3,436 matches
-
rămâne decât să exploreze Infernul, să producă, adică, suferință: „Am o nesfârșită capacitate de a converti totul în suferință, sau, mai curând, de a-mi adânci orice suferință. / Zămislire a durerilor” (I, 33). Ura de sine capătă, astfel, forma unei întemeieri. Îi urăște pe cei din jur nu mai mult decât se urăște pe sine, își neagă rădăcinile nu mai mult decât se neagă pe sine, totul cu o disperare care ia forma eroismului. Mărturisește într-un loc: „Nu-mi place
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
că ceilalți sunt proiectați adesea în ipostaze care lui îi sunt inaccesibile. Așa încât, în fața propriului vid existențial, în fața consubstanțialității sale cu nimicul, lui Cioran nu-i rămâne decât să se construiască imaginar, la granița dintre dorință și frustrare, printr-o întemeiere pe dos. Să fie această întemeiere imaginară dovada unei trăiri mimate, a unei existențe simulate? Să fie exercițiul ipostazelor sinelui un eveniment textual și livresc și nimic altceva? Notează Cioran: „Durerile imaginare sunt cele mai reale dintre toate, căci sunt
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
ipostaze care lui îi sunt inaccesibile. Așa încât, în fața propriului vid existențial, în fața consubstanțialității sale cu nimicul, lui Cioran nu-i rămâne decât să se construiască imaginar, la granița dintre dorință și frustrare, printr-o întemeiere pe dos. Să fie această întemeiere imaginară dovada unei trăiri mimate, a unei existențe simulate? Să fie exercițiul ipostazelor sinelui un eveniment textual și livresc și nimic altceva? Notează Cioran: „Durerile imaginare sunt cele mai reale dintre toate, căci sunt durerile de care ai nevoie și
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
de la o vârstă a misiunii la una a renunțării, ci și situarea sa în afară Ă, merge până acolo încât transformă neputința în șansă, sterilitatea în sens. Nu-i vorbă: e sensul unei explorări dureroase a sinelui sau sensul unei întemeieri a lui. Dar, altfel, e limpede: visul energiilor elementare îl obsedează pe Cioran până într-atât, încât se neagă pe sine pentru a supraviețui. Și neputința e chiar neputință. Păcatele eului și extazul anonimatului sau viceversatc "P\catele eului [i
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
nemulțumește pe Cioran: „De îndată ce sunt cât de cât sănătos, inspirația mă părăsește, până și subiectele îmi lipsesc” (I, 154). Aici invocă Cioran fraza care i-ar fi marcat definitiv existența și care îl ajută să vadă în boală prilejul unei întemeieri a sinelui. În continuarea cuvintelor de mai devreme, Cioran spune: „Nu degeaba fraza care m-a marcat cel mai mult a fost răspunsul lui Pascal către sora sa, care-l îndemna să se îngrijească: Nu cunoști neajunsurile sănătății și avantajele
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
întrebarea rămâne: oare tot acest exces nu ascunde cumva intuiția propriului neant, pe care Cioran îl vede mai întâi în ceilalți, cu predilecție în propriul neam? Altfel, spus, nu cumva, distrugându-i pe cei asemenea lui, Cioran se luptă pentru întemeierea sinelui, având presentimentul hăului? În fine, să revenim la păcatele, teribile, ale tinereților. Cine este cel care le săvârșește? Cioran nu se mai recunoaște în ele Ă și nu pentru că între timp ar fi devenit neapărat altul, ci mai ales
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
Asemănător ca preocupare și atitudine cu Arbori din țara promisă, volumul Ultima invazie (1996) este un amestec de autobiografie și considerații despre situația social-politică din anii de la începutul războiului, cu scurte amintiri despre scriitorii cunoscuți, accentul căzând pe reconstituirea împrejurărilor întemeierii grupului Albatros și a revistei cu același nume. Titlul volumului Înainte de proverbe (1978) sugerează principalul filon al poeziei lui C.-R.: celebrarea tradiției. Efuziuni lirice și sugestii metaforice relevă relația organică, esențială, cu pământul natal a unui eu dezindividualizat, identificat
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286172_a_287501]
-
educației sociale, contribuțiile unor pedagogi români la dezvoltarea educației adulților în țara noastră. Evoluția pedagogiei sociale - idei, reprezentanțitc "Evoluția pedagogiei sociale - idei, reprezentanți" Curentul pedagogiei sociale a apărut ca o alternativă, ca o replică la individualizarea exagerată a educației, la întemeierea sa exclusiv pe cunoștințele psihologice și pe experiment. Dimpotrivă, cred reprezentanții pedagogiei sociale, societatea este aceea care trebuie să impună cerințele educării cetățenilor săi. Reprezentanții pedagogiei sociale sunt considerați P. Natorp, P.Barth, G. Kerschensteiner, Émile Durkheim, John Dewey. Cel
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
de stat și societate prin alte instituții de educație decât școala” (Bârsănescu, 1936). Încrederea pedagogilor timpului în posibilitățile formative ale instituției de „asistență socială” a fost astfel exprimată de profesorul Ștefan Bârsănescu (1936), acum mai bine de jumătate de secol: „Întemeierea pedagogiei sociale ca teorie a asistenței educative, prestată prin instituțiile sociale și de stat, e bine venită, deoarece ea va asigura o desfășurare sistematică și competentă a unei activități, care se impune tot mai mult societății contemporane”. Desigur, întrebarea care
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
formulează astfel acest principiu: important e nu ce știe omul, ci „cum știe și ce face cu știința lui”3. Acest principiu a fost expus de C. Fedeleș cu un prilej festiv, acela al împlinirii unui sfert de secol de la întemeierea Seminarului. Numărul festiv al Buletinului, dedicat acestei sărbători, are pe coperta interioară un avertisment: el este destinat „expunerii activității și rezultatelor acestei instituții” valorizând „părți din mecanismul sau din funcțiunea ei, din doctrina călăuzitoare sau din aplicarea practică a principiilor
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
Roșca, Lucian Blaga, Const. Daicoviciu și alții - să facă din universitate un focar de cultură și știință, pe care să le răspândească cu dărnicie în rândurile poporului. În ce privește „contribuția la cultura generală a țării”, universitarii clujeni au participat, chiar de la întemeierea noii universități, la opera de răspândire a culturii în masele poporului - intelectuali și muncitori - prin acțiuni de popularizare a științei. Fie făcând cursurile lor accesibile unui public mai larg, fie colaborând cu Asociația Astra, ținând conferințe în orașe și sate
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
veacuri”, va deveni, în câțiva ani, un sistem de cunoaștere și acțiune care-i va aduce prestigiu și faimă. Încă de la aceste prime contacte cu realitatea satului, sociologul întrevede calea rezolvării „situației”: legi izvorând din nevoile reale ale tuturor românilor; întemeierea moralei pe „morala socială națională, populară”; întoarcerea spre „obiceiurile pământești, păzite cu sfințenie veacuri de neamul românesc de la țară”. Se ivise, credea, „necesitatea unei schimbări de tactică în chipul superficial de până acuma a reformei traiului juridic și social”. Această
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
unul cu finalitate socială, și anume aceea de a Înțelege mai bine cum funcționăm noi ca grup, ca microgrup, ca societate ș.a.m.d. Bineînțeles, aplicat În raport cu interesul fiecărei cercetări. Eu Încerc doar să spun că este nevoie de o Întemeiere „științifică” În toate aceste tentative. Alina Mungiu, de exemplu, În Transilvania subiectivă, dincolo de rezultatele pozitive, afirmă că studiul ei se bazează pe tehnica focus grup. Însă ea nu face un focus grup, ci face altceva din punct de vedere metodologic
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
câteva luni după ce se Începuse cartea, să devină titlul acesteia este metafora podului cu trei capete. Din punctul meu de vedere, postmodernitatea Înseamnă a fi pe acest pod și a rătăci, destul de Înnebunit, Între diferite margini, căutând tot timpul o Întemeiere de ordin rațional sau de orice alt tip, și de a nu putea avea niciodată această Întemeiere. Condiția postmodernă constă tocmai În a fi „absorbit”, tras În jos tot timpul de cele trei picioare ale podului, care sunt, nu știu
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
punctul meu de vedere, postmodernitatea Înseamnă a fi pe acest pod și a rătăci, destul de Înnebunit, Între diferite margini, căutând tot timpul o Întemeiere de ordin rațional sau de orice alt tip, și de a nu putea avea niciodată această Întemeiere. Condiția postmodernă constă tocmai În a fi „absorbit”, tras În jos tot timpul de cele trei picioare ale podului, care sunt, nu știu dacă reiese clar din capitolul acesta, obiectitatea din afara mea, subiectul care sunt eu și care Încerc să
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
-l pe Cornel aici, vorbind despre Humboldt, ar simți aceeași alteritate radicală, care probabil că nu-i etic negativă. Și În momentul În care membrul acelei generații ar vedea că și Cornel ascultă aceeași muzică, ar dispărea radicalitea. Puterea de Întemeiere a limbajului Corin Braga: Mi se pare interesant că demersul lui Cornel avansează punând Întâi accentul asupra imaginației, apoi asupra limbajului. Ideea de alteritate radicală, necontrolabilă, amorsată prin conceptul de imagine, așa cum apare la Humboldt, ajunge În a doua parte
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
Își construiește propria demonstrație, dar ne induce ușor În eroare, ne păcălește. Știți unde o face? Nu este naiv! O face chiar În episodul cu Măi, Mâță!, care nu este deloc infantil. În Măi, Mâță! e vizată chiar puterea de Întemeiere a limbajului, puterea de a trangresa categoriile, de a transforma genurile sau sexele. Confuzia Între cățel și pisică nu e o confuzie naivă, ci una plină de sens - ea poate fi corelată cu disputele din societatea postmodernă privind redefinirea identității
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
exemplu), dar el nu este plinătate niciodată, nu este nici diferanța lui Derrida, definibilă numai Într-un sistem determinat de niște mișcări care au o anumită regularitate. Nicolae Turcan: E dificil să mai Înțelegi ceva dacă transcendentalul Își pierde sensul Întemeierii, al posibilului, al celui care face cu putință. Corin Braga: Conceptul de hymen definește până la urmă un punct de fugă ce țintește spre alter, spre celălalt, spre ireductibil. Horea Poenar: Este zona orizontului din pictură și este ceea ce spune Nichita
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
chestiune și Încearcă să lanseze un concept. Dacă după dezbaterea de acum mă voi hotărî să merg mai departe, atunci pentru acest proiect va trebui să cercetez instituțiile pe care le-am evocat, cu intenționalitatea lor, cu dosarul lor de Întemeiere și de lucru, și să văd exact ce consider că au făcut ele pentru această de-programare a creierelor În România. Până acum, am făcut doar niște propuneri și am găsit un termen-cheie. Deocamdată să punem Între ghilimele contra-spălarea creierului
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
Creștinismul a dat si el o lovitură grea bibliotecii, în 391, Teofil, patriarhul Alexandriei, hotărând distrugerea templului lui Serapis. Lovitura de grație a venit din partea noilor stăpâni ai Egiptului, arabii. Uitarea s a așezat peste ceea ce fusese farul înțelepciunii elenistice... Întemeierea Romei antice Cei care au înfăptuit, în istorie, imensul Imperiu Roman din zona mediteraneană credeau că sunt urmașii lui Enea, un celebru troian care reușise să scape cu viață și să plece, în peripeții nemaipomenite, după distrugerea orașului său natal
ÎNTRE LEGENDĂ ȘI ADEVĂR - auxiliar pentru istorie by ILONA ȘELARU, LILIANA – DANA TOLONTAN () [Corola-publishinghouse/Science/1150_a_1891]
-
înfăptuit, în istorie, imensul Imperiu Roman din zona mediteraneană credeau că sunt urmașii lui Enea, un celebru troian care reușise să scape cu viață și să plece, în peripeții nemaipomenite, după distrugerea orașului său natal de către greci. Alte legende despre întemeierea Romei îl arată pe Enea ca principe dardan fugit din Troia în Italia, după o călătorie fantastică, în corăbii, descrisă strălucit de poetul roman Vergiliu în epopeea faimoasă Eneida (povestea o vom istorisi mai departe). Cu alte cuvinte Enea ar
ÎNTRE LEGENDĂ ȘI ADEVĂR - auxiliar pentru istorie by ILONA ȘELARU, LILIANA – DANA TOLONTAN () [Corola-publishinghouse/Science/1150_a_1891]
-
și capătă cunoștințe mai ample despre unitățile de măsură. Matematica din clasa a doua reduce simțitor modelul intuitiv, îl simplifică și în final îl elimină. Ea conține mai multă informație, mai multe elemente de metodă, încurajând învățarea matematicii bazată pe întemeierea logică și pe structuri conceptualizate. Astfel, elevii resimt ca un handicap modul brusc în care, din manual, sunt retrase imaginile concrete și explicațiile intuitive. Prin noul tip de explicație pe care îl propune, matematica din această clasă înseamnă un pas
Jocul didactic matematic : metodă eficientă în învăţarea matematicii în ciclul primar by Cristina Popescu () [Corola-publishinghouse/Science/1256_a_2007]
-
unei victime a prejudecăților epocii, Virginia. Ca și în alte situații, nu avem de-a face cu o creație originală, ci cu o preluare, dar care se metamorfozează original în condeiul scriitorului englez. Povestirea apare la Tit Liviu în De la întemeierea Romei, însă Chaucer a cunoscut-o din Le Roman de la Rose, operă medievală pe care a tradus-o, pentru prima oară, în limba engleză. Virginia, fiica unui mare demnitar roman, Virginius, se distinge prin cumulul de calități fizice și morale
La donna angelicata – la donna demonicata în opera lui Giovanni Boccaccio şi a lui Geoffrey Chaucer by Oana Simona Zaharia () [Corola-publishinghouse/Science/1618_a_3076]
-
deține un rol esențial în atingerea obiectivelor naționale și politice, de aceea el a avut mereu în vedere și consolidarea unei culturi autohtone. Histoire de la Valachie..., cuvântul de deschidere a cursului de istorie națională, colecția de cronici au contribuit la întemeierea istoriografiei românești moderne. Pentru că a crezut în forța reformatoare a ideilor, K. a ales presa și tiparul ca principal mijloc de formare a opiniei publice și de manifestare a activității sale politice și culturale. În concepția sa, literatura a reprezentat
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287719_a_289048]
-
pentru ce am fost mai înțelept?” Și cade din nou cumplita concluzie: „Și aceasta este o deșertăciune.” Tipul acesta de demers îl vom regăsi oarecum la Descartes, în căutarea ideilor clare și distincte, aflate în exterioritatea îndoielii. Descartes urmărea o întemeiere a cunoașterii, iar prin metoda îndoielii carteziene adevărul poate fi fundamentat. La Ecleziast, nu îndoiala este sita de cernere a ceea ce e prețios de ceea ce e neprețios, ci deșertăciunea, inutilitatea, înscrierea dureroasă în clipă. Aici nu se caută un temei
Ieşirea în etern. Exerciţiu împotriva căderii by Adrian Iftode () [Corola-publishinghouse/Science/1134_a_2300]