2,571 matches
-
dezbăra niciodată). În fine, cei doi maeștri aveau opțiuni axiologice profund diferite. Platon s-a consacrat Adevărului (Alétheia) și cunoașterii adevărului. Isocrate s-a închinat Vorbirii (Logos) și rostirii măiestriei în public. Platon considera retorica doar o simplă aplicație a dialecticii, în vreme ce Isocrate credea că retorica este arta supremă care folosește dialectica numai ca metodă. Nu știm dacă cei doi maeștri s-au confruntat vreodată, direct, în public. Dacă ar fi făcut-o, probabil că ar fi schimbat asemenea argumente. Dar
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
diferite. Platon s-a consacrat Adevărului (Alétheia) și cunoașterii adevărului. Isocrate s-a închinat Vorbirii (Logos) și rostirii măiestriei în public. Platon considera retorica doar o simplă aplicație a dialecticii, în vreme ce Isocrate credea că retorica este arta supremă care folosește dialectica numai ca metodă. Nu știm dacă cei doi maeștri s-au confruntat vreodată, direct, în public. Dacă ar fi făcut-o, probabil că ar fi schimbat asemenea argumente. Dar ar fi făcut-o cu mult respect. Isocrate și-a revendicat
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
Mediu de la tradiția școlară a Antichității târzii. Lista „celor șapte arte liberale” se pare că au definitivat-o Dionisios Thrax și Varro pe la jumătatea secolului I al erei creștine 7. Ea cuprindea trivium, „cele trei arte literare” (gramatica, retorica și dialectica) și quadrivium, „cele patru discipline matematice” (geometria, aritmetica, astronomia și teoria muzicală). Vom regăsi această programă sistematică în învățământul carolingian, dar spoliată de liberalismul elenistic și inhibată de misticism creștin. „Cele șapte arte liberale” carolingiene nu mai erau deloc „liberale
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
el preda elevilor pe Homer și făcea filologie înaltă prin exegeze și analize literare rafinate ale operelor clasice: poezia lui Hesiod și Pindar, tragediile lui Sophocle și Euripide, textele mitografilor și istoricilor. Retorica era predată de rhetor (r(hvtwr), iar dialectica - de sophist (sofisthvs). Acești „profesori de specialitate” își împărțeau de regulă munca. Dar în perioada elenistă s-a întâmplat deseori ca paideutes să fie un erudit, capabil să predea toate cele trei discipline ale trivium-ului. Un asemenea „dascăl universal
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
acestor dascăli - indiferent dacă erau erudiți sau specialiști: sensul comun, scopul unic urmărit. Acesta era moralitatea. Studiul gramatical căuta întotdeauna să degajeze valoarea morală a fiecărui text literar sau autor analizat. La fel procedau profesorii de retorică sau de sofistică (dialectică). Ceea ce nu era deloc ușor. De exemplu, gramaticii aveau dificultăți în a explica moralitatea zeilor și eroilor homerici. La fel retorii care trebuiau să concilieze Dreptatea (Dike) cu Binele (Agáthon) în cazuri suspecte. La fel pățeau și sophiștii care aveau
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
Antichitate. Elevul studia argumentele generale pentru inventio, cele șase părți ale discursului și modurile de vorbire rafinată. Totodată descoperea secretele metricii, întrucât se considera că proza ritmată este cea mai subtilă podoabă stilistică. Dar discipul-ul rhetor-ului studia, de asemenea, dialectica - înțeleasă ca instrument al elocinței. În sfârșit, studiile retorice nu erau doar teoretice, ci și practice. Învățăceii erau supuși unor dificile exerciții preluate ca atare de la clasici sau imitate riguros. Ennodius și Dracontius mai recurgeau încă la exemple folosite și
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
veneau la Lérins în calitate de creștinați recenți, de convessi. 17. Martin Schanz, Carl Hosius și Gustav Krüger (Geschichte der römischen Literatur von den Anfängen bis zum Gesetzgebungswerk des Kaisers Justinian, München, 1914-1920, vol. IV, p. 511) subliniază înclinația lui Eucher pentru dialectică și gramatică și talentul retoric pe care îl aveau atât Salvian, cât și Hilarius. Erau deci formați în școli antice. În plus, Hilarius era poet, iar acest har era folosit în predici (ibidem, p. 523). 18. Se poate deduce acest
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
Albinus Flaccus, cunoscut mai apoi ca Alcuin. A beneficiat de reforma curriculară săvârșită de Aelbert la York în urma numeroaselor consultări cu Venerabilul Beda. A studiat și s-a evidențiat în disciplinele noului curriculum, care cuprindea matematica, astronomia, gramatica, retorica, muzica, dialectica și „științele antice”. Într-un poem consacrat episcopilor din York, Alcuin a prezentat nu numai acest program școlar, ci și modelul curricular al instituției. Aceasta se întâmpla în anii 781-782, când încerca să furnizeze cărturarilor carolingieni și împăratului însuși o
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
liberale la școala palatină. A predat el însuși aproape toate disciplinele curriculare, străduindu-se în același timp să formeze discipoli și magiștri capabili să preia catedrele respective. Pentru aceasta a scris manuale speciale de matematică, astronomie, gramatică, retorică, muzică și dialectică. 8.4. Curriculumul alcuiniantc "8.4. Curriculumul alcuinian" Curriculumul alcuinian imita, desigur, enkyklios paideia sub raport structural. Păstra chiar o anumită coerență a acestuia. Dar introducea și modificări profunde. Noul curriculum nu mai avea ca misiune formarea „omului desăvârșit”, ci
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
adică „arte pentru slujbă și predică”. Gramatica era destinată studiului limbii latine, așa cum apărea aceasta în Vulgata, Biblia latină. Retorica era destinată formării capacităților necesare predicii pe care preotul o rostea în biserică, un element esențial al ritualului religios creștin. Dialectica se studia pentru formarea capacităților necesare convertirii păgânilor, disputelor cu necreștinii, ereticii, ateii etc. Dar și disciplinele din quadrivium se subordonau misiunii de formare a preotului creștin. Erau botezate artes reales, cu sensul de „metode practice” folositoare preotului și credinciosului
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
pare să fie generat de un ciudat și obscur „complex al tatălui și fiului”. Totuși, confruntarea dintre cele două paradigme este mai acerbă decât pare și nu se rezumă la o poveste sentimentală care se încheie cu happy-end. Este o dialectică nemiloasă în care paradigmele se neagă reciproc pentru a da naștere unei sinteze superioare. Există, desigur, și dimensiunea afectivă, pentru că postmodernismul poate fi considerat un fel de enfant terrible al modernismului. Se confruntă două exagerări pe motivul etern al îngerului
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
ș...ț Termenii «în relief», din dezbaterea filosofică din timpul acela, erau gândirea dialectică, marxismul - fie el marxism ortodox sau critic - și gândirea diferenței, care pe atunci era ceea ce se inspira din Heidegger, Derrida, Deleuze. Mie mi se părea că dialectica era inspirată de istorism, iar diferența era caracterizată mai degrabă de afirmarea unei cenzuri; într-un fel, gândirea slabă se prezenta ca fiind moștenitoarea celor două elemente: purul istorism dialectic era prea global și prea cuprinzător pentru a sta în
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
jurnaliști (Nae Ionescu, Nichifor Crainic, Dragoș Protopopescu, Toma Vlădescu, Mihail Polihroniade ș.a.), considerați de autorități ca autori morali ai asasinării prim-ministrului I.G. Duca. S-a angrenat în campania electorală a legionarilor (1937). Debutează editorial ca eseist, în 1935, cu Dialectica naționalismului. În noiembrie 1941 îi urmează lui Octav Șuluțiu la „Cronica literară” a revistei „Gândirea”. Participă, ca medic, la război, pe frontul de Răsărit, de unde trimite corespondențe „Revistei Fundațiilor Regale”. Epurat de la Institutul Medico-Legal în 1948, ajunge medic de dispensar
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289383_a_290712]
-
să se adreseze direct operei, în afara șabloanelor politice deformatoare, și atunci comentează pertinent volume de poezie și proză de Ion Pillat (Împlinire), N. Davidescu (Renașterea), Emil Giurgiuca (Dincolo de pădure), V. Beneș (Hanul roșu), vădind o oarecare acuitate a observației. SCRIERI: Dialectica naționalismului, București, 1935; Orientări în veac, București, 1937; Critică și sinteză, București, 1939; Destinul ideilor, București, 1943. Repere bibliografice: Mihail Sebastian, Cum am devenit huligan, București, 1935, 187-192; Tudor Teodorescu-Braniște, Dreapta a fost înfrântă la Hunedoara și Mehedinți. Lămuriri, CLI
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289383_a_290712]
-
aceea că o performanță este mai atractivă când e foarte dificilă, decât dacă este ușor de realizat. Dorința obținerii unui succes este însă contracarată de frica eșecului, astfel încât modul de comportare al unei persoane într-un concurs este influențat de dialectica tendințelor pozitive, în lupta lor cu inhibiția creată de teamă. 3. Nivelul de aspirație tc "3. Nivelul de aspirație " Vorbim de aspirație atunci când o dorință vizează un model a cărui realizare constituie un progres, o dezvoltare într-o anume direcție
[Corola-publishinghouse/Science/2106_a_3431]
-
și despre neînțelegere, malentendu, ca formă a receptării, a lecturii critice. În istoria literaturii, noi puncte de vedere corectează, nuanțează, denunță (obligatorii) vechi malentendu-uri. Dinamica ideilor sudează în tandem "neînțelegerea" și corectarea punctului de vedere, ca momente cu o vizibilă dialectică. Malentendu-ul poate fi, pînă la urmă, fertil, ferment pentru dezbaterea viitoare; așadar, într-un mod sofisticat, poate: generos. De la ignoranță la mistificare (în pragul căreia se oprește, căci neînțelegerea este benignă), de la interpretarea eronată la verdictul asupra valorii, malentendu-ul obligă
[Corola-publishinghouse/Science/1472_a_2770]
-
reclamă din catolicism și mai ales odată cu apariția Ligilor care iau ființă în regiunile puternic creștin-democrate din Nord, în ciuda amenințărilor episcopilor. Problema care se pune aici este aceea a fidelității față de credință (dar care credință?) în cadrul acțiunii concrete, unde regăsim dialectica dintre convingere și responsabilitate. Ea obligă la asumarea unei critici pe care istoria o poate aduce definiției "omului creștin-democrat" dată de filosoful Etienne Borne: "Omul creștin-democrat își va ciuli urechile bănuitoare dacă aude spunîndu-se că politica își are propria lege
Europa democraţiei creştine by Jean-Dominique Durand [Corola-publishinghouse/Science/1434_a_2676]
-
MRP-ul rămînea prizonierul sistemului bipolar din timpul Revoluției franceze. Denunțat de dreapta că ar fi complice al stîngii, referințele sale religioase îl făceau suspect pentru aceasta din urmă și nu a știut să integreze gaullismul pentru a sparge această dialectică dreapta/stînga. Aici apare a doua contradicție. Istoria relațiilor tumultoase ale MRP-ului cu generalul de Gaulle ar merita să fie scrisă, într-atît se amestecă sentimentele (admirație, afecțiune, neîncredere, neînțelegere) cu calculele politice. Pierre Pflimlin este un bun martor al
Europa democraţiei creştine by Jean-Dominique Durand [Corola-publishinghouse/Science/1434_a_2676]
-
Ea îi ajută pe oamenii de știință să-și definească mai clar multe dintre problemele fundamentale, să-și ghideze analizele în funcție de conceptele de bază, să se orienteze către tematici percepute ca semnificative în teoria politică clasică. Orientarea cursului spre înțelegerea dialecticii profunde a raportului dintre empiric și teoretic, spre surprinderea căutărilor în vederea analizei clasice combinate cu preocupările de actualitate, conferă lucrării (cursului) profesorului Pasquino, în întregul ei, o notă aparte de originalitate. Autorul oferindu-ne, de fapt, aici, conținutul unei puternice
Curs de ştiinţă politică by Gianfranco Pasquino [Corola-publishinghouse/Science/941_a_2449]
-
eforturile, tensiunea participării politice n-ar putea fi anulată întru totul. Demobilizarea nu reușește să aibă definitiv cîștig de cauză, în era participării. 4. UN PROCES CU MAI MULTE FAZE Politizare și receptivitate Odată stabilită tendința către participarea politică prin dialectica dintre sporirea drepturilor și resurselor cetățenilor și extinderea rolului aparatului politico-administrativ, acest proces complex nu poate fi focalizat exclusiv pe participare, ci trebuie extins, astfel încît să cu-prindă fazele politizării, de dinainte de participarea politică, și ale receptivității, de după participare
Curs de ştiinţă politică by Gianfranco Pasquino [Corola-publishinghouse/Science/941_a_2449]
-
cîmpul acțiunii sociale. " Conflictul face adversarul să iasă la lumină, formează conștiința actorilor în cauză" [ibidem, 397]: acesta este principiul opoziției. În fine, "principiul totalității nu e altul decît sistemul de acțiune istorică asupra căruia adversarii, situați într-o dublă dialectică a claselor, își dispută dominația" [ibidem, 416]. Cu cît sînt mai importante mișcările sociale, cu atîta va fi mai valabil principiul totalității. Mișcare și societate În cadrul teoriei sale structurale a acțiunii sociale, Touraine schimbă radical explicația dată de Smelser în legătură cu
Curs de ştiinţă politică by Gianfranco Pasquino [Corola-publishinghouse/Science/941_a_2449]
-
interpretativă întreținută atît de politicieni, cît și de cercetători. Nu este cazul să insistăm asupra eventualelor diferențe conceptuale legate de terminologie, conform căreia parlamentele ar fi locurile unde se vorbește, adică locuri de dialog, de dezbatere, de discuție și de dialectică între reprezentanți și conducătorii partidelor, în timp ce adunările legislative ar fi locurile unde se realizează elaborarea, redactarea și aprobarea legilor. În realitate, cei doi termeni, parlament și adunare legislativă, sînt interschimbabili și cele două activități, dezbaterea și legiferarea, merg aproape împreună
Curs de ştiinţă politică by Gianfranco Pasquino [Corola-publishinghouse/Science/941_a_2449]
-
lui Hobson, Lenin a încercat s) demonstreze c) rezultatele pe care Hobson le eticheta drept probabile erau produse necesare ale capitalismului. Pe deasupra, lui Lenin nu i-a displ)cut ceea ce Hobson a prev)zut și deplâns: imperialismul face parte din dialectica ce genereaz) decesul lumii capitaliste, sugând energiile statelor avansate și ascuțind antagonismele dintre ele, pe de o parte, și prin promovarea dezvolt)rii economice a zonelor subdezvoltate, pe de alta. Lui Lenin i se potrivește aici cu ușurinț) tiparul marxist
[Corola-publishinghouse/Science/2255_a_3580]
-
fie și numai datorit) faptului c) puterea unui stat nu se instituie într-un singur vector. Forță militar) este divizibil), în special în cazul statelor care și-o permit într-un grad înalt. Într-o lume nuclear), contrar unor aserțiuni, dialectica inegalit)ții nu are drept rezultat egalitatea efectiv) a statelor puternice și a celor slabe. Armele nucleare contracareaz) armele nucleare; ele mai servesc și la limitarea escalad)rii. Tentația unei ț)ri, de a angaja, tot mai mari resurse de
[Corola-publishinghouse/Science/2255_a_3580]
-
are drept corespondent în limba franceză termenul même, în limba engleză same, iar în germană Gleichheit. Cu alte cuvinte, același este identitatea-idem și se află într-un raport de opoziție cu identitatea-ipse, care descrie individualitatea (selfhood). Acest raport impune analiza dialecticii idem-ipse, Ricoeur susținând că în timp ce idem implică o anumită permanență în timp, fiind rezistent la schimbare, ipse se referă la ceea ce s-ar putea numi alteritatea din interiorul sinelui (oneself as another)437. În acest sens, Ricoeur punctează relația intrinsecă
by CORINA DABA-BUZOIANU [Corola-publishinghouse/Science/1013_a_2521]