2,318 matches
-
socialismului într-o țară”, URSS. începând din 1927, problema succesiunii lui Lenin este definitiv rezolvată. Stalin reușind să-i expulzeze pe Troțki și pe Zinoviev din Biroul Politic, apoi din partid. Stăpânul Kremlinului trece la etapa următoare a programului său: edificarea unei puteri statale capabile nu numai să statornicească regimul comunist în URSS și să-l apere, dar și să asigure expansiunea acestui sistem pe plan internațional - vizând în mod prioritar Europa și China. Pentru a atinge aceste obiective, Stalin trebuie
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
să degajeze originalitatea și specialitatea comunismului african în raport cu alte sisteme politice de pe continent. Criteriul drepturilor omului nu este deosebit de semnificativ într-o regiune în care respectul pentru semeni nu-i lucrul cel mai bine ilustrat. Neîncrederea față de sectorul privat și edificarea unei economii centralizate și planificate rămân criterii mai sigure, deși neexclusive. Astfel, multinaționalele au fost uneori răsfățate, ca, de exemplu, companiile petroliere din Angola. Cât despre instituții, este de preferat să nu reținem criteriul partidului unic - eventual intitulat „socialist” sau
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
de clasă și a contradicțiilor din sânul modului de producție capitalist. împingând până la limite extreme alienarea producătorilor, capitalismul contribuie la propria lui ruinare și servește proiectul comunist colectivizându-i pe oameni, dar și uneltele de muncă, și furnizând mijloacele pentru edificarea unei societăți a abundenței. Anticapitalismul marxismului* se înscrie așadar pe terenul praxisului - organizarea proletariatului - și a determinismului economic. Revoluția trebuie să apară în punctul de ruptură al sistemului capitalist pentru a realiza exproprierea expropriatorilor” și a încheia faza „preistoriei societății
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
lucrarea în care Marx* distinge „clasa muncitoare” de „proletariatul” care, investit cu un rol istoric în calitate de clasă aleasă, se vede însărcinat cu o misiune revoluționară: aceea de a distruge clasa burgheză pentru ca apoi oamenii să treacă, sub dictatura lui, la edificarea comunismului. în scrierile și discursurile comuniste din secolul XX, „clasa muncitoare” și „proletariatul” își află sensul în registre respectiv diferite. Pe de o parte, cei care trebuie apărați, „exploatații”, de cealaltă, cei care trebuie să-i apere, „revoluționarii”. Aceste două
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
filosofie care atribuie în mod fictiv aceleași drepturi tuturor indivizilor când, de fapt, ea disimulează exploatarea cu care modul de producție capitalist îi împilează pe muncitori. Deosebirea, curând specificată, între „libertățile formale” proprii „republicilor parlamentare” și „libertăților reale” generate de edificarea socialismului este astfel menită unui viitor strălucit evidențiind alergia pe care o vor manifesta mai târziu partidele comuniste față de „democrațiile burgheze”. Marx și, încă și mai mult, Lenin apreciază radical antinomic construirea socialismului și libertățile democratice: „Statul, scrie Marx, nu
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
se resemnează tactic cu emergența unei „democrații sovietice” înainte de a deschide larg calea domniei exclusive a Partidului Bolșevic asupra statului și a societății. Profitând de Revoluția din Octombrie* și de stalinizarea ulterioară a Internaționalei comuniste*, se oficializează un prototip de edificare a socialismului care calcă în picioare principiile democratice și care, după cel de-al doilea război mondial, devine etalonul de referință în fața căruia trebuie să plieze ansamblul statelor membre ale sistemului comunist mondial*. Asta nu înseamnă că doctrina comunistă a
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
de drept bazate în același timp pe formarea unei birocrații administrative eficiente, garante ale unor proceduri de schimburi și pe alianțe încheiate cu partenerii străini. De unde și chestiunea fundamentală a „controlului” care, împreună cu emergența statelor de drept, caracterizează perioada de edificare a economiilor postcomuniste. Succesul trecerii de la public la privat depinde de înființarea unor agenții publice de gestionare și de reglementare care să asigure garanțiile necesare perenizării contractelor semnate. A garanta validitatea procedurilor înseamnă a fixa niște reguli, a impune controale
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
din 1917 și după „Marea cotitură” stalinistă de la sfârșitul anilor 1920, „Marele Război pentru Apărarea Patriei” - nume pe care sovieticii l-au dat războiului lor contra Germaniei din iunie 1941 până în mai 1945 - a fost a treia mare fază a edificării regimului comunist și a puterii URSS. Pe 22 iunie 1941, Germania lansează operațiunea „Barbarossa” - numele de cod al invaziei URSS* - care mobilizează 150 de divizii germane (3 milioane de oameni) dar și trupe finlandeze, române și ungare. Stalin* este luat
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
lasă moștenire contemporanilor săi o cronologie foarte sumară a procesului revoluționar menită unei strălucite cariere, instaurarea unei „dictaturi temporare a proletariatului” după luarea puterii de către muncitori, inițiind apoi un proces de disoluție a claselor sociale, de dispariție a statului, de edificare a unei societăți fără clase, în care „administrarea lucrurilor se va substitui guvernării oamenilor”. Există totuși un punct asupra căruia Marx n-a făcut niciun fel de concesie: ura față de „democrația* burgheză”, de „pretinsele drepturi ale omului”; iar atunci când consimte
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
nemaiîntâlnită” față de indivizii și de grupurile care nu s-ar recunoaște în această întreprindere de atomizare și de remodelare a corpului social. O mitologie cu atât mai perversă cu cât era însoțită de un „praxis” care subordona în mod evident edificarea comunismului eliminării prealabile a „claselor dominante” ale societății, care făcea din violența revoluționară marea făuritoare a istoriei și care, la modul general, lăsa să planeze o suspiciune definitivă asupra valorilor și procedurilor unei democrații „burgheze”. Cum s-ar putea împăca
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
apoi de Statele Unite, așa cum a arătat-o înfrângerea Egiptului în 1967 și a Siriei, în 1982, în timpul războiului din Liban. Cel de-al treilea factor este de natură economică. Modelul de dezvoltare propus și finanțat de URSS n-a permis edificarea unor economii prospere. Așadar, începând din anii 1970, URSS este puțin câte puțin marginalizată în Orientul Mijlociu și nu-i mai are ca aliați decât pe cei care refuză procesul de normalizare cu Israelul angajat sub auspicii americane, adică Irak, Libia
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
al Berlinului este promovat capitală a RDG, în ciuda ficțiunii juridice prin care cele patru puteri ocupate trebuiau să se ocupe în comun de administrarea orașului. Celebrul punct de trecre „Checkpoint Charlie” rămâne singurul punct de trecre dintre RFG și RDG. Edificarea „zidului” și a fortificațiilor de frontieră și, mai apoi, continua lor completare au dus la constituirea unui fel de închisoare pentru un întreg popor și au înghițit sume enorme. Imaginea vizuală a „zidului” - lung de 155 de kilometri - este dominată
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
origine muncitorească - după modelul secretarilor Biroului Politic, Maurice Thorez, Jacques Duclos, Benoît Frachon -, care vor domina partidul mai bine de patruzeci de ani, complăcându-se frecvent în uvrierism. Tinerii conducători sunt instruiți și formați la școala leninistă internațională de la Moscova. Edificarea acestui aparat stalinist, îndeaproape controlat și consiliat de missi dominici ai IC, mai ales Eugen Fried, transformă partidul într-o sectă cu mai puțin de 30000 membri care, în 1932, nu obține decât 8,4% din voturi la alegerile legislative
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
comunismului. Socialismul ca tranziție către comunism în logica lui Marx, comunismul este o mișcare de distrugere a sistemului capitalist sub loviturile conjugate ale luptei de clasă și ale contradicțiilor modului de producție capitalist, dar și rezultatul unei lung proces de edificare. Lenin reține lecția care, în 1917, în Statul și revoluția, face sinteza la Critica Programelor de la Gotha și Erfurt, operată de Marx și Engels* în 1875, și numește „socialistă” faza ce a urmat preluării puterii. în 1977, noua constituție a
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
radical noi, care să aibă în centrul său muncitorul, de preferință calificat, iar în vârf, conducătorul comunist de origine muncitorească. Sectoare industriale, orașe, linii de transport, un întreg mod de viață își face acum apariția, asigurând, pentru deceniile următoare, baza edificării sau consolidării industriei grele. în acest scop, i se smulge țărănimii o mână de lucru supranumerică și, punându-i-se în loc situri industriale gigantice, se creează „clasa muncitoare”, din care se va naște „omul nou”. Pretutindeni, apariția acestei societăți se
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
relativizează finalitatea „particularistă” ce se afla și în inima proiectului comunist. Chiar dacă societatea fără clase era formulată ca „reconcilierea omenirii cu ea însăși”, ea era totuși capătul unui proces ce făcea din eliminarea „claselor burgheze” ale societății o condiție prealabilă edificării „comunismului real” și care deschidea chiar astfel calea unei represiuni fără margini. Al doilea argument trimite la teza așa-numită a „unicității Shoah”: ar trebui deosebit între lagărul nazist, special afectat exterminării „raselor dăunătoare”, și lagărul sovietic, unde utilizarea persoanelor
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
în descendența biblicelor profetice. Instinctul posesiv, febra puterii stârnesc vituperația și cheamă pedeapsa divină. A. opune pe a avea plinătății existențiale a lui a fi. El proslăvește bucuria gratuită, acceptarea smerită a darurilor vieții. Dragostea, familia, munca sunt temelii ale edificării omenescului. Dar, sceptic față de puterea învățăturii de a opri curgerea la întâmplare a lucrurilor, cinic uneori, ajunge în situația paradoxală a unui moralist fără morală: pentru înțelepciunea necanonică a vieții, el renunță la precepte și doctrină. Aspirația spre ființare coexistă
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285438_a_286767]
-
de simulare a unui act asertiv, corespunzător frazelor declarative obișnuite, fără intenția însă de a înșela. Ca atare, la fel ca în stilul religios, în textele literare, aserțiunile nu sînt valorificabile din perspectiva criteriilor obișnuite ale adevărului, ci din perspectiva edificării mediilor transcendente, care, fără a fi sustrase în întregime realității senzoriale, sînt totuși dincolo de ea. În asemenea condiții, aserțiunea devenită neinterpretabilă, poate fi mijloc de producere a stărilor extatice. Din perspectiva rolului în alcătuirea discursului, aserțiunea poate deveni mijloc de
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
ca expresie a unor nevroze tipic bacoviene, după un scenariu de film-dezastru. Sursa primă a inspirației pare a fi celebrul tablou al lui Hieronymus Bosch, dar atmosfera de dans macabru e mai degrabă aceea din pânzele belgianului James Ensor. Stadiul edificării sinelui încremenește acum în faza disoluției (separatio) din procesul alchimic, C. propunând un adevărat antimanifest liric al cărui principal temei este tendința schizoidă de a cuprinde în propriul trup un univers disolut („zare stearpă”). Poeziile din Cădere deasupra orașului (1994
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286176_a_287505]
-
de detenție, autorul „prototipal” fiind Alexandr Soljenițân. Discursul despre reflectarea românească a Gulagului este construit în partea întâi ca un ansamblu de analize literare (despre proza realistă axată pe teroarea Gulagului, dar și despre antiutopii, alegorii, parabole, având ca temă „edificarea” omului nou de tip comunist), iar în partea a doua ca o receptare sociologică a memorialiștilor români. Aici, câteva subcapitole urmăresc istoria Gulagului românesc, analizează o tipologie (o caracterologie, ar fi mai exact) a membrilor aparatului de represiune, schițează „o
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286176_a_287505]
-
Ioan, Ildikó, Rădulescu, Carmen Valentina (2012), Globalizarea - manifestări și reacții, Editura Economică, București, pp. 61-62. footnote> Consonanța între numărul populației umane și resursele naturale continuă să preocupe gândirea celor interesați de prezentul și, mai ales, de viitorul lumii noastre. Pentru edificarea generației actuale de locuitori ai Terrei este suficient să se revadă titlurile lucrărilor Clubului de la Roma<footnote Iliescu, I. (1992), Probleme globale. Creativitatea, Editura Tehnică, București, pp. 13, 33. footnote>: - Limitele creșterii (D. Meadows ș.a., 1970) - Omenirea la răspântie (M.
Abordarea entropică a valorificării resurselor naturale De la principii la strategie by Florina Bran; Carmen Valentina Rădulescu; Gheorghe Manea; Ildikó Ioan () [Corola-publishinghouse/Science/212_a_182]
-
situate de o parte și de alta a intestinului primitiv. Acest spațiu ia forma unei potcoave: curba potcoavei reprezintă viitoarea cavitate pericardică, iar ramurile ei viitoarele cavități pleurale și cea peritoneală. Materialul mezenterului esofagian din dreptul viitorului torace servește la edificarea regiunii mediastinale a adultului. În plin mezenter esofagian ventral se dezvoltă cordul. În afară de edificarea mediastinului, mezoesofagul va lua parte la formarea diafragmului. După degenerarea mezoului cloacal, celomul intraembrionar prezintă trei segmente: cavitatea pericardică (voluminoasă), canalele pericardo-pleurale (pericardo-peritoneale) și cavitatea peritoneală
Tratat de chirurgie vol. IV. Chirurgie toracică. by Adrian Ciuche, Teodor Horvat, Daniel Paul Fudulu () [Corola-publishinghouse/Science/92101_a_92596]
-
unei potcoave: curba potcoavei reprezintă viitoarea cavitate pericardică, iar ramurile ei viitoarele cavități pleurale și cea peritoneală. Materialul mezenterului esofagian din dreptul viitorului torace servește la edificarea regiunii mediastinale a adultului. În plin mezenter esofagian ventral se dezvoltă cordul. În afară de edificarea mediastinului, mezoesofagul va lua parte la formarea diafragmului. După degenerarea mezoului cloacal, celomul intraembrionar prezintă trei segmente: cavitatea pericardică (voluminoasă), canalele pericardo-pleurale (pericardo-peritoneale) și cavitatea peritoneală (voluminoasă). Toate aceste cavități au un perete parietal căptușit cu mezoteliu provenit din somatopleură
Tratat de chirurgie vol. IV. Chirurgie toracică. by Adrian Ciuche, Teodor Horvat, Daniel Paul Fudulu () [Corola-publishinghouse/Science/92101_a_92596]
-
de asemenea, ca hormoni și ca neurotransmițători CRH, VIP, gastrina, secretina, colecistochinina, neurosteroizii, catecolaminele. Aceste acțiuni, situate la limita între sistemul nervos și cel endocrin, fac obiectul de studiu al psihoneuroendocrinologiei, ramură nouă și fascinantă a endocrinologiei, la ale cărei edificări și-au adus contribuția și savanți români dintre care, la loc de frunte, trebuie citat numele ieșeanului Gr.T. Popa. Verigă fundamentală în ajustarea permanentă și flexibilă a mediului intern, hormonii sunt supuși la rândul lor unui complex sistem de control
Ghid de diagnostic și tratament în bolile endocrine by Eusebie Zbranca () [Corola-publishinghouse/Science/91976_a_92471]
-
favorizate, cu efect reciproc, după modelul celei cu Austro-Ungaria, încheiat în 1875; ambele documente au consolidat tendința spre independență economică a României și a statelor în cauză. Între anii 1859 și 1877, au avut loc, dezvoltări care au contribuit la edificarea comerțului românesc cu străinătatea (ex.: Tratatul de Pace de la Adrianopol, Regulamentele organice etc.) și, totodată, la crearea spațiului economic comun al Principatelor Unite, ca fiind premisa principală a unirii din anul 1859. În 1863, Rusia deținea deja un consulat la
[Corola-publishinghouse/Science/1455_a_2753]