3,169 matches
-
prea mult. Astfel a dat poruncă ca toți pruncii de parte bărbătească ai evreilor să fie uciși, prin înecare în fluviul Nil. Istoricii religiei recunosc aici binecunoscuta temă mitologică a "pruncului divin" (puer aeternus) amenințat în existența lui de către un monarh diabolic. În multe din legendele arătate (nu și în Biblie) doar un singur prunc a supraviețuit. Această temă arhetipală a copilului abandonat apelor unui fluviu este și ea binecunoscută istoricilor religiei, ea fiind chiar o cutumă antică: dacă fluviul lasă
Moise () [Corola-website/Science/298697_a_300026]
-
doua sursă este incompletă și s-a păstrat numai într-o copie din secolul al XVI-lea. La câteva luni după înfrângerea suferită la Grunwald, noul Mare Maestru al Ordinului, Heinrich von Plauen cel Bătrân, a trimis scrisori mai multor monarhi vest-europeni prin care bătălia era descrisă ca o luptă împotriva păgânilor demonici. Această apreciere a fost mai apoi preluată de numeroși cronicari occidentali. De vreme ce rezultatele bătăliei au fost folosite în scopuri propagandistice de ambele tabere, numeroși autori străini au supraestimat
Bătălia de la Grunwald () [Corola-website/Science/303048_a_304377]
-
Varșoviei. Datorită eforturilor profesorului Feliks Radwański, partea de nord a zidurilor au fost salvate, inclusiv Turnul de pază, Poarta Florian și trei turnuri care au marcat în trecut punctul de plecare a Căii Regale de-a lungul căreia orice nou monarh făcea paradă la locul de încoronare la Catedrala Wawel. Parcul Planty a fost creat în locul fortificațiilor distruse. În această perioadă a fost construit Teatrul Juliusz Slowacki. Acesta este situat în Piața Sfântul Duh. Teatrul a fost construit în locul unui spital
Orașul vechi din Cracovia () [Corola-website/Science/329233_a_330562]
-
Reza Pahlavi. Ea este cunoscută și sub numele de Fawzia Shirin, nume sub care s-a recăsătorit în 1949. Deși titlurile sale regale nu mai sunt recunoscute de către guvernul egiptean, după Revoluția egipteană din 1952, protocolul internațional dictează ca foștii monarhi sau membrii fostelor case regale păstrează titlurile obținute. Ea este cel mai în vârstă membru al dinastiei Muhammad și locuiește în Egipt. Nepotul ei, Fuad, care a fost proclamat regele Fuad al II-lea al Egiptului și Sudanului, după Revoluție
Prințesa Fawzia a Egiptului () [Corola-website/Science/328835_a_330164]
-
protestanții pretind să fie tratați ca parteneri egali ai catolicilor. Împărțirea Poloniei (1772) este inițiativa Austriei, care împreună cu Rusia devine aliata Prusiei (1764), iar Prusia anexează "Prusia de apus". De la această dată se intitulează el "Frederic, regele Prusiei". Ca tânăr monarh a atras atenția regilor și principilor europeni asupra Prusiei prin reformele sale. Printre altele a interzis interogarea prin schingiuire (iunie 1740) și a acordat libertatea religiei. Lozinca lui era "eu sunt primul supus statului meu". A contribuit și la dezvoltarea
Frederic al II-lea al Prusiei () [Corola-website/Science/298937_a_300266]
-
sub numele de Joseon, revitalizând astfel o dinastie mai în vârstă, de asemenea, cunoscut sub numele de Joseon, care a fost fondat de aproape patru mii ani înainte, si redenumit țară "Regatul Marelui 9 Joseon". O realizare timpurie a noului monarh a fost îmbunătățit relațiile cu Chină; și într-adevăr, Joseon a avut originea în refuzul General Yi a ataca Chină, ca răspuns la raiduri de bandiți chinezi. La scurt timp după aderare sau, noul monarh trimis soli să informeze Curtea
Taejo de Joseon () [Corola-website/Science/333876_a_335205]
-
O realizare timpurie a noului monarh a fost îmbunătățit relațiile cu Chină; și într-adevăr, Joseon a avut originea în refuzul General Yi a ataca Chină, ca răspuns la raiduri de bandiți chinezi. La scurt timp după aderare sau, noul monarh trimis soli să informeze Curtea Ming la Nanjing că o schimbare dinastic a avut loc. Trimiși din Ryukyu Regatul au fost primite în 1392, 1394 și 1397. Siam trimis un reprezentant în 1393. În acest proces de stabilire a relațiilor
Taejo de Joseon () [Corola-website/Science/333876_a_335205]
-
7 ianuarie 1989), de asemenea cunoscut și ca Împăratul Shōwa, a fost cel de-al 124-lea împărat al Japoniei, conducătorul care s-a menținut cel mai mult pe tronul țării sale (62 de ani de domnie). A fost primul monarh al Tronului crizantemelor, care, în 1946, după înfrîngerea țării sale în cel de-Al Doilea Război Mondial, a fost silit să renunțe la dreptul divin. Sub conducerea sa, Japonia și-a câștigat statutul de mare putere asiatică. Shōwa reprezintă totodată
Hirohito () [Corola-website/Science/298454_a_299783]
-
Această cronologie a antisemitismului menționează acele acțiuni și evenimente notabile din decursul istoriei, caracterizate prin ostilitate și ură la adresa evreilor, dar și acele acțiuni menite să combată efectul antisemitismului. În „Cartea Macabeilor” (din Septuaginta) se menționează atacul monarhului seleucid Antioh Epifanul și atrocitățile comise de acesta împotriva evreilor și a celor de religie iudaică. Astăzi, sărbătoarea Hanuka comemorează victoria macabeilor împotriva acestei monarhii siriene. Mai multe scrieri greci sau romane, cum ar fi cea a lui Manase de
Cronologia antisemitismului () [Corola-website/Science/320013_a_321342]
-
20 aprilie 1690, Versailles), a fost Delfină a Franței. Era cunoscută și ca "Delfina Victoria" sau "Marea Delfină". Numele complet era Maria Anna Christine Victoria von Wittelsbach. Este strămoașa Prințului Henri, Conte de Paris, pretendent orleanist la tronul Franței, a monarhilor: Juan Carlos I al Spaniei, Albert al II-lea al Belgiei, Henri, Mare Duce de Luxembourg și a pretendentului la tronul Italiei, Vittorio Emanuele, Prinț de Neapole. Era fiica mai mare a lui Ferdinand Maria, Elector de Bavaria și a
Maria Anna Victoria de Bavaria () [Corola-website/Science/312837_a_314166]
-
capi al mafiei, a ajuns la întâlnire cu o întârziere intenționată de două ore și jumătate.În Palermo, în hotelul Sole, îl aștepta Frank Sinatra. Pe la amiază, în această zi a anului 1963, idolul de la Hollywood își demonstră supunerea față de monarhul sicilian: Frank Sinatra îngenunche în fața lui Don Genco și îi sărută mâna dreaptă. În lumea întreagă, Sinatra era Vocea, dar pe pământurile înaintașilor săi, mai importantă decât vocea era tăcerea. Usturoiul, simbol al tăcerii, este unul dintre alimentele sfinte de la
10 OCTOMBRIE. NAŞUL. (FRAGMENT DIN „FIII ZILELOR” DE EDUARDO GALEANO) () [Corola-website/Science/296025_a_297354]
-
Regatul Neapolelui, după numele capitalei, Napoli. Insula în sine a devenit un regat separat, aflat sub Coroana regilor Aragonului. După 1302, regatul insular mai avea și denumirea de Regatul de Trinacria. Cel mai adesea, regatul era condus de către un alt monarh decât cel care guverna în ca rege al Aragonului, rege al Spaniei sau împărat romano-german. Începând din secolul al XI-lea, puterile din sudul Italiei angajau mercenari normanzi; la inițiativa ducelui Robert Guiscard de Apulia și sub conducerea fratelui său
Regatul Siciliei () [Corola-website/Science/328296_a_329625]
-
al Angliei, conform dreptului cuceritorului. Calitatea regilor francezi ai Angliei de duci de Normandia și "imperiul angevin" pe care ei vor reuși să-l creeze, vor duce la izbucnirea războiului de 100 de ani. Este perioada „clasică” a feudalismului francez: monarhul capețian, considerându-se urmaș legitim al primilor regi franci, moștenește dreptul acestora asupra teritoriului, obținut la origine prin cucerire, însă puterea sa efectivă este mai limitată ca oricând. Treptat, monarhia electivă este înlocuită cu cea ereditară -„dreptul sângelui”, și de
Dinastia Capețienilor () [Corola-website/Science/311644_a_312973]
-
teritoriului, obținut la origine prin cucerire, însă puterea sa efectivă este mai limitată ca oricând. Treptat, monarhia electivă este înlocuită cu cea ereditară -„dreptul sângelui”, și de drept divin, prin ceremonia religioasă a încoronării la Reims. Toți vasalii datorau supunere monarhului, a cărui putere era legitimată, deci, prin erediatate și recunoaștere din parte divinității prin intermediul Bisericii catolice. În fapt, regele nu își exercită autoritatea decât asupra domeniului regal, însă de drept toți marii nobili din regat îi erau vasali, datorându-i
Dinastia Capețienilor () [Corola-website/Science/311644_a_312973]
-
importanți regi capețieni, a fost primul care s-a preocupat de a da domeniului regal o organizare eficientă. În această perioadă apar funcționarii regali, la nivelul fiecărui oraș, însărcinați cu administrarea bunurilor Coroanei în circumscripția lor și putând răspunde în fața monarhului pentru modul de administrare. În provinciile nordice (Normandia, Anjou), ei se numeau „baillis”, iar în sud (Poitou, Languedoc), erau denumiți „sénéchaux”. Pentru a descuraja favoritismul și corupția, acestor funcționari le era interzis să primească cadouri sau să posede pământ în
Dinastia Capețienilor () [Corola-website/Science/311644_a_312973]
-
Ludovic al X-lea al Franței (1314-1316) moare fără a lăsa urmași de sex masculin. Problema succesiunii este rezolvată în doi timpi: întâi, în 1316 este enunțat principiul prin care este interzis accesul femeilor pe tronul Franței. Rege devine fratele monarhului defunct, Filip cel Lung (1316-1322), care, la rândul său moare fără a lăsa moștenitori de sex masculin. Este încoronat cel mai mic dintre fiii lui Filip cel Frumos, Carol al IV-lea (1322-1328), care moare după 6 ani de domnie
Dinastia Capețienilor () [Corola-website/Science/311644_a_312973]
-
ar fi însemnat pierderea tronului pentru capețieni. Deci, în 1328, invocându-se principiul masculinității, se enunță un al doilea principiu: femeile nu au nici dreptul de a transmite dreptul de succesiune la tron. Rege devine ruda cea mai apropiată a monarhului defunct pe linie masculină, un nepot de frate al lui Filip cel Frumos, Filip de Valois. Trebuie menționat aici că în regulamentele succesorale franceze din 1316, 1322 și 1328 nu se face nicăieri aluzie la faimoasa lege salică, menționată abia
Dinastia Capețienilor () [Corola-website/Science/311644_a_312973]
-
nou aparențele înșală: faptul că regii francezi ai Angliei, urmași ai lui Wilhelm Cuceritorul, nu au devenit și regi ai Franței s-a dovedit a fi un fapt pozitiv pentru Anglia, care altfel s-ar fi văzut abandonată de propriul monarh, care, probabil, ar fi ales ca reședință mult mai bogatul și mai puternicul regat francez. Anglia ar fi devenit o simplă anexă a Coroanei franceze, cu toate consecințele politice și economice care ar fi decurs de aici, conform punctului de
Dinastia Capețienilor () [Corola-website/Science/311644_a_312973]
-
La vremea aceea, singurul moștenitor de sex masculin al regelui Filip al IV-lea al Franței este regele Eduard al III-lea al Angliei, fiica lui Filip, Isabela a Franței, fiind mama sa. Lorzii francezi s-au opus succesiunii unui monarh francez, și au făcut o adăugare Legii Salice prin care niciun moștenitor de sex masculin nu poate succede la tron printr-o linie feminină. Așadar în loc de succesiunea de mai sus, coroana franceză a trecut de la Casa de Capet după moartea
Dinastia Capețienilor () [Corola-website/Science/311644_a_312973]
-
care pe atunci era doar prinț moștenitor) și al Prințesei Märtha a Suediei. Fiind strănepotul regelui Angliei Eduard al VII-lea, Harald se află în ordinea succesiunii la tronul britanic. Regele Harald al V-lea este înrudit cu mai mulți monarhi europeni: este unchiul regelui Filip al Belgiei și al Marelui Duce Henric de Luxemburg, și este văr de gradul doi cu regina Elisabeta a II-a a Regatului Unit și cu regina Margareta a II-a a Danemarcei. În calitatea
Harald al V-lea al Norvegiei () [Corola-website/Science/306956_a_308285]
-
al XVIII-lea a murit și a fost succedat de Contele d’ Artois, Carol al X-lea. Carol al X-lea al Franței s-a încoronat în 1825, potrivit vechiului ceremonial, la Catedrala de la Reims, acceptând caracterul sacru. Acesta, fiind monarh de drept divin, controla majoritatea Camerei Deputaților. Deși nu existau partide politice, presa juca un rol important. În jurul cotidienelor politice s-au polarizat oameni politici care formau grupări și care se angajau în diverse dezbateri. O parte din presa politică
Istoria Franței () [Corola-website/Science/305941_a_307270]
-
guvernare. Acesta a încălcat acest acord ulterior și s-a proclamat în favoarea republicii. Legitimiștii și Orleaniștii susțineau revenirea monarhiei, ambele formând o mică majoritate. Cele două grupări cădeau de acord că Contele de Paris (candidatul grupării orleaniste) să fie desemnat “monarh”. Legitimiștii doreau o monarhie autoritară. Orleaniștii doreau o monarhie militară. Contele de Chambaud era atașat de simbolurile regaliste și nu voia să renunțe la drapelul alb, deși tricolorul era deja utilizat de câteva decenii și acceptat de întreagă populație a
Istoria Franței () [Corola-website/Science/305941_a_307270]
-
său, dar putea la fel de bine (în cazul unei slabe puteri centrale) să ajungă relativ sau chiar total independent. Adesea Statthalter-ii mai erau numiți și guvernatori. Și termenul franțuzesc "Lieutenant" ("lieu" + "tenant") corespunde lexical termenului "Statthalter" (vezi și locotenent). În absența monarhului, Statthalter-ul putea fi numit suveranul de drept sau regentul în funcție. Demnitatea de Statthalter i-a fost acordată prințului elector sas Frederic al III-lea de către împăratul Maximilian I în 8 august 1507 la Dieta Imperială de la Konstanz și devenea
Statthalter () [Corola-website/Science/337476_a_338805]
-
sub prințului elector Frederic Augustus I (1697-1716). În Vorarlberg, reprezentantul Landeshauptmann-ului se numește Landesstatthalter; spre deosebire de Vorarlberg, în restul Republicii Austria numele funcției nu se mai folosește din 20 noiembrie 1918. Pentru multă vreme, denumirea de Statthalter pentru un reprezentant al monarhului și al guvernului său nu a fost folosită decât rar în Monarhia Habsburgică. Însă în 1849, titlul de Statthalter a înlocuit titlul de "guvernator". În 1861, împăratul Francisc Iosif I a emis o constituție, care mai tîrziu a fost numită
Statthalter () [Corola-website/Science/337476_a_338805]
-
întreg aveau un Stadhouder general (Landvoogd) și fiecare provincie în parte era guvernată de Stadhouder-ul ei. Exercitarea puterii diferea într-o oarecare măsură de la o provincie la alta. După sfîrșitul stăpînirii spaniole, Stadhouder-ul nu mai era delegatul sau supleantul unui monarh, ci al Statelor Generale ale Țările de Jos. Stadhouder-ul îi numea pe cei mai importanți funcționari, pe membrii curții de justiție, avea un drept limitat de grațiere, îi alegea pe membrii consiliilor orășenești etc.
Statthalter () [Corola-website/Science/337476_a_338805]