12,355 matches
-
ce-ar putea să vă mănânce măgărușul, iar pe dumneavoastră ar putea să vă rănească». Însă fericitul Francisc le-a răspuns astfel: Nu i-am făcut nicicând vreun rău fratelui lup, ca să dorească să-l mănânce pe fratele măgar. Stați liniștiți, fiilor, și temeți-vă de Dumnezeu!». Și astfel, fratele Francisc și-a văzut de drum fără să i se întâmple ceva. Acestea ni le-a transmis unul dintre țăranii care au fost la fața locului. C) Toma din Split Toma
Viaţa Sfântului Francisc de Assisi : cronici şi mărturii medievale franciscane şi non-franciscane by Accrocca Felice, Aquini Gilberto, Costanzo Cargnoni, Olgiati Feliciano () [Corola-publishinghouse/Science/100973_a_102265]
-
v-a salvat de apele potopului în arca lui Noe». Imediat, la cuvintele sale, toate acele păsări, apropiindu-se, l-au înconjurat și, fără niciun ciripit, timp de o jumătate de zi, atente la cuvintele omului lui Dumnezeu, au rămas liniștite admirând fața predicatorului. Cetățenii romani și toți aceia care intrau sau ieșeau din oraș au remarcat acest lucru extraordinar ce a fost repetat de omul lui Dumnezeu timp de trei zile. Atunci, clerici, însoțiți de o mare mulțime, au venit
Viaţa Sfântului Francisc de Assisi : cronici şi mărturii medievale franciscane şi non-franciscane by Accrocca Felice, Aquini Gilberto, Costanzo Cargnoni, Olgiati Feliciano () [Corola-publishinghouse/Science/100973_a_102265]
-
-lea în opera lui Salimbene. Începuturi eroice, dezvoltare providențială, distanța Fără a intra în detaliile unei prezentări particulare, deoarece așa ceva se găsește înaintea fiecărei lucrări, trebuie totuși subliniat că toate cele trei cronici oferă imaginea unor frați cu o conștiință liniștită, în cea de-a doua jumătate a secolului al XIII-lea, în ceea ce privește dezvoltarea Ordinului și modul de viață ce nu mai era caracterizat atât de mult prin sărăcie. În cronicile lui Giordano și Toma sunt prezentate începuturile eroice, pe vremea
Viaţa Sfântului Francisc de Assisi : cronici şi mărturii medievale franciscane şi non-franciscane by Accrocca Felice, Aquini Gilberto, Costanzo Cargnoni, Olgiati Feliciano () [Corola-publishinghouse/Science/100973_a_102265]
-
nr. 9-13). După ce oferă un cadru general al situației extinderii Ordinului, fratele Giordano se concentrează asupra temei sale specifice, și anume, nașterea și dezvoltarea provinciei din Germania în perioada anilor 1221-1262, mai exact, din zorile începuturilor eroice și anevoioase până la liniștita și apreciata ei maturitate. Urmând firul relatării sale într-un mod cronologic, fără a selecționa teme speciale spre analiză, așa cum procedează Toma din Eccleston, opera urmează în mod substanțial firul călăuzitor al experienței sale de viață, care se întrepătrunde în
Viaţa Sfântului Francisc de Assisi : cronici şi mărturii medievale franciscane şi non-franciscane by Accrocca Felice, Aquini Gilberto, Costanzo Cargnoni, Olgiati Feliciano () [Corola-publishinghouse/Science/100973_a_102265]
-
Nu știu germană». Și a adăugat în germană: «Brot durch Got». Iar ei au spus: «Este un lucru ciudat că tu, vorbind în germană, afirmi că nu știi germana». Și au adăugat: «God berad». De data aceasta, fratele, cu inima liniștită, surâzând și prefăcându-se că nu înțelegea ceea ce spuseseră, s-a așezat pe o bancă. Atunci, un bărbat și o femeie, privind unul la celălalt și râzând de naivitatea sa, i-au oferit pâine, ouă și lapte. Văzând, așadar, că
Viaţa Sfântului Francisc de Assisi : cronici şi mărturii medievale franciscane şi non-franciscane by Accrocca Felice, Aquini Gilberto, Costanzo Cargnoni, Olgiati Feliciano () [Corola-publishinghouse/Science/100973_a_102265]
-
moarte asemenea celei pe care a avut-o acest frate». Fratele Solomon, plângând, s-a rugat: «Ai milă de mine, preadulce Doamne, ai milă de mine și tu, dulce Isuse!». Surâzând, Isus l-a privit cu o față atât de liniștită, încât toată anxietatea anterioară a dispărut din inima sa și, cu sufletul plin de bucurie, a avut convingerea sigură că se va mântui. I-a chemat imediat pe frați și le-a povestit ceea ce văzuse, iar aceștia au fost foarte
Viaţa Sfântului Francisc de Assisi : cronici şi mărturii medievale franciscane şi non-franciscane by Accrocca Felice, Aquini Gilberto, Costanzo Cargnoni, Olgiati Feliciano () [Corola-publishinghouse/Science/100973_a_102265]
-
să traverseze o punte peste o apă în care se aflau câțiva oameni ce-și întindeau plasele cu scopul de a-l captura; însă el, deși cu mare dificultate, a reușit să scape și a ajuns într-un loc foarte liniștit. Așadar, pe când, conform planului lui Dumnezeu, reușise să se sustragă celorlalte Odine, a mers odată întâmplător să-i vadă pe frații minori. În timp ce fratele William de Colville, cel bătrân, om de mare sfințenie, îi vorbea, printre alte lucruri i-a
Viaţa Sfântului Francisc de Assisi : cronici şi mărturii medievale franciscane şi non-franciscane by Accrocca Felice, Aquini Gilberto, Costanzo Cargnoni, Olgiati Feliciano () [Corola-publishinghouse/Science/100973_a_102265]
-
decât ar fi trebuit, prin conduita sa ulterioară, a demonstrat altora că doar în liniște și pace se pot învăța cuvintele înțelepciunii și că nu se poate înțelege legea lui Dumnezeu, după cum zice un sfânt, decât numai cu o minte liniștită. Ulterior, după ce și-a revenit, s-a îndrăgostit de liniște și tăcere, făcând atâtea progrese, încât episcopul de Lincoln a declarat că el însuși nu ar fi predat atât de bine. De aceea, crescând faima valorii sale, a fost chemat
Viaţa Sfântului Francisc de Assisi : cronici şi mărturii medievale franciscane şi non-franciscane by Accrocca Felice, Aquini Gilberto, Costanzo Cargnoni, Olgiati Feliciano () [Corola-publishinghouse/Science/100973_a_102265]
-
până când cardinalul Robert de Somercotes i-a spus: «Domnule papă, acesta este un om înțelept; este bine să-l ascultați fiindcă este concis». 80. Prin urmare, fratele Aymon s-a ridicat aproape cu timiditate și tremurând, pe când Elia se așeza liniștit și imperturbabil, sau cel puțin așa părea. Aymon a spus pe scurt că aprecia cuvintele fratelui Elia, fiindcă veneau din partea unui părinte venerat, dar i-a atras atenția că, dacă frații îi spuseseră că putea să mănânce aur, nu-i
Viaţa Sfântului Francisc de Assisi : cronici şi mărturii medievale franciscane şi non-franciscane by Accrocca Felice, Aquini Gilberto, Costanzo Cargnoni, Olgiati Feliciano () [Corola-publishinghouse/Science/100973_a_102265]
-
mai multă certitudine dacă pot să îndrăznească, fără a încălca Regula, să prezinte unor persoane temătoare de Dumnezeu pe unii credincioși prin intermediul cărora ei să-i poată ajuta în nevoile lor, și dacă pot apela la acești credincioși cu conștiința liniștită pentru aceleași necesități, atunci când vor afla că ei au primit bani sau răsplată, bineînțeles cu condiția ca ei să nu înțeleagă că trebuie să păstreze din proprie voință acei bani sau răsplată, nici să-i ceară de la ei cu titlu
Viaţa Sfântului Francisc de Assisi : cronici şi mărturii medievale franciscane şi non-franciscane by Accrocca Felice, Aquini Gilberto, Costanzo Cargnoni, Olgiati Feliciano () [Corola-publishinghouse/Science/100973_a_102265]
-
control asupra muncii pe care o fac. Cea mai bună slujbă Cu câțiva ani În urmă, am citit un articol care spunea că slujba cea mai bună pe care o poți avea pentru a-ți asigura un trai lung și liniștit este aceea de dirijor al unei orchestre simfonice. Citind prima dată textul, am presupus că motivul pentru viața lungă a dirijorului ar putea ține de faptul că acesta face multă mișcare. Totuși, conform articolului, nu acesta era motivul. Se pare
[Corola-publishinghouse/Science/1890_a_3215]
-
rezervat pentru a le spune oamenilor că nu vor primi o primă nu este, În sine, un bonus. Capcana nr. 56tc "Capcana nr. 56" Atunci când nu te ridici la Înălțimea așteptărilortc " Atunci când nu te ridici la Înălțimea așteptărilor" „Dogmele trecutului liniștit nu se mai potrivesc cu prezentul tumultuos. Oportunitățile sunt pline de dificultăți și trebuie să ne situăm la Înălțimea așteptărilor.” Abraham Lincoln Cei mai mulți oameni, analizându-și viața retrospectiv, pot identifica un moment crucial, când viața lor a Început să aibă
[Corola-publishinghouse/Science/1890_a_3215]
-
că ar fi fost, implicate în acuzația care sulmonezului i-a adus relegarea. Tocmai acest gen de așteptare, caracterizat de un limbaj cifrat, apare în corespondența ovidiană de la Tomi, în perioada 8-12 d.H. După 12 d.H., Ovidiu se simte oarecum liniștit, și datorită constatării că respectivii destinatari au funcții importante, în Roma și afară, și atunci simte nevoia să mai adauge numele cuiva. Mai mult, s-ar părea că poetul, prin acest expedient, ar fi vrut să forțeze mâna prietenilor săi
by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1026_a_2534]
-
vor mai înregistra la granițele imperiului roman cu concursul unor personaje care se considerau jignite sau prejudiciate de către Augustus și de Împărații ce i-ai succedat. Vrem să subliniem că situația la granițele orientale și la altele nu era întrutotul liniștită pentru Imperiu. Amintim că în anul 13 î.H. a avut loc rebeliunea germanilor și a panonilor, în anul 6 d.H. o violentă răzmeriță în Dalmația și în Panonia, condusă de cei doi Batoni 223, despre care vorbește și Ovidiu
by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1026_a_2534]
-
ar putea explica și trimiterea continuă la Evandru-Hercule în fragmentele citate din Fasti. Nu trebuie exclus faptul că Ovidiu considera că cea care a dat naștere familiei a fost Anna Perenna (anne perenne latens Anna Perenna vocor: III, 654), nimfa liniștitului Numicius, despre care povestește pe larg mai multe variante (III, 523-696); sau Elisa, sora Didonei, identificată când cu Luna, când cu junica Inachia (fiica lui Inachus, Io, a fost iubită de Jupiter, și Iunona, din gelozie, a metamorfozat-o în
by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1026_a_2534]
-
arunce la margine vr’un vînt.” Demersul său liric se Înscrie și Într-un registru temporal. Există o oră privilegiată pentru plîngere și aceasta este ora care desparte ziua de noapte: „CÎnd zgomotul de ziuă Înceată peste tot.” Acum este „liniștitul minut” (Ruinurile TÎrgoviștii) cînd ochiul se deschide cu milă spre semnele unui trecut glorios șl griului se uimește În fața acestor ruine scumpe. Minutul prielnic nu ține mult, noaptea pătrunde repede și acoperă peisajul, mărind, În același timp, misterul lui. Întunericul
[Corola-publishinghouse/Science/1935_a_3260]
-
muchea unui deal, dominînd cîmpul mănos: „Este un cîmp lat, ce are De vechi și firești hotare Un mal către răsărit, Iar către apus o apă, Ce saduri, grădini adapă, Ce udă țărmul setos, Și-n ramuri multe-Împărțită, Curge mîndră, liniștită, Pe patu-i cel năsipos. În vale se văd desișuri, Saduri, livezi, alunișuri, Pe urmă ochiul zărește Un deal ce se prelungește. Verde și Împestrițat. Coastele-i sînt Învălite De vii, de semănături, De țarine felurite, De crînguri și de păduri
[Corola-publishinghouse/Science/1935_a_3260]
-
Frumoasă singurătate, Bunurile-adevărate În sinul tău le-am simțit: Pace, liniște, viață, Toate-acolo mă-nsoțea, Și din orice dimineață, Mulțumirea se năștea.” Grigore Alexandrescu are ochi agricol, natura lucrată Îi place. filtre livezi și saduri, aproape de unda armonioasă, ar trăi liniștit și În tăcere, departe de tiranie și de „tovarăși nelegiuiți”. Deocamdată valea trăiește În amintire. O privire stăruie În alt poem (Meditație) asupra cîmpiei pierdute spre hotarele cerului: „Ce netedă cîmpie! Cum ochiul se uimește! Ce deșărt se arată, oriîncotro
[Corola-publishinghouse/Science/1935_a_3260]
-
aerul În lume: Cu ce drept omul singur să fie simțitor?” Neliniștea nu Împiedică pe poet să introducă tema lui morală, obsedanta temă. Nădejdea vine, acum, din partea iubirii. Amorul poate aduce uitarea soartei rele, a „curselor viclenești” ale vieții, amorul liniștit poate da fericire... Pentru un romantic acestea sînt niște noțiuni prea conformiste. Gr. Alexandrescu nu se sfiește Însă să se gîndească În ceasul slab al așteptării la o fericire bazată pe tihnă, la „un drum fără primejdii”... Apariția umbrei iubite
[Corola-publishinghouse/Science/1935_a_3260]
-
să se gîndească la o natură În straie de sărbătoare. Scrisul se prefigurează, astfel, ca o libertate Într-un spațiu de recluziune, o plăcere Într-un refugiu silit. Corespondența și versurile nu mai contenesc În elogiile aduse căminului primitor și liniștit. Spiritul voiajor, care este Alecsandri, caută mereu un liman și, cînd Îl află, este cuprins de grija literaturii. O grijă Învinsă Înainte de a deveni o neliniște. Nu aflăm nicăieri, În poeme sau În scrisori, un accent de disperare, de neputință
[Corola-publishinghouse/Science/1935_a_3260]
-
și, cînd Îl află, este cuprins de grija literaturii. O grijă Învinsă Înainte de a deveni o neliniște. Nu aflăm nicăieri, În poeme sau În scrisori, un accent de disperare, de neputință În fața foii albe. Alecsandri are o conștiință, În genere, liniștită. Scrisul este, pentru mentalitatea lui de fermier, o recoltă pregătită din vreme. Dacă nu intervine ceva (timpul rău!), recolta este, În genere, bună. CÎmpul roditor se deschide În odaia bine pregătită de iarnă: soba ce duduie, lemnele ce trosnesc, ceaiul
[Corola-publishinghouse/Science/1935_a_3260]
-
numaidecît. La marginea pînzei se deschide „cursul pacinic” al rîului și, odată cu el, securizantul spațiu lin. Alecsandri nu stăruie În viitoarea materiei, dezordinea contrazice simțul lui de stabilitate. Elementele materiale revin, după o fază de criză, la formele de sublim liniștit, maiestos. Umplînd abisul, Rinul redevine un „gigantic nepăsător”. Alecsandri nu poate trăi prea mult cu sentimentul catastrofei. Natura este frumoasă Îndeosebi În formele ei pașnice. Pașnice și decorative. Obiectele se integrează Într-un ansamblu (tablou, scenă, spectacol), ansamblu Încîntă privirea
[Corola-publishinghouse/Science/1935_a_3260]
-
dalbe de aur și seri blînde, suspinătoare, un loc „bun de iubire”. PÎnă la urmă plaiul se identifică, printr-o răsturnare previzibilă de sensuri, cu (ara. Poetul leagă de acest spațiu un sentiment al duratei și al dumnezeirii (armonie, grandoare liniștită, permanență, singurătate confortabilă). Apare și valea lamartiniană, spațiu al tainei, al plăcutei complicități Între lucruri („jos În valea tăinuită”), Însă adevăratul spațiu de securitate În imaginarul alecsandrian este lunca. Îl aflăm peste tot ca obiect de referință și obiect de
[Corola-publishinghouse/Science/1935_a_3260]
-
ritmurile cosmice ale materiei etc. * Alecsandri cîntă, ca toți poeții romantici, umbrele nopții, fără Însă un simț deosebit al fantasticului. Noaptea lui este un vast tablou animat: insule de nori, foc tainic pe deal, adunare - În jurul lui - de păstori, Împresurare liniștită, răcoroasă a lucrurilor. Elementul nocturn este, cel puțin În Pasteluri, sărac. Imaginația surprinde doar somnul nepăsător al firii: „Acum Însă viața-i lină; țara doarme-n nepăsare”, dulcea (iarăși dulcea) amorțire, freamătul stins al vieții, căderea văpăilor reci ale lunii
[Corola-publishinghouse/Science/1935_a_3260]
-
rîvna fără temut”, iubirea cu pace, cu chip cinstit sînt posibile cînd „prieteșugul cu amorul Îi unit”. Însă poetul se contrazice numaidecît: prieteșugul („dar din ceruri, hazul sunetelor mari”) se transformă În dragoste nebună și, atunci, bucuria devine durere, ființa liniștită trece Într-o „ființă cu Înfocare”... Armistițiul dintre prieteșug și amor fusese, dar, scurt, pacea, desfătarea n-au putut dura. Maica lume nu primește pe roțile ei statornicia: „că pe-a roțîi tale scări/ nu primești statornicie, ci pre-. faceri
[Corola-publishinghouse/Science/1935_a_3260]