13,563 matches
-
creaturi ale infernului. O invocă pe Velunda, să-l apere ea, vrăjitoarea, preoteasa care vorbea cu spiritele și știa să le îmblânzească, așa cum o făcuse de atâtea ori, salvându-l. În clipa acela auzi un șuierat chiar deasupra capului său. Crengile stejarului fremătară, iar zăpada care le acoperea căzu. Valerius zări ceva; copacul parcă însuflețise și acum întindea un braț să-l apuce de gât, un spectru infernal înainta spre el. Închise ochii. După o clipă care i se păru nesfârșită
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
de repede, încât în scurt timp se îndepărtă de cei care îl urmau. — Antonius, așteaptă-mă! Errius își luă scutul și gladius-ul și începu să alerge spre pădurea în care Antonius intrase deja. Fără să bage de seamă arbuștii și crengile care îi zgâriau picioarele și brațele, fără să-și dea seama că e singur, Antonius pătrunsese în pădure. Continua să alerge printre copacii agitați de vântul puternic. Încerca să se orienteze, să înțeleagă cum îi putea ajunge din urmă pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
Continua să alerge printre copacii agitați de vântul puternic. Încerca să se orienteze, să înțeleagă cum îi putea ajunge din urmă pe quazi și își mijea ochii să vadă mai bine obstacolele care i se iveau în cale - trunchiuri, pietre, crengi, tufișuri -, sărind peste ele în întunericul pădurii, unde nu pătrundea lumina zilei. Nu-și dădu seama că lângă el nu era nimeni. Nimeni nu-l urma. Deodată, lumina unei rariști îl orbi. Vântul răscolea zăpada, șuierând. Și chiar în mijlocul luminișului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
Caligula, învingătorul din acea cursă, ajunsese împărat și fusese ucis. Dar el? Prezicătoarea, care știa totul despre Destin, avea să-i dezvăluie curând viitorul. Listarius țopăia în fața lui Vitellius, oprindu-se la fiecare pas să se uite în sus, printre crengi. O lumină aurie se revărsa asupra copacilor; razele pătrundeau ca niște lame strălucitoare în penumbră, făcând zăpada să sclipească. De o parte și de alta a drumului, asemenea unor însemne ce marcau granița unui tărâm vrăjit, Vitellius văzu urme de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
asemenea unor însemne ce marcau granița unui tărâm vrăjit, Vitellius văzu urme de animale sălbatice. Unele puteau fi chiar de lup. — Stai! exclamă gâfâind. Se sprijini de un trunchi; era atât de greoi, încât trunchiul se clătină și zăpada de pe crengi căzu peste el. — Pe Jupiter, nu mai alerga așa! strigă. Listarius se întoarse repede, iar când ajunse lângă el își duse degetul la buze și-i spuse: Nu trebuie să strigi în pădure. Spiritele vor să fie respectate. Îi întinse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
aroganță: — Zi-mi calea pe care trebuie s-o urmez ca să-l am protector pe Marte și, cu ajutorul lui, să obțin victoria. Fă în așa fel încât Marte să fie de partea mea. O rază de soare se strecură printre crengile frasinului și o scăldă pe Velunda într-o lumină orbitoare, pe care ochii n-o puteau îndura. Lumina o învălui pe vrăjitoare; pădurea păru că ia foc. Iarba deasă luă locul zăpezii, acoperind totul cu o mantie verde; era o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
în adâncul infernului. — Orpheus! strigă Vitellius. Spune-mi cine este Orpheus! Cel mai puternic gladiator? Unde-l pot găsi? — Orpheus... Da, este cel mai puternic. Păzește-te de Orpheus, repetă glasul ce devenise un mârâit teribil, în vreme ce soarele dispărea printre crengile frasinului înalt, iar întunericul se lăsa în pădurea scuturată de vânt. Vitellius se afla acum prins într-un vârtej care lua cu el primăvara, smulgând frunzele și rupând crengile copacilor. — Dacă Orpheus va fi învins în arenă, vei domni și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
repetă glasul ce devenise un mârâit teribil, în vreme ce soarele dispărea printre crengile frasinului înalt, iar întunericul se lăsa în pădurea scuturată de vânt. Vitellius se afla acum prins într-un vârtej care lua cu el primăvara, smulgând frunzele și rupând crengile copacilor. — Dacă Orpheus va fi învins în arenă, vei domni și vei trăi vreme îndelungată. Dar Orpheus... — Vreau să știu cine-i Orpheus, o întrerupse Vitellius. Și mai vreau să nu dezvălui nimănui taina puterii mele. Jură-mi că vei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
departe de ceea ce se întâmpla la Roma și în Imperiu, Valerius își imagina clipa sosirii sale. Ajunsese la capătul călătoriei și era cuprins de neliniște. Avea să revadă colibele din lemn, construite departe una de alta, printre copaci, împodobite cu crengi de brad și panglici colorate pentru a sărbători sfârșitul iernii. Văzuse deja, la marginea luminișurilor, primele brândușe, vestitoarele primăverii. În nopțile acelea se aprindeau focurile sacre, iar bărbații săreau pe deasupra flăcărilor rotindu-și săbiile, într-un ritual vechi care sărbătorea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
în șa. Calul o porni la galop printre copaci în urma lui Lurr, înainte ca Valerius să apuce hățurile. Valerius se ținea de coamă și strângea cu putere trupul calului între genunchi, să nu fie aruncat din șa. Vântul se potoli, crengile copacilor nu se mai clătinau. O liniște adâncă se lăsă peste pădure. Valerius coborî de pe cal în liniștea aceea ireală, în care se auzea doar susurul unui pârâu. Iat-o pe Velunda, la rădăcina frasinului ei. Era căzută la pământ
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
nimeni nu ucisese vreodată o preoteasă. Preotesele erau omorâte de străini, iar în acele ținuturi străin însemna roman. În noaptea aceea cu lună plină, Velunda fusese așezată pe un catafalc din ramuri de mesteacăn - copacul prezicătorilor - și de paltin, prin crengile căruia vântul suflă scoțând sunete melodioase. Lângă ea fuseseră depuse colierele de chihlimbar pe care îi plăcea să le poarte, panglicile albe cu care își lega părul și sandalele, pentru a putea să treacă pragul și să străbată drumul spre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
aruncă în foc piciorul de iepure de pe care rosese toată carnea. 19 Se crăpa de ziuă. În satul batavilor, câțiva preoți măturau în rariștea de pe malul izvorului lângă care se afla coliba lui Julius Civilis. Mânuiau cu grijă măturile din crengi de mesteacăn și frasin, deoarece cu ele alungau spiritele rele din locul acela unde, în noaptea cu lună plină, arsese focul sacru al ritului funebru. Hector se ivi din pădure, ducând pe șa doi iepuri. Julius Civilis îi ieși în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
repede. Pe când Vitellius se prăbușea, norii se risipiră și stelele nopții de decembrie străluciră peste Gemoniae, peste împăratul ucis și gladiatorul - marele gladiator - al cărui nume avea să intre în istorie. Vântul se înteți, făcând să tremure flăcările torțelor, îndoind crengile copacilor și ducând cu sine umbrele însângerate ale celor omorâți din porunca lui Vitellius. — Orpheus a salvat Roma! strigă deodată cineva. A salvat Imperiul! Oamenii izbucniră în ovații. Valerius se simți invadat de o senzație amețitoare de libertate și, o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
ei, cerând explicații, protestând la ceea ce făcuse autorul. Mi-a răspuns Zaharia Stancu: „tânărul autor caută drumul...” Căutătorul drumului nu era altul decât viitorul critic literar Nicolae Manolescu care, iată, acum, prin tr-o „cărămidă” desființează literatura română, pe Eminescu și Creangă, pe fondatorii literelor și bucuriilor românești. Față de un asemenea comportament deviant, atentat la cultura română, Academia Română, profesorii d e li mba română din România, ar trebui să protesteze, să iasă în stradă, să ceară ca cel în cauză să-și
Carte ..., vol. I by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/492_a_1296]
-
Știu, Nică Oprea din Prioponeștii - Tutovei, nu-i un nume, nu-l poate vindeca pe cel care se crede un doborâtor al lui G. Călinescu, dar e o voce care, alături de altele, poate constitui o chemare la apărarea lui Eminescu, Creangă, Călinescu, Coșbuc și chiar G. Tutoveanu... „Ridică-te Eminescule!” - îndemna redacția ziarului „Iașul” la 23 august 1915, într-o împrejurare când detractorii încercau să-i dărâme statuia, amintirea și personalitatea lui M. Eminescu. După care, în numerele următoare, glasul lui
Carte ..., vol. I by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/492_a_1296]
-
am oprit să văd ce-i cu Rusia cea vorbăreață și mereu amenințătoare, cu România ori Basarabia moldoveanului nostru, bine am mai făcut! În nici 150 de pagini Ion Iachim, profesorul, ziaristul, povestitorul, „cu har de la Dumnezeuʺ, apropiat de Ion Creangă prin vocație și scriere, cum îl vede Spir idon Vanghele, un condei care din „lirismul discret și ușor iron ic își dă mâna cu simplitatea expresieiʺ, făcând și refăcând istoria, înglobând „intertextul, anecdoticul, evocarea, ruptura cron ologicăʺ - care, în cazul
Carte ..., vol. I by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/492_a_1296]
-
să-i portretizeze și să-i facă să rămână cu statui care amplifică mândria nu numai a dorohoienilor, ci a oricărui român, atunci când citesc despre Ștefan cel M are, Alexandru cel Bun, Alexandru Ioan Cuza, Dimitrie Cantemir, Mihail Kogălniceanu, Ion Creangă, Mihai Eminescu, George Enescu, Ion Pillat, Ion Păun Pincio, Dumitru Furtună, ca să ajungă la străzi cu nume de eroi care au făcut glorie l ocur ilor pe câmpul de bătălie la 1877, 1916-1918, 1940 1945 dar și în 1989. Nu
Carte ..., vol. I by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/492_a_1296]
-
vocația autorului pentru scr is, reține calitățile de istoriograf autentic, deși autodidact, capacitatea sa de a închega din mărturiile trecutului, evoluția comunităților și satelor, sub raport istorico-geografico-social-economic, totul realizat „într-o dulce și expresivă limbă românească autentică, care amintește de Creangă și Sadoveanu, imprimând stilului său căldură și comunicabilitate.” Cele spuse de profesorii citați s-au păstrat și ele între paginile manuscrisului cărții. Tipărită și difuzată astăzi, la 22 de ani de la conceperea inițială, nu numai în comuna Boțești, la Biblioteca
Carte ..., vol. I by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/492_a_1296]
-
1913-1919), Răzeșul (1926-1927), Documente răzășești (1932-1934), ultimele două ale lui Virgil Caraivan de la Șuletea, unul dintre cei care alături de George Tutoveanu, Natalia Negru și nu numai, fuseseră fondatori i la 28 aprilie 1908 a Societății scriitorilor români, a revistei Ion Creangă editată între anii 1908-1912 și 1915-1922 de Tudor Pamfile, Kirileanu, M. Lupescu, D. Mihalache, Luca Mrejeru, Rădul escu - Codin, revistă care deși a pendulat cu sediul și administrația între Bârald, Zorleni și Chișinău, ea a reușit, cum spune profesorul Gheorghe
Carte ..., vol. I by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/492_a_1296]
-
Vasiliu - Tătăruși, iar D. Furtună de la Dorohoi în 1923 a dat revistei sale de limbă, literatură și artă populară chiar numele de „Tudor Pamfile” Dovadă că presa de la Bârlad era larg cunoscută stă și faptul că, referindu se la „Ion Creangă”, dr.Ion Urban Jarnick de la Universitatea din Praga, membru și al A cade miei Române, declara oricui că „o citea din scoarță în scoarță” și o aprecia foarte. Bârladul nu a avut o „Dacie literară”. Nici „Convorbiri literare”, dar l-
Carte ..., vol. I by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/492_a_1296]
-
de la Universitatea din Praga, membru și al A cade miei Române, declara oricui că „o citea din scoarță în scoarță” și o aprecia foarte. Bârladul nu a avut o „Dacie literară”. Nici „Convorbiri literare”, dar l-a avut pe „Ion Creangă”, revistă care, iată, la o sută de ani de la apariție, iubitorii de cultură de la Vaslui și Bârlad preamărind tradițiile și obiceiurile, au t ipărit-o în ediție anastatică. Statura presei de la Bârlad au ridicat o și cei c ăutători în arhivele
Carte ..., vol. I by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/492_a_1296]
-
Miron Costin” (p.282) eleste nenominalizat ca participant la scoaterea ei, Ioan Baban întrebându-se și de ce Tudor Pamfile, directorul ei, „semna rezultatele cercetării documentelor vechi”, deși preocuparea revistei era spusă chiar din „Cuvânt înainte” : „c a și revista „Ion Creangă” - ea avea drept obiectiv - să strângă felurite mărturii scrise ale trecutului nostru, documente, insc ripț iile, însemnările și altele - care nu zugrăvesc de cele mai multe ori decât o viață tot românească.” De menționat, ceea ce nu spune I.Hangiu, în ceea ce a
Carte ..., vol. I by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/492_a_1296]
-
moare” - dramă în 4 acte; „Calea robilor” - roman; „Mioara”, comedie în 3 acte, în colaborare cu Gh. Volenti; „Lumini stinse” - povestiri în proză; „Legendă liberală” - studiu de sociologie etc. Deosebit de restrânsă este bibliografia preze ntat ă în cazul revistei „Ion Creangă” de la Bârlad (p.229-230). Importantă pentru cititori ar fi fost mai cu seamă informația lansată în „Adevărul” din 31 ianuarie 2005 de publicistul Constantin Coroiu, privind tipărirea ei în ediție anasta tică , lucru realizat și despre care există făcute menționări
Carte ..., vol. I by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/492_a_1296]
-
-se de elev îi zise: - Măi băiete, știi una: haidem în grădină cu toții să ascultăm mierloiul din pom, ș om vorbi despre Mih ai Viteazul lecția viitoare. Ceea ce făcu cu întreaga clasă - și ceea ce amintește minunata pedagogie a lui Ion Creangă. * C. Săteanu (pseudonim Carol Schânfeld) născut la Iași în ianuarie 1878 se stinge din viață, probabil la București în ziua de 28 februarie 1949, ziarul “Păreri Tutovene » de la Bârlad consemnând pierderea lui. Publicist prin dăruire și meserie, scriind la o
Carte ..., vol. I by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/492_a_1296]
-
izvorăsc scântei Dar oricât ele ar fi de sus Ca tine nu-s, ca tine nu-s! Și tot Eminescu, în admirabila i „Dorință” o chema: Vino în codru la izvorul Care tremură pe prund Unde prispa cea de brazde Crengi plecate o ascund Și în brațele-mi întinse Să alergi pe piept să-mi cazi, Să-ți desprind din creștet vălul, Să-l ridic de pe obraji. Pe genunchii mei ședea-vei, Vom fi singuri-singurei, Iar în păr înfiorate Or să
Carte ..., vol. I by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/492_a_1296]