15,310 matches
-
Hecuba și Andromaca sunt neliniștiți de dorul de luptă al lui Hector : parcă pe toți apasă o frică, o prevestire (III 1). Încrezător în această pace sfântă a zeilor din ceruri, preotul cetății le reamintește troienilor interdicția de a cerceta misterele lumii : este poruncă a nu se mai vorbi/ De lucruri tăinuite, ce țin de nchipuire (III 1). Toți știu însă că fiica lui Priam încalcă legea tăcerii și rostește prevestiri sumbre : Femeia ce nu-i a nimănui,/ Aceea care respinge
În dialog cu anticii by Alexandra Ciocârlie () [Corola-publishinghouse/Journalistic/836_a_1585]
-
voinței celor vii de a se apăra de mort pacificându-l. Eliade crede că ciobanul mioritic conștient că nu te poți apăra împotriva destinului cum te aperi împotriva dușmanului (p. 247) preface nenorocul care-l condamnă la moarte într-un mister al tainei nunții maiestuos și feeric care, în cele din urmă, îi permite să triumfe asupra propriului destin (p. 248) . Eroul baladei a reușit să găsească un sens nefericirii lui asumând-o nu ca pe un eveniment „istoric” personal, ci
În dialog cu anticii by Alexandra Ciocârlie () [Corola-publishinghouse/Journalistic/836_a_1585]
-
maiestuos și feeric care, în cele din urmă, îi permite să triumfe asupra propriului destin (p. 248) . Eroul baladei a reușit să găsească un sens nefericirii lui asumând-o nu ca pe un eveniment „istoric” personal, ci ca pe un mister sacramental și astfel el a impus un sens absurdului însuși (p. 249). Elementul esențial al Mioriței ar fi dat de capacitatea de a anula consecințele aparent iremediabile ale unui eveniment tragic, încărcându-le de valori până atunci necunoscute (p. 250
În dialog cu anticii by Alexandra Ciocârlie () [Corola-publishinghouse/Journalistic/836_a_1585]
-
răzbuna moartea tatălui Agamemnon, răpus de Clitemnestra la întoarcerea lui de la Troia. În ceea ce-l privește, Iosif Naghiu este interesat îndeosebi de circumstanțele revenirii lui Agamemnon la Micene după victoria în războiul troian, împrejurări pe care le reinterpretează în piesa Misterul Agamemnon (1981). În farsa sa tragică subintitulată afacere mitologică în trei acte, dramaturgul român imaginează sosirea regelui în palatul unde toți cei apropiați joacă zilnic într-un spectacol despre uciderea lui. Ca și în piesa lui Anouilh Tu étais si
În dialog cu anticii by Alexandra Ciocârlie () [Corola-publishinghouse/Journalistic/836_a_1585]
-
lui o mică licență dramatică. Clitemnestra susține că acest sfârșit nu ar trebui să-l deranjeze, căci îi va asigura un viitor fericit (I, p. 354). Din punctul de vedere al lui Tespis, impresarul, șeful organizării spectacolelor istorice și al misterelor particulare, datorită acestor autori, Agamemnon a devenit mai celebru decât a fost vreodată prin propriile isprăvi (I, p. 354). Țara a ajuns o sală de teatru, iar numele cârmuitorului o afacere (I, p. 356). În palatul plin de cotloane după
În dialog cu anticii by Alexandra Ciocârlie () [Corola-publishinghouse/Journalistic/836_a_1585]
-
o emoție reținută și plină de dramatism înainte de a se repezi la dușman și îl invită pe adevăratul, Marele Agamemnon, venit să azvârle lumii-n obraz adevărul, să nu îl spună prea devreme, întrucât o operă adevărată trebuie să aibă mister până la capăt (III, p. 406). Afirmându-și identitatea și opțiunea pentru faptă în dauna exercițiului ludic (eu sunt Agamemnon !... Eu nu mă joc. Când ucid, ucid), protagonistul declară totodată - cu vorbele lui Cezar - că lui îi este greu să se
În dialog cu anticii by Alexandra Ciocârlie () [Corola-publishinghouse/Journalistic/836_a_1585]
-
barocă până la cea modernă. El se plasează astfel pe urmele lui Shakespeare, a cărui formulă lumea întreagă e o scenă o reproduce ca atare (III, p. 407), sau ale lui Pirandello, cu personajele sale migratoare între scenă și viață. În misterul său cu subiect antic, Iosif Naghiu cercetează în manieră personală, dar fără a-și neglija precursorii, raporturile dintre realitate și ficțiunea literară zămislită din ea, care îi asigură perenitatea, dar în același timp o golește de substanță. O Medee prozaică
În dialog cu anticii by Alexandra Ciocârlie () [Corola-publishinghouse/Journalistic/836_a_1585]
-
în liniile mari ale intrigii, ca și în detalii ale argumentării. În pofida asemănărilor evidente, există și deplasări de accente între opera antică și cea modernă. Un comentariu al corului din Oedip Rege reține mândria lui Oedip de a fi dezlegat misterul Sfinxului și încrederea lui în propriile puteri după depășirea acestei încercări aparent insurmontabile : Țintise sus, mai sus ca toți. Și cât/ De fericit era ! Așa/ De fericit ! O, Zeus, zdrobise el/ Fecioara care ghearele-și/ Chircea și în enigme prorocea
În dialog cu anticii by Alexandra Ciocârlie () [Corola-publishinghouse/Journalistic/836_a_1585]
-
omul activ, cu conștiința responsabilității proprii, triumfă prin aceea că împlinește destinul cu voința lui (p. 324). Remușcarea eroului mitic cade pe plan secund în tragedie. La Eschil, tragicul e dat de suferința fecundă a celui care se întâlnește cu misterul și îl biruie prin lumina aprinsă în conștiința sa (p. 326). Dacă legenda arată suferința pasivă a remușcării, tragedia subliniază nedumerirea etică activă a celui nesigur că și-a pedepsit mama pe drept (p. 328). Potrivit autoarei, Eumenidele, care celebrează
În dialog cu anticii by Alexandra Ciocârlie () [Corola-publishinghouse/Journalistic/836_a_1585]
-
în râsul slobod al marelui comic decât în patetismul acut al lui Euripide (p. 25). Cel din urmă dramaturg imprimă tragicului pecetea unui pesimism filosofic, în timp ce la Eschil tragicul este mai ales suferința fecundă a celui care se întâlnește cu misterul și luptă cu el (p. 326). Urmărind să arate îndeosebi mizeria vieții omenești, Euripide recade în pesimismul înțelepciunii populare și scoboară nivelul tragediei pe tărâmul psihologic (p. 337). El prezintă omul în dimensiunile sale naturale, în timp ce precursorii săi îl creează
În dialog cu anticii by Alexandra Ciocârlie () [Corola-publishinghouse/Journalistic/836_a_1585]
-
ne vede așa cum sîntem, și nu așa cum vrea să creadă el că sîntem. — Asta e tot de la prietenul tău Carax? — Nu, asta tocmai am scornit-o eu ca să te impresionez. — Și cum mă vezi tu pe mine? — Ca pe un mister. — Ăsta-i cel mai ciudat compliment care mi s-a făcut vreodată. — Nu-i un compliment. E o amenințare. Ce vrei să spui? — Misterele trebuie să le rezolvi, să cercetezi ce ascund ele. Poate că o fii dezamăgit atunci cînd
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
scornit-o eu ca să te impresionez. — Și cum mă vezi tu pe mine? — Ca pe un mister. — Ăsta-i cel mai ciudat compliment care mi s-a făcut vreodată. — Nu-i un compliment. E o amenințare. Ce vrei să spui? — Misterele trebuie să le rezolvi, să cercetezi ce ascund ele. Poate că o fii dezamăgit atunci cînd o să vezi ce-i Înăuntru. — Poate că o să fiu surprins. Și tu la fel. — Tomás nu mi-a zis că ai un obraz atît
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
În mîna lui. Viața i se pierde În cețurile Parisului, unde va duce o existență fantomatică Între slujba lui de pianist Într-un local de varieteu și o dezastruoasă carieră de romancier fără succes. Anii ăștia de la Paris sînt un mister. Tot ce rămîne de pe urma lor e o operă literară uitată și virtual dispărută. Știm că, la un moment dat, se hotărăște să ia În căsătorie o enigmatică și Înstărită doamnă care are de două ori vîrsta lui. Natura unei asemenea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
tînăr, firește. Și ia spune-mi, banca nu te ispitește? Nu știu, domnule. Adevărul e că nu mi-a trecut prin cap. N-am văzut niciodată mai mult de trei pesete la un loc. Marile finanțe sînt pentru mine un mister. Aldaya rîse. — Nu există nici un mister, Julián. Trucul e să nu pui laolaltă pesetele cîte trei, ci cîte trei milioane. Și atunci nu mai există nici o enigmă valabilă. Nici preasfînta Treime. În acea după-amiază, pe cînd urca pe bulevardul Tibidabo
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
banca nu te ispitește? Nu știu, domnule. Adevărul e că nu mi-a trecut prin cap. N-am văzut niciodată mai mult de trei pesete la un loc. Marile finanțe sînt pentru mine un mister. Aldaya rîse. — Nu există nici un mister, Julián. Trucul e să nu pui laolaltă pesetele cîte trei, ci cîte trei milioane. Și atunci nu mai există nici o enigmă valabilă. Nici preasfînta Treime. În acea după-amiază, pe cînd urca pe bulevardul Tibidabo, Julián crezu că trece de porțile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
Fiindcă mi-e frică. Mi-e frică să caut un portret al mamei și să descopăr În el o străină. Poate că ți se pare o prostie. Fermín clătină din cap. — Și de aceea crezi că, dacă ajungi să dezlegi misterul lui Julián Carax și să-l salvezi de la uitare, chipul mamei dumitale se va Întoarce? L-am privit În tăcere. În ochii lui nu era nici ironie, nici judecată. Pentru o clipă, Fermín Romero de Torres mi s-a părut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
mi-ai arătat, ieri noapte, ceva ce nu mai văzusem niciodată, murmură Bea. Acum e rîndul meu. M-am Încruntat, intrigat. Bea Își deschise geanta, scoase o carte de vizită Îndoită și mi-o Întinse. — Nu ești singurul care cunoaște mistere În Barcelona, Daniel. Am o surpriză pentru tine. Te aștept la adresa asta, azi la ora patru. Nu trebuie să știe nimeni că ne-am dat Întîlnire acolo. — Cum o să-mi dau seama dacă am ajuns unde trebuie? — O să-ți dai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
lemn, pricepute și experimentate. Mi-am Închipuit că bănuia că sînt mort de curiozitate și de nerăbdare, Însă m-am hotărît să adopt un aer flegmatic, care să arate limpede că, dacă voia să se joace cu mine de-a misterele, n-avea nici o șansă să cîștige. Ea se fudulea, cu un zîmbet triumfător. Poate că tremuratul mîinilor mele nu-mi era de prea mare ajutor la reprezentație. — Vii de multe ori pe-aici? am Întrebat. — Azi e prima oară. Ești
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
la influența noilor stăpîni. Noii locatari se plîngeau de zgomote și lovituri În pereți pe timpul nopții, subite mirosuri de putrefacție și curenți de aer Înghețat ce păreau să bîntuie prin casă aidoma unor santinele rătăcitoare. Vila era un compendiu de mistere. Avea un beci dublu, cu un soi de criptă neinaugurată la nivelul inferior și o capelă la cel superior, dominată de un mare Crist pe o cruce policromată, căruia servitorii Îi găseau o neliniștitoare asemănare cu Rasputin, personaj foarte popular
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
podoabelor soției sale. Mai bine de cinci servitoare au fost concediate cînd au dispărut diferite piese din caseta doamnei, deși toate s-au jurat cu lacrimi În ochi că erau nevinovate. Cei mai perspicace Înclinau să creadă că, fără atîta mister, faptul se datora nefastului obicei al lui don Ricardo de a se strecura În alcovurile servitoarelor tinere În toiul nopții, cu finalități ludice și extraconjugale. Reputația lui În acest sens era aproape la fel de Întinsă ca și averea lui și nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
executată prin gîtuire, recitînd Tatăl Nostru pe dos și cu ochii ieșiți din orbite, În timp ce un nor roșu se Întindea peste oraș, declanșînd o furtună de gîndaci morți. În visele ei, Jacinta vedea trecutul, viitorul și, uneori, Întrezărea secrete și mistere ale vechilor străzi din Toledo. Unul din personajele obișnuite ale viselor sale era Zacarías, un Înger Îmbrăcat Întotdeauna În negru, care umbla Însoțit de un motan negru cu ochi galbeni, a cărui răsuflare duhnea a sulf. Zacarías știa totul: Îi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
admirabil, care nu prea se potrivea cu imaginea de fenician pe care mi-o formasem despre domnul Cabestany. Poate că Îl judecasem greșit. Figura lui Julián Carax mă intriga din ce În ce mai mult. Tot ce se referea la el era Învăluit În mister. Cel puțin o dată sau de două ori pe lună, cineva suna să Întrebe de adresa lui Julián Carax. În curînd, am băgat de seamă că era Întotdeauna aceeași persoană, care se prezenta sub nume diferite. Eu mă limitam să-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
În lumina zorilor, mi s-a părut un copil Îmbătrînit. Se bărbierise și Îmbrăcase ceea ce am bănuit că era singura sa vestimentație decentă, un costum din bumbac crem, uzat În mod vizibil, dar elegant. L-am ascultat vorbindu-mi despre misterele de la Notre Dame, despre un presupus vas-fantomă ce traversa Sena pe timp de noapte culegînd sufletele iubiților fără speranță care se sinuciseseră În apele Înghețate, despre o mie și una de vrăji pe care le inventa din mers, numai ca să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
arhitect al evenimentului și maestru de ceremonii, m-a anunțat că Îmi organizase o petrecere a burlacilor la care eram invitați doar el și cu mine. Nu știu, Fermín. Mie lucrurile astea... — Ai Încredere În mine. În acea noapte de mistere, l-am urmat docil pe Fermín pînă Într-o cocioabă infectă de pe strada Escudillers, unde damfurile de omenească slăbiciune conviețuiau cu prăjeala cea mai abjectă de pe litoralul mediteranean. O echipă de dame cu virtutea Închiriată și cu mult kilometraj la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
unei Barcelone prinse sub ceruri de cenușă și sub un soare de abur care se revarsă peste Rambla de Santa Mónica asemenea unei ghirlande de aramă lichidă. Duce de mînă un băiat de vreo zece ani, cu privirea Îmbătată de mister dinaintea promisiunii pe care tatăl său i-a făcut-o dis-de-dimineață, promisiunea că-l va duce În Cimitirul Cărților Uitate. — Julián, ce-ai să vezi astăzi n-ai să poți povesti nimănui. Nimănui. — Nici măcar mamei? Întreabă băiatul, cu jumătate de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]