121,510 matches
-
vă apărăm interesele când vă torturăm". Întrebat la un interviu (1966) dacă se simte în competiție cu alți scriitori, Pinter a dat răspunsul generos al unui întemeietor de curent: Scrisul bun mă incită, face ca viața să merite să fie trăită. Nu mă gândesc niciodată la competiție. Pe de altă parte, profund revoltat și protestatar convins ("Știu că sunt o mare pacoste..." zice el însuși, poate exagerând un pic, cum zic englezii, "wishful thinking"adică crezând ce i-ar place lui
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
Shakespeare și a multor altora. Ceea ce face din The Waste Land poemul epocii este intensitatea lui de operație pe viu, fără anestezia frumosului, fără ocolișuri rușinate, dar și fără confesiuni melodramatice. Eliot își amintește pas cu pas tot ce a trăit și pune pe hârtie o relatare pe atât de narativă pe cât de poetic este Ulysses al lui Joyce. Poate tocmai de aceea devine și mai semnificativă mica parodie a lui Joyce la sonoritatea unor versuri din The Waste Land, care
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
în 1957, cu opt ani înainte de a dispărea. Cercetând temele predilecte ale poetului, am putea de fapt spune că toată tinerețea a fost obsedat de îmbătrânire și moarte, pentru ca seninătatea să-l afle la sfârșitul drumului, făcâdu-l astfel să-și trăiască viața pe dos, mergând înapoi ca racul . La opt ani după The Waste Land, în 1930, Eliot a publicat un volumaș cu totul surprinzător și diferit de apăsarea gravă a emoțiilor împinse spre disperare din poemele anterioare. Este vorba de
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
dacă mă arăt privirii o să fiu oare eu, ori doar începutul altei povești? (romanul) Într-un lung dialog cu masteranzii și doctoranzii (2006), aflăm că autorul nu se simte în stare să scrie despre el însuși, despre vremea în care trăiește. Romanele lui sunt poveștile altora, de preferință eroi din alte vremuri. Dată fiind această nevoie acută de impersonalitate (oare nu pretindea și foarte personalul T.S. Eliot că e impersonal?), volumul de poezie (începutul carierei scriitoricești a lui Peter Ackroyd) este
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
e doar viziunea alteia... (A persista...) Odată ce ființa iubită nu mai e, poemul cade fulgerat, iubirea e o ceață abia perceptibilă, o perdea de foc, o altă formă de a fi, ceva care amintește de Byzantium, al lui Yeats, unde trăiesc "flăcări" (ființe după moarte): trec oameni întrepătrunși ca flăcările (să facem deosebirea...) În acest timp de După Modernism, Ackroyd își înalță propria distopie, care înseamnă de fapt să fii desprins de viață și să nu poți totuși fără ea (sunt atâtea
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
o poetă cu o sensibilitate aspră și cuvinte la fel de necruțătoare. Iubirea este și nu este reală. Incident închipuie un "tu" și un "eu" întinși în nisipul cald. Ea adoarme și "visează că se prăbușește". În vis, poeta cu ironie Desperado trăiește "toate miturile peșterii", "toate / miturile tunelului, turnului, fântânii", presimte spaima morții. Când se trezește, moartea e doar la un pas: Fluxul e cât pe ce s-o înghită, pe când "el" se uită, fumează și așteaptă sfârșitul. Gând crud, în versuri
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
de departe; ai să ai copii și nepoți până atunci") și indiferență ("Nici n-o să-ți mai pese"). Inutil: nu mă poți crede, sigur că dacă ai să mănânci întotdeauna legume multe și o să fii atent când treci strada, o să trăiești mereu. Limbajul acestor poeme e precis ca proza și plin de suspans ca ultimele vorbe ale unui roman. Fleur Adcock nu e amatoare de finaluri fericite, dar poemele ei creează o senzație de final, poemele sunt o intrigă în miniatură
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
o dată. Cumpărăm fișele, băgăm numele în computer, și găsim norocosul". "E chiar incredibil", am zis. "Ce minunat. Încă nu pot... O să cred când vine cecul". "Păi", au zis, "nu vine". "Dar banii?" Nu operăm cu bani. Operăm cu experiențe. Ai trăit sau nu o experiență unică? Extraordinară? S-o ții minte? Ea e premiul. Felicitări de la noi toți de aici de la Loterie. O zi bună!" Apoi au închis. În acest tip de poeme Desperado poemul isteț e o distanță minimă între
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
un timp compromis. Ne revoltam, erau Vremuri cumplite, dar în fond ne plăcea, Sentimentul în sine era o bucurie. Palindrom e un poem despre generații, așa cum era poemul lui Yeats După doi ani, cu un plus de relativitate. Fiecare generație trăiește intens și apoi se retrage, iar "vremurile sunt din ce în ce mai rele". Brownjohn pare mai puțin aprins decât Yeats cuvintele lui nu sunt nici pe departe la fel de spectaculoase și cu iz tragic dar adevărul este că, în felul lui tăcut, "mut", el
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
ați ascunselea, fuge din copilărie pe când tovarășii lui de joacă încă-l mai caută și revine la ei după patruzeci de ani. Îmbătrâniți, în aceleași haine de copil (zdrențuite acum), ceilalți habar n-au de schimbarea din el. Poetul a trăit altfel, creația l-a modificat, i-a dat un sens pe care ei nu-l au. Șiretlicul e chiar poemul, care trece din jocul de copil în jocul creației. Pretextul concret jocul de-a v-ați ascunselea duce de fapt
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
de clar, aristocratic, cu povești și amintiri, cu imagini puternice, exprimând cu mult curaj spaima, sfâșierea, irecuperabilul. Ruth Fainlight face poezie din simplitatea însăși, și scrie cu intensitatea unui suflet veșnic la pândă. Simte că e de datoria ei să trăiască pentru toți cei pe care îi are în minte. Odată ce se mută în poezia ei, aceste ființe se fac părtașe la tandrețea ei. Poeta se simte răspunzătoare pentru întregul univers, pe care poezia ei chiar îl conține: Îmi desfac palmele
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
triumfe povestea, propria ei poveste. Nu încifrează și nu avem obligația să descifrăm. Trebuie doar să ne acordăm timpul s-o auzim bine. The English Country Cottage (Casă englezească la țară) conturează o Ruth Fainlight străină de țara în care trăiește (o evreică într-o colibă de țară, refugiu de vacanță). My Mother's Eyes (Ochii mamei) ne-o arată pe aceeași poetă ajunsă bunică la rândul ei, după ce a fost cândva copil în alte versuri. În Those Days (Pe atunci
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
dau seama că acesta este tocmai firul roșu al poetei din zid ceea ce vrea să spună că volumul de față e în primul rând despre ea însăși, în acel mod ambiguu, discret și tragic specific Europei. De fapt, însă, poeta trăiește cu mâhnirea simultană a două lumi în suflet. Poemele ei demontează ceasornicul poemului, care e viața trăită de poetă, și acest miez de real, ghicit numai, este în fond inima vie peste care poeta clădește literatură. Această mică explicație în
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
volumul de față e în primul rând despre ea însăși, în acel mod ambiguu, discret și tragic specific Europei. De fapt, însă, poeta trăiește cu mâhnirea simultană a două lumi în suflet. Poemele ei demontează ceasornicul poemului, care e viața trăită de poetă, și acest miez de real, ghicit numai, este în fond inima vie peste care poeta clădește literatură. Această mică explicație în marginea poeziei lui Mimi Khalvati arată încă o dată că Meșterul Manole, eroul român al unui mit tragic
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
ascunsă în reticența lui Philip Larkin. Un interviu cu Peter Orr îl definește ca un poet încordat, a cărui mult prețuită tăcere se sfărâmă când și când, născând poeme care nu încetează să-l uluiască pe poetul însuși. T.S. Eliot trăia aceeași nesiguranță verbală, atât de diferită de poezia sigură pe ea și bine construită a lui W.B. Yeats. Yeats se mândrea că are puterea să plănuiască, să construiască poemul. Nu ascundea efortul intelectual de a găsi cuvântul potrivit, de
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
cu o inimă "fără iubire" se trezește și aude un cocoș în depărtare, trage perdeaua și descoperă că norii sunt prea sus, hotărăște că, în mod ciudat, nu e nicio diferență între ce e viu și ce e fără de viață. Trăim un sentiment de gol. Apoi focul se stinge, umbrele încă dogoritoare se pierd, un oaspete se îndepărtează pe o stradă în miez de noapte, uitând în urmă "mâhnirea promptă a însingurării...". Larkin găsește o aliterație extrem de potrivită pentru această mâhnire
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
în ansamblu. O anume istovire, dublată de o crescândă amărăciune, ne copleșesc. To the Sea amestecă trecutul cu prezentul, amintirea cu dorința: "Mereu la fel, încă, mereu la fel!" Ne plimbăm pe mal, printre copii, părinți și bătrâni care-și trăiesc ultima vară. În loc să tragem pe nări iz de mare, inhalăm disperare. Rimele sunt ucigașe. Tema de început închide cercul. Presimțirea e acum o detestată certitudine: Înfrunzesc copacii Ca vorbe pe punctul rostirii; Noii muguri se desfac fără grijă, Verdele lor
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
oarecum răsucită. Prinde putere și dragoste de viață, de frumusețea realului, abia când îmbătrânește. Îl împinge în poem același sentiment al pierderii, pe care era prea tânăr pentru a-l invoca în poemele dinainte. Neputința lui e acum întreagă. O trăiește. Eliot a observat odată că Yeats a fost în primul rând poetul vârstei de mijloc. Larkin este poetul vârstei din urmă o vârstă de care moartea timpurie l-a cruțat. Amărăciunea e la apogeu. Ne gândim cu jind la poemele
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
Budapesta e o privire în urmă, la o viață din care poetul a evadat: tristețea sărăciei, sentimentul de gol. În ochii lui e mai degrabă spaimă decât regret. Plecat din Budapesta prea de timpuriu pentru a vorbi de nostalgie, Szirtes trăiește în poeme bucuria de a fi scăpat torturii totalitare. Poemul descrie o Budapestă tristă, posibil apăsată încă de comunism, iar printre rânduri descifrăm sentimentul de ușurare al poetului că a scăpat la vreme. Găsim aluzii politice la opresiunea totalitară în
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
plutim cu toții, cu brațele împletite, Deasupra ei? Tata merge înaintea Mea, ca o specie stranie, aproape Dispărută, și cu spaimă trec câmpul În urma lui, către moarte. La capătul fiecărui volum al lui Szirtes se ivește aceeași întrebare: Unde alegem să trăim? Acasă (deși, de fapt, poetul se află altundeva)? În suflet? În trup? Cele două tânjesc neîncetat unul după limbajul celuilalt. La urma urmei, acasă nu există. Viața e un fir plăpând, o nevoie nesfârșită de altceva și în această nevoie
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
LIDIA VIANU: Autorul Desperado ține morțiș ca lectorul să se abandoneze textului în transă. Cărțile tale fac naveta în timp, de la prezent spre secolele trecute și înapoi, de la inteligența care le creează la alte inteligențe, silindu-l pe cititor să trăiască de fapt un prezent continuu, un prezent al tuturor timpurilor, al gândirii și sensibilității. Modul narativ este adesea întrerupt de o nevoie de abandon în fața lirismului. Deși plin de suspans și istorii palpitante, romanul tău este o experiență eminamente lirică
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
ce rost ar avea. Ce poate face scriitorul decât să trezească conștiințe, să le ajute să simtă concret cât de multe forțe există în jur, să-i sensibilizeze pe cititori la ideea de trecut (al țării lor, al locului unde trăiesc), să-i convingă de morala trecutului, de imanența acestuia? Student: Are adevărul vreo legătură cu liberul arbitru? Unii filozofi susțin că adevărul nu există, totul e interpretare, așa că dacă eu văd o tablă neagră și altul o vede verde, e
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
să te cufunzi în cultura de atunci înainte să te apuci de lucru. Student: Când vă cufundați într-o altă vreme, despre care urmează să scrieți, o faceți fiindcă vreți Dvs s-o cunoașteți, ori fiindcă v-ar place să trăiți în ea și s-o descrieți din această persepectivă? PA: Vreau s-o înțeleg, sigur că da, și aceasta e una din marile plăceri ale scrisului pentru mine: efortul de a înțelege alte vremuri, mai intâi pentru informație, pentru mintea
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
aceasta e una din marile plăceri ale scrisului pentru mine: efortul de a înțelege alte vremuri, mai intâi pentru informație, pentru mintea mea. Nevoia de a înțelege mereu altă perioadă e imperioasă în ce mă privește, și vreau să și trăiesc în ea (sigur, nu la propriu, că nu se poate), s-o locuiesc. E la fel de important să mă mișc în ea, ca un fel de turism virtual. Esențialul rămâne totuși nevoia de a înțelege. Există atâtea locuri din viață și
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
reduce șansa la supraviețuire a romanului? JB. Da, chiar cred că Dumnezeu a fost născocit de un romancier (deși mă mai pot răzgândi, dacă am un semn de la Dumnezeu cum că nu-i așa). Ca toate formele de artă, romanul trăiește prin inovație. Cred totuși că va supraviețui prin adevărul pe care îl redă (specia noastră iubește în egală măsură iluzia și adevărul), și datorită faptului că alte forme de artă nu pot reda adevărul așa cum o face romanul. Filmul e
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]