2,340 matches
-
clarifica pe deplin... Burdovski se așeză tăcut, aplecându-și puțin capul, părând foarte îngândurat. Se așeză și nepotul lui Lebedev care se ridicase ca să-l însoțească; acesta, deși nu-și pierduse capul și curajul, era, probabil, foarte contrariat. Ippolit era încruntat, trist și parcă foarte uimit. În tot cazul, în aceste clipe începu să tușească atât de tare, încât chiar își pătă batista cu sânge. Boxerul era aproape speriat. — Eh, Antip! strigă el cu amărăciune. Și doar ți-am spus atunci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
Evgheni Pavlovici și prințul Ș. deveniră brusc foarte amabili și veseli, pe chipurile Adelaidei și Alexandrei, de sub uimirea continuă, răzbătea chiar o expresie de plăcere, într-un cuvânt, toți erau mulțumiți că Lizavetei Prokofievna îi trecuse criza. Numai Aglaia era încruntată și se așeză tăcută deoparte. Rămaseră și ceilalți; nimeni nu voia să plece, nici chiar generalul Ivolghin, căruia Lebedev, de altfel, îi șoptise ceva în treacăt, probabil un lucru nu prea plăcut, deoarece generalul se retrăsese imediat într-un ungher
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
de două săptămâni nu mai vin să vă cer bani. Am vrut s-o răsfăț un pic pe Agașka, dar nu merită. O, dragă prințe, să vă binecuvânteze Dumnezeu! În sfârșit, intră Lebedev, care tocmai se întorsese acasă, și se încruntă zărind hârtia de douăzeci și cinci de ruble din mâna lui Keller. Însă Keller, văzându-se cu banii, se și grăbi să plece, așa că se retrase imediat. Lebedev se apucă de îndată să-l vorbească de rău. — Ești nedrept, s-a căit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
n-o mișcă, dar tânjește și câteodată se uită cu tristețe la mine! De ce-i amărâtă, de ce?“ Uneori îi punea această întrebare lui Ivan Feodorovici, după cum îi era obiceiul, isteric, amenințător, așteptând un răspuns rapid. Ivan Feodorovici făcea: „hm!“, se încrunta, strângea din umeri și, în fine, își dădea cu părerea, desfăcându-și brațele: — Are nevoie de bărbat! — Să nu-i dea Domnul unul ca tine, Ivan Feodorovici, exploda în cele din urmă, ca o bombă, Lizaveta Prokofievna. Nu unul ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
polemici febrile și, desigur, toți ar fi vrut să vorbească altceva, însă Evgheni Pavlovici părea să insiste tocmai din această pricină, neținând cont de impresia pe care o provoca; sosirea prințului parcă îl întărâtase și mai mult. Lizaveta Prokofievna se încrunta, deși nu înțelegea chiar totul. Aglaia, care ședea deoparte, aproape în colț, nu pleca, asculta și tăcea cu încăpățânare. — Dați-mi voie, polemiza cu înflăcărare Evgheni Pavlovici, nu am nimic de zis împotriva liberalismului. Liberalismul nu este un păcat; este
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
lucru. Dacă atunci n-ai fi ridicat asupra mea mâna (de care Dumnezeu m-a ferit), ce-aș mai fi eu acum în fața ta? Doar atunci oricum te bănuiam de asta, era păcatul amândurora, ăsta-i cuvântul! (Nu te mai încrunta! Ei, de ce râzi?) „Nu m-am căit!“ Păi chiar dacă ai fi vrut, poate că nici nu te-ai fi putut căi pentru că, pe deasupra, nici nu mă iubești. Chiar dacă aș fi nevinovat ca un înger față de tine, oricum ți-aș fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
asta să le-o scriu părinților într-o scrisoare, îmi imaginam cum o să fiu întinsă în sicriu și toți vor plânge deasupra mea, învinuindu-se singuri că au fost atât de cruzi cu mine... De ce zâmbești iar? adăugă ea repede, încruntându-și sprâncenele. La ce te gândești în sinea dumitale când visezi de unul singur? Poate îți imaginezi că ești feldmareșal și că l-ai învins pe Napoleon! — La asta, pe cuvânt de onoare, mă gândesc, mai ales înainte de a ațipi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
niciodată; am stat numai acasă, băgată într-o sticlă cu dop și din sticlă o să ajung de-a dreptul la măritiș; de ce râzi din nou? Observ că și dumneata parcă-ți râzi de mine și le ții partea, adăugă ea, încruntându-se amenințător. Nu mă supăra, și-așa nu știu ce se întâmplă cu mine... sunt sigură că ai venit aici cu convingerea deplină că sunt îndrăgostită de dumneata și te-am chemat la întâlnire, i-o trânti ea iritată. — Într-adevăr, ieri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
cu dibăcie ceva nu prea obișnuit, ceva excentric, ei bine, ceva prea bătător la ochi sau chiar imposibil, minciuna devine mult mai verosimilă. Am remarcat asta. Mie nu mi-a ieșit bine, pentru că n-am fost în stare... Brusc, se încruntă din nou, parcă dându-și seama ce spune. Dacă atunci, i se adresă ea prințului, privindu-l cu seriozitate și chiar cu tristețe, dacă atunci ți-am recitat poezia despre „cavalerul sărman“, prin asta, deși am vrut... să te laud
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
alarmat; spune-mi, doar încă... într-un cuvânt, spui singur că încă îl mai bănuiești pe domnul Ferdâșcenko? — Păi pe cine altul? Pe cine să mai bănuiesc, sincere prinț? își împreună iarăși, înduioșător, mâinile Lebedev, zâmbind cu umilință. Prințul se încruntă și se ridică în picioare. — Vezi dumneata, Lukian Timofeici, o greșeală ar fi îngrozitoare. Acest Ferdâșcenko... n-aș vrea să-l vorbesc de rău... dar acest Ferdâșcenko... adică, cine știe, ar putea să fie chiar el! Vreau să spun că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
cine știe, ar putea să fie chiar el! Vreau să spun că, poate, e într-adevăr mai capabil de asta, decât... decât celălalt. Lebedev făcu ochii mari și ciuli urechile. — Vezi dumneata, se încurcă prințul și mai mult și se încruntă, umblând înainte și înapoi prin cameră și străduindu-se să nu se mai uite la Lebedev, vezi dumneata, mi s-a adus la cunoștință... mi s-a spus despre domnul Ferdâșcenko cum că, pe lângă toate celelalte, ar fi un om
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
catul de sus și își dădu seama că țipă fratele și tatăl ei. Intrând în salon și văzându-l pe Ganea alergând înainte și înapoi prin cameră, palid de furie și mai că smulgându-și părul din cap, ea se încruntă și, cu un aer obosit, se așeză pe canapea, fără să-și scoată pălăria. Înțelegând foarte bine că, dacă tace un minut și nu-și întreabă fratele de ce aleargă așa, acesta se va supăra negreșit, Varvara se grăbi, în sfârșit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
în nori și strălucește... Se zice că-i teribil de caraghios. Tot de la ele am aflat. Mi s-a părut că și de mine își râdeau pe față, mă refer la cele mari. Până la urmă și Ganea începu să se încrunte; poate că Varia insistase intenționat asupra acestui subiect, ca să poată pătrunde în adevăratele lui gânduri. Dar de sus se auziră iarăși strigăte. — Îl alung din casă! zbieră Ganea, parcă bucurându-se că-și poate vărsa năduful. — Și atunci o să ne
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
tuturor nedumeririlor acumulate. Dă-mi voie, în sfârșit, să aflu chiar de la dumneata: mă pețești sau nu? Ah, Dumnezeule! făcu Lizaveta Prokofievna. Prințul tresări și făcu un pas îndărăt. Ivan Feodorovici se prefăcu într-o stană de piatră. Surorile se încruntară. Nu minți, prințe, spune adevărul. Din pricina dumitale sunt supusă la interogatorii ciudate. Aceste interogatorii au vreo motivație? Hai! — Nu te-am pețit, Aglaia Ivanovna, rosti prințul, înviorându-se brusc. Dar... știi și singură cât de mult te iubesc și cum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
Confesiune și să o folosească drept armă împotriva mea! Fiți liniștit, nu la dumneavoastră mă refer... — Îmi pare rău că renunți la caietul acesta. Ippolit, e sincer și, știi dumneata, chiar și părțile lui ridicole, care sunt multe (Ippolit se încruntă tare), sunt răscumpărate prin suferință, pentru că a le recunoaște tot suferință a fost și... poate un mare curaj. Ideea care te-a provocat a avut negreșit o bază nobilă, oricât li s-ar părea unora că lucrurile stau altfel. Jur
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
simțindu-se brusc întrucâtva derutat. Urmă un moment de confuzie. — O, n-n-nu! N-am vrut decât să spun, interveni prințul după o oarecare tăcere, lungind cuvintele, că, după cât mi se pare.... dumneata n-ai fi niciodată un Osterman... Ippolit se încruntă. — De altfel, susțin asta, sări prințul deodată, vrând probabil să se corecteze, pentru că oamenii de atunci (jur că asta m-a mirat întotdeauna) nu erau câtuși de puțin oameni ca noi, era altă seminție decât acum, în secolul nostru, parcă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
Lebedev. Timpul nu înseamnă nimic... chiar și pentru o răsplată fizică... dar eu o scatoalcă morală... am primit... morală, nu fizică! Se așeză brusc fără multă ceremonie și începu să povestească. Relatarea lui era foarte incoerentă; prințul dădu să se încrunte și să plece, dar deodată câteva cuvinte îl uimiră. Încremeni de mirare... Domnul Lebedev povestea lucruri ciudate. După cât se pare, mai întâi era vorba despre o anumită scrisoare; fu rostit numele Aglaiei Ivanovna. Apoi, cu fervoare, Lebedev se apucă din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
-și petreacă foarte mult timp în Europa și recunoscând că “în Rusia este un om cu totul de prisos“, destul de des, cel puțin o dată la câteva luni, își vizitează prietenul bolnav, aflat în îngrijirea lui Schneider; iar Schneider e din ce în ce mai încruntat și clatină din cap; lasă să se înțeleagă că ar fi vorba despre vătămarea completă a facultăților intelectuale; încă nu afirmă categoric că bolnavul ar fi incurabil, dar își permite aluziile cele mai triste. Evgheni Pavlovici pune totul la inimă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
a călcat strâmb de câteva ori în tinerețe... și nu numai. Copleșit, își lasă capul în jos. Zeii ne pe depsesc chiar prin ceea ce am păcătuit. Dar i-a fost întotdeauna devotat Liviei, chiar dacă nu întru totul fidel. Se îndreaptă încruntat din șale. Practicile sexuale ilicite sunt cu siguranță rădăcina decadenței. A putregaiului care corupe socie tatea de sus în jos, că doar peștele de la cap se împute. De aceea s-a străduit constant să stabilească o politică dinastică rațio nală
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
Acum te legi și de corăbii? — Dar... — Uiți câte războaie nu s-au încheiat la timp pentru că predecesorii mei nu au înțeles importanța puterii maritime și nu aveau o forță navală comparabilă în eficiență cu cea a legiunilor? Ianuarius se încruntă nedumerit. Cu cine să se lupte acum? Cu pirații? Au dispărut. Augustus îl privește și parcă i-ar citi gândurile. Lasă bărbia în piept și suspină. Ce pretenții să aibă de la un scripțogar ca ăsta când nici marele Caesar nu
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
făcut ca la Herculanaeum să se găsească atunci și Annaeus Seneca... — Retorul din Cordoba? — Da, încuviințează celălalt, venise să-și trateze reumatismul la izvoarele termale de acolo. Principele hâcâie ușurel. — Ți-am spus că și mie mi-au ajutat. Se încruntă brusc. — Nu văd ce legătură are Seneca cu fiu-tău și cu fata lui Plautius Silvanus. — Nepotul tău, preabunule, l-a găzduit pe Narcissus în casa lui de vacanță de la Herculanaeum. — Nepotul meu? se încruntă Augustus. Care? Claudius? — Da, și
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
mie mi-au ajutat. Se încruntă brusc. — Nu văd ce legătură are Seneca cu fiu-tău și cu fata lui Plautius Silvanus. — Nepotul tău, preabunule, l-a găzduit pe Narcissus în casa lui de vacanță de la Herculanaeum. — Nepotul meu? se încruntă Augustus. Care? Claudius? — Da, și în același timp i-a pus-o la dispoziție și lui Seneca. Iar retorul s-a pus să organizeze acolo ședine de recitări... — Aha, poezie și proză cu acompaniament de dans și mimă, se înmoaie
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
trece de la una la alta și oa menii se gândesc probabil că s-a ramolit și bate câmpii. Încruntat, ridică privirea către Ianuarius: — Așa deci, Narcissus al tău are înclinații literare. Râde în barbă. — Nu mi-aș fi imaginat. Se încruntă intrigat. — Da’ cum a ajuns el în casa lui Claudius? Ianuarius își împreunează mâinile pe piept. — Nepoata ta, Antonia, văduva lui Drusus, mi-a cerut să-i trimit pe cineva care să verifice socotelile contabililor lui Claudius Nero. — Aha... — Narcissus
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
nearticulate. — Halal acuzator! exclamă amenințător Augustus. Se preface că-și stăpânește cu greu mânia. Un om care a fost el însuși acuzat că s-a urcat pe scenă! Plesnește indignat din palme. Dovedit pe deasupra și ca mincinos patent! Îl apucă încruntat pe Trio de pliurile sinusoidale ale togii. — N a avut el îndrăzneala să pretindă că testamentul un chiului său este fals, deși îi cunoștea autenticitatea? Trio Fulcinius își bagă îngrozit capul între umeri. — Din câte văd eu, continuă principele necruțător
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
ales când această persoană este propria mea soție, pe care o cunosc atât de bine, suspină în gând. Insistă: — Te-ai înțeles cu Flaccus Vascularius, nu? Adaugă amenințător: — V-ați adunat doi delatori... Trio neagă vehement din cap. Principele se încruntă. — Vreți să vă împărțiți între voi averea lui Libo... Fără să vrea, strâmbă ușor din colțul gurii. — Mă rog..., ce-o mai fi rămas din ea... Lui Fulcinius vorbele par să i se fi oprit în gât. Augustus îl contemplă
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]