13,179 matches
-
North 1987; cf. Ekman 1992:299-302); el a devenit peste noapte un erou în ochii multor americani. De asemenea, James Angleton unul dintre principalii participanți la "războiul invizibil dintre KGB și CIA" (Epstein 1989:18) susținea că în serviciul său minciuna era "mai degrabă o regulă decît o aberație". Totuși, minciuna ca regulă nu se poate susține singură, poate doar cu excepția unor lumi hobbesiene ipotetice, în care ar exista numai indivizi incompatibili și non-cooperanți. Chiar și cele mai diabolice persoane au
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
noapte un erou în ochii multor americani. De asemenea, James Angleton unul dintre principalii participanți la "războiul invizibil dintre KGB și CIA" (Epstein 1989:18) susținea că în serviciul său minciuna era "mai degrabă o regulă decît o aberație". Totuși, minciuna ca regulă nu se poate susține singură, poate doar cu excepția unor lumi hobbesiene ipotetice, în care ar exista numai indivizi incompatibili și non-cooperanți. Chiar și cele mai diabolice persoane au nevoie uneori să se încreadă în cineva și să li
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
doilea război mondial nici o variantă posibilă de a pune în aplicare un plan înșelător nu a rămas nefolosită de către britanici. Păcăleala pusă la cale în timpul operațiunii "furtună în deșert" în recentul război din Golf se înscrie în aceeași tradiție. Analizînd minciunile spuse inamicilor, Bok (1978:145) susține că "limbajul ostilităților și al rivalităților... este un cod neindicat a se cerceta din punct de vedere moral". Atitudinea rezervată a lui Bok poate fi aprobată de filosofi, însă publicul obișnuit nu ezită să
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
145) susține că "limbajul ostilităților și al rivalităților... este un cod neindicat a se cerceta din punct de vedere moral". Atitudinea rezervată a lui Bok poate fi aprobată de filosofi, însă publicul obișnuit nu ezită să judece aspectul moral al minciunilor spuse inamicilor. A învinge dușmanii poate implica sau nu utilizarea înșelăciunii, însă, dacă "mincinosul" este un stat și nu un simplu cetățean, înșelătoria este tolerată și chiar aplaudată. Această "răsturnare de valori" este ceea ce îl determină pe Bartoszewski (1989:28
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
oficial recunoscută de către un stat aflat în război. Un psiholog australian pare să fi spus că: una din cele mai importante moșteniri pe care britanicii au lăsat-o Australiei este faptul că englezul educat a avut întotdeauna o repulsie față de minciună și înșelătorie. (Beale 1988:25) Într-adevăr, o atitudine admirabilă; să comparăm, însă, de exemplu, comentariile făcute în privința înșelăciunii la începutul celui de-al doilea război mondial și imediat după sfîrșitul său victorios. Într-un pamflet publicat în 1941 de către
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
25) Într-adevăr, o atitudine admirabilă; să comparăm, însă, de exemplu, comentariile făcute în privința înșelăciunii la începutul celui de-al doilea război mondial și imediat după sfîrșitul său victorios. Într-un pamflet publicat în 1941 de către Editura Universității Oxford, intitulat Minciuna ca aliat și scris de Viscount Maugham, fost Lord Cancelar al Marii Britanii, citim că: Hitler crede în minciună ca într-un mijloc prin care își poate atinge scopurile... în mod sigur se va folosi de ea pînă în ultima clipă
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
de-al doilea război mondial și imediat după sfîrșitul său victorios. Într-un pamflet publicat în 1941 de către Editura Universității Oxford, intitulat Minciuna ca aliat și scris de Viscount Maugham, fost Lord Cancelar al Marii Britanii, citim că: Hitler crede în minciună ca într-un mijloc prin care își poate atinge scopurile... în mod sigur se va folosi de ea pînă în ultima clipă, făcîndu-și reputația de Campion al Minciunii din întreaga istorie modernă... Maugham pune această afirmație în contrast cu atitudinea britanică: Oamenii
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
Viscount Maugham, fost Lord Cancelar al Marii Britanii, citim că: Hitler crede în minciună ca într-un mijloc prin care își poate atinge scopurile... în mod sigur se va folosi de ea pînă în ultima clipă, făcîndu-și reputația de Campion al Minciunii din întreaga istorie modernă... Maugham pune această afirmație în contrast cu atitudinea britanică: Oamenii de stat și politicienii britanici nu s-au folosit niciodată de minciună ca de o armă, totuși au făcut unele afirmații înșelătoare, asemeni lui Hitler în Mein Kampf
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
mod sigur se va folosi de ea pînă în ultima clipă, făcîndu-și reputația de Campion al Minciunii din întreaga istorie modernă... Maugham pune această afirmație în contrast cu atitudinea britanică: Oamenii de stat și politicienii britanici nu s-au folosit niciodată de minciună ca de o armă, totuși au făcut unele afirmații înșelătoare, asemeni lui Hitler în Mein Kampf... În Marea Britanie noi credem în supremația Adevărului. (Maugham 1941: 11-12) Totuși, la numai patru ani după apariția pamfletului scris de Maugham, într-un raport
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
de a induce în eroare au succes, iar alteori eșuează. După cum s-a menționat mai devreme, în situația în care majoritatea participanților sînt sinceri, cîțiva indivizi se pot totuși sustrage acestei reguli; obiceiul majorității de a spune adevărul asigură succesul minciunilor unei minorități. În același mod, un individ care este sincer în majoritatea timpului poate avea mai mult succes dacă încearcă să mintă decît un altul care n-ar avea obiceiul de a spune adevărul. Însă, dacă un mincinos se bazează
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
se va încheia. Acest lucru i se poate întîmpla foarte ușor și guvernului, deoarece linia de separație între cele două atribuții ale sale e posibil să se șteargă. Încă de la sfîrșitul anilor 1960, cele mai răsunătoare proteste au fost împotriva minciunii spuse de guvern cetățenilor. Aceste proteste s-au intensificat o dată cu războiul din Vietnam, iar în Statele Unite un alt factor incendiator s-a materializat prin scandalurile Watergate și Irangate. În ciuda vehemenței protestelor, a trage la răspundere niște persoane pentru decizii controversate
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
devine la rîndul său o problemă controversată, deoarece toate războaiele moderne au fost dirijate de nesfîrșite lanțuri de decizii. Birocrații militari, ca orice birocrați, își ascund acțiunile sub pretextul confidențialității profesionale, ceea ce poate foarte bine să implice și existența unor minciuni. De exemplu, în timp ce analiza posibilitățile de a afla cine a purtat responsabilitatea pentru lipsa de pregătire a apărării americane cînd Pearl Harbor a fost atacat în 1941, Toland (1982: 323) comenta despre cel care atunci era Șeful Statului Major, generalul
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
aveau scopul de a ascunde intenția de a declanșa război. În acel an s-a schimbat politica; guvernul a dorit să amîne explozia ostilităților pînă în momentul în care inamicul ar fi depășit din punct de vedere al capacității. Drept urmare, "minciuna disimulată" a fost înlocuită de "o minciună disimulată menită să-i ascundă slăbiciunile". Lucrul sub acoperire", o formă specială a înșelătoriei, are scopul de a-l determina pe inamic să rămînă pasiv, să "considere că nu se pune nimic la
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
a declanșa război. În acel an s-a schimbat politica; guvernul a dorit să amîne explozia ostilităților pînă în momentul în care inamicul ar fi depășit din punct de vedere al capacității. Drept urmare, "minciuna disimulată" a fost înlocuită de "o minciună disimulată menită să-i ascundă slăbiciunile". Lucrul sub acoperire", o formă specială a înșelătoriei, are scopul de a-l determina pe inamic să rămînă pasiv, să "considere că nu se pune nimic la cale" (Cruickshank 1981:xi). Sexton (1986:351
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
necinstiți... Ce este scandalos în politica lor: nu că oamenii puși în funcții importante mint, ci că o fac cu o asemenea indiferență, la nesfîrșit, așteptîndu-se să fie crezuți. Ne-am obișnuit cu nuanța de dispreț pe care o are minciuna politică. Incidentul cu tortul arată în mod evident ceea ce Arendt (1972:4 ) descrie ca fiind "angajarea la falsitate" a administrației din vremea lui Nixon. În cazul lui Nixon, părerea lui Rich avea să fie confirmată de amestecul președintelui în afacerea
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
se găsea în Quai d'Orsay: "Trebuie să fie adevărat, din moment ce Quai d'Orsay a negat-o deja". În anumite conflicte, a distinge între prieten și dușman nu prezintă probleme. Cînd cele două părți ale unui conflict vorbesc limbi diferite, minciunile care au scopul de a induce inamicul în eroare pot fi transmise în așa fel încît să fie sigur că nu vor fi păcăliți și aliații în același timp. Un exemplu este propaganda înșelătoare difuzată în 1944 de către britanici pentru
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
britanic a adoptat o politică de ponegrire a Armatei Republicane Irlandeze. Din nefericire, este binecunoscut faptul că o înșelătorie o atrage pe alta, întrucît numai un martor neutru ar putea să-și dea seama care este proporția în care apare minciuna. Chiar și așa, este clară existența unei politici de ponegrire în Irlanda de Nord, cît și succesul limitat pe care l-a avut (vezi Foot 1989). Înșelătoria folosită în mod tactic pe timpul unor ostilități nu încetează neapărat o dată cu obținerea victoriei. Ambii adversari
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
Golf, deși nu este foarte clar cine încerca să înșele pe cine și care a fost păcălitul, dacă a existat vreunul. William Paley (1825:124) face o distincție clară între perioada în care războiul e în toi, timp în care minciuna este acceptabilă, și perioada care începe din momentul în care războiul s-a terminat, cînd "se cere cea mai religioasă sinceritate". Un exemplu al acestei diferențe de atitudine este Tratatul Waitangi din 1840 între britanici și populația Maori a Noii
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
ceda suveranitatea Marii Britanii, lucru care desigur este subînțeles în textul englez. Sahlins (1983:533) e de părere că existența a două texte discrepante a fost un act intenționat de înșelătorie din partea britanicilor, și nu o greșeală de traducere. În ciuda ingeniozității minciunilor spuse pe timp de război, nu toate sînt bine puse la punct. Mincinoșii fac uneori confuzie în privința țintei și e de așteptat să-și zăpăcească mai degrabă suporterii decît inamicii. E posibil să le placă atît de mult ceea ce au
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
declarat război Statelor Unite. Vom discuta în capitolul 7 procesul prin care mincinoșii ajung să creadă în propriile aberații. Totuși, după părerea lui Arendt (1972:35), pe timpul războiului din Vietnam, propagandiștii din Pentagon au început chiar să ia drept valabile propriile minciuni (cf. Royle 1987: 203-211). E posibil ca mincinoșii să aibă mînă liberă pe timp de război, însă chiar și așa ei întîmpină aceleași riscuri ca persoanele care mint în alte sectoare ale vieții sociale, în care înșelătoria este mai puțin
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
aceleași riscuri ca persoanele care mint în alte sectoare ale vieții sociale, în care înșelătoria este mai puțin promovată și trecută cu vederea. POLITICA Arena politică se situează pe locul doi față de domeniul militar, din punct de vedere al preponderenței minciunii și al toleranței față de aceasta. Isaac D'Israeli (1881:438) citează definiția politicii ca "arta de a conduce oamenii ducîndu-i de nas". În pamfletul său, publicat anonim, Propuneri pentru tipărirea unui ghid în arta minciunii politice, John Arbuthnot (1712:8
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
punct de vedere al preponderenței minciunii și al toleranței față de aceasta. Isaac D'Israeli (1881:438) citează definiția politicii ca "arta de a conduce oamenii ducîndu-i de nas". În pamfletul său, publicat anonim, Propuneri pentru tipărirea unui ghid în arta minciunii politice, John Arbuthnot (1712:8 cf. Aitken 1892:51-52, 293-303; Beattie 1935:288-298; Pollard 1897:108) definește "natura minciunii în politică" drept "arta de a convinge oamenii să creadă în falsități binefăcătoare în scopul unui rezultat pozitiv". În scurtul său
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
ca "arta de a conduce oamenii ducîndu-i de nas". În pamfletul său, publicat anonim, Propuneri pentru tipărirea unui ghid în arta minciunii politice, John Arbuthnot (1712:8 cf. Aitken 1892:51-52, 293-303; Beattie 1935:288-298; Pollard 1897:108) definește "natura minciunii în politică" drept "arta de a convinge oamenii să creadă în falsități binefăcătoare în scopul unui rezultat pozitiv". În scurtul său pamflet, el plasează dilema esențială a mințitului în sfera politică și mai ales cu privire la acele societăți în care nu
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
lansează "falsitățile binefăcătoare". Arbuthnot remarcă, pe de o parte, că "nici un om nu minte cu mai multă grație decît acela care o crede adevărată". Pe de altă parte, el avertizează conducătorii partidelor de pericolul faptului de "a crede în propriile minciuni; ceea ce s-a dovedit că are Consecințe dăunătoare..." (Arbuthnot 1712:18, 19; Pollard 1897:119, 120). Părerile lui Arbuthnot se regăsesc în secolul XX în ideile lui Hannah Arendt (1968:227) care își începe analiza asupra "Adevărului și politicii" prin
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
a dovedit că are Consecințe dăunătoare..." (Arbuthnot 1712:18, 19; Pollard 1897:119, 120). Părerile lui Arbuthnot se regăsesc în secolul XX în ideile lui Hannah Arendt (1968:227) care își începe analiza asupra "Adevărului și politicii" prin afirmația intransigentă: "minciunile au fost întotdeauna considerate unelte necesare nu numai de către politicieni sau demagogi, ci și de către oameni de stat" (cf. Kintz 1977:492). Minciunile se întîlnesc în orice sector al vieții politice; Bailey (1988:3-5) oferă o impresionantă colecție de exemple
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]