121,510 matches
-
moștenitori dislocați ai unei puteri autocratice, reduși acum la rolul de minorități vulnerabile și antipatizate Într-un stat-națiune străin; rămășițe lăsate În urmă de refluxul imperial. La sfârșitul anilor ’90, se estima că peste o sută de milioane de ruși trăiesc În afara Rusiei, În țările independente din estul Europei 12. Dar asemănările se opreau aici. Rusia postsovietică era un mai mult un imperiu eurasiatic decât un stat european. Preocupată de revoltele violente din Caucaz, ea rămânea la distanță de restul Europei
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
incomparabil mai generoase și, astfel, mult mai periclitate. Dilema europenilor era cât se poate de limpede: ce se va Întâmpla când nu vor mai exista destui tineri salariați pentru a acoperi costurile unei comunități tot mai mari de pensionari, care trăiau mai mult decât În trecut, nu plăteau impozite și, pe deasupra, grevau și sistemul medical 9? Un posibil răspuns Îl oferea reducerea pensiilor. Altul era ridicarea pragului pentru beneficii - de pildă, mărirea vârstei de pensionare. O a treia variantă era impozitarea
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
de concediu pe an, francezii la 25, iar suedezii la minimum 30, mulți americani trebuiau să se resemneze cu un concediu de două ori mai scurt. Europenii au ales deliberat să muncească mai puțin, să câștige mai puțin - și să trăiască mai bine. În schimbul impozitelor foarte ridicate (alt impediment În calea creșterii și inovației, după criticii anglo-americani), europenii primeau servicii medicale gratuite sau cvasigratuite, pensionare timpurie și o gamă largă de servicii sociale și publice. Până la nivelul gimnazial erau mai bine
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
și În SUA, companiile care și-au investit fondurile de pensii pe o piață bursieră volatilă nu aveau nici o șansă să Își țină promisiunile față de angajați, mai ales acum, când aceștia (ca și pensionarii care depindeau de fondurile de stat) trăiau mult mai mult decât Înainte. Era clar că majoritatea nu vor vedea de la companiile lor o pensie integrală... decât dacă statul reintra În joc pentru a compensa deficitul. Nici albă, nici neagră, a treia cale semăna cu un soi de
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
acum regulile erau făcute de UE; grație monedei proprii, ea exercita și un cvasimonopol pe piețele financiare. Singura activitate economică vitală desfășurată la nivel național, și nu european era stabilirea ratelor impozitului - și numai la insistențele Marii Britanii. Dar oamenii nu trăiesc În piețe, ci În comunități. În ultimii 200 de ani, În mod voluntar sau (mai frecvent) cu forța, aceste comunități au fost grupate În state. După experiențele din 1914-1945, europenii de pretutindeni au simțit o nevoie imperioasă de a avea
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
distincte nu dispăruseră. Lumea nu se Îndrepta spre o normă unică „americană” (societățile capitaliste dezvoltate prezentau structuri sociale diverse și atitudini foarte variate față de stat și piață), iar Europa cuprindea un spectru caracteristic de popoare și tradiții. Avem iluzia că trăim Într-o lume postnațională sau poststatală fiindcă acordăm prea multă atenție proceselor economice „globalizate”... și presupunem că În fiecare sferă a vieții umane au loc evoluții transnaționale similare. Privită numai prin prisma schimbului și a producției, Europa devenise, Într-adevăr
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
reprezenta o oportunitate fără precedent. Va rezista imaginea nouă și imaculată a Europei, spălată de păcatele trecutului și ferită de vicisitudini, Încercărilor care o așteaptă În noul secol? Răspunsul depinde mult de felul În care europenii le răspund neeuropenilor ce trăiesc printre ei și la granițele lor. În zbuciumații ani de Început ai secolului XXI, aceasta rămânea o chestiune deschisă. Cu 170 de ani În urmă, În zorii epocii naționaliste, poetul german Heinrich Heine trasa o distincție grăitoare Între două tipuri
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
supraviețuitori, indiferent dacă se aflau În tabere de refugiați sau În țările lor de origine, dovedeau implicit numărul mare al morților. Din cei 126.000 de evrei scoși din Austria, numai 4.500 au revenit după război. În Olanda, unde trăiau Înainte de război 140.000 de evrei, au fost deportați 110.000 și s-au Întors mai puțin de 5.000. În Franța, din cei 76.000 (majoritatea născuți pe pământ străin) deportați Între 1940 și 1944, mai puțin de 3
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
să-și trimită copilul Într-o excursie cu școala; nu poate să meargă În localități Îndepărtate, preferă orașele mari chiar și celor mijlocii și este În pericol dacă iese la plimbare după căderea nopții. Trebuie să fii un erou ca să trăiești Într-o asemenea atmosferă după șase ani de chin”. După Înfrângerea Germaniei, mulți evrei din estul Europei au aplicat În continuare strategiile de supraviețuire din timpul războiului: și-au ascuns identitatea față de colegi, vecini și chiar propriii copii, integrându-se
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
existat numeroase manifestări oficiale ale remușcării pentru erorile din trecut, iar germanii s-au abandonat, cum spunea scriitorul Peter Schneider, „unui soi de ură de sine moralizatoare”) nu putea dura la nesfârșit. A cere fiecărei noi generații de germani să trăiască mereu În umbra lui Hitler, a le cere să-și asume răspunderea pentru amintirea vinovăției singulare a Germaniei și să o transforme În Însăși măsura identității lor naționale - aceasta era o revendicare minimă, dar o așteptare exagerată. În alte țări
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
lui René Bousquet, șeful poliției pétainiste. Punerea sub acuzare a lui Bousquet, care În 1942 a negociat personal cu autoritățile germane predarea evreilor, ar fi dat Franței ocazia să accepte adevărul istoric cu privire la Vichy. și nu numai la Vichy: Bousquet trăise nevătămat timp de zeci de ani În Franța postbelică, protejat de prieteni influenți - inclusiv de Mitterrand. Dar, Înainte de a fi adus În fața tribunalului, Bousquet a fost asasinat În chip convenabil (de un „nebun”) În 1993. După condamnarea lui Touvier și
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
altfel am putea să explicăm cele Întâmplate În Europa acelor ani? Însă această abordare este simplistă și, Într-un fel, prea liniștitoare. Francezii, de exemplu, au acceptat cabinetul de la Vichy după Înfrângerea din 1940 nu pentru că le făcea plăcere să trăiască sub un regim care Îi persecuta pe evrei, ci pentru că guvernul pétainist le permitea să trăiască mai departe cu iluzia siguranței și normalității și cu un disconfort minim. Cum erau tratați evreii nu interesa pe nimeni: ei pur și simplu
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
și, Într-un fel, prea liniștitoare. Francezii, de exemplu, au acceptat cabinetul de la Vichy după Înfrângerea din 1940 nu pentru că le făcea plăcere să trăiască sub un regim care Îi persecuta pe evrei, ci pentru că guvernul pétainist le permitea să trăiască mai departe cu iluzia siguranței și normalității și cu un disconfort minim. Cum erau tratați evreii nu interesa pe nimeni: ei pur și simplu nu contau atât de mult. Ceea ce e valabil pentru mai toate teritoriile ocupate. O asemenea indiferență
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
europeană au existat și oameni care Înțelegeau ce li se Întâmplă evreilor și care au făcut tot ce le-a stat În putere pentru a Învinge indiferența concetățenilor lor. Însă, dacă ignorăm această indiferență și presupunem că toți europenii au trăit războiul așa cum l-au trăit evreii - ca pe un Vernichtungskrieg, un război de exterminare -, nu facem decât să confecționăm un nou strat de pseudomemorie. Retrospectiv, „Auschwitz” este lucrul cel mai important din al doilea război mondial. Dar atunci lucrurile păreau
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
care Înțelegeau ce li se Întâmplă evreilor și care au făcut tot ce le-a stat În putere pentru a Învinge indiferența concetățenilor lor. Însă, dacă ignorăm această indiferență și presupunem că toți europenii au trăit războiul așa cum l-au trăit evreii - ca pe un Vernichtungskrieg, un război de exterminare -, nu facem decât să confecționăm un nou strat de pseudomemorie. Retrospectiv, „Auschwitz” este lucrul cel mai important din al doilea război mondial. Dar atunci lucrurile păreau altfel. La fel și În
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
doar de propria supraviețuire. Motivul este altul: comuniștii semănaseră destule suferințe și nedreptăți pentru a acoperi totul cu un nou strat de amintiri și resentimente. Deportările, Încarcerările, procesele-spectacol și „normalizările” dintre 1945 și 1989 făcuseră din mai toți cei care trăiau În blocul sovietic fie victime, fie profitori ale exproprierii forțate. Apartamentele, magazinele și alte proprietăți Însușite de la evreii morți sau germanii expulzați au fost cel mai adesea naționalizate câțiva ani mai târziu În numele socialismului - astfel Încât, după 1989, procesul de retrocedare
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
au forțat Moscova să admită că le-a maltratat nu se grăbesc să Își recunoască propriile păcate: de când și-au câștigat independența, nici Estonia, nici Letonia și nici Lituania nu au pus sub acuzare vreunul dintre criminalii de război care trăiesc și acum liniștiți acolo. În România, deși fostul președinte Iliescu a recunoscut participarea țării sale la Holocaust, Memorialul Victimelor Comunismului și al Rezistenței inaugurat la Sighet În 1997 (finanțat În parte de Consiliul Europei) nu reușește să facă Întotdeauna distincția
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
francezii nu au Înțeles regimul de la Vichy așa cum era - și nu așa cum preferau să și-l amintească -, au fost incapabili să Îl depășească și să meargă mai departe. Valabil și pentru polonezi, cu amintirile lor confuze despre evreii care au trăit cândva acolo. Același lucru se va Întâmpla cu Spania, care, timp de 20 de ani după trecerea la democrație, a așternut un văl al tăcerii peste amintirea dureroasă a războiului civil. Discuția publică despre acest război și despre urmările sale
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
află destinul lui Acvila Baldovin. Acest Ulise modern își caută vreme de treizeci de ani soția dispărută, care răspunde la numele bizar de Memoria. Peripețiile sale fac însă parte dintr-o tapiserie epică deasă, unde Agamemnon, Clitemnestra, Seneca și Egist trăiesc în devălmășie cu Oreste Mercantil Brâncoveanu, dar și cu specimene de stirpe autohtonă pură, ca Jogginguță, Panait Caragea sau Tudor Crevedia. Conform axiomei „câtă bufonerie, atâta filosofie” - enunțată într-un loc de naratorul însuși -, aproape fiecare personaj este dublat de
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286610_a_287939]
-
al mesei -, cultul lui Dionisos sau al lui Bachus, reuniunile festive, serbarea Sfântului Vincențiu, noul beaujolais, sărbătoarea culesului sau carnavalul viticol, paharul de vin băut între prieteni, reprezintă tot atâtea momente frumoase de care profită cei cărora le place să trăiască viața din plin. Dar, în același timp, vinul reprezintă o băutură vătămătoare pe care Coranul o interzice dar o promite totuși celor care vor ajunge în grădinile cerești. Este fructul interzis așa cum strugurele, mai mult decât mărul, reprezintă fructul cunoștinței
by JEAN-FRANÇOIS GAUTIER [Corola-publishinghouse/Science/973_a_2481]
-
coroană de iederă pe cap, un cosor în mână, iar pe umăr, un ciocan de dogar, Sucellus proteja oarecum băutura mitică. Prin aceste exemple, cultura viței de vie apare, mitologic vorbind, ca mărturie a unei epoci fabuloase în care zeii trăiau pe pământ și în care vinul însuși era considerat ca un mit viu. II. La originea civilizațiilor Specialiștii în mitologie și filologii cad de acord când afirmă că vinul se află la originea civilizațiilor. Pe lângă rădăcina sanscrită vêna (iubit), prezentă
by JEAN-FRANÇOIS GAUTIER [Corola-publishinghouse/Science/973_a_2481]
-
utilizare parcimonioasă, romanii au păstrat obiceiul de a îndoi vinul cu 2 sau 3 părți de apă. Cu atât mai mult era deci blamat obiceiul de a bea vin neîndoit cu apă "în maniera Sciților" (popor de origine iraniană, care trăia în stepele din Nordul Mării Negre), după cum afirma deja istoricul grec Herodot. Poetul latin Virgiliu, în Georgicele, adăuga că acest obicei deplorabil nu putea să aparțină decât "barbarilor nedemni ai lui Bachus". Horațiu, ale cărui scrieri sunt consacrate în cea mai
by JEAN-FRANÇOIS GAUTIER [Corola-publishinghouse/Science/973_a_2481]
-
la Cunoaștere. Acest caracter inițiatic este foarte prezent în Grecia, în orașul Eleusis, la nord-vest de Atena, unde erau celebrate mari ceremonii în onoarea lui Demeter, zeița grâului. În civilizațiile antice, în mod esențial agrare, ciclul bobului de grâu era trăit ca simbolul destinului omului. În civilizațiile antice predominant agrare, stadiile bobului de grâu reprezentau destinul uman. Pentru grecii antici, nu exista nimic mai misterios decât rodnicia pământului, acesta fiind în același timp și mormântul natural al omenirii. Zeii care îl
by JEAN-FRANÇOIS GAUTIER [Corola-publishinghouse/Science/973_a_2481]
-
nu atrăgeau simpatia mulțimii: "niciodată pieptănați, rar spălați, cu bărbile încâlcite, cu miros greu de praf, murdari din cauza armurilor și a căldurii"23 își cultivau prin tradiție o asceză sănătoasă pentru a-și smeri trupul, urmând modelul sfântului Macarie care trăia ca stâlpnic și "atunci când viermii cădeau de pe el, sfântul îi aduna și îi punea la loc pe corp, pentru ca și ei, făpturi ale Domnului, să-și aibă festinul lor"24. Aceste ființe umane venite din alte locuri, murdare și zdrențăroase
by JEAN-FRANÇOIS GAUTIER [Corola-publishinghouse/Science/973_a_2481]
-
felul următor: "Să fie oare un bărbat? Să fie oare o femeie? Oh! Este un călugăr franciscan!" În realitate, călugărul se poate defini ca un creștin care "s-a lepădat de lume, a depus voturile sărăciei, fecioriei și ascultării și trăiește fie ca pustnic, fie într-o obște"25 în care duce o viață de, ceea ce am putea numi, "singurătate colectivă". De obicei "desculț" (mai precis cu picioarele goale în sandale), călugărul are capul ras (ceea ce semnifică ascultarea lui) păstrând din
by JEAN-FRANÇOIS GAUTIER [Corola-publishinghouse/Science/973_a_2481]