1,504 matches
-
împreună cu Kaan și oamenii lui, iar dumneata, căpitane îți vei continua călătoria în siguranță, se explică. Îi voi duce înapoi pe stație, arătă el cu privirea către reprezentanții imobilizați ai Confederației, într-un timp suficient ca să-ți asigure o distanță liniștitoare față de noi. Este singura soluție care ne permite tuturor să rămânem în viață. - Și cu tine ce se va întâmpla? Eu am ajuns aproape de capătul drumului însă tu ai tot viitorul în față. Nu cred că sacrificiul acesta îți va
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85108_a_85895]
-
granițele de răsărit și trei în Aegyptus, precum și două flote: Classis Pontica și Augusta Alexandrina. Aghiotantul Creticus îl privi surâzând cu buzele strânse; ceilalți încuviințară. Germanicus îl mângâie iar pe fiul său cel mic: — De ce te temi? Cuvintele lui păreau liniștitoare, dar erau dure și obscure, prevestind, poate, războiul civil. Germanicus se duse să se așeze în grădină; porunci să li se aducă vin tovarășilor săi, care erau cuprinși de neliniște. Dinspre mare, ajungea până la ei răcoarea amurgului. Primejdia, murmură el
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
el o privea? Sosise prea târziu, prea târziu... Ajunse în fundul ultimei încăperi, se opri și se întoarse; paznicii, înspăimântați, rămaseră nemișcați acolo unde se aflau, departe de el. Întrebă: — Unde ați îngropat-o? Ușurați, crezură că-i dau un răspuns liniștitor, fiindcă un cor de glasuri confuze spuse că ridicaseră un rug, din proprie inițiativă, că aprinseseră focul funebru și adunaseră cu grijă cenușa și oasele, gândindu-se că într-o zi... Se bâlbâiau, căutându-i privirea - și aproape că zâmbeau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
blândețe să tacă, invocând exemplul de necontestat al lui Augustus și al divinei Livia. Împăratul tăcu. După atâtea luni petrecute în inima acelei puteri imense, luni în care nu avusese nici o clipă pentru el însuși, simți deodată nevoia unei prezențe liniștitoare, a cuiva cu care să poată vorbi fără să trebuiască mereu să se controleze. Astfel, în toamna aceea, Lollia Paulina, o fată superbă, de douăzeci de ani, provenind dintr-o familie de tribuni ridicați din rândul plebei, urâți de optimates
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
se petrecuse încă. Capitolul 5 - Ai de gând să conduci? Dar picioarele... James, abia dacă poți să umbli! Pe când goneam de-a lungul șoselei Western Avenue cu peste o sută zece kilometri la oră, vocea lui Catherine emitea o notă liniștitoare de disperare conjugală. Stăteam pe spate în scaunul săltător al mașinii ei sport, privind vesel cum se lupta să-și alunge din ochi părul blond, mâinile ei subțiri părăsind și apucând manșonul din piele de leopard al volanului miniatural. De la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2028_a_3353]
-
Nu. - Bine... poliția o să facă o excepție în cazul tău. I-am desfăcut nasturii de la pelerina de ploaie și i-am pus o mână pe coapsă. Mă lăsă s-o sărut pe gât, ținându-mă de umăr într-un mod liniștitor, ca o guvernantă afectuoasă. - Ne-am întâlnit chiar înainte de accident, i-am spus. Ți-amintești? Am făcut dragoste. - Încă mă mai socotești parte din accidentul tău? Mi-am mișcat mâna de-a lungul coapsei sale. Vulva ei era o floare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2028_a_3353]
-
accidentat, m-am gândit la corpul infirm al Gabriellei. Inginerii de sunet și de lumini o priveau pe actriță de la o distanță discretă, ca spectatorii unui accident adevărat. fata de la machiaj, o fată rafinată dotată cu un simț al umorului liniștitor - și atât de deosebită de infirmierele de la traumatologie, cu care aceasta era, într-un anume sens, colegă -, lucra de mai bine de o oră la simularea rănilor. Actrița, imobilă în scaunul șoferului, aștepta ca ultimele tușe de pensulă să completeze
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2028_a_3353]
-
o vei fermeca... Vaughan stătea cu spatele la mine, caninul superior rupt ronțăind neabătut ulcerația. Mâinile mele, aparent detașate de restul corpului și de creier, ezitară în aer, neștiind cum să-i îmbrățișeze mijlocul. Vaughan se întoarse către mine, cu un zâmbet liniștitor pe buzele cicatrizate, adoptând postura sa cea mai reușită - profil pe diagonală - ca și când l-aș fi supus unei audiții pentru noul său serial de televiziune. Vorbi pe-o voce distantă și confuză, parcă amețit de hașișul pe care-l fuma
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2028_a_3353]
-
către aeroport. Am urmărit-o pe Catherine în oglinda retrovizoare. Ședea în mijlocul banchetei, cu coatele pe genunchi, uitându-se peste umărul meu la luminile aiuritoare ale autostrăzii. La primul semafor, când am aruncat o privire spre ea, mi-a zâmbit liniștitor. Vaughan ședea ca un gangster plictisit lângă ea, cu genunchiul stâng sprijinit de coapsa ei. Cu o mână se freca fără băgare de seamă între picioare. Se uita țintă la baza gâtului ei, plimbându-și ochii pe contururile obrazului și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2028_a_3353]
-
nasturii până la gât care-i ascund trupul superb. Este hipnotizat însă și ceilalți băieți se uită cu admirație la ea. S-a lăsat liniștea în grup: Bună, la toți! Laur, vii te rog? Vorbește natural, fără emfază. Își spune: - Ce liniștitor îi este glasul! Se dezmeticește, iese din grup și se îndreaptă spre ea. Fericită că Laur se duce lângă ea, îi dă un sărut fugar iar Nicu rostește cu încântare, aproape strigând cu vocea-i puternică de bas: - Te-ai
un liceu la malul mării by aurel avram stănescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91601_a_92358]
-
fără să deranjezi pe nimeni... Mda, știu și eu, Ticule, cum ar fi mai bine să facem?... De-aia am venit la tine... Lucrurile nu sunt chiar așa de simple, spuse Stelian îngândurat. Ticu îl bătu cu palma pe umăr liniștitor: Vezi-ți de treburi, nene! Nu te lega la cap dacă nu te doare. Stelian își privi ceasul de buzunar în tăcere. De afară răzbătu zgomotul înfundat al unor covoare bătute ritmic și insistent de cineva. Hm, e ușor de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1538_a_2836]
-
în holul facultății atunci când o cunoscuse pe Felicia. Ea îi spuse că Felicia nu fusese la cursuri decât în prima săptămână, după care făcuse o pneumonie și trebuise să se interneze în spital. Nu, nu era ceva grav, îl asigură liniștitor fata, văzându-l cum tresare îngrijorat. Felicia nici n-ar fi vrut să își întrerupă școala, pretinzând că se simțea bine, dar ele, colegele și prietenele, precum și îndrumătorul grupei lor, o siliseră să meargă la spital, ca să nu facă vreo
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1538_a_2836]
-
precum o stea. Arunc uneori câte o privire grăbită în sufletul, în inima mea. Descopăr lucruri despre care n-aveam nici cea mai mica idee, sentimente ascunse, uitate în timp, gânduri și vise aruncate în vânt. Ascult uneori sunetele mării, liniștitoare și mă gândesc: ce comori ascunde ea oare? Comori către o lume mai bună. Cărări către locuri noi, necunoscute. Oare va trebui să parcurg, de fapt, mai întâi, să le descopăr, aceste cărări către înalturi, drumurile către viața mea. Simt
ANTOLOGIE: poezie, proză. Concursul naţional de creaţie literară „Ionel Teodoreanu” Dumeşti – Iaşi ediţia a VII-a by colectiv () [Corola-publishinghouse/Imaginative/245_a_1227]
-
dar de fapt, ea este mult mai puternică și mai importantă decât pare, fiind principal noastră sursă de viață. Dar, pe lângă faptul că ea oferă resurse vitale, ca lemnul, cărbunele și apa, este în același timp și elementul cel mai liniștitor și mai pur din vremurile noastre. Natura este unul dintre cele mai curate și mirifice locuri în care te poți relaxa în voie. În natură trăiesc animalele care pot fi o adevărată încântare pentru ochiul nostru sau care pot fi
ANTOLOGIE: poezie, proză. Concursul naţional de creaţie literară „Ionel Teodoreanu” Dumeşti – Iaşi ediţia a VII-a by colectiv () [Corola-publishinghouse/Imaginative/245_a_1227]
-
eu. Eram acolo. Eram și îmi simțeam vibrațiile inimii și teama ce pătrunsese înăuntrul meu. Eram chiar la marginea lacului. O liniște subtilă, melancolică și totuși plăcută curgea ca o cascadă răcoroasă în jurul meu. Razele soarelui mă mângâiau ușor și liniștitor pe pielea mea fină, jucându-se timid printre firele castanii ale părului meu, făcându-le parcă mai deschise decât le știam. Simțeam cum seara se aproprie. Simțeam cum noaptea, cu mâinile ei picurate cu steluțe mici și aurii mă învăluiau
ANTOLOGIE: poezie, proză. Concursul naţional de creaţie literară „Ionel Teodoreanu” Dumeşti – Iaşi ediţia a VII-a by colectiv () [Corola-publishinghouse/Imaginative/245_a_1227]
-
biată viețuitoare venise să moară acolo. Nimic altceva. Jeanne se grăbise să plece cu vălul ca să repare stricăciunea, spunînd că a doua zi nu se va mai vedea nimic. Hazardul. Marie se agățase de varianta asta. Era mai ușor, mai liniștitor, la fel ca nevoia de a nu da atenție coșmarului care revenise s-o hărțuiască. Ea știa de acum că toate se legau. Pescărușul. Vălul. Spuma. Gildas. Ea. - Ieri seară, luna era În creștere. Cuvintele, rostite abrupt, o făcură să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
la Marie, care se schimba În biroul vecin. Făcu un pas Într-o parte pentru a avea o vedere mai bună spre imaginea senzuală și ireproșabilă a tinerei, și Își recîștigă buna dispoziție. Cafeaua caldă Își răspîndi aroma familiară și liniștitoare. Marie umplu un bol și-l puse În fața lui Fersen. El Îi mulțumi cu un zîmbet, apoi o atacă direct. - Să fie limpede: eu nu cred În fenomene supranaturale. Totul se explică Întotdeauna. Vreau maximum de fapte precise. Marie Îi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
Simți aceeași neliniște surdă ca atunci cînd se trezea din acel oribil coșmar care o chinuia iarăși de cînd se reîntorsese pe insulă. Lucas Începu să-și piardă răbdarea. - Ai nevoie de ajutor? Puse În funcție disjunctorul, restabilind o ambianță liniștitoare. El Îi remarcă paloarea. - Nu te simți bine? - Ai văzut inscripția luminoasă? - O inscripție luminoasă? Unde? Îi arătă peretele, În tăcere. Lucas se Întrebă Încă o dată dacă Își bătea cumva joc de el, dar observă că tînăra femeie Își pierduse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
roată prin micul apartament circular din far, Înregistră din priviri colțul cu biroul, laptopul, rafturile care stăteau să cadă sub povara cărților, apoi privirea Îi alunecă asupra lui Ryan, care Își făcea de lucru În minuscula bucătărie. Simțea Încă greutatea liniștitoare a brațelor care o duseseră departe de dolmen. - Ești predispusă la astfel de „absențe“? Întrebă el fără să se Întoarcă. Scriitorul făcea aluzie la faptul că zăcuse inconștientă mai mult de o oră, cel puțin așa socotise ea. - Vrei să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
o văzu chircită, cu genunchii la gură, cu brațele adunate În jurul corpului, cu un aer rătăcit și lac de sudoare, bîiguind cuvinte fără șir: val... mare... roșie... sînge... luminile... nuuu... O luă În brațe și o legănă șoptindu-i vorbe liniștitoare. Încetul cu Încetul se potoli. CÎteva ceasuri mai tîrziu, la primele raze ale soarelui, două Falcon-50 decolară de la baza din Lann-Bihoué Îndreptîndu-se țintă spre Atlanticul de Nord spre a cerceta cu minuție sectorul ale cărui coordonate le dăduse Christian Înainte de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
să-i dezvăluie lui Ryan identitatea ei. Habar n-avea ce Întorsătură avea să capete Întîlnirea aceea, dar, orice s-ar Întîmpla, ea trebuia să aibă loc. Merse pînă la far. Ușa era deschisă. Șovăi, simți lipită de trup forma liniștitoare a armei strecurate În holster sub haină, și intră. Ușa se trînti singură În urma ei, Marie tresări. Glasul lui Ryan coborî atunci spre ea, răsunînd În imensa scară. - Te așteptam. În mod straniu, senzația de teamă dispăruse. Urcă treptele gîndindu-se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
vântului. Urmăresc îndeaproape mișcarea lor, mecanismul mic, complicat și negru ascuns la baza fiecărei frunze mobile; observ șirul paralel ce se mișcă în sens opus, mult mai rapid, al furnicilor desfrunzite ce se întorc pentru următorul transport. Este atât de liniștitoare această după-amiază târzie... Totul zace într-o armonie statică și deplină; vântul a stat, soarele agățat în cer a uitat să mai apună, norii nu mai aleargă, stau desenați pe cer. Singure, furnicile vibrează calm aerul în surdină, concretizând tăcerea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1567_a_2865]
-
Rio de Janeiro, a urcat cu mocănița pe Corcovado, ca să poată privi Cristul impunător, făcător de minuni, înălțat deasupra muntelui și care arareori își dezgolea umerii de ceață. Doar în diminețile senine aveai privilegiul să-i distingi chipul cald și liniștitor. A abandonat aproape total gândul întâlnirii cu Jorge. Părea imposibil. Era înconjurat de o armată de "ajutoare" ce-l organizau temeinic de dimineața până seara și-i administrau afrodiziace pentru a-i asigura numărul zilnic de pase somnambulice, în care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1567_a_2865]
-
un om al mării, iar acum i se confirma ceea ce crezuse dintotdeauna. Santiago era un tânăr taciturn, cu spatele lat și umerii deosebit de rotunzi și bronzați, bărbia ascuțită, cu pomeții obrajilor ridicați. În ciuda trăsăturilor agreste, expresia lui era blândă și liniștitoare. Căutătura lui mândră avea să devină cu vârsta înțeleaptă și probabil la fel de tristă ca a bătrânului Santiago din povestirea lui Hemingway. Avea numai treizeci de ani și știa de pe acum că n-avea să părăsească vreodată marea. Fata se gândea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1567_a_2865]
-
-i mai revăd niciodată... "Small Talk" cu îngerul meu Cu aripile desfăcute și clipind des, ca o pasăre, din ochii albaștri și inexpresivi, stă îngerul deasupra mea și "veghează". Respir aritmic. Peste mine cade o ploaie de aer cald și liniștitor. Toată copilăria am așteptat să mi se arate îngerul, până când am încetat să intonez acea rugăciune cu care își începe orice copil dialogul cu dumnezeirea: "Înger, îngerașul meu, Ce mi te-a dat Dumnezeu..." Privesc cu interes, dar fără dorință
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1567_a_2865]