121,510 matches
-
Victima se simte iar copil. Biserica așteaptă sânge proaspăt. Un tată, ca o stafie, are presentimentul că fiul îi va muri. Iată cum e subminată cronologia într-un mod nou și subtil. Viitorul pare deja trecut, toate momentele sunt simultane, trăim toate vremurile deodată. Capitolul al cincilea îngroașă mult "umbra" cu care începe (repetând finalul capitolului 4). Dyer îl întovărășește pe Sir Chris pentru a examina un cadavru la un azil de nebuni. Un nebun are o criză și strigă: Câte
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
sine în triumful ei: Acum nimeni nu mă mai poate găsi. E ciudat să te îndrăgostești de iubirea incandescentă de viață dintr-o carte care își bântuie toți eroii cu spectrul neființei. Capitolul 11 îl urmărește pe Dyer cum își trăiește și își exprimă moartea. Ackroyd o recreează: A trebuit să alerg până la capătul timpului meu și eram liniștit. Am îngenuncheat înaintea luminii și umbra mea s-a întins peste lume. Umbra lui se întinde și peste Hawksmoor când acesta îl
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
totuși se uitau unul prin altul la forma trupului lor în piatră; căci orice formă se reflectă, orice lumină are și umbră, sunteul are ecou, și cine putea spune unde începea unul și unde se termina celălalt? Se topesc laolaltă, trăind înălțarea către divinitate. Copil iar, cerșind în pragul nesfârșirii, fără a explica mai mult, fără a dezvălui cine e Dyer, cine e Hawksmoor (neputincios în a găsi vinovați), fără a dezvălui cum e să te pierzi în necunoscut. Totul e
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
procedee mai vechi (mai ales cele ale lui Huxley), se luptă din răsputeri să aibă umor și cade într-o narațiune tradițională. Subiectul e destul de banal. Charles descoperă un portret care, decide el, îl reprezintă pe Chatterton între două vârste. Trăiește entuziasmul de a fi părtaș la mister. Reușește să pună mâna pe niște manuscrise care îi confirmă că Chatterton și-a înscenat moartea și a continuat să scrie semnând Cowper, Gray, Blake și primii romantici. Charles însuși resimte o durere
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
această proză afectivă, visătoare, care ne bântuie mult după ce am părăsit-o, lungă vreme după ce ne-am dat seama că misterele au să rămână nedezlegate. Suntem învățați să iubim neîncheierea, să pătrundem esența neînceperii, să intuim adevărul de neconceput că trăim într-o lume fără început și fără de sfârșit. Ackroyd forțează, cu tandrețe, marginile înțelegerii, ajutându-ne să îndurăm neputința. Istoria în sine e cât se poate de simplă: Timothy Harcombe, fiul lui "Clement Harcombe. Mediu și vindecător", îi calcă tatălui
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
Charles Dickens, amândoi prizonieri în proza celui din urmă. Aceste vise creează o atmosferă remarcabilă, un amestec între literatura unui autor ori altul și sensibilitatea lui Ackroyd, dar nu duc intriga cu nimic mai departe. Visele doar întăresc credința că trăim în interiorul unui atom minuscul, parte dintr-un univers nesfârșit, pe care Tim îl presimte fără a-l înțelege de fapt. El vorbește despre "lumea aceea în care am intrat pentru scurt timp". Bunicul lui, William Sinclair, care vine să-l
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
Marquez). Chiar mai aproape în spirit este The Unconsoled de Ishiguro. Tim vede și stă de vorbă cu personaje din cărți. El îi explică detectivului (pe numele lui adevărat Austin Smallwood) că Arthur Conan Doyle i-a inventat un dublu. Trăim în câteva lumi paralele deodată. Toată cartea e construită pe paralelisme ale personajelor cu ele însele, pe o existență simultană în mai multe lumi. Mici indicii (locuri, perosnaje ce apar repetat) readuc misterul, deși nu e nevoie să ne ostenim
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
se amestecă. Austin Smallwood descrie starea: Totul e deja făcut. Totul e deja spus. Ordinea e aceeași. Ne scăldăm în aceeași muzică. Autorul a creat o istorie (pe care personajele ar putea-o schimba cu ușurință), viața ne-a fost trăită de alții. Ne emoționează frazele frumoase ale acestui vis mai mult decât subiectul romanului în sine. Se dovedește că Clement Harcombe a plecat cu Gloria Patterson, adeptă din micul lui grup. Revine la fiul lui doar ca să-l informeze că
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
și fiu, alături iar, îl vindecă pe Edward. Clement Harcombe moare de o hemoragie cerebrală subită. Născut în 1899, se duce lângă Cecilia în 1936. Mor și bunicii lui Tim. Singur, Tim locuiește la ferma unde, în 1992, e bătrân, trăind în umbra familiei lui Edward. Edward are o nepoată pe nume Cecilia. Nimic nu mai are importanță crucială. Timothy se ocupă acum cu "lucruri simple", cum ar fi să scrie English Music, text care recreează (ca mai toate romanele lui
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
Einstein. E un relativ îmbogățit cu o dimensiune sufletească. Întreaga operă a lui Ackroyd e o fereastră deschisă spre mister. Revenind din lumea noastră de întuneric, care e o peșteră de umbre sub lumea "stafiilor de lumină" (p. 100) unde trăiește el, Platon încearcă să facă lumina să perceapă întunericul, dar nici asta nu poate. Sugestia romanului este că suntem mărginiți de simțuri și ne lipsește înțelegerea pentru dincolo, oricare ar fi el. În cazul nostru, "dincolo" e lumina. Ceea ce noi
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
e lumina. Ceea ce noi credem că e lumină poate fi infinit mai mult. Semenii lui Platon văd "îngeri" și chiar le găsesc penele. Două realități coexistă "simultan". Poate chiar mai mult decât două, iar Platon întreabă: Nu puteau ști că trăiesc într-o peșteră, departe de lumină. Dar putem oare fi siguri că, la rândul nostru, nu e o lume de lumină mai mare dincolo de noi? (p. 104) El are o singură lecție pentru noi: Nu există certitudini. Nu luați nimic
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
121) Tulburătoare ipoteză. Lumi "întrepătrunse" se rotesc în paginile acestei cărți. Trecutul readuce prezentul la viață, prezentul creează și el un trecut în vise. Oare existăm cu adevărat? Platon e total nemulțumit de lume: Vă întreb dacă așa trebuie să trăim. Nu mai pot îndura răbdarea, venerarea nesfârșită, așteptarea noastră. Unii dintre noi îmbătrânesc și se fac nevăzuți. Mi-am văzut și eu mama cum începe să se ducă, până ce nici pentru mine nu mai era vizibilă.... Dacă nu învățăm să
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
foarte devreme în SS și merge în lagăre, ca doctor. Ucide. Nemții pierd războiul, eroul scapă de ruși ca prin urechile acului, fuge în Portugalia și se îmbarcă cu destinația Ellis Island. Își schimbă mereu identitatea. Odată devenit cetățean american, trăiește cu spaima că va fi descoperit. Moare în final (începutul cărții) paralizat pe un pat de spital. În această clipă începe derularea inversă. Povestirea nu e nuanțată afectiv. Viața e uscată și stearpă: fără amoruri, fără familie. Putem să-i
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
unui singur partener, a întemeia un cămin, a deveni mamă ("M "), a crește copii, pe scurt esența societății omenești și perpetuării ei, sunt desființate. Inteligența creatorului desființează civilizația pe care o cunoaștem. După părerea lui Huxley, sensibilitatea trebuie regândită. Ceea ce trăim acum e o mare greșeală. Însingurarea era starea de spirit definitorie a poeziei romantice. Valoarea ei a oscilat de-a lungul istoriei romanului, de la bizar la lăudabil. Ea este ingredientul esențial pentru eroul Desperado. Personajele lui Huxley sunt disperat de
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
Ape and Essence dezumanizarea e mai accentuată. Răsturnarea e un exercițiu al ironiei. La fel face Gray în Lanark. Dacă Brave New World e o imagine calmă, elegantă, surâzătoare, Ape and Essence e un film de groază: radiații, oameni care trăiesc jefuind morminte (fiindcă civilizația a fost uitată și nu poate fi reinventată), împerecheri întâmplătoare o dată pe an, uciderea majorității copiilor nou născuți din cauza deformităților, absența totală a iubirii, credința în Satana. Tehnica lui Huxley este răsturnarea totală. Rearanjarea ironică a
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
neștiința totală a nepotului lui în ce privește vechea Japonie, Masuji Ono e neputincios. Tot ce poate face e să-și amintească lumea plutitoare a tinereții, să viseze trecutul și faima apusă, toate pierdute și disprețuite de prezent. Nu mărturisește, însă el trăiește o tragedie, adânc ancorată în tragedia țării lui, dar și a propriei îmbătrâniri în același timp. Intriga romanului se concentrează asupra căsătoriei fetei mai mici a lui Ono. Noriko are douăzeci și șase de ani și a fost deja respinsă
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
are puterea să se umilească, orgoliul lui vrea să triumfe chiar și atunci când recunoaște că a greșit. În mod simbolic, la poalele dealului pe care se află casa lui Ono se găsește Puntea Ezitării: ezitare între două moduri de a trăi, între două lumi în cele din urmă. Lumea prezentă e mereu agresată de explicații ce vin din trecut, iar lui Ono trecutul îi este foarte drag, fiindcă pe tunci avea și el un viitor (lumea plutitoare). Viitorul lui s-a
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
se vor lăsa de școală și vor găsi alte moduri de a se instrui independent, de a se autoeduca. Cei ce rămân în școală să nu cumva să uite că sunt formați special ca să răspundă nevoilor societății circumscrise în care trăiesc, și nicidecum pentru mai mult. Iată, dar, că ia Premiul Nobel pentru Literatură și o autoare (doar unsprezece femei au luat acest premiu până acum, restul fiind desigur bărbați) care nu dă doi bani pe educația oficială, dar face din
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
extrasă din volumul I al autobiografiei autoarei) e deficitară la capitolul "etc". Drept care Doris Lessing revine (cu totul neobișnuit pentru ea în alte situații) la acest adevăr ambiguu: Sigur că a fost extrem de dureros, dar nu mai puteam îndura să trăiesc în societatea aceea. N-aveți idee ce cumplită era, îmi ieșeam din minți, n-aveam ce căuta în ea, pur și simplu simțeam că trebuie să plec. Ce mă miră azi este că am avut tăria s-o fac eram
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
o fac eram atât de tânără și lipsită de orice sprijin, dar trebuia s-o fac. Nu copiii mi-i părăseam ci acea... nu, nu poate nimeni să înțeleagă ce mutilantă e o colonie de acest gen, dacă n-a trăit în ea... Un alt interviu continuă ideea: Ce am făcut a fost crunt, dar n-am avut încotro, sunt convinsă că altminteri deveneam alcoolică ori înnebuneam la propriu. Nu puteam suferi viața aceea... Mai târziu m-am împrietenit cu copiii
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
disecat-o în multe romane, pe care a prevăzut-o prin tot ce a scris (Doris Lessing este, înainte de toate vizionară), bântuită de spaima că omul se poate spulbera (mai degrabă auto-spulbera) într-o clipă de neatenție, de nechibzuință, Lessing trăiește o neliniște care nu se poate să nu ne înduioșeze, să nu ne facă să resimțim o frăție tandră cu această autoare țepoasă și totuși infinit de umană: Uneori mă simt un dinozaur. Tehnologia asta nouă. Nu demult am discutat
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
viol chiar, până ce-și găsește o prietenă și se liniștește. Descriindu-l, Lodge se alătură preocupării lui Lessing și Burgess pentru violența adolescentină (vezi A Clockwork Orange, The Fifth Child, The Memoirs of a Survivor). Întocmai ca celelalte personaje, Harry trăiește într-o lume înăbușitoare, un univers neîncăpător, un cinematograf unde se vând înghețată și speranțe de viitor. De aici până la "trecerea" lui Mark Underwood de la necredință la catolicism fervent e drum lung și insuficient explicat. Mark rămâne un mister, într-
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
bârfe ca să obțină ce vor. Unicul mod al eroilor de a-și câștiga existența este să predea. Cu toate că Lodge descrie inteligențe seducătoare și idei pe măsură, perosnajele nu sunt umane, iar motivul este pur și simplu fiindcă ele gândesc, nu trăiesc. Viața se reduce la idee. Sunt câteva întâlniri cu moartea, totuși: Isabel Hotchkiss (care a avut o aventură de o noapte cu Ralph) și Martin (soțul lui Helen, care a lucrat pentru BBC și a murit subit de un anevrism
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
o mare curiozitate să vedem ce anume va găsi Pinter de cuviință să spună la Stockholm, dar un lucru e sigur: teoreticienii literari ar trebui să adulmece dâra noii literaturi. Oricât am încerca să glosăm pe tema Postmodernitatea a murit, trăiască postmodernintatea, istoria nu ne va ierta dacă nu recunoaștem, în al doisprezecela ceas, sămânța noii generații încă nebotezate. * * * Harold Pinter s-a născut la 10 octombrie 1930, la Londra, într-o familie de evrei. Nu a vrut niciodată să vorbească
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
fi mai puternic decât Dumnezeu. Un poem ca cel ce urmează ne dezvăluie fața ascunsă a polemistului și iconoclastului: Dumnezeu a căutat în străfundul sufletului lui o vorbă Să binecuvânteze viețuitoarele de sub el. Dar oricât a căutat Cerând duhurilor să trăiască iar Nici o muzică în odaie Și cu aprigă arzătoare durere a aflat Nu avea vorbe de binecuvântat. Martin Esslin îl citează pe Pinter (în Pinter dramaturgul, Methuen 1970) spunând următoarele despre poezie: Câteodată în poezie nu-mi dau clar seama
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]