei iluzii. Victime ale unei halucinații care nu face decît să îți schimbe semnul, ei se aruncă de pe un parapet într-o apă... care nu există
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
un afară mai apropiat sau mai îndepărtat), fie ale autoagresiunii (semnale revelatorii ce vin din noi înspre noi). Dar asta nu trebuie să ne facă să credem că sîntem victime. Dimpotrivă. Sîntem profitorii acestor necesare violențe. Treziți, lucizi, intrăm în ținuturile încă virgine ale ființei noastre, în zonele insalubre ale propriei noastre moralități și luăm parte la demolarea falselor și învechitelor echilibre, la sfîșierea ambalajului comercial al comportamentelor la toate nivelele etic, moral, intelectual -, la distrugerea trucatelor imagini despre noi înșine
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
informații despre oameni” (ca să traducem englezescul human intelligence, care desemnează misiunea unuia dintre cele mai faimoase servicii secrete). În Shakespeare sau în Marivaux, când o tânără fată se travestește pentru a pleca să culeagă informații la curtea unor prinți din ținuturi îndepărtate sau pentru a se găsi mereu în preajma unor bărbați greu de îmblânzit, ea face exact acest lucru: o supraveghere focalizată. Căci restul oamenilor nu o interesează, nu de rătăcirile ori de refuzurile altora îi pasă, ci doar de sentimentele
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
lui Shakespeare, travestirea se explică, în primul rând, printr-o misiune de spionaj, care nu este altceva decât o ipostază a supravegherii. Spectatorul asistă, mai întâi, la luarea deciziei: pentru a putea ajunge în anturajul unui personaj inaccesibil, aflat în ținuturi îndepărtate, străine, trebuie trimis acolo un emisar. Îndeplinirea sarcinii pretinde - mijloc prin excelență teatral - o deghizare. Ca să poți spiona, trebuie să devii un altul... iar publicul, martor - ca întotdeauna - al subterfugiului, nu se va simți păcălit, ci va urmări cu
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
mă căta". Horia Zilieru plătește tribut proletcultismului, dar încearcă să facă o poezie a evenimentului într-un stil căutat și entuziast. Rămâne în poezie un îndrăgostit "cu reminiscențe din Costache Conachi"1, și prin universul de tradiții proiectat într-un ținut fabulos, cuprins în formulă clasică, suprarealistă sau chiar dadaistă. Horia Zilieru îl reînvie pe Ion Barbu sau pe Emil Botta, amintind de tehnica imagistică a "Cântecului pentru nunțile necesare": "Beat, din zale/ siderale/ scoate/ telescoape scufundate". Se poate vorbi la
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
școala liricii ardelene a lui G. Coșbuc, O. Goga, Lucian Blaga, se manifestă printr-un mesianism de factură specială, în sensul că există o chemare care nu mai presupune opreliști, ci se desfășoară într-o liniște contemplativă, fără gesticulație, traversând ținuturi primordiale, experiențe tragice, care îl exaltă și-l tulbură. El rămâne însă vital cu o imensă putere de voință. "Dar poate că lirica poetului ar cădea într-o mai clară lumină dacă am situa-o, pentru a-i determina mai
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
destinul, același câine, ciudată asemănare;" hărțuit de viață rămâne un rătăcit, un ins expulzat la marginea cetății. "Dar câinele negru, aleargă, aleargă/ pe deasupra pământului/ după turma lui necunoscută;/ ieri l-a însoțit spaima,/ azi turma și singurătatea." În alt poem, ținutul prin care trece este sălbatic, contorsionat, el amintește de natura din Infernul lui Dante: apa se transformă în mătreață, frunzele se chircesc, prunii sunt vineți din cauza alcoolului, noaptea este sufocantă, mor copiii de zăpușeală, părul femeilor este de fum, păsările
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
spargă pieptul cu fântâni/ și-n hohote să năvălească-n mine". Tehnica imaginii este expresionistă, vizionarismul lui tinde spre absolut; de aici și permanenta stare faustică, de nemulțumire, de încercare de autodepășire. Poezia satului este scrisă într-un ton elegiac: ținutul este dur sau pustiu, satul își dezvelește existența într-o lumină stranie, în care cresc oasele în temelia caselor, dinții în gingia copiilor, drumurile au măsele hârbuite, păsările se umflă noaptea în cuiburi. Poetul însuși în acest context urcă în
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
în care nunta, nașterea, viața stau în lumina unor concepte care vizează o lume liberă în afara constrângerilor. A. Păunescu se întoarce la folclor, imaginația lui este robustă, clocotitoare, spiritul inventiv.1 Astfel, miei "prea fragezi", rupți dintr-o lume a ținuturilor reci, vin spre "așezări" gata oricând să se "răstoarne" în părinți, dacă e "frig primejdios". Obiceiul este familiar, din moși-stră moși se petrece așa. Mieii nu vor încerca să-și depășească condiția: "și mieilor le mijesc coarne/ Și foșnesc mărunt
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
foarte multe ori”.4) O glumă serioasă, suplimentul său de explicație coincide cu ceea ce a scris S. P. Radianu în monografia județului Bacău: „Numele de Bacău derivă de la Bacovia, calea zeului vinurilor numit la romani Bacchus”.5 ) în tinerețea poetului, ținutul (acoperit peste 30 la sută de vii), avea cîteva vinuri reputate: de Jăvereni (azi Viișoara), de Flocești (localitate devenită între timp Florești), de Tîrgu Ocna, de Gioseni, de Răcăciuni. Lista poate fi lungită cu „vinurile țărănești” bune de Răcătău, de
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
ogar!...”7) Și-n cazul celui ce-a scris Plumb contrastul e, de asemenea, mare. „Bacovia” e un nume luminos, parcă deschide o zare, o poartă către ceva promițător. E potrivit (cum a și fost) mai mult pentru reședința unui ținut decît pentru o persoană. Or, cel care l-a adoptat n-avea înfățișarea vioaie și nici siguranța unui stăpînitor de pămînturi. Dimpotrivă, semăna (fapt care se va accentua odată cu trecerea anilor) cu un ins ieșit dintr-o țară ploioasă, rece
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
omorîndu-l. Iertat, dar ținut la distanță, ajunge la ideea periculoasă că trebuie să uzurpe domnia. Bătălia din „pădurea lui Efraim” între israeliții trecuți de partea sa și oamenii lui David are o desfășurare shakespeariană: „Lupta s-a întins în tot ținutul acela și pădurea a mîncat în ziua aceea mai mulți oameni decît a doborît sabia”5). în sfîrșitul trufașului Avesalom (un alt Marsyas), pădurea ia chipul destinului, devine o capcană aeriană, care-l anihilează într-un fel neașteptat, tocmai prin
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
pedantă, la data din titlu, autorul studia medicina în Franța, după ce trecuse prin Italia și Belgia. în același timp era și „filolog” într-o accepție diferită decît cea cunoscută a termenului: adică preocupat, ca și alți tineri intelectuali romîni din ținuturile aflate sub ocupația austro-ungară, de cunoașterea limbii („Limba, la noi, e chestiune de viață”) și bun mînuitor al ei. Observațiile și reflecțiile sale sînt de o remarcabilă acuitate. Extras din capitolul „Teatrele din Paris”, fragmentul următor, de pildă, cheamă imediat
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
nimic cu nimeni. Indirect, „Stanța” sa confirmă adevărul uneia din observațiile lui Schopenhauer, anume că „Uneori credem că ne e dor de un loc îndepărtat, de fapt ne e dor de timpul ce l-am petrecut acolo”. „Țara Bacovia” e ținutul Bacăului, chiar mai puțin de atît: Bacăul și împrejurimile sale. Ca teritoriu autonom, cu personalitate specifică, „țară” n-a existat, în nici o epocă, așa cum au existat „Țara Făgărașului”, „Țara Bîrsei”, „Țara Loviștei”, „Țara Vrancei”. Denumirea ei e creația poetului, care
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
n-a putut ajunge la Iași, în acea zi. De-abia la 23 decembrie a sosit Eminovici la Iași. Pe vechilimeaua pregătită de avocat, încă din 21 decembrie, apelantul a semnat cu altă cerneală: "G. Eminovici Kăminar", iar dedesubt, Judecătoria ținutului Eșii, secția a II-a a făcut autentificarea iscăliturii lui Gh. Eminovici, "precum și de față fiind, au mărturisit". S-a aplicat ștampila acelei judecătorii și s-au pus alături șase semnături ilizibile, iar în colțul din stînga s-a pus
[Corola-publishinghouse/Science/1521_a_2819]
-
Mitropolia Olteniei", nr. 7-8, Craiova, 1970, pag. 830-842. 46. Idem, în "Clopotul", nr. 3621, 10 dec. 1972, pag. a 2-a. 47. Idem, în volumul colectiv, Profil eminescian, Deva, 1973, pag. 159-170. 48. Arhivele Statului Iași, Fondul Vistieria Moldovei, Catagrafia ținutului Hîrlău Ocolul Coșula, pe anul 1831, Tr. 885, opis. 1011, nr. 210, dosarul 49. 49. Arhivele Statului Iasi, Fondul Vistieria Moldovei (1838), Tr. 1316, opis. 1488, nr. 1169. 50. AUGUSTIN Z. N. POP, Noi contribuții documentare..., pag. 80 și 82
[Corola-publishinghouse/Science/1521_a_2819]
-
amîndoi fiii lui Toader Bașotă 5. La facerea unui zapis din 1617 (7125) Iunie 6, scris la Suceava, pentru o parte din Liteni, găsim printre martori pe un Iurașco, feciorul lui Cîrstian portariul 6. La o vînzare din moșia Dănceni, ținutul Tecuci, în anul 1661, ianuarie 11, apare ca martor un Iurașco fiul lui Roșca 7, iar în 1662, iulie 20, un Iurașco fiul lui Ivașco Cirjău, cu frații și cu sororile sale, vinde satul Săsăști, de pe Bîrlad, aproape de Tîrgul Tecuci
[Corola-publishinghouse/Science/1521_a_2819]
-
au primit uric de moștenire, de pe un strămoș al lor, Vasco Dumitrașcovici: 1/3 partea din jos la fiecare din satele Budilce, Boianciuc și Teutri și a 4-a parte partea din mijloc din satul Doroșăuți. aceste sate fiind din ținutul Cernăuți 12. La moștenirea din aceste sate, Iurașco și-a mai alipit, prin cumpărare, satul Cuciurul-Mic, apoi a treia parte din Românești, de pe Horaiț (Suceava), și mai multe părți din Pomîrla. În timpul lui Aron Vodă, copiii lui Iurașco pîrcălab și-
[Corola-publishinghouse/Science/1521_a_2819]
-
altă greșeală, cînd a scornit povestea cu cei doi frați, Iurașcu, de la Hotin, pentru că Iurașco pîrcălab de Hotin cu toți urmașii săi n-a avut rudenii și nici moșii prin Țara-de-Jos. Iar în cît privește moșia Joldești, de pe Siret, din ținutul Suceava, ea niciodată n-a fost în proprietatea lui Iurașco pîrcălab, ori mai ales a vreunui urmaș de al său. Să cercetăm documentele Joldeștilor, mai apropiate de vremea stolnicului Vasile Iurașcu: la 1787 iunie 6, proprietara Joldeștilor era Ecaterina Balș15
[Corola-publishinghouse/Science/1521_a_2819]