121,510 matches
-
luxe et volupté. De cele mai multe ori, americanii sunt absenți ( În afară de soldații cărora li se lustruiesc pantofii În eponimul Sciuscià sau posterele cu Rita Hayworth În Ladri di biciclette, contrastând cu amărâtul care lipește afișe); este o Europă a europenilor ce trăiesc În cartiere mărginașe, construite doar pe jumătate și pe jumătate distruse, filmată aproape ca un documentar (și inspirată În mare măsură de experiența documentariștilor care acompaniau armatele În timpul războiului). Odată cu universul Europei postbelice, aceste filme au dispărut după 1952, deși
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
comportamentul mezinului, care se Încăpățânează să prânzească fără cravată. Simplă revoltă adolescentină, nimic nou. Tineri sau bătrâni, oamenii din Europa postbelică erau În primul rând preocupați să-și procure minimul necesar. La Începutul anilor ’50, o familie italiană din patru trăia În sărăcie - și nici celelalte nu o duceau mai bine. Mai puțin de jumătate din locuințe aveau toaleta În interior și numai una din opt se putea lăuda cu o cadă. În regiunile cele mai defavorizate din extremitatea sud-estică a
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Stabilitatea politică, atunci când există, apare Într-o societate peste noapte, la fel de subit cum se transformă apa În gheață”1. Ceva asemănător s-a Întâmplat pe neașteptate În Europa, la Începutul anilor ’50. Din 1945 până la Începutul lui 1953, europenii au trăit, cum am văzut, În umbra celui de-al doilea război mondial, anticipând nervos un al treilea. Eșecul aranjamentului din 1919 era Încă viu În mintea politicienilor și a electoratului. Comunismul impus În Europa de Est era un memento strident al instabilității revoluționare
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
tot nu s-au apropiat de un acord. Poziția oficială a Vestului era că cele două Germanii apărute În 1949 trebuiau reintegrate Într-un stat democratic unic. Dar, câtă vreme germanii nu puteau alege liber regimul politic În care să trăiască, o asemenea reunificare era imposibilă. Între timp, Republica Federală Germană Îi reprezenta pe toți cetățenii germani. Dincolo de versiunea oficială, nici americanilor și nici europenilor nu le displăcea o Germanie divizată pe termen nedefinit. Cum Îi spunea John Foster Dulles președintelui
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
puteau rivaliza În resurse cu cele două superputeri, nu mai simțeau nevoia să concureze pe acest plan - În ciuda faptului că Europa Centrală rămânea terenul cel mai probabil al ipoteticei confruntări. Din acest motiv, În acești ani Războiul Rece a fost trăit altfel În vestul Europei decât În SUA (și chiar decât În URSS). Arsenalul nuclear al Statelor Unite crescuse rapid În anii ’50. De la 9 În 1946, 50 În 1948 și 170 la Începutul deceniului, numărul armelor nucleare de care dispunea armata
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
povestire (publicată În 1945) despre viața Într-un sătuc Îndepărtat de pe Înălțimile golașe din sudul Italiei. Dar Sudul nu era doar neschimbat de secole; era sărac. O anchetă parlamentară din 1954 releva că 85% dintre cele mai sărace familii italiene trăiau la sud de Roma. Un muncitor rural din Apulia, În sud-estul Italiei, câștiga cel mult jumătate din salariul omologului său lombard. Considerând că venitul mediu italian per capita În acel an era 100, cifra pentru Piemont, În nord-vestul prosper al
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
venitul mediu italian per capita În acel an era 100, cifra pentru Piemont, În nord-vestul prosper al Italiei, era 174; cea a Calabriei, la extremitatea sudică, doar 52. Războiul exacerbase diviziunea istorică din Italia: În vreme ce Nordul, Începând din septembrie 1943, trăise doi ani de stăpânire germană și rezistență politică, urmate de ocupația militară de către Aliați a orașelor radicalizate, sudul Italiei a fost scos prompt din război de sosirea trupelor aliate occidentale. În Mezzogiorno, structurile sociale și administrative moștenite de la fasciști au
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
a-și reafirma loialitatea față de NATO. Cât despre de Gaulle, el nu Își făcea iluzii În privința nemților. Cu șase luni mai devreme, la Hamburg, președintele Franței spusese unei mulțimi entuziaste Es lebe die Deutsch-französiche Freundschaft! Sie Sind ein grosses Volk! („Trăiască prietenia franco-germană! Sunteți un popor măreț!”), adăugând către un adjutant: „Dacă ar mai fi un popor măreț, nu m-ar aclama chiar așa”. În orice caz, oricât de reci ar fi fost relațiile bilaterale, nici un lider vest-german n-ar fi
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
de automatismul pasiv al vieții zilnice din RFG erau un substitut mai mult decât acceptabil. Tinerii, Însă, erau mult mai suspicioși. „Generația sceptică” - formată din cei născuți În ultimele zile ale Republicii de la Weimar, deci destul de bătrâni pentru a fi trăit sub nazism, dar și destul de tineri ca să nu poarte responsibilitatea pentru crimele acestuia - nu avea Încredere În noua ordine germană. Pentru oameni ca Günther Grass sau Jürgen Habermas, ambii născuți În 1927, Germania de Vest era o democrație fără democrați
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
mai ambiguu decât coloniile britanice, În parte fiindcă Franța era o republică În care dominionul imperial nu-și găsea un loc firesc, În parte pentru că multe din primele cuceriri ale Franței trecuseră de mult În stăpânirea lumii anglofone. În 1950 trăiau Încă milioane de francezi care puteau rememora „incidentul Fashoda” din 1898, când Franța cedase În confruntarea cu Marea Britanie pentru controlul Egiptului, Sudanului și Nilului Superior. A vorbi despre Imperiu În Franța Însemna a-ți aminti și victoria, și Înfrângerea. Pe
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
tropicale, produceau bunuri de cu totul altă natură); În anumite arene ale războiului mondial - Africa de Nord În special -, Commonwealthul contribuise cu un număr mai mare de soldați decât britanicii. Rezidenții Marii Britanii erau, așa cum am văzut, mult mai conștienți decât francezii că trăiau În inima unui imperiu. Unul dintre motivele pentru care Londra era mult mai mare decât Parisul era că prosperase datorită rolului său imperial de port, antrepozit comercial, centru de producție și capitală financiară. Ghidul intern al BBC Îi avertiza pe
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
neobișnuit de optimist pentru Marea Britanie și În special pentru Anglia. Alegerea unui guvern conservator În 1951 și primele indicii ale unui avânt economic Împrăștiaseră mohoreala egalitaristă a anilor de după război. În primii ani de domnie a noii regine, englezii au trăit o blândă vară indiană a satisfacției și bunăstării. Primul cuceritor al Everestului a fost un englez (1953) - condus cum se cuvine de un ghid colonial - și tot un englez a alergat pentru prima dată distanța de o milă În mai
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
din molozul Budapestei. Desigur, În Europa de Est diferența era că supușii deziluzionați ai unui regim discreditat nu puteau să privească spre zări mai luminoase sau să reaprindă flacăra credinței revoluționare de la văpaia revoltelor țărănești de pe tărâmuri Îndepărtate. Ei erau forțați să trăiască În și cu regimurile comuniste, În promisiunile cărora nu mai credeau. Est-europenii au simțit evenimentele din 1956 ca pe o condensare a dezamăgirilor acumulate În timp. Speranțele lor legate de comunism, reînnoite pentru scurtă vreme de promisiunea destalinizării, au fost
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
consimțământ tacit. „Comunismul de gulaș” care a rezultat a Întărit stabilitatea Ungariei, iar amintirea lecției a asigurat, cel puțin În următorul deceniu, stabilitatea În restul blocului. Această stabilitate a avut Însă prețul ei. Sistemul socialist pierduse, pentru cei mai mulți oameni care trăiau sub comunism, toate promisiunile radicale, utopice și vizionare cu care fusese asociat odinioară și care erau o parte din atracția sa - În special pentru tineri - nu mai departe de Începutul anilor ’50. Devenise acum doar un mod de viață care
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Lucania. - Unde-i asta? - În fundul țării! Rocco și frații săi, regia Luchino Visconti (1960) Mergem spre zările-nsorite, Mergem spre mările-azurii. Cum am văzut În filme - Ni s-or adeveri? Cliff Richard, din Vacanța de vară (1959) E groaznic să trăiești În era americană - bineînțeles, dacă nu ești american. Jimmy Porter, În Privește Înapoi cu mânie (1956) În 1979, scriitorul francez Jean Fourastié publica un studiu despre transformarea economică și socială a Franței În cei treizeci de ani de după al doilea
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
au vizat În general modernizarea infrastructurii: construcția sau repararea de drumuri, căi ferate, case și fabrici. În unele țări, cheltuielile de consum au fost deliberat ținute În frâu, ceea ce a făcut - după cum am văzut - ca, după război, mulți oameni să trăiască În continuare În sărăcie, deși lipsurile nu erau aceleași. Gradul de schimbare relativă a depins, evident, și de punctul de plecare: cu cât țara era mai bogată, cu atât transformarea a părut mai lentă și mai puțin dramatică. Cu toate
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
21,1‰ În 1970, cea mai mare parte a schimbării petrecându-se În primul deceniu. În Italia a scăzut de la 63,8‰ la 29,6‰ și În Franța, de la 52,0‰ la 18,2‰. De asemenea, bătrânii au Început să trăiască mai mult - cel puțin În Occident, unde rata deceselor a scăzut constant de-a lungul aceleiași perioade. Rata supraviețuirii nou-născuților În Europa de Est s-a Îmbunătățit și ea, ce-i drept, prin comparație cu o cifră de start mult mai proastă
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
ar fi câștigat În satele de origine. Situația lor semăna cu cea a unui personaj caricaturizat subtil În filmul lui Franco Brusati Pane e cioccolata (1973): chelnerul italian disperat din orașul elvețian Lucerna. În 1973, numai În Germania de Vest trăiau aproape jumătate de milion de italieni, 535.000 de iugoslavi și 605.000 de turci 10. Germanii - ca și elvețienii, francezii, belgienii sau britanicii - nu au sărit În sus de bucurie când toți acești străini au erupt subit pe teritoriul
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Inițial, numărul lor nu a fost semnificativ. Mulți dintre cei care s-au Întors În Olanda, Belgia și Franța din vechile așezări imperiale din Asia, Africa, America de Sud și Pacific erau albi educați sau fermieri pensionați. Chiar și cetățenii algerieni care trăiau În Franța În 1969 se cifrau la doar 600.000, mai puțin decât minoritatea locală italiană sau spaniolă. Chiar și În Marea Britanie, unde guvernele anilor ’50 au Încurajat În mod activ imigrația din Caraibe pentru a completa necesarul de personal
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
de producție, nu de consum. În măsura În care orice tânăr din cadrul familiei avea venituri independente, acestea făceau parte din bugetul familiei și contribuiau la acoperirea cheltuielilor colective. Însă, În condițiile În care salariile reale creșteau cu rapiditate, familiile puteau subzista - și chiar trăi bine - cu salariul principalului aducător de venit, cu atât mai mult dacă ambii părinți erau salariați. Un fiu sau o fiică ce părăsise școala la 14 ani (vârsta obișnuită de absolvire pentru majoritatea tinerilor europeni În acei ani), care trăia
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
trăi bine - cu salariul principalului aducător de venit, cu atât mai mult dacă ambii părinți erau salariați. Un fiu sau o fiică ce părăsise școala la 14 ani (vârsta obișnuită de absolvire pentru majoritatea tinerilor europeni În acei ani), care trăia acasă și avea o slujbă stabilă sau doar una cu program redus, nu mai era automat nevoită să predea În fiecare vineri familiei tot ce câștigase. În Franța, În 1965, 62% dintre tinerii Între 16 și 24 de ani care
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
mică) și anulau astfel distincția socialistă (aducătoare de dezastre electorale În celelalte țări) dintre producția particulară și scopurile colectiviste, dintre mediul rural „Înapoiat” și mediul urban „emancipat”. Alianța dintre muncitori și țărănime - facilitată de independența neobișnuită a țăranilor scandinavi, care trăiau În comunități de un protestantism fervent, neîngrădite de obediența tipic rurală față de preot sau moșier - a constituit platforma durabilă pe care s-au clădit cele mai reușite democrații sociale din Europa. Coalițiile „roșu-verzi” (la Început Între Partidul Agrar și Partidul
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
mulți străini și pentru majoritatea scandinavilor, rezultatele vorbeau de la sine. În 1970, Suedia (alături de Finlanda) era una din cele patru mari economii ale lumii după criteriul puterii de cumpărare pe cap de locuitor (celelalte două fiind Statele Unite și Elveția). Scandinavii trăiau mai mult și mai bine decât majoritatea oamenilor de pe glob (țărănimea nordică izolată și sărăcită cu numai trei generații În urmă ar fi fost uimită să afle acest lucru). Serviciile sociale, educaționale, medicale, pensiile și asigurările erau fără egal În
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
și altor Biserici creștine să subziste, deși catolicismul rămânea privilegiat; patru ani mai târziu, libertatea cultelor (creștine) era deplină. Reușind În sfârșit să „dezinstaureze” Biserica Catolică și să introducă o minimă distincție Între aceasta și regim când Franco Încă mai trăia, Vaticanul a atenuat pentru Biserica spaniolă consecințele colaborării sale Îndelungate cu „vechea stăpânire”. Această rupture culturelle, cum i s-a zis În Belgia și nu numai, Între religie și politică, precum și Între Biserica Catolică și trecutul său recent e definitorie
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
1961) și Le feu follet (Focul fatidic, 1963). Godard a regizat À bout de souffle (Cu sufletul la gură, 1960), Une femme est une femme (O femeie e o femeie, 1961), Vivre sa vie: Film en douze tableaux (A-și trăi viața, 1962), Bande à part (O bandă aparte, 1964) și Alphaville (1965). Opera lui Chabrol din acei ani cuprinde Le beau Serge (Frumosul Serge, 1958), À double tour (De două ori, 1959), Les bonnes femmes (Femeiuștile, 1960) și L’œil
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]